“…Ξέρω τι νιώθω. Βλέπω μέσα μου, πριν δω έξω μου, και τίποτα δεν ταιριάζει, μοιάζω με σπασμένο βάζο.
Ξέρω. Ακούω μια μουσική από κάπου μακριά. Έχω ξανά έρθει σε αυτή τη ζωή και θα ξανάρθω. Δεν ανήκω εδώ, στα λούσα και την πολυτέλεια. Ανήκω εκεί που η ζωή πονάει. Δεν φοβάμαι, και αυτό είναι τρομακτικό, το να είσαι ατρόμητος.
Βλέπω ένα στρώμα κρεβατιού, έτοιμο να με καταπιεί.
Εκείνος. Ο τρόπος που με κοιτάζει, ο τρόπος που με ακουμπά. Τα χέρια του και το μυαλό του. Τα μάτια και τα χείλη του. Ο τρόπος που χώνει τα δάχτυλα του μέσα μου.
Ο τρόπος που μου γλείφει τα μάγουλα, ο τρόπος που με γλείφει. Με λύνει. Έτσι, μπορώ και γράφω.
Γνωρίζω. Τον εκμεταλλεύομαι. Νιώθω τύψεις. Το ίδιο όμως κάνει και εκείνος. Παίζουμε παιχνίδια συνεχώς, είναι το ναρκωτικό μας. Είμαι σίγουρα εθισμένη βαθειά, πολύ βαθειά. Τα συκώτια μου βγαίνουν έξω και εγώ κολυμπάω στο μαύρο αίμα, αίμα που ποτίζει το χιόνι, εικόνα των ποιητών του κόσμου.
Εκείνη. Την είδα να χορεύει και μαγεύτηκα. Με συγκίνησε η ηλικία της, η άγνοια της.
Της πρότεινα να μείνει μαζί μας, λυπήθηκα που δεν έχει μέρος να κοιμηθεί. Μου αρέσει να βοηθάω, μικραίνουν οι τύψεις. Αισθάνομαι τύψεις που είμαι αμαρτωλή, που έχω πουλήσει την ψυχή μου στο διάβολο, που έχω τα μάτια του μέσα μου.
Τον βλέπω πως την κοιτάζει. Ζηλεύω. Πεθαίνω μέσα μου, αλλά μου αρέσει, είναι εθιστικός ο πόνος, με μαστιγώνω κάθε μέρα. Γράφω συνέχεια για τους δυο τους, για το πόσο αθώα είναι εκείνη, για το πόσο αθώος είναι αυτός.
Θέλω να γράψω γιατί ξέρω, γιατί ακούω, γιατί αισθάνομαι. Μου μιλάει ο Θεός, μου μιλάει η φύση, μου μιλούν οι φιλόσοφοι και οι ποιητές.
Μου μιλούν τα πνεύματα όλων των ιερόδουλων που γεύτηκαν ελεύθερα τις χαρές του έρωτα, που ρουφήχτηκαν απο στόματα, που γλείψανε κορμιά, που φάγανε αιδοία για πρωϊνό, μεσημεριανό και βραδινό.
Θέλω να είμαι εκείνη που θυμίζει στους άλλους πως ο έρωτας και η καύλα είναι αντίσταση, επανάσταση.
Ποτάμι μέσα μου η ανάγκη, φωτιά η ανασφάλεια.
Η ανάγκη μου για αγάπη.
Με νοιάζει, με νοιάζει να αρέσω.
Αγαπώ τον έρωτα, αγαπώ την ζωή.
Μου αρέσει ο ωκεανός και έχεις δίκιο, μου αρέσει το λουλούδι ανάμεσα στα πόδια μου, το μελοκούρουπό μου.
Το αγαπώ. Μιλάει για ‘μένα, ουρλιάζει.
Το μανιφέστο μου..jpg)
Η σεξουαλική πράξη χάνει την δύναμη και την μαγεία της όταν μετατραπεί σε μηχανιστική εμμονή.
Το σεξ οφείλει να αναμειγνυέται με γέλια, δάκρυα, ζήλεια, όλες τις αποχρώσεις του φόβου, όπιο, κρασί, χορό.
Είναι μόνο στην ένωση των χτύπων της καρδιάς και των γεννητικών οργάνων, όπου μπορεί κανείς να βρει την έκσταση.
Να μιλήσει στο θεό Διόνυσο, να δει χωρίς να βλέπει,να γευτεί έτσι για δευτερόλεπτα τα ίδια του τα χνώτα..”
& Απόσπασμα απο το κείμενο της Ζαφειρίας για το devised project “Γυμνή κάτω απο το φόρεμα της” που παρουσιάστηκε στο Carlo theatre της Καλιφόρνια.
&& Η Ζαφειρία Δημητροπούλου – Δελάνχελ είναι ηθοποιός, απόφοιτος του θεάτρου Τέχνης με σημαντικές μέχρι τώρα συνεργασίες στο ενεργητικό της.
Τιμήθηκε με το βραβείο της καλύτερης γυναικείας ερμηνείας της σεζόν 2012-13 στα 1α θεατρικά βραβεία κοινού All4fun για την ερμηνεία της στην παράσταση Πιτσιμπούργκο.
Από πέρσι ζει και κάνει μεταπτυχιακό στην υποκριτική στο Λος Αντζελες απ’ όπου γράφει τη στήλη.