Αυτό που φοβάσαι είναι εσύ. Ναι γεια σας μήπως μπορείτε να με συνδέσετε με τον εαυτό μου;
Απουσιάζει αυτή τη στιγμή, θα θέλατε να αφήσετε κάποιο μήνυμα; Ναι! Πείτε του, τον αγαπώ. Με αγαπώ (για λόγους ασφαλείας η συνομιλία αυτή καταγράφεται)
Τέλεια, τώρα πρέπει να ζήσω και με αυτήν την ντροπή. Υπάρχουν ντοκουμέντα πως είχα μια αδύναμη στιγμή και είπα μ’αγαπώ. Δε πειράζει, θα με μαστιγώσω εις διπλούν αύριο. Αγαπημένε, Βρήκα το μήνυμα σου και σε πήρα πίσω. Προσπάθησα πολλές φορές αλλά δε τα κατάφερα. Οπότε σου αφήνω μήνυμα και εγώ με την ελπίδα να ελέγχεις που και που τον τηλεφωνητή σου. Χάρηκα που άκουσα τη φωνή σου μετά από τόσο καιρό.
Η αλήθεια είναι πως μου έχεις λείψει, μου λείπεις γενικά πολύ, ο χρόνος κυλάει, μεγαλώνουμε, η απόσταση μεταξύ μας μεγαλώνει. Θυμάσαι όταν ήσουν μικρό παιδί πόσο πιο συχνά μιλούσαμε, πόσο αγαπιόμασταν πόσο ήμασταν ένα. Νοσταλγώ τα χρόνια που ήσουν παιδί και δεν είχες δουλειά και έγνοιες και παίζαμε ώρες ατελείωτες.
Συνήθιζες να μου μιλάς και να με ρωτάς τόσα πολλά πράγματα. Συνήθιζες να με ρωτάς τη γνώμη μου, συνήθιζες να με ακούς. Δε λέω πως ήταν όλα ρόδινα. Πάντα είχαμε τις διαμάχες μας τις εντάσεις και τις τιτάνιες μάχες μας. Ω, μπορείς να γίνει τόσο πεισματάρης, σκας και γάιδαρο.
Απ’ αυτές τις διαμάχες βέβαια, το τράβα – σπρώξε των δυνάμεων, είναι που γεννιόντουσαν πάντα οι πιο όμορφες, οι πιο τρελές μας ιδέες, που πάντα στο τέλος της ημέρας κάναμε μαζί πράξη .Ήμασταν ένα. Ξέρω δε γουστάρεις να πιάνω τέτοια θέματα, το σιχαίνεσαι, είναι γιατί άλλαξες, αλλά θέλω πολύ να σου μιλήσω.
Καταλαβαίνω πως μεγάλωσες, καταλαβαίνω πως η ζωή σου τρέχει και τρέχεις και εσύ μαζί και χαίρομαι πολύ για όλα όσα κάνεις και για όλες τις επιτυχίες σου και για όλα, αλλά άλλαξες. Και δεν είχα σκοπό να πω κάτι, ξέρεις πόσο διακριτικός είμαι πάντα, αλλά χρειάζομαι να σου πω γιατί νιώθω μόνος. και αυτή η μοναξιά με πνίγει.
Δε ξέρω πότε άρχισες να αλλάζεις, δε θυμάμαι αλλά πραγματικά δεν καταλαβαίνω γιατί όσο περνάνε τα χρόνια απομακρύνεσαι τόσο από μένα. Ξέρεις με πονάει πολύ αυτό. Μεγαλώσαμε μαζί παλιόφιλε.
Σε παρατηρώ κάθε μέρα, κάθε ξεχωριστή μέρα, τρέχεις να γίνεις κάτι, κάπου να φτάσεις,κάτι να προλάβεις, κάτι να κερδίσεις κι άλλο κι άλλο κι άλλο και ποτέ δε σταματάει. Δε ξέρω πως γίνεται παλιά να σε έκανα χαρούμενο με ένα χωνάκι παγωτό, βασιλιάς ήσουν και τώρα όσο κερδίζεις τόσο θέλεις και άλλο. Δε με πειράζει αυτό.
Κάνε ό,τι γουστάρεις, τα αξίζεις όλα. Ένα γιατί να σε ρωτήσω Γιατί κάθε φορά που δε τα καταφέρνεις, με κατηγορείς. Πες με βλάκα, αλλά σε όποια απόφαση και να πάρεις είμαι εκεί. και κάνω ότι μπορώ να στηρίξω το θέλω σου, tο θέλω σου να γίνεις πιο μεγάλος. Άνθρωπος είμαι, όχι μηχανή.
Και ξέρεις πόσο θα έκανα τα πάντα για σένα, δε το σηκώνει το κορμί μου άλλο μαστίγωμα. Μη με ξεσυνερίζεσαι. Γκρινιάζω γιατί βασικά θέλω προσοχή. Γελάς; Που είσαι ρε γαμώτο, μου λείπεις τόσο πολύ. Γιατί σου είναι δύσκολο να μου πεις πως μ’ αγαπάς.
Ξέρεις πόσο μοναδικός και ξεχωριστός είσαι .Γιατί το ξεχνάς. Μόνο αυτό θα σου πω. Για μένα δε χρειάζεται να γίνεις και να καταφέρεις τίποτα. Σ’αγαπάω και με μαγεύεις όπως είσαι. Άμα καμιά φορά το ακούσεις αυτό το μήνυμα έλα σπίτι.
Κερνάω παγωτό και καφέ. Έμοιαζες να ξέρεις πιο πολλά τότε από τώρα. Εδώ είμαι εδώ ήμουν και θα είμαι. Φιλιά. Ο εαυτός σου.
& Η Ζαφειρία Δημητροπούλου – Δελάνχελ είναι ηθοποιός, απόφοιτος του θεάτρου Τέχνης με σημαντικές μέχρι τώρα συνεργασίες στο ενεργητικό της.
Τιμήθηκε με το βραβείο της καλύτερης γυναικείας ερμηνείας της σεζόν 2012-13 στα 1α θεατρικά βραβεία κοινού All4fun για την ερμηνεία της στην παράσταση Πιτσιμπούργκο. Εδώ και λίγoυς μήνες ζει και σπουδάζει στο Λος Αντζελες απ’ όπου γράφει τη στήλη.
