Η εκκλησία που γνωρίζω εγώ, αγαπάει τόσο πολύ το θέατρο, που έχει χτίσει τη Θεία της Λειτουργία πάνω στη δομή του αρχαίου δραματος, έχει βγάλει το λιγότερο τρεις αγίους μίμους (ηθοποιούς), τους αγίους Γελάσιο, Πορφύριο και Αρδαλίωνα.
Μέσα στο θέατρο εχω γνωρίσει όχι μόνο τους πιο ενάρετους μα και τους πιο πιστούς ανθρωπους. Ξέρω προσωπικά ιερείς που τρέχουν στο θέατρο με την ενορία τους με την πρώτη ευκαιρία, ιερέα που εξέδωσε πρόσφατα βιβλίο με τη θεολογία του κινηματογράφου, αλλά και μοναχό που εφορμά συχνά τα κηρύγματά του από υλικό κινηματογραφικών ταινιών.
Τα γράφω αυτά, με αφορμή έναν οδηγό αμαρτιών που μοιράστηκε σε μαθητές στη Λέσβο μέσα στον όποιο υπήρχε μεταξύ άλλων και το «Μήπως πηγαίνεις στα θέατρα και τους κινηματογράφους;»
Οι λίστες αμαρτιών είναι ξενόφερτα δυτικά ηθικιστικά βοηθήματα, που διακινούνται από παραεκκλησιαστικές οργανώσεις, και καμία σχέση δεν έχουν με την ορθόδοξη παράδοση και θα κάνουν καλό οι ενορίες να τις εξαφανίσουν απ’ τα φυλλάδια που μοιράζουν στο λαό.
Όπως γράφει εξάλλου ο π. Αλέξανδρος Σμέμαν, όλες οι αμαρτίες συνοψίζονται σε μια βασική αστοχία: Στην έλλειψη αληθινής αγάπης προς τον εαυτό μου, τον διπλανό μου, και το Θεό. Ότι ζω τη ζωή μου μη αναστάσιμα και ερήμην της πίστης και ελπίδας μου σ’ Αυτόν.
Κάτω ο φασισμός και η χούντα, μέρα που ‘ναι σήμερα.
Καλή Μεγάλη Εβδομάδα.
Του ηθοποιού Μιχάλη Οικονόμου, 21/4/2019