Eίχε πολλές ανησυχίες από μικρό παιδί. Κάθε φορά, όμως, ενώ φαινόταν να πλησιάζει στην πηγή δεν έπινε νερό. Μέχρι που ο Ορφέας Παπαδόπουλος διαπίστωσε τελικά τι ακριβώς του ταιριάζει περισσότερο. Η ηθοποιία ήταν εκείνη που τον κέρδισε, όμως, δεν ξέχασε ποτέ και τις άλλες δύο του αγάπες, τη μουσική και τη ζωγραφική.
Σαφώς πιο κατασταλαγμένος πλέον σε σχέση με την εφηβική του ηλικία επιθυμεί παράλληλα να αρχίζει να παίζει με τη δααική του μπάντα, αλλά και να εκθέτει τα έργα του. Με συμμετοχή σε πολλές επιτυχημένες σειρές, όπως οι Singles, το Litsa.com, αλλά και άλλες που είχαν τις προοπτικές να διακριθούν, αλλά για διάφορους λόγους δεν το έκαναν (Πάλι από την Αρχή, oι Βαρβάτοι) ο Ορφέας έγινε ευρύτερα γνωστός με Τη ζωή της άλλης.
Ο ρόλος του Φάνη δείχνει να του ταιριάζει πολύ και όπως παραδέχεται στο all4fun τον βοήθησε να γίνει ακόμα πιο συνειδητοποιημένος σχετικά με το περιβάλλον. Κατά τη διάρκεια της σεζόν πραγματοποίησε και το βραδινό θεατρικό του ντεμπούτο στο «Ο Δον Ζουάν ήταν Παρθένος», δεδομένου πως μέχρι τώρα είχε κάνει μόνο παιδικό θέατρο.
– Το όνομα Ορφέας παραπέμπει σε μουσική. Πώς προέκυψε;
Είμαι στενά συνδεδεμένος με τη μουσική. Το διάλεξε ο πατέρας μου δίχως να έχουμε κάποιον συγγενή. Όταν τον ρώτησα μου είπε πως το εμπνεύστηκε την στιγμή που με είδε για πρώτη φορά. Ηταν συγκινητικό. Τη μουσική αρχικά δεν την είχα δει σοβαρά. Δεν ήμουν συγκεντρωμένος. Σαν να έκανα αγγαρεία. Τώρα την αντιμετωπίζω πολύ διαφορετικά και την έχω εκτιμήσει πολύ περισσότερο. Από το σχολείο, πάντως, άρχισα να ασχολούμαι μ? έναν πιο συγκεκριμένο τρόπο. Κάναμε ορισμένα Live και τώρα έχουμε φτιάξει μια μπάντα για να παίξουμε στο μέλλον σε μαγαζιά. Γενικά, πάντως, δεν είμαι εύκολη διαδικασία. Ειδικά στον τομέα της παραγωγής.
– Σε λένε, όμως, και Παπαδόπουλο!
Όντως! Σπάνιο όνομα, κοινότυπο επίθετο.
– Θα μπορούσε να γίνει και μια σειρά οικογένεια Παπαδοπούλου.
Ναι και θα έπαιζα τον μικρό γιο (σ.σ. γέλια)
– Γενικά έχεις μια έφεση στο να υποδύεσαι πολύ μικρούς σε ηλικία.
Πριν «Τη ζωή της άλλης» έκανα έναν 17χρονο στο Λίτσα.com. Ηταν ένα πιο nerdy παιδί. Είναι καλό που προς το παρόν μικροδείχνω και όσο μεγαλώνω να μικραίνω. Με βοηθάει και στους ρόλους μου.
