Να ξεκινήσω λέγοντας ότι είμαι πολύ τυχερός που είμαι ελεύθερος επαγγελματίας στην Ελλάδα του σήμερα. Με μπλοκάκι που έχω σκυλομετανιώσει που το έβγαλα -το ρημάδι- και με στομάχι κόμπο. Αλλά είμαι τυχερός.
Γιατί καθημερινά γίνομαι μάρτυρας αγνής κωμωδίας. Μιλάω φυσικά για την ώρα της είσπραξης. Μιλάω φυσικά για τα καλλιτεχνικά επαγγέλματα και συγκεκριμένα του ηθοποιού.
Μιλάω φυσικά για την νοοτροπία της μπανανίας στην οποία ζούμε που υποστηρίζει: “Άμα θες να κάνεις τέχνη να το βουλώνεις. Άλλοι δεν έχουνε να φάνε, τουλάχιστον εσύ έχεις να περιμένεις.”
Αλλά κανένας δεν ξέρει πόσο θα περιμένω. Δεν το ξέρουν ούτε οι εργοδότες, ούτε οι διαφημιστικές, ούτε ο ‘πελάτης’, ούτε η μάνα του.
Μιλάω για το ότι πρέπει να σημειώσω στο calendar του κινητού μου τις ημερομηνίες που θα ΑΡΧΙΣΩ να ενοχλώ τα λογιστήρια των εταιρειών για τις οποίες δούλεψα, ξέροντας ότι το χρονικό περιθώριο στο οποίο συμφωνήθηκε η αποπληρωμή του έργου έχει ξεπεραστεί και θα αρχίσω να ακούω πάλι τις ίδιες δικαιολογίες.
“Πάρε σε 15 μέρες, οι πληρωμές κλείσανε για τώρα.”
“Δεν υπάρχει cash flow, κάνε λίγο υπομονή.”
“Όχι δεν είπαμε 8 μήνες από το γύρισμα, είπαμε 8 μήνες από την κοπή του τιμολογίου για να πληρωθείς.” “Μα με φωνάξατε να κόψω τιμολόγιο 6 μήνες μετά το γύρισμα” “Και πάλι καλά να λες, άλλοι περιμένουν 2 χρόνια.”
Και είμαι λογιστής του εαυτού μου, δικηγόρος και ατζέντης. Και τα κάνω σκατά σε όλα, γιατί ΚΑΝΕΝΑ από αυτά δεν είναι η δουλειά μου και πάντα μα ΠΑΝΤΑ βγαίνω ρηγμένος. “Όχι δεν ήταν αυτό το ποσό, δεν υπολογίσατε τις κρατήσεις” ή “Όχι, υπολογίσατε τις κρατήσεις αλλά δεν υπολογίσατε το ΦΠΑ” ή “Υπολογίσατε το ΦΠΑ αλλά εμείς καθαρά εννοούμε αυτό…” ή “Πάρτε αυτά τώρα και βλέπουμε” ή “Ποιό τιμολόγιο; Δεν σας βρίσκω στο σύστημα..”
Και κάθομαι και σκέφτομαι: Άραγε πόσες χιλιάδες μαλάκες χρειάζονται για να γίνει καθεστώς ένα τέτοιο σύστημα; Πόσοι άνθρωποι πριν από μένα χρειάστηκαν να πουν: “Εντάξει θα κάνω το σταυρό μου που έχω τουλάχιστον δουλειά”; Χιλιάδες. Άπειροι.
Και θα μου πεις “Ας πρόσεχες”. Μα πρόσεχα γαμώτη μου. Και λήγει το τρίμηνο και πρέπει να βάλω το ΦΠΑ και δεν έχει μπει από εκεί που το περιμένω και παίρνω τηλέφωνο. Και μου λένε ότι ο λογιστής λείπει. Και ξαναπαίρνω. Και μου λένε θα σας πάρει σε λίγο. Και ξανά ματα παίρνω. Και δεν το σηκώνουν πια, γιατί τον αριθμό μου τον ξέρουν. Και παίρνω από άλλον αριθμό. Και κόβεται η γραμμή καθώς με συνδέουν. Και ξαναπαίρνω. Τον πούλο. Συνεχώς. Τον παίρνω.
Κωμωδία. Βλέπεις; Αλλά κάποια στιγμή το γέλιο κόβεται. Όταν ευθαρσώς σου λέει στο τηλέφωνο ο λογιστής που καταφέρνεις να βρεις μετά από 28 τηλεφωνήματα (ακριβής και αληθινός αριθμός): “Ε, τι να σας πω κύριε Ρούμπο; Βάλτε δικηγόρο και κάντε μας αγωγή!” και στο κλείνει στη μούρη.
Κόβεται το γέλιο μάγκα μου. Γιατί εγώ έκανα κι ένα Κάψε το Σενάριο και με ξέρουν και 4 άνθρωποι. Όλα εκείνα τα παιδιά; Φαντάσου.
Πόσα παιδιά να είναι; Χιλιάδες, ε;
Όσοι και οι μαλάκες που χρόνια δέχονται αυτό το καθεστώς που κληρονόμησα.
Και που τώρα το δέχομαι κι εγώ. Tι με κάνει εμένα αυτό; Σκάσε.
Τουλάχιστον το ΦΠΑ θα μου το βάλετε κύριε λογιστά;
Γιατί τον σταυρό μου τον κάνω που έχω να περιμένω, αλλά άκου τώρα πακέτο:
Το παιδί μου δεν τρώει σταυρούς.
Βεντούζα.
Του Ζήση Ρούμπου, 17/3/2018