Κυριακή πρωί, φρεσκάρω λίγο τα λόγια μου και τις δράσεις μου, πίνω έναν καφέ και έχω βάλει το φαγητό να γίνεται. Προετοιμάζομαι για την παράσταση, χαλαρώνω και σκέφτομαι τη φράση της δεύτερης εικόνας. Εκεί όπου το Βασιλόπουλο ανακοινώνει στην αδερφή του ότι θα φύγει για άλλους τόπους. Θέλει, λέει, να πάει εκεί που πάνε όσοι «θέλουν να ζήσουν με αξιοπρέπεια».
Και τότε σκέφτομαι τους κοντινούς μου φίλους, το Νικόλα, την Ελένη, τον Ζαχαρία, τη Χρύσα, την Πέννυ και τόσους άλλους φίλους, γνωστούς και συγγενείς που έφυγαν για να βρουν κάτι «άλλο». Και μετά σκέφτομαι πως κάθε οικογένεια στην Ελλάδα έχει έναν άνθρωπο, έναν θείο, σε κάποιο μέρος του κόσμου, στις ΗΠΑ, στον Καναδά, στην Αυστραλία. Και μετά σκέφτομαι τα παιδιά που συνηθίζαμε να λέμε «ρωσσάκια» στο σχολείο. Στην Καλλιθέα, την πόλη που μεγάλωσα και ζω, είχαμε πολλούς ανθρώπους που ήρθαν από την πρώην ΕΣΣΔ. Και πάντα με παραξένευε η στάση τους: κουβαλούσαν στοιχεία ενός άλλου πολιτισμού, μιας διαφορετικής κουλτούρας πράγμα που με γοήτευε. Και η σκέψη μου ταξιδεύει στους τόπους καταγωγής όλων αυτών των ανθρώπων που για να βρουν λίγη αξιοπρέπεια καταλήγουν στην Ελλάδα.
Περνάω από τα βαλκάνια, την μέση ανατολή, πάω πιο ανατολικά στην Ασία, κατεβαίνω στην «Μάνα Αφρική». Πολλοί οι άνθρωποι που έχουμε συναντηθεί σε αυτόν τον τόπο. Ωραία. Με κάνει πολύ χαρούμενο το ότι μπορώ να συναντήσω ανθρώπους από όλον τον κόσμο που έχουν να μου πουν τις ιστορίες τους. Συνειδητοποιώ –σε τελευταία ανάλυση- ότι κι εγώ έχω ρίζα ποντιακή, με πρόσφυγες προπαππούδες. Και καταλήγω στο ότι είμαι δεμένος με τον τόπο μου. Δεν μιλώ για την πατρίδα, δεν μιλώ για το κράτος σαν δομή, δεν μιλώ για τα σύνορα. Μιλώ για το κομμάτι γης στο οποίο έτυχε να γεννηθώ, και λόγω της εξέλιξης της ιστορίας και της γεωγραφικής θέσης αποτελεί σημείο συνάντησης διαφορετικών πολιτισμών. Μιλώ για τις σχέσεις που αναπτύσσονται μεταξύ των ανθρώπων που περπατούν, ζουν και εργάζονται σε αυτό το κομμάτι γης. Και παρατηρώ ότι είναι δύσκολο να ζήσεις με αξιοπρέπεια σε μια κοινωνία με τέτοια δομή. Και καταλήγω στο ότι για να αλλάξει αυτό, χρειάζεται προσπάθεια συλλογική και ατομική.
Αυτό είναι ένα από τα ζητήματα που θέτει το «Παραμύθι Χωρίς Όνομα» της Πηνελόπης Δέλτα. Και μερικά τέτοια ζητήματα προσπαθήσαμε να φωτίσουμε με τη δουλειά μας. Προσπαθήσαμε να φτιάξουμε μια παράσταση που να μιλά για μια τέτοια αγάπη, αδελφική. Με γρήγορο ρυθμό και εναλλαγές, έντονη σωματικότητα, προσπαθώντας να είμαστε άμεσοι χωρίς να γινόμαστε διδακτικοί. Έτσι χειριστήκαμε το παραμύθι αυτό, με την καθοδήγηση του Χρήστου και του Έλιο, και αυτόν τον κόσμο προσπαθούμε να δικαιώσουμε παρέα με την Αγγελική και τη Σοφία στη σκηνή του Θεάτρου Σταθμός, κάθε Κυριακή στις 15.00.
Περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση δείτε εδώ