– Ηθοποιία, μουσική. Πάντα εκεί ήταν η κλίση σου;
Με ενδιαφέρει οτιδήποτε διεγείρει τη φαντασία μου. Οπως είναι η ζωγραφική. Εκεί ανακάλυψα στοιχεία του χαρακτήρα μου, τα οποία είχα την ευκαιρία να εξελίξω. Πήγα σε τεχνικό λύκειο, αλλά καταλαβαίνεις πως εκεί δεν μπορούσε να γίνει σοβαρή δουλειά. Υπήρχαν άνθρωποι που ήθελαν να σου προσφέρουν πράγματα, αλλά γενικά υπήρχε μεγάλη αδιαφορία. Δεν έλειπαν, ωστόσο, καθηγητές ? καθοδηγητές που ξεχώριζαν. Πέρα από την γνώση, την οποία σου μετέδιδαν μου έδωσαν μια κατεύθυνση και μια άλλη θεώρηση στη ζωή τη δική μου, αλλά και ορισμένων συμμαθητών μου, που είχαν όρεξη. Μπορώ να πω ότι ζωγραφίζοντας ανέπτυξα τη φαντασία μου και ένιωθα εκστασιασμένος ζώντας πιο δημιουργικές στιγμές.
– Με τον αθλητισμό ασχολήθηκες;
Ναι. Πως. Έχω κάνει κολύμπι, πινγκ-πονγκ, μπάσκετ, ενόργανη.
– Πολυπράγμων δηλαδή!
Έχω περάσει από πολλά, αλλά δεν έχω σταθεί. Αυτό είναι και καλό και αρνητικό. Βαριέμαι και ενθουσιάζομαι εύκολα. Αυτό, όμως, δεν ισχύει στην ηθοποιία. Εκεί έχω τον στόχο της επίτευξης. Να ξεκινήσεις δηλαδή τον ρόλο και να τον ολοκληρώσεις. Στη δουλειά μου είμαι εκεί ανά πάσα στιγμή έτοιμος ν? αντιμετωπίσω κάθε συνθήκη. Γενικά λατρεύω τη δουλειά μου. Από τα 18 που ξεκίνησα μέχρι τώρα, που διανύω την έκτη μου χρονιά. Ουσιαστικά πρώτα δούλεψα και μετά πήγα στην σχολή. Ήμουν το μαύρο πρόβατο, όμως εκεί. Συνολικά σε τρία χρόνια πήγα σε τρεις διαφορετικές σχολές και σε όλες είχα το ίδιο τέλος (σ.σ. γέλια). Εχω να το λέω. Νιώθω, όμως, σαν να αποφοίτησα και από τις τρεις. Είχα πολλούς καθηγητές και πήρα απ? όλους κάτι.
– Θα σύστηνες δηλαδή ν? αλλάζει κανείς παραπάνω από μια σχολή;
Είναι καλό από τη μία, διότι έχεις πολλές παραστάσεις. Επιπλέον δε γίνεσαι και ?θύμα μιας σχολής. Ξέρεις του κτιρίου, των καθηγητών, της ανίας. Επιπλέον έτσι μπορείς να καταλάβεις καλύτερα έναν ρόλο, διότι έχεις διδαχθεί διάφορα πράγματα και με διαφορετικό τρόπο. Μου έκανε καλό και στη καθημερινή σειρά. Η δουλειά ήταν πολύ πιο έντονη και με πολλές απαιτήσεις. Θα ήταν βουνό για μένα να ανταπεξέλθω, αλλά είχα πάρει καλά μαθήματα. Οπως και να έχει, όμως, ό,τι και αν έχεις μάθει η πραγματική σχολή είναι η ίδια η δουλειά.
– Θυμάμαι πως η πρώτη σου σειρά ήταν το «Πάλι από την Αρχή»
– Ήταν μια τρομερή συνεργασία με φοβερούς ηθοποιούς. Όπως ο Κωνσταντίνος Παπαχρόνης, που χάθηκε πριν από δύο χρόνια. Δεν είχαμε ιδιαίτερες προσωπικές σχέσεις. Εκείνος ήταν 30, ενώ εγώ ήμουν 18 και ήμουν στην σχολή. Δεν είχαμε τόσο φιλική επαφή, αλλά κυρίως επαγγελματική. Θεωρώ ότι ήταν από τους μεγαλύτερους ηθοποιούς της γενιάς του. Με κατάρτιση, εκτόπισμα και ήταν μια μεγάλη απώλεια. Ακόμη και τώρα όταν συναντιόμαστε με τα παιδιά από τη σειρά «Πάλι από την αρχή» δεν έχουμε συνειδητοποιήσει ότι λείπει.
– Θεωρώ, πάντως, ότι η συγκεκριμένη σειρά δεν είχε την επιτυχία που της άρμοζε.
