Ξαπλώνω μπρούμυτα, με τις παλάμες στοιβαγμένες, κοιτώντας προς τα κάτω, δημιουργώντας έτσι την τέλεια βάση για το σαγόνι μου. Κάθομαι σε αυτή την στάση για τουλάχιστον μια ώρα. Η ζέστη μέσα στο δωμάτιο είναι αφόρητη – ο Αύγουστος είναι αντικειμενικά ανελέητος- αλλά δεν ανοίγω το κλιματιστικό. Με ενοχλεί ο θόρυβος που κάνει, προτιμώ χίλιες φορές το θόρυβο της πόλης, των τζιτζικιών και του κεφαλιού μου.
Ο θόρυβος μέσα στο κεφάλι μου σταματάει μόνο όταν καταναλώνω φαγητό, όταν πίνω αλκοόλ, και όταν ερωτεύομαι.
Είναι παράξενο συναίσθημα ο έρωτας. Όχι πως η πείνα δεν είναι. Ο έρωτας όμως, έχει αυτή την ανεξήγητη μίξη αυτοπεποίθησης και φόβου. Δε θα μπορέσω ποτέ να εξηγήσω πως γίνεται να είναι τόσο θρασύς, ο έρωτας εννοώ. Μας κάνει να αισθανόμαστε σπίτι μας, το άγνωστο. Βλακείες. Είναι όλα βλακείες, Χτυπάει η καρδιά σου δυνατά και ιδρώνεις, αλλάζεις σάλια και υγρά με έναν παντελώς άγνωστο άνθρωπο. Και μετά γράφεις ποιήματα και τραγουδάς και υπόσχεσαι πράγματα και κάνεις συμφωνίες και βλακείες. Και δε μπορείς και να φας και μετά πονάει, και μετά πονάει πιο πολύ ακόμα, και λίγο πιο πολύ.
Γι’αυτό και εγώ κάθομαι στην αγαπημένη μου στάση, μπρούμυτα, μόνη μου. Δεν κουνιέμαι μέχρι να αρχίσει το μούδιασμα στα άκρα, ενώ παράλληλα ακούω το θόρυβο μέσα στο κεφάλι μου. Για χρόνια αγνοούσα το θόρυβο. Για ακόμη περισσότερα χρόνια προσπαθούσα να τον σωπάσω. Τελευταία όμως αποφάσισα να τον ακούσω. Έτσι αφιερώνω τουλάχιστον μια ώρα στη μέρα μου, ξαπλώνω μπρούμυτα στο πάτωμα, σαγόνι στις παλάμες και ακούω το θόρυβο μέσα στο κεφάλι μου.
Σωστά το μάντεψες. Συνήθως σταματάει. ¨Εχω αυτή τη θεωρία, πως κατά πάσα πιθανότητα, ο θόρυβος μέσα στο κεφάλι μου έχει βιολογική ηλικία, συγκεκριμένα πρέπει να είναι πέντε χρονών. Ηλικία και χαρακτήρα. Είναι ένα κακομαθημένο πεντάχρονο που φέρνει τον κόσμο ανάποδα για προσοχή και μόλις την πάρει βαριέται και σιωπά.
Όταν λοιπόν κουράζομαι να ασχολούμαι μαζί του, γυρίζω την προσοχή μου στο θόρυβο της πόλης. Αυτός είναι ασταμάτητος. Δεν σταματάει ποτέ. Ακόμη και όταν πιστεύεις πως σταμάτησε, είναι εκεί. Είναι ένα μόνιμο βουητό, σαν τις διασκευές του Μαξ Ρίχτερ. Τα βιολιά του Βιβάλντι παίζουν πάνω από ένα μόνιμο βουητό. Ασθενοφόρα και περιπολικά, τρομπέτες μέσα στο πεντάγραμμο. Μου αρέσει η πόλη. Ειδικά τα καλοκαίρια. Μόνο στην πόλη μπορεί να καθίσει κανείς μπρούμυτα και να το απολαύσει. Στην εξοχή ποτέ. Είναι γνωστό σε ολους άλλωστε πως στη φύση κάθεται κανείς ανάσκελα, μόνο έτσι αφουγκράζεται την ησυχία της. Στην πολή, αν κάνει κανείς το λάθος να ξαπλώσει ανάσκελα, θα πάθει κρίση πανικού, γαστροοισοφαγική παλλινδρόμηση και ενα σωρό αλλά που μόνο δυσχέρεια προκαλούν. Και γιατί να φέρει κανείς και άλλα προβλήματα στη ζωή του; Μας φτάνει που έχουμε τον έρωτα.
