Ήθελα τόσα να σου γράψω
Δεν έγραψα τίποτα…
Η εβδομάδα των ευχαριστιών, βλέπω το ποτήρι γεμάτο, περισσότερο από μισογεμάτο, ξεχειλίζει. Κάθομαι στο τραπέζι, βγάζω το κεφάλι μου από το παράθυρο καθώς περνάμε τη γέφυρα, μυρίζω, και ο αέρας εδώ Άνθρωπε να ξέρεις μυρίζει αλλιώς. Είναι ωραία να περνάς χρόνο με την οικογένεια. Με μια Μαμά και ας μην είναι η δικιά σου, με μια Μαμά που δεν ανήκει στο ‘ελληνικόν’και όμως είναι ελληνίδα μάνα.
Γιατί η Μάνα δεν έχει εθνικότητα. Γιατί ο άνθρωπος είναι σε όλα τα σημεία του χάρτη άνθρωπος. ή δεν είναι….Άνθρωπος.
Κάθομαι στον καναπέ που φέρει υπογραφή σουηδικής παγκοσμιοποίησης και πίνω κρασί, ζεστό κόκκινο κρασί με φλούδες πορτοκαλιού. Κοιτάζω τις κοιλιές και τα στομάχια να αγκομαχούν,η πέψη είναι μεγάλο πράγμα, τα χαμόγελα πλατιά, σπάνε μόνο από το ανεπαίσθητο ρέψιμο της υπερφαγίας.
Τα μάτια με κοιτούν, ζητούν απεγνωσμένα τις εντυπώσεις από το πλούσιο γεύμα, κοιτώ πίσω,τι να απαντήσω –αν το φχαριστήθηκα λέει, που να ξεραν. Αν αυτό το λέτε των ευχαριστιών εμείς το λέμε κατοχικό σύνδρομο ή και κουλτούρα αν θες και συμβαίνει κάθε μέρα.
Μετά το φαγητό,η Heile μου έγνεψε να πάμε έξω για τσιγάρο.
Διάβασε κυριολεκτικά το μυαλό μου.
Μοιραστήκαμε αυτή την ιεροτελεστία του τσιγάρου ,εγώ και η γερμανική της αλήθεια,κόντρα στον καθωσπρεπισμό της χώρας που ζούμε για έναν χρόνο.
-Σου λείπει;
-πολύ
-…
Ήθελα τόσα να σου πώ
Δεν είπα τίποτα
Έτσι γίνεται. Έξω από το χόρο σου λέει πολλά τραγούδια κελαηδάς.
Μιλάς για γραφικότητες, και ελληνάρες, μισείς τη χώρα σου, ή την αγαπάς τυφλά,
Ενδίδεις στη ξενοφοβία ή στην ξενολατρία αντίστοιχα, και μετά σε ρωτούν για πες και δεν έχεις τι να πεις.
Αν μου λείπει λέει.
Μου λείπει η παλέτα των χρωμάτων και τα μάτια του.
Δε ξέρω αν η πραγματικότητα είναι σχετική.
Και αν αλλάζει από χώρα σε χώρα.
Οι άνθρωποι όμως είναι ίδιοι παντού. Και οι άνθρωποι και οι απ-άνθρωποι.
Μου δειξαν το τραπέζι των ευχαριστιών και είπα ευχαριστώ, το χω.
Μου δειξαν τη δολοφονία άοπλου 19 χρονου από ένοπλο αστυνομικό και είπα το ίδιο ευχαριστώ, το χω και αυτό.
Δε σώθηκα που ήρθα εδώ από τη μιζέρια της Ελλάδας.
Ο διάλογος δεν είναι με τη χώρα.
Είναι με σένα. Με μένα. με μας.
Ευχαριστώ. Αυτό είναι η αλήθεια δε το έχω.
Tης Ζαφειρίας Δημητροπούλου – Δελάνχελ, 6/12/2014