Πιστεύω ότι αδικήθηκε πολύ ως σειρά και δε διαφημίστηκε τόσο πολύ. Ηταν μοντέρνα και προσωπικά μου έδωσε την ευκαιρία να συνεργαστώ με σημαντικούς ανθρώπους. Εκεί πήρα τις πρώτες μου σπουδαίες εμπειρίες και είδα μια πιο κινηματογραφική μορφή της τηλεόρασης. Ηταν και μονοκάμερο. Μετά ήρθαν και οι «Βαρβάτοι», όπου και εκεί έπαιζαν καλοί ηθοποιοί, αλλά δεν πέτυχε. Ενδεχομένως είναι σαν το φαγητό. Μπορεί η συνταγή να είναι απόλυτη, όμως να μην αρέσει τελικά το φαγητό. Ή να είναι καλό το αποτέλεσμα και να μην το εκτιμά ο κόσμος. Η? να μη σερβίρεται σε σωστό εστιατόριο.
– Και έπειτα;
Mετά πέρασα από τους Singles, όπου ήμουν ο μικρότερος αδερφός της Σάνυς Χατζηαργύρη. Ο Γιώργος Φειδάς είναι ένας πολύ καλός σεναριογράφος και η σειρά πήγε πολύ καλά. Όπως και το litsa.com, που θεωρώ ότι τελείωσε την κατάλληλη στιγμή. Είμαι της λογικής ότι καλύτερα το γλυκό να μη σε λιγώσει για να πάρεις όλη του τη γεύση. Γενικά έχω κάνει πολλές καλές δουλειές, όμως «Η ζωή της άλλης» είναι η πιο άρτια. Είχε τη μεγαλύτερη απήχηση, ήταν η πιο πετυχημένη και ένιωθες μια σιγουριά ότι δε θα κοπεί. Σειρά η οποία στηρίχθηκε 100%
– Αποδίδεις καλύτερα, όταν νιώθεις αυτήν τη σιγουριά;
Ναι, έχεις μια μεγαλύτερη ασφάλεια. Και δε μιλάω μόνο για μένα, αλλά για όλα τα παιδιά. Δεν είναι κάτι που το κάνεις μόνος σου. Στη ζωγραφική είσαι εσύ και ο καμβάς σου. Αντίθετα εδώ μιλάμε για κάτι ομαδικό. Όλοι έδωσαν το μάξιμουμ. Αυτό φυσικά δεν το κάνεις μόνο σε μια επιτυχία, αλλά ως επαγγελματίας θα πρέπει να το κάνεις πάντα. Θα πρέπει να νιώθεις ομάδα, είτε έρθει η νίκη, είτε όχι. Είναι ωραίο, όμως, που το ζήσαμε όλοι μαζί και μοιραστήκαμε και μοιραζόμαστε αυτήν την επιτυχία.
– Την περίμενες;
Κανείς δεν το περίμενε, ούτε και εγώ. Όχι ότι δεν ήμουν σίγουρος για το θετικό αποτέλεσμα, αλλά διότι περιμένω τα λιγότερα. Έτσι όταν έρχονται τα καλύτερα είναι ακόμη πιο καλοδεχούμενα. Πρέπει να είσαι προετοιμασμένος για όλα, ακόμη και αν 1 στο εκατομμύριο γίνει κάτι αρνητικό. Ετσι μπορείς να καλύψεις το πρόβλημα σε μια στραβή. Να είσαι προσγειωμένος και ανοιχτός, τόσο στην επιτυχία, όσο και στην αποτυχία. Τα έχω ζήσει και τα δύο και έχω παίξει σε σίριαλ που κόπηκαν. Ένιωσα ότι κάτι δεν πάει καλά και έλεγα φταίω εγώ για κάτι;; Τι γίνεται εδώ;
– Πώς προέκυψε ο Φάνης;
Ο σκηνοθέτης Δημήτρης Αρβανίτης μου είχε πει να παίξω και στο «Μια στιγμή, 2 ζωές», αλλά τότε δεν μπορέσαμε να συνεργαστούμε. Με θυμήθηκε για τον Φάνη και έτσι έγινε.
