Ώρες – ώρες νομίζω ότι είμαι ο πιο έξυπνος του πλανήτη. Άλλες φορές πάλι ότι είμαι ο πιο ηλίθιος.
Μετά ο εαυτός που νομίζει ότι είναι έξυπνος αναρωτιέται πως γίνεται να τον θεωρεί τόσο έξυπνο και την αμέσως επόμενη στιγμή να μετατοπίζεται στον τόσο ηλίθιο; Τόση αντίφαση πια;
Ο ηλίθιος εαυτός βέβαια δεν έχει τα ίδια προβλήματα που θεωρείται τόσο ηλίθιος. Πολύ απλά, γιατί αν είσαι ηλίθιος το πιθανότερο είναι πως δεν το καταλαβαίνεις. Ή δε σε νοιάζει κιόλας.
Ανάμεσα στο να είσαι ηλίθιος και στο να είσαι έξυπνος, το να είσαι ηλίθιος είναι τουλάχιστον λιγότερο επιζήμιο για σένα τον ίδιο. Και πάλι, όμως.
Κι εκεί λοιπόν που ο ηλίθιος εαυτός είναι στην άγνοια του και αισθάνεται μια χαρά, έρχεται η δεδομένη πανηλιθιότητα ορισμένων να ξεπεράσει τόσο πολύ τη δική του, που ο ηλίθιος τείνει να πλησιάσει (κάπως έστω), τον άσπονδο φίλο του, τον έξυπνο εαυτό.
Οπότε ξεκινάμε πάλι από την αρχή.
Ώρες νομίζω ότι είμαι ο πιο έξυπ….
Κ.Κ.