Κάθε ταινία του είναι σαν ένα ταξίδι! Ή σαν τη θάλασσα, που άλλες φορές έχει φουρτούνα, άλλες άπνοια, όμως τελικά κάπου βγάζει. Αποτελώντας την αφορμή για να ξεκινήσει μια διαδρομή συνάντησης. Αρχικά με τους ηθοποιούς, που τόσο πολύ τον γοητεύουν και έπειτα με το κοινό…
Ο Χρήστος Δήμας έζησε την πρώτη μέρα γυρίσματος πριν από 20 ακριβώς χρόνια και κατάλαβε πως το μόνο που θα ήθελε να κάνει είναι να σκηνοθετεί. Από μικρός άλλωστε, έγραφε ιστορίες στο ιστορίες στο χαρτί και ήθελε ν΄ αποκτήσουν φωνή, να βρουν τους κατάλληλους αφηγητές να τις διηγηθούν και την ιδανική μουσική για το ντύσιμο τους.
Δύο δεκαετίες μετά το βάπτισμα του πυρός συγκαταλέγεται στους κορυφαίους Έλληνες σκηνοθέτες. Και έχει το χάρισμα, είτε φέρει σε πέρας πιο προσωπικές του δουλειές, είτε πραγματώνει ταινίες θεωρούμενε πιο εύκολες στο ευρύ κοινό να καταθέτει τη δική του ιδιαίτερη ματιά…
Χαρακτηρίζει τη σκηνοθεσία ως κάτι που παίρνεις και του δίνεις ζωή ενώ δεν υπάρχει πριν και προσπαθεί να παραμένει ευγενικός, δίκαιος, αυστηρός, γενναιόδωρος, να λέει ευχαριστώ στους εκάστοτε συντελεστές του, να τους εμψυχώνει με το “πάμε ξανά”, να παραμένει ήρεμος όταν έρθει η τρικυμία…
Με σύμμαχο την αγάπη του για τους ηθοποιούς του, που θεωρεί ότι κάθε φορά του κάνουν ένα τεράστιο δώρο και στους οποίους νιώθει εξαιρετική υποχρέωση. Άλλωστε έχοντας περάσει και από τον χώρο της υποκριτικής ξέρει τι σημαίνει αυτό το λειτούργημα. Κάτι σαν καθρέφτη της στιγμής και της ζωής, σαν το παιδί που αρνείται να μεγαλώσει, σαν το εγώ που γίνεται εσύ…
Τέτοιους ηθοποιούς είχε και στο καστ του «Αμόρε Μίο», μιας πολύ ευχάριστης και ερωτικής κομεντί, μιας σπονδυλωτής ταινία με πολύ καλό καστ, που γεφυρώνει τους δύο κόσμους οι οποίοι δυστυχώς κυριαρχούν τα τελευταία χρόνια στον ελληνικό κινηματογράφο.
Ο Χρήστος ξεκινάει από μεθαύριο γυρίσματα και για τη νέα του κωμωδία, η οποία θα είναι μάλιστα η πρώτη 3d ταινία που θα γυριστεί στην Ελλάδα. Μας μίλησε φυσικά για το συγκεκριμένο εγχείρημα, όπως και για τη συνεργασία του με τον Πάνο Κοκκινόπουλο, έναν σινεματζή, όπως τον χαρακτηρίζει με βαθιά γνώση αντικειμένου, τον οποίο και θεωρεί κάτι σαν μέντορα του (ήδη φέτος έχει σκηνοθετήσει τα δύο από τα έξι επεισόδια του νέου κύκλου της 10ης εντολής).
