Η παράστασή μας “Ιστορίες από το Πράσινο Βιβλίο” σε κείμενα του Στρατή Μυριβήλη παίζεται στοθέατρο ΠΟΛΗ στην πλατεία Βικτωρίας. Πολλές φορές με πήραν φίλοι και μου είπαν πως θέλουν να έρθουν να τη δουν, αλλά δεν ήξεραν “τι θα βρουν” σ’αυτήν την πολύπαθη πλατεία, αν θα γίνονται επεισόδια και πώς θα παρκάρουν…
Στην πλατεία τα πράγματα κυλούν ήσυχα.Αν εξαιρέσειςτο αφύσικο των ανθρώπων που κοιμούνται κατάχαμα με υπνόσακους και κουβέρτες, όλα είναι φυσιολογικά. Καμμιά φορά σκέφτομαι πως ακόμα κι αυτή η εικόνα του “δημόσιου ύπνου” έχει αρχίσει να γίνεται φυσιολογική, με την έννοια πως πλέον μας κάνει όλο και λιγότερο εντύπωση.
Έτσι λοιπόν, όλα κυλούν ήσυχα στην πολυπληθή-πλέον- πλατεία Βικτωρίας, με τη διαφορά ότι κάθε Πέμπτη και Παρασκευή στη ρουτίνα του “μαζεύω πλυμμένα κοστούμια για να πάω στο θέατρο” και αγοράζω ένα καφεδάκι από τοίδιο πάντα μέρος πριν μπώ, προστέθηκε μια “ανασκαφή” στην τουλάπα για πράγματα που δε χρησιμοποιώ, ή μια στάση στο φαρμακείο για πράγματα από τηγνωστή πλέον”λίστα” αναγκώντων προσφύγων, και μια ακόμα στάση στην πλατεία για να τα δώσω. Κάποιοι από τους συναδέλφους τοίδιο. Έτσι μας γεννήθηκε η ιδέα:
Να μαζέψουμε είδη για τους πρόσφυγες στο θέατρο και όποιοςφέρει να μπει με πρόσκληση. Οι συνεργάτεςτην υποστήριξαν με θέρμη κι έτσι το δοκιμάσαμε την Πέμπτη10 του Μάρτη.Το φτιάξαμε και σε event, με την ανωτέρω “λίστα”, για να είναι στοχευμένη η προσπάθεια. Φτάνοντας στο θέατρο μας είπαν πως είχε τηλεφωνήσει κόσμος να ρωτήσει εάν ισχύει πως μαζεύουμε πράγματα για τους πρόσφυγες. Είχαμε αρκετό κόσμο εκείνη την ημέρα, και μετά την υπόκλιση, σκέφτηκα: “Πάμε τώρα έξω να δούμε τι έχουμε! Με τόσο κόσμο, θα’χει μαζευτεί πολύ πράμα!” Και βγήκα….
Και εκτός από δύοσυνεργάτες, δεν είχε φέρει πράγματα κανείς. Κανείς.
Παράλληλα διαπίστωσα την επόμενη μέρα πως τα likes στη σελίδα μας στο Facebook αυξήθηκαν πολύ. Όπως πολλά ήταν και τα “Going” στο event.
Σε κάθε περίπτωση, η διάθεση από τη δράση απείχε…
Δεν ξέρω τι να σκεφτώ. Ίσως η υπερπληροφόρηση μας έχει κάνει να προγραμματίζουμε περισσότερα από όσα μπορούμε να κάνουμε. Λέμε διαδικτυακά ναι σε πολλά, αλλά ο πραγματικός χρονος μας ξεπερνά.Ίσως όποιος ήταν να βοηθήσει ήδη βοήθησε, και η προσπάθειά μας ήρθε αργά. Ίσως απλά έτυχε [;], αν και τούτη η απάντηση έχει αυτή τη μοιρολατρική ευκολία που με κάνει να αισθάνομαι άβολα. Ίσως και να έγινε πλέον το θέμα με τους πρόσφυγες “φυσιολογικό” και παρότι σε ένα θεωρητικό επίπεδο κινούμαστε να κάνουμε ένα like, δε μας σοκάρει πλέον τόσο ώστε να μας κινήσει σωματικά να δράσουμε.
Ίσως απλά πατώντας Like έχουμε την ψευδαίσθηση μιας συμμετοχής, και απλά ενισχύουμε την αναβλητικότητά μας, ηρεμώντας τη συνείδησή μας. Υπ’αυτή την έννοια, είναι κι αυτό σημείο των διαδικτυακών καιρών: το μυαλό λειτουργεί σχεδόν αλγοριθμικά:
[οπτικό ερέθισμα:]Πρόσφυγες > Θέμα_που_με_απασχολεί>[Δράση:]Like
Δεν ξέρω αν θα μου απαντηθεί το ερώτημα. Κι αν μου απαντηθεί θεωρητικά… θα κάνω like στην απάντηση;
Όπως λέει ο Καζαντζάκης, “ηστερνή, η πιοιερήμορφήτηςθεωρίας είναι η πράξη.”
Οπότε συνεχίζοντας με πράξεις…Πέμπτες μπορείτε να έρχεστε στο θέατρο ΠΟΛΗ και να δίνετε ετη βοήθειά σας, αρκεί να είναι είδη από τη λίστα που κυκλοφορεί. Οι 25 που θα το κάνουν θα μας δουν με πρόσκληση.
Επειδή, ωστόσο, πάντα τελικά με τον έναν ή τον άλλον τρόπο τον βρίσκουμε τοδρόμο μας… μέσα μου πιστεύω δυνατά πως σε μια βδομάδα να έχω άλλα να γράψω…& Αναλυτικές πληροφορίες για τις “Ιστορίες από το Πράσινο Ββιβλίο” ακολουθούν στον σχετικό σύνδεσμο: http://www.all4fun.gr/fun/cinema/12255-q—-q-q-q—.html
Της Εύας Ανδρονικίδου, 16/3/2016