Είναι όντως τεράστιο. Ξέρεις τι λένε. Το μέγεθος παίζει ρόλο.
Δε ξέρω τι να σου απαντήσω κάθε φορά που με ρωτάς πως είναι-πώς να ναι-ωραία.
Δεν έχω λόγια. Δεν υπάρχουν λόγια να σου περιγράψω και έτσι τα μασάω τα λόγια χωρίς να βγάζουν νόημα οι προτάσεις μου προσπαθούν να φτάσουν σε σένα, τον Άνθρωπο στην άλλη άκρη της γραμμής.
Θέλω να σου ζωγραφίσω…
Θέλω να σου μιλήσω, αλλά λόγια δεν έχω, μια ψιλοκατάθλιψη την έχω -έτσι χωρίς λόγο- επειδή αυτό είναι μεγάλο σου λέω και εγώ μικρή. Ε, είναι μεγάλο, αλλιώτικο διάολε, τι θες.Τέτοιο δεν έχω ματαδεί. Κατέβηκα την Μέιν στρίτ ψάχνοντας την έβδομη λεωφόρο. Έψαχνα το τρένο, παρόλο που βρήκα τη στάση στη 1η λεωφόρο, αποφάσισα να περπατήσω.
Βρήκα τη στάση, κατέβηκα τις σκάλες και προσπάθησα να βγάλω εισητήριο σε κάτι που θύμιζε το μηχάνημα που βγάζει εισιτήρια. Όλοι μου παν ‘δε χρειάζεσαι μετρητά τα κάνεις όλα με την κάρτα’ τους πίστεψα και εγώ –να μαι, να παλεύω 10 λεπτά με το μηχάνημα, που δε λέει να την διαβάσει.
Την κάρτα. Γιατί τη χριστοπαναγία που γέννησα πρέπει να τη διάβασε. Μετά από λίγο αντέδρασε, χωρίς όμως τελικό αποτέλεσμα, να μου δώσει που λέει ο λόγος το αναθεματισμένο εισιτήριο.
Ξέρω τι σκέφτεσαι. Ναι το σκέφτηκα. Σκέφτηκα δε βαριέσαι θα μπω χωρίς. Αντ’αυτού σταμάτησα έναν τύπο και ζήτησα βοήθεια.
– Εννοείται
(γιατί είναι όλοι τόσο ευγενικοί,δε το πιάνω)
-Λοιπόν,πατάς αυτ..βασικά όχι κάντο μόνη σου και εγώ θα βλέπω.
-…..
-Αλλιώς δε θα μάθεις ποτέ.
(καλησπέρα)
(ναι φίλε μου παρλε βου φρανσε αντιλαβου μην αρχίσω τα γαλλικά δε δουλεύει)
-Δεν έχεις μετρητά;
-Όχι
-Ναι , δε ξέρω το παθαίνουν αυτό τα μηχανήματα,άντε γεια.
-…..(τέλεια)
Μη με ρωτάς, δε ξέρω. Έφυγα γιατί ένιωθα ότι χρειάζομαι ένα διάλειμμα. Όχι από σένα, μόνο από σένα δε θέλω διάλειμμα. Κουράστηκα λίγο και δε φταίς εσύ ή εκείνος ή εκείνοι, δεν έβρισκα αυτή τη στιγμή άλλο τρόπο να χειριστώ καλά αυτήν την πραγματικότητα. Και έτσι αλλάξα την πραγματικότητα μου,προσωρινά, για λίγο.
Άλλαξα το σκηνικό της, το περίβλημα της.
Το έργο το κουβάλησα μαζί μου,δε γίνεται και αλλιώς.
Μου λείπεις όμως. Πολύ, είσαι πιο παρών από ποτέ, τώρα εν τη απουσία σου.
Μόνο μη με ρωτάς. Γιατί είμαι κάπως ευαίσθητη ξέρεις. Και ευάλωτη εδώ.
Και εκεί,και παντού. Αλλά εδώ λίγο πιο πολύ. Να δεις μια ίντσα πιο πολύ. Είναι μεγάλο. Και το Λος.
Και το Άντζελες.
Και το Μπλου.
Και το Λέικ.
Και το ταξίδι μου εδώ.
Το ταξίδι μου εδώ, το ταξίδι μου που μόλις άρχισε.
Tης Ζαφειρίας Δημητροπούλου – Δελάνχελ, 27/11/2014
& Η Ζαφειρία Δημητροπούλου – Δελάνχελ είναι ηθοποιός, απόφοιτος του θεάτρου Τέχνης με σημαντικές μέχρι τώρα συνεργασίες στο ενεργητικό της και τιμήθηκε με το βραβείο της καλύτερης γυναικείας ερμηνείας της σεζόν 2012-13 στα 1α θεατρικά βραβεία κοινού All4fun για την ερμηνεία της στην παράσταση Πιτσιμπούργκο. Εδώ και λίγες εβδομάδες ζει στο Λος Αντζελες απ’ όπου γράφει και τη συγκεκριμένη στήλη.