Οταν έχεις χρόνο άκου ξανά τις τέσσερις εποχές του Βιβάλντι.
Δες τες να περνάνε μπροστά σου.
Μύρισε τη νεκρική σιγή του χειμώνα ν’ αποχωρεί μπροστά στον οργασμό της άνοιξης.
Το πρώτο καιρό που ήμουν εδώ θα στο παραδεχτώ: Σκεφτόμουν αλλιώς.
Είναι γιατί φοβόμουν.
Λέω μέσα μου όλα μεγάλα, το μέγεθος μετράει, η εικόνα και το μπι χάπι τους να το βάλουν εκεί που ξέρουν.
Είπα μέσα μου κρίμα είναι τόσο καινούριοι δεν έχουν πολιτισμό και ιστορία.
Τίποτα, μόνο θέαμα και λούσα, χολιγουντιανά φιλιά.
Γιατί δε κλαίνε για μια Σμύρνη που χάθηκε κάποτε.
Λέει ο Άνθρωπος τις προάλλες για δε μας διαβάζεις τι έγραψες αδερφέ;
Και σηκώνεται που λές ο Τζέισον να διαβάσει.
Γέννημα θρέμμα Λος Αντζελίτης ο Τζέισον.
Και ανοίγει το στόμα του και ανοίγει μαζί και η γη στα δύο.
Και διαβάζει δυνατά τα ‘’θέλω’’ του χαρακτήρα που υποδύεται στην παράσταση. Έαν στρατιώτη που γυρνάει σπίτι από τον πόλεμο μετά από χρόνια και βρίσκει πως η γυναίκα του τον έχει αντικαταστήσει.
Και ανοίγει τα συκώτια του ο Τζέισον και ανοίγει η γη στα δύο.
Βετεράνος στρατιώτης ο Τζέισον πριν έρθει εδώ να ‘’κάνει θέατρο’’.
Πολέμησε επί Μπους στο Ιράκ.
Θέλω λέει τη ζωή μου πίσω. Θέλω λέει τη γυναίκα μου.
Θέλω να ξεπλύνω το αίμα και δε βγαίνει από τα χέρια μου.
Τρίβω, τρίβω και δε βγαίνει.
Σε θέλω της λέει. Εσένα. Συγγνώμη που έφυγα, είμαι αδύναμος της λέει, δεν απάντησα κανένα γράμμα σου γιατί δε τα άνοιξα ποτέ. Δεν άντεχα να σε μυρίσω μέσα απ’ αυτά.
Αυτό είναι το κόστος της ελευθερίας φωνάζει στο κοινό.
Βρυχάται και η φωνή του σπάει. Και μαζί τα μάτια όλων, αλλά κυρίως των Αμερικάνων. Γυρνάω δίπλα μου στην Μπέκα και μου γνέφει. Πονάει. Το θέμα αυτό μας πονάει.
Και πάμε στην επόμενη ώρα και ο δάσκαλος της φωνής λέει θα δουλέψουμε πάνω στο λόγο του Μπους.
Το λόγο που νομιμοποιεί την αφεντιά του να επιτεθεί σε κάθε λαό, οργανισμό ή άτομο που εκείνος θεωρεί πως φέρει ευθύνη για την τρομοκρατική επίθεση στις 11 του Σεπτέμβρη 2001.
Και όλοι οι ιντερνάσιοναλ Ευρωπαίοι και Βαλκάνιοι, Ασιάτες και Αφρικανοί, Νοτιοαμερικάνοι συμπονούμε αλλά το στόμα τους, των Αμερικάνων το στόμα εκφέρει αλλιώς τις λέξεις.
Μου λέει η Μπέκα, αυτό και αν πονάει. Μας πονάει πολύ.
Βλέπω, παρατηρώ, αυτό που συμβαίνει τώρα λέω, είναι το θέατρο, οι δυνάμεις εδώ μέσα, η αντίσταση να μη λυγίσουν, η στιγμή, το τώρα που γράφουν τη δική τους ιστορία.
Η Βίντα που είναι από το Ιράν και μύρισε τον πόλεμο τόσο κοντά της τρέχει μετά το μάθημα και αγκαλιάζει τον Τζέισον.¨
Όλα καλά του λέει.
Αυτό είναι το θέατρο. Και δε σου μιλάω αγάπη μου για ψυχολογικά δράματα και καλλιτεχνική εσωστέφεια. Σου μιλάω για τη ζωή και την τέχνη ως ένα, για το ζήτημα ζωής και θανάτου.
Μετά ο Τζέισον είπε δε μπορώ να περιγράψω τι έχουν δει τα μάτια μου.
Χρειάζεται;
Χρειάζεται να πει κάτι ;
Είπε πλένω τα χέρια μου κάθε μέρα και το αίμα δε φεύγει.
Και ξέρω τι θα μου πεις. Να μην πήγαινε.
Η σιωπή μου η απάντησή σου….
Ζ, 2/3/2015
& Η Ζαφειρία Δημητροπούλου – Δελάνχελ είναι ηθοποιός, απόφοιτος του θεάτρου Τέχνης με σημαντικές μέχρι τώρα συνεργασίες στο ενεργητικό της.
Τιμήθηκε με το βραβείο της καλύτερης γυναικείας ερμηνείας της σεζόν 2012-13 στα 1α θεατρικά βραβεία κοινού All4fun για την ερμηνεία της στην παράσταση Πιτσιμπούργκο. Εδώ και λίγoυς μήνες ζει και σπουδάζει στο Λος Αντζελες απ’ όπου γράφει τη στήλη.