Πήρα τηλέφωνο στην Ευρώπη στις δυο τα ξημερώματα, ώρα Μεσογείου. Καμία απάντηση, μάλλον θα κοιμούνται σκέφτηκα. Πως γίνεται λέω μέσα μου, το Αιγαίο ξενυχτάει τους καλοκαιρινούς μήνες μέχρι πρωίας. Τα Σμυρνέικα τραγούδια, μου τα μάθε η γιαγιά μου, μιας και με ρωτάς τόσα χρόνια. Η γιαγιά μου η Ζαφείρω, όπως την φώναζαν στο χωριό της την Κλεπά. Τραγούδαγε τις μουσικές της Ανατολής για να κοιμηθώ και εγώ δεν ήξερα ελληνικά ψυχή μου, βλέπεις γεννήθηκα σε άλλη γη ξένη, βλέπεις η μάνα μου ειναι αλλοδαπή.
Ξέρεις τι μου λένε όταν τους λεω είμαι μισή Μεξικάνα; Ήξερε λέει τι έκανε ο πατέρας μου και α και ου ποσο εξωτική είμαι. Ξερνάω τα συκώτια μου. Ντρέπομαι να μιλήσω για την ξενιτιά μου εδώ, όταν άνθρωποι κυνηγώντας την ζωή, πνίγονται στις θάλασσες που αγάπησα.
Στις θάλασσες που επιχειρηματίες χρεώνουν τις ξαπλώστρες για να κάνουν μόστρα ηθοποιοί και τραγουδιάρες, ντρέπομαι. Αλήθεια σου λεέ,ντρέπομαι /που δεν κάνω κάτι, που το μόνο που μπορώ να κανω ειναι να πω στην αλλοδαπή μητέρα μου, “δώσε ολα τα ρούχα που δεν πήρα μαζί μου”. Ντρέπομαι.
Πήρα στην Ευρώπη τηλέφωνο, μια φίλη στην Ελλάδα, έναν πρώην έρωτα που τώρα μένει Γερμανία. Τίποτα, κανείς. Κοιμήθηκα και η γιαγιά η Ζαφείρω με επισκέφτηκε με δυο στίχους του Μήτσου. Μου τα πε, πάντα γελαστοί και γελασμένοι, όσοι με τον Χάρο γίναν φίλοι, στα τρελά τους όνειρα δοσμένοι, με τσιγάρο φεύγουν στα χείλη. Ξύπνησα μεσα στο όνειρο και η μήτρα μου πονούσε, γιατί έφτασα όσο είμαι και δεν έχει ζωή μεσα της, ο Σοπενάουερ το πε , κάτι είναι πολύ λάθος με εμάς, η μεγαλύτερη αμαρτία μας είναι που γεννηθήκαμε.
Ντρέπομαι. Βαθειά. Ντρέπομαι που γράφω αυτές τς γραμμές, ντρέπομαι που ανοίγει η καρδιά μου μια στιγμή και ύστερα ανησυχώ για τα λεφτά, για τα κιλά, για την δουλειά, για τι μικρό μου εγώ.
Με πήρε τηλέφωνο η αλλοδαπή μάνα και μου πε στα σπαστά ελληνικά της πως πήρε υπηκοότητα. Εκλαψα! Κοίτα, λέω η αριστερή κυβερνηση. 23 χρόνια στην Ελλάδα παντρεμένη με Έλληνα, με παιδιά ελληνόπουλα που υπηρέτησαν τα ελληνικά στρατά που σπούδασαν σε ελληνικά πανεπιστήμια, που και τα δυο πληρώνουν φόρους, μετα απο 23 χρόνια, της είπαν το ναι.
Ξανακοιμάμαι μπας και τελειώσει ο εφιάλτης. Βασικά για να απαντήσω στη Ζαφείρω. Της λεω ωραία τα λέγε ο Μητσος. αλλα έχει πει και το άλλο. Χρονε μάστορα και γύφτο φτιάξε ενα κλειδί και κρυφτό, σου το χω πει δεν ειμαι εγω για προκοπή. Δεν είμαστε ρε γιαγιά για προκοπή.
Ζηλέψαμε το γαλάζιο που ύμνησε ο Οδυσσέας και το βούτηξαμε τον καμβά στο κόκκινο. Και επειδη ειμαστε τσιγκούνηδες να σπαταλήσουμε λεφτά, θυσιάζουμε ανθρώπους, για να βάψουμε με το αίμα τους. Δεν το χωράει ο νους μου πως αλληλοσκοτώνομαστε, πως κολυμπάμε δίπλα πάνω από πτώματα.
Ήξερε ο Μητσος. Γέννησε την Ρόζα. Δε την γάμησε, τη γέννησε και την τραγούδησε όπως της αρμόζει.
Πως η ανάγκη γίνεται ιστορία και κυρίως. Πως η ιστορία γίνεται σιωπή.
Εύκολα.
Δυστυχώς.
Μίλα, ψυχή μου
Περνάνε πάνω μας τα τροχοφόρα.
Τι;
Σε συγχωρώ.
;
Που δεν καταλαβαίνεις τι λένε τα κομπιουτερς και οι αριθμοί…
Της Ζαφειρίας Δημητροπούλου, 6/3/2016
&& Η Ζαφειρία Δημητροπούλου – Δελάνχελ είναι ηθοποιός, απόφοιτος του θεάτρου Τέχνης με σημαντικές μέχρι τώρα συνεργασίες στο ενεργητικό της.
Τιμήθηκε με το βραβείο της καλύτερης γυναικείας ερμηνείας της σεζόν 2012-13 στα 1α θεατρικά βραβεία κοινού All4fun για την ερμηνεία της στην παράσταση Πιτσιμπούργκο.
Από πέρσι ζει και κάνει μεταπτυχιακό στην υποκριτική στο Λος Αντζελες απ’ όπου γράφει τη στήλη.
