Τόσο εφήμερη η ζωή. Κι ας νoμίζουμε τάχα μου πως είμαστε αθάνατοι. Ανέγγιχτοι. Ταρακουνιόμαστε στο επόμενο μοιραίο. Άλλοι σφοδρά, άλλοι πιο ελαφρά, άλλοι ψεύτικα για να δείξουν ότι νοιάζονται. Κι αφού η τραγωδία μας διαπερνά ξυστά μπαίνουμε πάλι στον αυτόματο.
Ξεχνάμε μέχρι να ξυπνήσουμε ξανά. Αλλά αύριο μπορεί να είναι η σειρά μας. Ή μήπως σήμερα;
Θρηνούμε τα θύματα, αλλά ο θρήνος και η οδύνη βαραίνει πιο πολύ τους συγγενείς τους, τους φίλους τους, τους αγαπημένους τους. Δε θα τους ξαναδούν ζωντανούς. Γιατί;
Μήπως ρίσκαραν σε κάτι τολμηρό και “πλήρωσαν” το τίμημα;
Μήπως πέθαναν πολεμώντας για τα ιδανικά τους;
Μήπως έφυγαν ένδοξα στο όνομα μιας αγάπης, ενός έρωτα, μιας πατρίδας, μιας μάχης αξιών;
Οχι. Έφυγαν γιατί “έτυχε”!
Απλώς έτυχε.
Έτυχε να μη χάσουν το τρένο, έτυχε να πληρώσουν ότι βρέθηκαν στο λάθος βαγόνι, έτυχε να πληρώσουν ότι δεν έφυγαν μία μέρα νωρίτερα, ή δυο ώρες πιο πριν ή με το προηγούμενο δρομολόγιο.
– Όταν φτάσεις σπίτι στείλε μου ε; – Ναι, μανούλα, μην ανησυχείς. Πρώτη φορά γυρίζω με το τρένο;
– Αγάπη μου, θα τελειώσω πιο νωρίς από τη δουλειά και θα έρθω να σε πάρω από τον σταθμό. Και θα πάμε να φάμε κινέζικο…
– Θα έρθεις το βράδυ στο πάρτι ε; Δε ξέρει ότι θα έρθεις, του το φυλάω για έκπληξη.
– Μου έλειψες τόσο αυτές τις μέρες. Ανυπομονώ να σε ξαναδώ και σε να φιλήσω στο στόμα σα να μην υπάρχει αύριο…
Αύριο λέμε ε; Τι αύριο; Ποιος εγγυάται ότι θα υπάρξει αύριο;
Σκέφτομαι εκείνοι οι υπάλληλοι που έκοψαν τα εισιτήρια των επιβατών του μοιραίου τρένου μίλησαν με πολλά από τα μετέπειτα θύματα.
Τα είδαν πρόσωπο με πρόσωπο.
Αλλά η μπίλια δεν κύλησε υπέρ τους. Ακόμα και στη ρουλέτα επιλέγεις χρώμα, αριθμό ή ό,τι άλλο διαλέξεις. Εδώ τι; Για άλλους η ζαριά έδειξε ζωή, για άλλους θάνατος.
– Μανούλα θα μείνω μια μέρα ακόμα και θα γυρίσω την Τρίτη. Ναι; – Ναι αγάπη μου. Μείνε μία ακόμη μέρα να το χαρείς.
– Τρέχα ρε, να το προλάβουμε το τρένο. Πάλι στο τσακ θα το προλάβουμε….Ευτυχώς προλάβαμε
– Άστα τελικά δε θα γυρίσω σήμερα. Βαριέμαι. Θα μείνω μία μέρα ακόμα και θα έρθω την Τετάρτη.
Και πόσες ακόμα τέτοιες ιστορίες; Πόσοι που θα πήγαιναν και δεν πήγαν, πόσοι τελικά πήγαν και δεν έφτασαν ποτέ στον προορισμό τους. Τόσο που και εκείνοι, που το έχασαν το τρένο να μακαρίζουν τώρα τον όποιο φύλακα άγγελο τους.
Μια λεπτή γραμμή ανάμεσα στο “τι κρίμα που το έχασε και στο τι κρίμα που το πήρε…”
Εδώ δεν είναι θέμα προσωπικής ευθύνης ή όπως τάχα μου το έχουν βαπτίσει οι έχοντες εξουσία για να δικαιολογούν την ανυπαρξία τους.
Είναι καθαρά θέμα timing. Άλλοι μπορεί να το πουν και μοιραίο.
Άλλοι θα το πουν απλά σύμπτωση.
Άλλοι θα πουν ότι ήταν και θέμα χρόνου να συμβεί.
Απλά ο κλήρος του θανάτου έτυχε σ’ αυτούς τους “δύσμοιρους”. Πάλι για μοίρα λέω ομως. Τι ανόητο που μου μοιάζει ξανά και ξανά αυτό το “ο καθένας παίρνει αυτό που του αξίζει”.
Τρένο. Ενα αγαπημένο μέσο πολλών. Αγαπημένη ζωγραφιά για πολλά παιδιά. Το τρενάκι, αγαπημένο παιχνίδι πολλών. Ήταν και δικό μου κάποτε.
Το τρένο με τον ατμό του κάποτε και το τσαφ-τσουφ, το τρένο με την όμορφη ξύλινη επένδυση και με εκείνο τον διαπεραστικό ήχο από τις ράγες.
Δυστυχώς για κάποιες/ους μέσα στα βαγόνια του έμελλε να σφυρίξει το ύστατο τους αντίο…
Του Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 2/3/2023
& Η φωτό του άρθρου είναι από το συγκλονιστικό σκίτσο του Γιώργου Γαλίτη.