– Θα σου άρεσε κάποιος άλλος ρόλος;
Έχω δεθεί τόσο με τον Φάνη, που δεν βλέπω ότι θα μπορούσα να υποδυόμουν κάποιον άλλον.
– Έχεις κοινά στοιχεία με εκείνον;
Αρκετά, όπως το αίσθημα της δικαιοσύνης. Προσπαθώ να είμαι δίκαιος, ενώ αγαπώ επίσης πολύ την οικογένεια μου. Αυτό που πήρα ως θετικό από τον ρόλο είναι ότι νοιάζομαι πλέον περισσότερο για το περιβάλλον. Μου έδωσε ώθηση να γίνω καλύτερος και ως άνθρωπος. Πλέον ανακυκλώνω και μετέτρεψα το αυτοκίνητο μου σε γκάζι. Τέλος πια οι ρύποι, ενώ έτσι κάνω και μεγαλύτερη οικονομία. Νιώθω καλύτερα και στη συνείδηση μου, αλλά και στην τσέπη μου.
– Ως Φάνης είχες γιαγιά την Κάτια Δανδουλάκη. Πώς βίωσες αυτήν την εμπειρία;
Δεν έχω λόγια να πω. Ηταν μια φοβερή δασκάλα για μένα. Όχι στο να μου λέει τι να κάνω, αλλά στο να την παρατηρώ. Το πώς δουλεύει την ατάκα μέσα της. Έμαθα πολλά αυτά τα δύο χρόνια και ελπίζω να πήρα έστω και ένα 10% στο πόσο τελειομανής είναι.
– Σου συμπεριφερόταν και ως γιαγιά;
Όχι. Στο πρώτο γύρισμα ένιωθα λίγο άβολα, όμως ήταν από την αρχή τόσο φιλική μαζί μου, που ξεπέρασα το άγχος. Με βοήθησε στο να μη μείνω στο όνομα Κάτια Δανδουλάκη, αλλά να συνεργαστώ μαζί της. Πραγματικά έχω να θυμάμαι πολλές όμορφες επαγγελματικές στιγμές μαζί της.
– Την έχεις ρωτήσει για το πώς απέδιδες τον ρόλο;
Δεν έχω ρωτήσει την άποψη της. Ποτέ δεν το κάνω. Είναι σαν να εκβιάζεις την γνώμη του άλλου και να σου πει κάτι καλό για να μη σε στενοχωρήσει. Μένω αυθόρμητα σ? αυτό που μου λένε οι άνθρωποι.
– Και τι σου λένε λοιπόν;
Γενικότερα έχω ακούσει καλά λόγια και ότι έχω εξελιχθεί. Χαίρομαι που το ακούω και από ανθρώπους, όπως ο σκηνοθέτης της σειράς, που δε θα σου χαϊδέψει τα αυτιά, διότι δεν έχει λόγους να το κάνει. Ο Δημήτρης Αρβανίτης είναι ένα άνθρωπος πολύ αξιοκρατικός και έντιμος και όταν ακούς να σου λέει καλά πράγματα ξέρεις ότι πας καλά.
– Τόσα χρόνια μια ταμπέλα συνόδευε τις καθημερινές σειρές. Αυτό καταρρίφθηκε πλέον με τη «Ζωή της Αλλης»;
Ευτυχώς ναι. Αυτό οφείλεται στις προσπάθειες του Δημήτρη. Τα πλάνα, ο ρυθμός, η φρεσκάδα, η μουσική και το γεγονός ότι δεν έχει πολλές επαναλήψεις, ούτε ανόητους διαλόγους για να γεμίσει την ώρα των επεισοδίων. Είναι μια γρήγορη σειρά με νεανικό στιλ και έχει ένα πιο ροκ στοιχείο. Ο Δημήτρης είναι ροκ και επομένως δε θα μπορούσε αυτό να λείπει και από τη σειρά του.