Παράλληλα μας αποκαλύπτει τη μεγάλη του αγάπη για την όπερα, αλλά και την ιστορία της “στοιχειωμένης δισκοθήκης”. Του περίφημου εκείνου μικρού καθημερινού ανεκδότου με τους φίλους του στο φατσοβιβλίο, που δεν είναι άλλο από μια ανάρτηση μ΄ ένα μουσικό θέμα. Συνοδευόμενο πάντα με ένα πολύ εύστοχο (και συνάμα συγκινητικό συνήθως) κείμενο θα προσθέσουμε εμείς…
* Από μικρός έφτιαχνα στο μυαλό μου ιστορίες. Και οι ιστορίες αυτές δε μου αρκούσαν στο να είναι απλά λέξεις στο χαρτί. Ήθελα να αποκτήσουν φωνή, ανθρώπους να τις διηγηθούν και κυρίως μουσικές να τις ντύνουν. Νομίζω έγινα σκηνοθέτης γιατί δεν ήμουν καλός στο να γράφω μουσική. Αν μπορούσα να τιθασεύσω τις παρτιτούρες και την ανάγνωση του πενταγράμμου, ίσως να ήμουν μουσικός. Η πρώτη μου ευκαιρία ήταν όταν δούλεψα βοηθός σκηνοθέτη δίπλα στον Νικό Βεργήτση, τον Πατρίς Βιβάνκος και τον Γιώργο Κορδέλλα. Ξεκίνησα να δαχτυλογραφώ κείμενα της Μαλβίνας Κάραλη και της Κατερίνας Γώγου και να μιλώ για μουσική με τον Δημήτρη Παπαδημητρίου. Ήταν όλοι μια παρέα που έτυχε εγώ να είμαι ο βενιαμίν…
* Νομίζω ότι τα σημαντικά λέγονται μέσα σε τέτοιου είδους παρέες. Και εγώ ρουφούσα σαν σφουγγάρι όλα όσα έλεγαν. Διάβαζα, πήγαινα συνέχεια σινεμά και κυρίως δημιούργησα ένα ωράριο δουλειάς και προσωπικού γραψίματος. Ώσπου ήρθε η στιγμή να γράψω και να σκηνοθετήσω την πρώτη μου μικρού μήκους ταινία. Την πρώτη μέρα γυρίσματος κατάλαβα ότι στη ζωή μου δεν θα έκανα τίποτε άλλο παρά να είμαι σκηνοθέτης. Τη θυμάμαι την ημέρα! 26 Μαϊου 1995…
* Η υποκριτική καριέρα ξεκίνησε ως θέμα πρακτικής ανάγκης. Έκανα τον κομπάρσο στις ταινίες και στα τηλεοπτικά επεισόδια που κατά καιρούς κάνω. Είναι ένα μικρό αστείο για μένα και τους συνεργάτες μου. Συνήθως παίζω γλίτσες ρόλους ή γιατρούς. Όμως… όλο αυτό είναι και μια είδους άσκηση. Μαθαίνεις πόσο αμήχανο είναι το να είσαι ηθοποιός, πόση δουλειά χρειάζεται να θυμάσαι λόγια και ρεκόρ και να βρίσκεις μέσα σε όλη αυτήν την κατασκευή του ψέματος μικρά ψήγματα αλήθειας. Μ’ αυτόν τον τρόπο αγαπώ ακόμα πιο πολύ τους ηθοποιούς και τους κλείνω το μάτι ότι σε όλη αυτήν την υπόθεση έκθεσης είμαι και εγώ μαζί τους και δεν βγάζω την ουρά μου εξω…
* Σκηνοθεσία είναι να παίρνεις κάτι που δεν υπάρχει και του δίνεις μια ζωή. Πρέπει να είσαι παρών, οι αντένες σου σε εγρήγορση, να είσαι ευγενικός και δίκαιος, να είσαι αυστηρός, αλλά με γενναιοδωρία. Ν΄ αγαπάς και να δείχνεις το ότι αγαπάς, να λες ευχαριστώ, να λες «πολύ καλό πάμε ξανά». Να μην είσαι ματάκιας και ηδονοβλεψίας, να εκπέμπεις ηρεμία όταν γύρω όλα έχουν τρικυμία. Να έχεις απαντήσεις στις πολλές ερωτήσεις, όμως όταν δεν έχεις απαντήσεις να μην ντρέπεσαι να ζητάς βοήθεια. Να μην υποκύπτεις στον πειρασμό, να υποκύπτεις στη στιγμή της ανάδειξης του ταλέντου του διπλανού σου…
