Εις μνήμην
Του έφηβου εαυτού μου που ποτέ δεν αρνούμαι.
Όλων των εφήβων που περπάτησαν τον κόσμο τούτο
Του Ρωμαίου
Της Ιουλιέτας
Του Berkin Elvan
Της Ahed Tamimi
Του Mouawiya Syasneh
Του Αλέξη
Είμαι η γενιά του Αλέξη. Ξέρω πως μοιάζω από μακριά. Ήρεμη και κοιμισμένη. Που και που με βλέπεις να παραμιλάω κάτι για το νοίκι που δε ξέρω πως θα βγεί ή που μένω ακόμα με τους δικούς μου, για κάτι για μικρές καταθλιψούλες που με ταλανίζουν όταν αλλάζει η εποχή, για κάτι γνωστούς μου που είναι άνεργοι.
Μα κοίτα λίγο πιο προσεκτικά. Διαβάζω, κάπου λέει χτυπήσανε αστυνομικοί φοιτητές στην ΑΣΟΕ. Αλλού ομοφοβική επίθεση των ΜΑΤ σε ζευγάρι, ένα παιδί το γδύσανε αστυνομικοί στη μέση του δρόμου και το εξευτελίσανε την ώρα που περίμενε στη στάση το λεωφορείο να πάει σπίτι του. Φορτώσανε μέσα σε κλούβες πρόσφυγες, ανάμεσα τους γυναίκες και παιδιά. Κοίτα με πιο προσεκτικά. Έλα κοντά. Τα μάτια μου είναι ορθάνοιχτα. Η καρδιά μου χτυπάει στα μηνίγγια μου, στον λαιμό και στους καρπούς μου. Η κίνηση είναι ανεπαίσθητη, αλλά υπάρχει εκεί. Ξέρεις γιατί; Περίεργο πράγμα η μνήμη.
Όταν ήμουν 15 χρονών έμαθα ότι αστυνομικός σκότωσε ένα αγόρι 15 χρονών. Το πυροβόλησε εν ψυχρώ. Το μόνο που μπορούσα να σκεφτώ είναι τι θα γινόταν αν ήμουν εγώ στη θέση του. AN θα ήμουν νεκρή. Και είναι σίγουρο πως θα ήμουν. Γιατί αν για τον Αλέξη λέγανε ότι προκάλεσε το θάνατο του για μένα μπορεί να λέγανε ότι τον άξιζα κιόλας. Γιατί τότε ήμουνα 15 χρονών κι αν κάποιος με προσέβαλε μπορεί και να του χυμούσα-όχι γιατι είχα οργή και επιθετικότητα γιατί δε πήρα αγάπη ή βίωσα εγκατάλειψη -αλλά γιατί στα 15 μου το σώμα μου έτρεχε πιο γρήγορα από το μυαλό μου.
Γιατί ένιωθα ότι ο κόσμος μου ανήκει, γιατί δεν είχα αίσθηση κινδύνου, γιατί μου άρεσε να προκαλώ, γιατί ήμουν ερωτευμένη με τον κόσμο και το σώμα μου ολόκληρο παλλόταν. Κι ήταν έτοιμο κάθε στιγμή να υπερασπιστεί εκείνο που θεωρούσα δίκαιο με όποιες δυνάμεις είχα. Και τα Εξάρχεια ήταν το μέρος που ήθελα να πηγαίνω κι ας μη μ’ αφήνανε, γιατί είχα ακούσει τόσες ιστορίες και ήθελα κι εγώ να τις ζήσω.
Ήθελα να βρίσκομαι εκεί που συμβαίνουν τα πράγματα και όχι στο σπίτι μου και στο σχολείο μου. Θυμάσαι; Κι έτσι από τότε μου ενεργοποιήθηκε ένα ένστικτο αλάνθαστο. Εκείνο της επιβίωσης. Ακόμα κι αν δεν είμαι πρόσφυγας ή ομοφυλόφιλη ή φοιτήτρια αυτή τη στιγμή κάποτε ήμουν ή μπορεί να γίνω. Κι έτσι πάντα στη θέση εκείνου που σκοτώνεις είμαι εγώ. Πάντα είμαι εγώ. Κι έτσι τις ώρες που νομίζεις πως εγώ κοιμάμαι σιγά – σιγά ορθώνω τον ενήλικο εαυτό μου που έμαθε πια ότι οι νεκροί δε δικαιώνονται. Το ότι ο κόσμος δεν ανήκει σε κανέναν κι ο έρωτας με έρωτα περνάει ψάχνω τον τρόπο να σταθώ απέναντι σου όχι με λοστάρια, σιδερικά και γκλομπ γιατί από αυτά ήξερες πάντα καλύτερα από μένα και η φύση μου δεν είναι δολοφονική. Όσο κι αν προσπάθησα ψάχνω τον τρόπο που θα σταθώ μπροστά σου και θα μαρμαρώσεις.
Γιατί θα είμαι ο έφηβος που σου σκοτώσανε χωρίς να το πάρεις πρέφα. Ο ενήλικας που πάλεψες να αποκοιμήσεις, πουλώντας του φιλοδοξία σ έναν κόσμο που όποιος και να γίνεις σήμερα είσαι και αύριο δεν είσαι γιατί όλα είναι εφήμερα. Θα είμαι ο ίδιος σου ο εαυτός που θα πρέπει να χτυπήσεις και θα σε κάνω να το δεις. Κι όσες φορές κι αν αποτύχω πάντα θα ψάχνω εναλλακτική. Δε θα κάνω την ευρηματικότητα μου επιχειρηματικότητα, ούτε θα ανακαλύψω μια συσκευή που θα μας τηλεμεταφέρει σε άλλο πλανήτη όταν αυτός εδώ δε θα βιώνεται -δυστυχώς δεν έχω αυτά τα ταλέντα και το εννοώ δυστυχώς – Εγώ κάθε μέρα θα ψάχνω πως θα σε κάνω να δείς ότι είμαστε φτιαγμένοι από το ίδιο υλικό και σ’ έχουν βάλει να παίζεις σ ένα παιχνίδι απ αυτά τα εφιαλτικά που νομίζεις ότι σκοτώνεις εχθρούς κι όταν βγάλουν το κράνος ή το full face θα δεις δολοφονημένη την σκέψη και τη ψυχή σου.
Σήμερα και πάντα η ανάμνηση θα μου ξυπνά εκείνο το πρωταρχικό ένστικτο που λέει μπορούμε να ζήσουμε και οι δυό…
Της 26χρονης πιας ηθοποιού Ειρήνης Ιωάννου, 6/12/2019