– Πριν από λίγες ημέρες τελείωσαν τα γυρίσματα. Πώς βιώνεις πλέον αυτό το τέλος απ? ότι που είχες συνηθίσεις να κάνεις καθημερινά;
Δεν το έχω συνειδητοποιήσει ακόμα. Μόλις πριν από λίγες ημέρες σταμάτησαν τα γυρίσματα μετά από δύο χρόνια κοινής δουλειάς και είναι μια περίεργη αίσθηση, την οποία ακόμα δεν έχω προσδιορίσει. Αυτό το ξαφνικό στοπ και ειδικά σε μια εποχή, όπου το μέλλον των ηθοποιών είναι ακόμα πιο αβέβαιο απ? ότι ήταν στο παρελθόν. Επιπλέον μου λείπουν και τα παιδιά. Το κλίμα ήταν τρομακτικό και δε μας επηρέασε η καθημερινή τριβή. Ήταν πολύ ωραίο να περνάς καλά με τόσους ανθρώπους και πραγματικά δεν υπερβάλλω.
– Μιλώντας για μείωση στις δουλειές που γίνονται στην τηλεόραση θα μπορούσε να δοθεί μια λύση μέσω του ίντερνετ, προκειμένου να γίνονται εκεί σειρές;
Σαφώς και θα μπορούσε, αλλά στην Ελλάδα ο κόσμος δεν είναι ακόμα τόσο εξοικειωμένος και δεν αναφέρομαι στις νεότερες γενιές. Οι μεγαλύτεροι δείχνουν έξω από τα νερά τους με τους υπολογιστές. Στο εξωτερικό βλέπεις γιαγιάδες ? παππούδες και ψάχνουν στο ίντερνετ. Το βρίσκω όμορφο αυτό και δε θα πω τα κλασικά που λέγονται, ξέρεις, {η δική μας εποχή ήταν η καλύτερη κλπ}. Κάθε εποχή έχει τα δικά της.
– Όπως φυσικά και τις καταστροφές της σαν το πρόσφατο τσουνάμι της Ιαπωνίας. Θεωρείς ότι η φύση μάς εκδικείται;
Δε φαίνεται; Είναι θέμα χρόνου να γυρίσουν όλα μπούμερανγκ εναντίον μας σε πράγματα τα οποία είναι απόρροια των δικών μας ενεργειών. Είμαστε καρκίνωμα του πλανήτη και αν συνεχίσουμε έτσι η γη θα μας αποβάλλει. Άλλωστε δεν υπήρχαμε πάντα. Υπήρχε ζωή και πολύ πριν από μας.
– Πώς αντιμετωπίζει ένα νεαρό παιδί, όπως εσύ τη δημοσιότητα;
Ο καθένας την εκλαμβάνεται και τη χειρίζεται διαφορετικά. Δε μ? έχει αλλάξει. Μου αρέσει που αναγνωρίζεται η δουλειά μου και ευχαριστιέμαι για αυτό. Είναι κάτι όμορφο αν το χειριστείς σωστά. Αν όχι θα γυρίσει πίσω σε σένα και θα σε χτυπήσει.
– Και είναι εύκολο να καβαλήσεις το καλάμι;
Πολύ, ειδικά όταν είσαι πολύ μικρός. Σε τρομάζει, σε φοβίζει, δεν ξέρεις το πώς να χειριστείς την κατάσταση. Νιώθεις σαν να χάνεις την ασφάλεια σου, σαν να είναι στο στόχαστρο. Άρα σου δημιουργείται η ανάγκη να βγεις τέλειος και κινδυνεύεις να μην είσαι ο εαυτός σου. Έχω περάσει από διάφορα στάδια, αλλά ποτέ δεν αισθάνθηκα ψώνιο. Απλά έχω νιώσει ως στόχος κάθε ματιού. Σε βάζει σε μια διαδικασία να προσπαθήσεις να είσαι καλύτερο απ? αυτό που είσαι, από τον παλιό σου καλό εαυτό.
– Και από τον Μάρτιο κάνεις πλέον θέατρο.
Είναι τιμή μου να είμαι και εκεί με τον Νίκο Δαδινόπουλο. Παίζουμε στο {Ο Δον Ζουάν ήταν Παρθένος} μαζί με τον Τάσο Παλαντζίδη, την Εύα Αλεξανδρή και με σκηνοθέτη τον Θανάση Θεολόγη. Eίναι η πρώτη μου βραδινή παράσταση, διότι μέχρι τώρα είχα κάνει μόνο παιδικό θέατρο. Υποδύομαι έναν μοναχό, που ασχολήθηκε μ? αυτό το επάγγελμα για άλλους σκοπούς και ο οποίος εξομολογεί τον Δον Ζουάν την τελευταία ημέρα της ζωής του. Είναι ένας δύσκολος ρόλος και το θέατρο σίγουρα είναι κάτι διαφορετικό από την τηλεόραση. Έχει άλλους κώδικες και ακόμα μαθαίνω. Είναι σημαντικό να συνεργάζεσαι με τέτοιους ανθρώπους διότι συνεχώς μαθαίνεις νέα πράγματα.