* Υποκριτική είναι η αλήθεια και το ψέμα σ’ ένα βλέμμα και μια κίνηση. Είναι ο καθρέφτης της στιγμής και της ζωής. Είναι όλα αυτά που δεν μπορούμε να τα πούμε στη ζωή μας αλλά τολμούμε να τα πούμε όταν μπαίνουμε στον ρολό. Είναι το παιδί που αρνείται να μεγαλώσει, είναι το εγώ που γίνεται εσύ. Δε θα ήθελα να είμαι ηθοποιός, είναι πολύ ζόρι. Θέλει άλλου είδους συκώτι από το δικό μου. Αλλά πόσο τους αγαπώ τους ηθοποιούς που είναι μέρος της ζωής μου και της δουλειάς μου και της καθημερινότητας μου…
* Η κρίση είναι δύσκολη για όλους. Έχουν κλείσει οι δουλειές, πολλοί από εμάς βρεθήκαμε μετέωροι μπροστά σ’ έναν τοίχο. Το τηλέφωνο σταμάτησε να κτυπάει, έπρεπε ν’ αντιμετωπίσουμε μια νέα πραγματικότητα. Όπως όλοι. Εγώ ήμουν από τους τυχερούς. Δε σταμάτησα να δουλεύω. Κάτι με τις συνεργασίες μου με θεατρικές παραστάσεις, κάτι με τα τηλεοπτικά μου επεισόδια τώρα στη 10η Εντολή, αλλά κυρίως με το σινεμά, όπου έκανα τρεις ταινίες. Μέσα στην κρίση κατάφερα να δουλεύω. Δεν γκρινιάζω. Αντίθετα νιώθω ευγνώμων και λέω και ευχαριστώ…
* Όχι η τέχνη δε δίνει απαντήσεις. Θέτει ερωτήματα, δίνει χαμόγελο, δίνει διέξοδο για συγκίνηση. Ευκαιρία για αγκαλιά! Γίνεται ο καθρέφτης σε μια χώρα που χάνει τον μπούσουλα, δίνει την αφετηρία και το πρώτο υλικό για να δώσει ο θεατής-αναγνώστης τη δική του απάντηση. Εκπαιδεύει, αλλά ως εκεί…
* Το «Αμόρε Μίο» είναι μια ερωτική κομεντί. Δίνει ένα χαμόγελο, μιλάει για τις ανθρώπινες σχέσεις. Το ελληνικό σινεμά πελαγοδρομεί σ’ ένα πολωτικό δίπολο. Στην αισθητική της τηλεόρασης και του αρπακόλλα με το «αυτιστικό» σινεμά που δεν βρίσκει εύκολα πρόσβαση σ’ ενα κοινό. Κάπου, κάποτε, κάποιες ταινίες γεφυρώνουν αυτούς τους δυο κόσμους. Και υπάρχουν αξιολογότατες ταινίες που δεν βρίσκουν το κοινό τους. Το θέμα είναι να γίνονται ταινίες. Όπως επίσης να βρεθεί ξανά η εμπιστοσύνη του κοινού να πάει να δει ελληνικό σινεμά. Ίδωμεν…
* Είμαι ευτυχισμένος που συνάντησα τους ηθοποιούς αυτής της ταινίας! Με κάποιους συνεργάστηκα για πρώτη φορά με κάποιους άλλους είχα την χαρά να τους ξανασυναντήσω. Ήρθαν όλοι με εξαιρετική διαθεσιμότητα ψυχής και γενναιόδωρη ενεργεία. Είχαμε την πρόκληση όπως σε όλες τις σπονδυλωτές ταινίες, να βρούμε τον τρόπο ώστε όλοι να είμαστε συντονισμένοι σε μια κοινή γραμμή, να ξέρουμε ότι παίζουμε στην ίδια ταινία… Η καλή τους ενέργεια ήταν το κλειδί για να μπορέσει να γίνει η ταινία στους χρόνους της και στο να δοθεί το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Η πρεμιέρα πήγε καλά. Ελπίζω ο κόσμος να τη συναντήσει και στις αίθουσες…
* Η επομένη ταινία ξεκινά αυτήν την εβδομάδα στις 26 Mάρτη. Είναι η πρώτη 3d ταινία που θα γυριστεί στην Ελλάδα. Το σενάριο είναι πάλι απο τους σεναριογράφους Κωστή Παπαδόπουλο και Έλενα Σολωμού και παραγωγή του Γιαννη Ιακωβίδη της Black Orange. Είναι κωμωδία και παίζουν οι Μάκης Παπαδημητρίου, Ζέτα Δούκα, Ελένη Κοκκίδου, Τάκης Παπαματθαίου, Κώστας Κόκλας, Λευτέρης Ελευθερίου, Αθηνά Οικονομάκου, Δημήτρης Ήμελλος, Νίκος Πουρσανίδης, Ασπασία Κοκκώση, Θοδωρης Κατσαφάδος, Δέσποινα Παπαγιάννη, Σόλωνας Τσούνης, Σταύρος Σβήγγος κ.α. Είναι ένα παιχνίδι στον χώρο και στον χρόνο. Μεγάλη πρόκληση μιας και συναντάμε μια καινούργια τεχνολογία. Ένα πείραμα πάνω σ΄ ένα πραγματικά ξεκαρδιστικό σενάριο.
