Την Πέμπτη, έξω από το θέατρο Χυτήριο, αναβιώσαμε σκηνές από το παρελθόν, όταν η ταινία “ο τελευταίος πειρασμός” ξύπνησε κάτι απολιθωμένους θρησκόληπτους, που όρμησαν τότε στις κινηματογραφικές αίθουσες, κατέστρεψαν, έσκισαν και έκαψαν εξαγριωμένοι από τη “βλασφημία” και την “ασέβεια”.
Δεν προκάλεσαν έκπληξη λοιπόν οι εικόνες σκοταδισμού, ούτε οι απίθανες φυσιογνωμίες με τα τσεμπέρια, τους σταυρούς και τα κομποσχοίνια που αναδύθηκαν, πριν λίγες μέρες, από τις σκοτεινές σπηλιές τους. Πάντα υπήρχαν και θα υπάρχουν σκουριασμένοι, συντηρητικοί και στερημένοι εγκέφαλοι.Φυσικά ήταν όλοι τους εκεί: Γραφικοί, ιεροεξεταστές, πνευματικά καθυστερημένοι και φασίστες.
Αυτό που προκάλεσε αίσθηση αλλά και αγανάκτηση ήταν η άνεση με την οποία οι νεοναζιστές βουλευτές και οι οπαδοί τους κινούνταν στο χώρο. Προπηλακισμοί, απειλές και χυδαίες, εμετικές εκφράσεις, βρωμερές ύβρεις που ταιριάζουν σε μπράβους, φυλακόβιους και διεστραμμένους εκτοξεύονταν σε μία έκρηξη τεστοστερόνης από τους φασίστες για να υπερασπιστούν με πάθος την… πίστη στα ιδανικά που δίδαξε ο Χριστιανισμός!
Ενας άνθρωπος ξυλοκοπήθηκε για τον… ίδιο ακριβώς σκοπό. Αυτή ήταν και είναι η πρόταση πολιτικού πολιτισμού από τους φασίστες με έμφαση στο …”αγαπάτε αλλήλους”. Προφανώς ιδέα δεν έχουν αυτοί από χριστιανικά ιδεώδη. Το αποκορύφωμα βέβαια ήταν η απελευθέρωση συλληφθέντα από βουλευτή της χρυσής αυγής! Ολα τα παραπάνω συνέβησαν υπό το προκλητικά ανεκτικό βλέμμα της αστυνομίας, που σφύριζε κυριολεκτικά αδιάφορα.
Αναρωτήθηκα ποια θα ήταν ή δύσμοιρη τύχη μου αν αποφάσιζα να αρπάξω μέσα από μία κλούβα των ΜΑΤ κάποιον που εγώ έκρινα ότι δεν έπρεπε να βρίσκεται εκεί. Μήπως θα κατέληγα σε κάποιο αστυνομικό τμήμα δαρμένη και φορτωμένη με μακροσκελές κατηγορητήριο;
Είναι πλέον φανερό πως στην Ελλάδα,τη χώρα που γέννησε τη Δημοκρατία, το λίκνο του ευρωπαϊκού πολιτισμού, ζούμε υπό το καθεστώς της αυθαιρεσίας και της τρομοκρατίας μίας τραγικής μειοψηφίας κακοποιών στοιχείων, που δρουν όχι απλώς με την ανοχή αλλά και την απροκάλυπτη κάλυψη του κρατικού μηχανισμού.
Ποιος έδωσε το δικαίωμα σε αυτή τη δύσοσμη μάζα αστοιχείωτων να μας υποδεικνύει πώς θα εκφραζόμαστε και πώς θα ψυχαγωγούμαστε;
Το περιεχόμενο της θεατρικής παράστασης δεν έχει καμία απολύτως σημασία. Η Τέχνη δεν λογοκρίνεται παρά μόνο στα ολοκληρωτικά καθεστώτα. Από την εποχή που οι άνθρωποι του πνεύματος ρίχνονταν στην πυρά ως αιρετικοί ή επικίνδυνοι έχουν περάσει εκατοντάδες χρόνια. Κατακτήσαμε προ πολλού το δικαίωμα να επιλέγουμε ελεύθερα και να απορρίπτουμε επίσης. Γι αυτό η μία κατάσταση λέγεται Δημοκρατία και η άλλη φασισμός.
Ξέρουμε πως τους φασίστες τους απειλεί η ριζοσπαστικότητα και η παιδεία, ενώ αντίθετα τους τρέφει η αμορφωσιά και ο πνευματικός μεσαίωνας.
Δεν είδαμε ποτέ τους δήθεν αντισυστημικούς μάγκες στο πλευρό του κόσμου, στις διαδηλώσεις ή στις κινητοποιήσεις. Ούτε καν στη συγκέντρωση “υποδοχής”της καγκελαρίου.
Τους βλέπουμε μόνο να επιτίθενται σε μετανάστες,σε αριστερούς και γενικά σε όσους διαφωνούν μαζί τους και να βιντεοσκοποπούν στημένα μπαχαλάκια.
Είναι τόσο αφιερωμένοι στα διδάγματα του Χριστού που ζητάνε τα ονόματα παιδιών και βρεφών για να τα κυνηγήσουν λόγω “χρώματος”. Οπως άλλωστε θα έκανε κάθε …σωστός χριστιανός.
Ας μάθουν πως τους έχουμε αποδομήσει κατ’αρχήν μέσα μας.
Ας καταλάβουν πως εκτίθενται καθημερινά.
Ας τους ενημερώσουμε ότι ξέρουμε πως είναι οι τραμπουκόβλακες της σφαλιάρας, τιποτένια, θρασύδειλα παράσιτα που δεν θα τολμούσαν να κουνηθούν χωρίς τις πλάτες ενός συστήματος που υπηρετούν.
Δεν τους φοβόμαστε και δε θα μας τρομοκρατήσουν.
Ο φασισμός τους δε θα περάσει…
Tης Γιώτας Ιωαννίδου, 14/10/2012