– Τηλεόραση ή, θέατρο;
Μου αρέσουν και τα δύο. Καθένα έχει διαφορετικούς κώδικες και τη δική του γοητεία. Ήταν ωραίο για μένα που μετά «Τη ζωή της άλλης» είχα την ευκαιρία να κάνω μια καθαρή κωμωδία. Και η «Ζωή της άλλης» έχει κωμικά στοιχεία, αλλά είναι βασισμένα πάνω σ? έναν δραματικό σκελετό.
– Οι επόμενες φιλοδοξίες σου ποιες είναι;
Ο κινηματογράφος είναι κάτι που θέλω πάρα πολύ να κάνω. Επίσης να κάνω έκθεση με μια σειρά από πίνακες μου και επιτέλους να παίξω live μουσική με την μπάντα μου.
– Δεν είναι, όμως, τελικά οι μουσικοί παραπάνω απ? όσους χωράει η Ελλάδα;
Όπως συμβαίνει με τα τόσα περιοδικά, τις εφημερίδες, τα κανάλια. Κοίτα, ο καθένας θέλει να εκφράσει αυτό που έχει μέσα του. Εξάλλου στη μουσική δεν υπάρχουν όρια.
– Μιλώντας για κινηματογράφος ποια ήταν η δική σου γνώμη για τον πολυσυζητημένο Κυνόδοντα;
Θα σου πως αισθάνθηκα όταν τον είδα. Είναι μια μυθοπλασία και ήταν μια αποκαλυπτική ταινία. Επομένως δε θεωρώ ότι ήταν τραβηγμένη. Δεν μπορώ να πω ότι δεν ήταν λίγο πληκτική, αλλά αυτό ίσως και να έγινε επίτηδες. Θέλει θάρρος για να το κάνεις. Ήταν έτσι το concept. Μια τέτοια αρρωστημένη κατάσταση δεν μπορούσε να μην είναι πληκτική για να οδηγήσει στο τέλος την κοπέλα να το σκάσει από το σπίτι. Θίγει σε μεγάλο βαθμό την ελληνική οικογένεια. Σίγουρα όχι σε τέτοιο τραβηγμένο βαθμό, όμως εμφανίζει τον δυνάστη πατέρα και τη γυναίκα του, που γίνεται συνένοχη και δείχνει να τη βολεύει όλη αυτή η κατάσταση. Ήταν μια δυνατή, ιδιαίτερη ταινία με συμβολισμούς, που σίγουρα σε απασχολεί μόλις της δεις.
– Τα θετικά λοιπόν ήταν πιο πολλά από τα αρνητικά;
Νομίζω ναι. Θετικά κυρίως με την έννοια της προσπάθειας και του θάρρους για να γίνει μια τέτοια ταινία.
– Βρέθηκε δίκαια να διεκδικεί όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας;
Δεν ξέρω. Αυτό το επέλεξαν άνθρωποι αρμόδιοι.
– Άλλες φετινές ταινίες που σου έκαναν εντύπωση;
Είδα «Τον μαύρο κύκνο» πρόσφατα και ήταν μια ταινία που τα είχε όλα. Από σκηνοθεσία, ερμηνείες, μουσική Τσαϊκόφσκι. Μου άρεσαν επίσης «Οι ρυθμιστές». Δείχνει καθαρά πόσο κατευθυνόμενη είναι η πολιτική και η κοινωνία μας. Και μέσα σε όλα αυτά έρχεται ο έρωτας που εξαγνίζει, λυτρώνει. Είναι μια σπουδαία ταινία χωρίς να γίνεται γλυκανάλατη?
Του Κυρ. Κουρουτσαβούρη, 04/04/2011