Η Φωνή Μου

Έχω την κυριότητα της φωνής μου.
 

Η φωνή μου, μου ανήκει.

Δεν παπαγαλίζω ότι οι άλλες φωνές μιλούν.

Η φωνή μου δεν είναι απολογητική.

Η φωνή μου είναι ευγενική, καθαρή, αντικειμενική

Προκλητική/ εμπνέει/ αμφισβητεί την εξουσία. Αμφισβητεί την ζωή.

Η σιωπή μου είναι τόσο δυνατή, όσο η ηχηρή φωνή μου.

Η φωνή μου είναι δυνατή, μέσα από την σιωπή μου.

Η φωνή μου μιλάει το αμίλητο.

Μεταμορφώνει το οξυγόνο της εισπνοής, σε δημιουργικό λόγο μέσω της εκπνοής.

Η φωνή μου μιλάει για τις αναμνήσεις του παρελθόντος, μεταφέρει στοιχεία και συναισθήματα της ιστορίας της ανθρωπότητας. 
 

Εκφράζει το Τώρα.

Μιλάει για το επόμενο. Το εγγύς μέλλον. Το κάλλιστο, που ακόμη δεν έχει δημιουργηθεί.

Η φωνή μου δημιουργεί χώρο, για να ακουστούν και οι άλλες φωνές.

Η φωνή μου δεν σιωπά τις φωνές των άλλων.

Η φωνή μου δεν αναγνωρίζει σύνορα, προφορές, τη σύγχυση των γλωσσών της Βαβέλ.

Η φωνή μου αντιλαμβάνεται τις λέξεις σαν συνθήκες.

 

Η φωνή μου δύναται να επικοινωνήσει την αλήθεια της, σε οποιαδήποτε γλώσσα και σε οποιονδήποτε σχηματισμό συμφώνων και φωνηέντων σε μια λέξη. 

Η φωνή μου βλέπει τις λέξεις, και την σχετικότητα των φθόγγων στις συλλαβές, σαν μια ευκαιρία, μια ανεκτίμητη ευκαιρία, να μεταφέρει τις άναρθρες κραυγές της συλλογικής μας μνήμης.

Εξέρχεται από μέσα μου, σαν κύματα

 

Κάποιες φορές από τα χείλη, κάποιες από τα πέλματα, άλλες από τις γωνίες των αυτιών, σαν κύμα, η φωνή ξεβράζει στην ακτή, εκείνα που βρίσκονταν στα βάθη του ωκεανού, της ψυχής μου, των ψυχών.

Με τρόπο επαναληπτικό, όπως τα κύματα χτυπούν στα βράχια, τα σπασίματα και τα κοκοράκια της φωνής μου, σπάνε την αρμονία του ρυθμού. Δεν είναι ελαττώματα. Τα σπασίματα σε ψηλές κλίμακες, σε ψιλές τονικότητες – Ο φόβος μου για τα σπασίματα αυτά- είναι οι σχισμές από όπου βγαίνει το φως.

Η φωνή μου είμαι εγώ.

Είμαι η φωνή μου.

Η φωνή μου είναι το σώμα μου.

Είμαι το σώμα μου.

Συνεπώς είμαι η φωνή μου.

Δεν υπάρχει η φωνή μου και εγώ.

 

Δεν υφίσταται η φωνή μου σαν κάτι ξένο από εμένα.

Είμαι η φωνή μου.