* Η ταινία είναι ένα ταξίδι. Ή θάλασσες άλλες φορές ανταριασμένες, άλλες με κυματισμό. Υπάρχουν και ταξίδια που η θάλασσα έχει άπνοια. Δεν ξέρεις ποτέ που θα σου βγάλει. Ελπίζεις να συναντηθείς με ταλαντούχους και γενναιόδωρους ηθοποιούς και συνεργάτες. Και στο τέλος ελπίζεις να συναντηθείς με το κοινό. Η χαρά όταν μπαίνεις μέσα σε μια γεμάτη αίθουσα και μοιράζεσαι με το κοινό το γέλιο και την συγκίνηση τους χωρίς να ξέρουν ότι είσαι ανάμεσα τους είναι μεγάλη. Όταν η ταινία πάει καλά είσαι ικανοποιημένος. Όταν δεν πάει καλά προβληματίζεσαι. Και κάθε ταξίδι είναι διαφορετικό, κάθε ταινία είναι διαφορετική. Όπως και κάθε προβολή από αίθουσα σε αίθουσα και από κοινό σε κοινό είναι πάντα αλλιώς…
* Ο κ. Κοκκινόπουλος είναι ένα είδος μέντορα για μένα. Με εμπιστεύθηκε, μου έδωσε ευκαιρίες και με κάποιον μαγικό τρόπο συνεννοούμαστε ώστε να έχουμε μια κοινή γλωσσά. Είναι σινεματζής με βαθιά γνώση πάνω στο πως είναι να καθοδηγείς ηθοποιούς και πως να παίρνεις το καλύτερο από τους συνεργάτες. Γενικά όλο το κλίμα της Frenzy films μου πάει. Είναι οικογένεια. Ακόμα και όταν δε συνεργάζομαι μαζί τους ξέρω ότι υπάρχει πάντα διαθέσιμη κόκα κόλα στο ψυγείο τους για μένα! Και ο Πάνος είναι ο καλύτερος αναγνώστης για το σενάριο. Αυστηρός και δίκαιος. Μου αρέσει η τηλεόραση, σου δίνει μια καθημερινότητα γυρίσματος. Μακάρι να έκανα περισσότερη…
* Όλες οι ταινίες ακόμα και οι πιο αδύναμες είναι μέρος του τι είμαι και του ποιος είμαι. Και οι μικρού μήκους ακόμα και τα βίντεο κλίπ μου. Τα υπερασπίζομαι όλα, τα υπογράφω. Μακάρι να μπορούσα να κάνω πιο προσωπικές ταινίες αλλά και πιο πολύ θέατρο. Κάποια στιγμή που θα πάει…Θα βρουν όλα τον δρόμο τους…
* Στο θέατρο ξεχωρίζω τη συνάντηση μου με τον Δημήτρη Μαυρίκιο που με οδήγησε να βρίσκω τρόπους να εντάσσω το σινεμά στη θεατρική δράση, τον Στάθη Λιβαθηνό στο πως οδηγεί τους ηθοποιούς να εξελίσσουν την παρτιτούρα του ρόλου τους, τον Δημήτρη Τάρλοου που η αφοσίωση του στη Μεγάλη Χίμαιρα μου έδωσε το στίγμα και της δικής μου συμμετοχής στην παράσταση. Με τους ηθοποιούς είμαι ερωτευμένος και γοητευμένος με τον καθένα. Μου έχουν κάνει ένα τεράστιο δώρο και νιώθω εξαιρετική υποχρέωση. Το λέω ξανά ότι αισθάνομαι τυχερός που έχω κάνει αυτήν τη διαδρομή και δεν ήμουν μόνος σ’ όλο αυτό το ταξίδι…
* Δε νομίζω ότι μου πάει να παίζω! Είμαι κακός ηθοποιός, Έχω απλώς ένα βλέμμα και ένα παλιακο μουστάκι. Ως εκεί. Ναι θα σκηνοθετούσα θέατρο. Και θα μ’ ενδιέφερε να σκηνοθετήσω και όπερα. Τα τελευταία πέντε χρόνια έχω μπει σε μια διαδικασία να βλέπω πολύ όπερα και κάθε καλοκαίρι πηγαίνω στο Μόναχο για μια εβδομάδα, όπου παρακολουθώ κάθε μέρα από μια όπερα του Φεστιβάλ του Μονάχου. Είναι η επιτομή του θεάματος. Και μ’ ενδιαφέρει! Μετα το σινεμά είναι η όπερα το επόμενο που με συναρπάζει τόσο πολύ…
* Η στοιχειωμένη δισκοθήκη είναι ένα μικρό ανέκδοτο με τους φίλους που με ακολουθούν στο φατσοβιβλίο. Κάθε μέρα μια ανάρτηση μ’ ένα άσμα/ τραγούδι/ όπερα/ κάτι μουσικό τέλος πάντων μ’ ένα μικρό κείμενο. Μια όμορφη καλημέρα! Αυτό το απρόβλεπτο της ανάρτησης είναι που με συγκινεί αλλά και που οι φίλοι μου φαίνεται να το διασκεδάζουν…
* Στο All4fun μου αρέσει ότι αγαπά τους ηθοποιούς και αγαπά το θέατρο. Και γενικώς αγαπά…
& Αναλυτικές πληροφορίες για το «Αμόρε Μίο» ακολουθούν στον σχετικό σύνδεσμο: http://www.all4fun.gr/fun/cinema/10372–q-q-.html
Του Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 29/3/2015