Υπάρχει πάντα ένα σημείο στην ώρα αυτή που αποφασίζω να τα παρατήσω. Η ζέστη είναι αφόρητη, τα άκρα μου δε τα νιώθω, αρχίζω και πεινάω, βαριέμαι και πονάω. Σαν να είμαι ερωτευμένη δηλαδή. Και ενώ το κεφάλι μου ουρλίαζει σήκω, το σώμα δεν υπακούει. Ο θόρυβος τότε κάνει ένα κρεσέντο, επιτίθεται με σκέψεις ενοχής περί τεμπελιάς και μη παραγωγικότητας. Με φέρνει πάντα στο αμήν. Πολλές φορές, δε θα το κρύψω, με νικάει και σηκώνομαι. Αρχίζω κάνω κοιλιακούς και στέλνω μηνύματα σε μελλοντικούς εργοδότες, και πίνω νερό και διαβάζω και λίγο Ντοστογιέφσκι, και αγοράζω συνδρομές για ένα σωρό πράγματα – φωνητική, μαγειρική, μαγνητική, ασκητική,- διάφορα. Και ένω σηκώθηκα για να μη νιώθω τύψεις, σηκώθηκα για να είμαι παραγωγική, σηκώθηκα για να ανοίξω το κλιματιστικό, να σταματήσω το θόρυβο μέσα στο κουφιοκέφαλό μου, νιώθω πιο χαμένη από ποτέ, πιο συμβιβασμένη, πιο άπραγη.
Υπάρχουν όμως και οι φορές που το σώμα μου νικάει το μυαλό. Κάθομαι λοιπόν εκεί μπρούμυτα για μια ολόκληρη ώρα. Με το σαγόνι στις παλάμες και απλά ακούω. Δε διαβάζω βιβλία, δεν ακούω μουσικές, δεν παράγω τίποτα. Μόνο ακούω το θόρυβο μέσα στο κεφάλι μου, το θόρυβο της πόλης και των τζιτζικιών.
Τις σπάνιες φορές που τα καταφέρνω, έχω με μαθηματική ακρίβεια, βγάλει τα πιο εμπνευσμένα συμπεράσματα.
Όπως αυτό που έβγαλα σήμερα, που κατάφερα για μια ολόκληρη ώρα να κάτσω μπρούμυτα με το σαγόνι στις παλάμες.
Αν ο Αύγουστος είναι ανελέητος, και ο Έρωτας είναι επίσης ανελέητος, τότε ίσως ο Αύγουστος είναι Έρωτας. Αν αυτό ισχύει, τότε λυπάμαι βαθειά που μας αφήνει σιγά σιγά. Γιατί όσο και να σιχαίνομαι τον πόνο και τη δυσχέρεια που μου φέρνει, τον αγαπώ γιατί με κάνει να ακούω και συνεπώς να σταματώ το θόρυβο μέσα στο κεφάλι μου.
Καθώς σηκώνομαι λοιπόν κάνω μια πάυση. Ίσως σημέρα καθίσω μπρούμυτα για δέκα λεπτά ακόμα. Αποφασίζω ότι το αξίζει ο Αύγουστος. Και ίσως και λίγο εγώ.