Στο κέντρο υγείας Κρανιδίου, 22 Αυγούστου 2012, κάθομαι υπομονετικά έξω από το παθολογικό ιατρείο ενώ προηγούνται περίπου οκτώ με δέκα άτομα που περιμένουν για τον ίδιο σκοπό. Δίπλα δυο μεσόκοπες κυρίες – φανερά εκνευρισμένες – έχουν ανοίξει μία συζήτηση στην οποία αναγνώρισα -σε μία εκλαϊκευμένη (να μην πω λούμπεν) εκδοχή -τα “τσιτάτα” των καιρών και των επαναλαμβανόμενων σε επίπεδο παπαγαλισμού διαπιστώσεων των παρουσιαστών στα δελτία των 8: “Για όλα φταίει το δημόσιο”, να απολυθούν οι άχρηστοι τεμπέληδες” ,”να γίνουν όλα ιδιωτικά και να δεις πώς θα τρέχουν” και άλλα τέτοια πολύ “ωραία”.
Καθώς η ώρα περνούσε, οι κυρίες έχαναν την υπομονή τους και περιφέρονταν ωρυόμενες “πώς είναι δυνατόν να υπάρχει μόνο ένας γιατρός”, “μα τι πράγματα είναι αυτά “, “α-πα-ρά-δε-κτον” και άλλα ακόμα πιο “όμορφα”.
Αν και αποφεύγω να ασχολούμαι με αγνώστους – θα έφταιγε υποθέτω που η θερμοκρασία του σώματός μου ήταν περίπου ίδια με αυτή του περιβάλλοντος κάπου 39 βαθμοί κελσίου δηλαδή – γυρίζω και τους λέω: “Αφού εσείς θέλετε να απολυθούν όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι γιατί ζητάτε την πρόσληψη ενός ακόμα; Υπάρχει ένα εξαιρετικό ιδιωτικό ιατρείο όπου μπορείτε να κλείσετε και ραντεβού”. Μάλλον ξαφνιάστηκαν, με κοίταξαν ενοχλημένα και πήγαν λίγο πιο πέρα.
Το θερμό εκείνο αυγουστιάτικο πρωινό ήρθα αντιμέτωπη με μία ακόμα παθογένεια του ελληνικού λαού. Την ισοπέδωση, την εθελοτυφλία, την αντίφαση και κάπου εκεί ανάμεσα ακόμα και το φθόνο.
Δύο γυναίκες με φανερή οικονομική αδυναμία απαιτούσαν αγανακτισμένες, από τη μία τη διάλυση του δημοσίου και από την άλλη …περισσότερο προσωπικό. Τελικά όσο ο κόσμος συνθλίβεται οικονομικά τόσο περισσότερο τυφλώνεται. Ή μήπως τον βολεύει να μη βλέπει;
Ο Δημόσιος τομέας – αναμφισβήτητα πολυπαθής και προβληματικός – αποτελείται σύμφωνα με πολλούς -στα πλαίσια μίας συλλήβδην απαξίωσης- από υπεράριθμους βυσματίες, κρατικοδίατους κηφήνες και υπαλληλίσκους άνευ προσόντων ενώ όλοι οι υπόλοιποι, εμείς, οι σκληρά εργαζόμενοι, οι “εκτός”, επωμιζόμαστε τη μισθοδοσία τους.
Να λοιπόν οι θύτες να και τα θύματα. Κι όλα αυτά με ένα τσίμπημα ζήλιας και κακίας που το βλαστάρι μας δε διορίστηκε ,”να έχει και αυτό μία σίγουρη δουλειά βρε αδερφέ”.
Κι όμως, σύμφωνα με την πρόσφατη απογραφή ο ελληνικός δημόσιος τομέας όχι μόνο υπέρογκος δεν είναι αλλά ακολουθεί το μέσο όρο των ευρωπαϊκών χωρών.
Ωστόσο ανάμεσα στους “νωθρούς” αυτούς υπαλλήλους βρίσκονται δάσκαλοι και εκπαιδευτικοί που μορφώνουν τα παιδιά μας για επτακόσια ευρώ το μήνα, οι νοσηλευτές, οι γιατροί που μένουν πλέον απλήρωτοι για μήνες αλλά και πολλοί άλλοι που φιλότιμα προσφέρουν τις υπηρεσίες τους. Τους έχω συναντήσει και αρνούμαι κατηγορηματικά να τους βάλω άκριτα στη βολική σαλατιέρα ανάμεσα σε διεφθαρμένους τεμπελχανάδες. Γιατί υπάρχουν αυτοί αλλά ΚΑΙ οι άλλοι.
Ο “καταραμένος” δημόσιος τομέας είναι αυτός που έστω με προβλήματα εξασφάλιζε ως τώρα στον οικονομικά ασθενέστερο τα δωρεάν φάρμακα, την περίθαλψη και τη νοσηλεία, που έδινε στο παιδί του μη προνομιούχου το δικαίωμα να μορφώνεται, στην εργαζόμενη γυναίκα του ιδιωτικού τομέα να μπορεί να αφήνει το παιδί της σε κάποιο παιδικό σταθμό. Είναι τα σχολεία, τα πανεπιστήμια, τα αγροτικά ιατρεία, τα νοσοκομεία, τα κέντρα υγείας, τα Κέντρα Ανοιχτής Προστασίας Ηλικιωμένων, τα δημοτικά ωδεία, τα δημοτικά γυμναστήρια και κολυμβητήρια και πολλά άλλα. Είναι – σε τελική ανάλυση – αυτός και οι εργαζόμενοι που απασχολούνται εκεί, ο φορέας εκείνος που φιλοδοξεί να παρέχει ακόμα και στον πιο αδύναμο τα κοινωνικά εκείνα αγαθά που δεν ικανοποιούν μόνο στοιχειώδεις ανάγκες επιβίωσης αλλά προωθούν μία καλύτερη ποιότητα ζωής για αυτόν.
Αν δεχτούμε λοιπόν ότι ανήκουμε στους πολλούς, που ανήκουμε, αφού τα οικονομικά προνόμια είναι κτήμα μίας ισχνής μειοψηφίας, αν συμφωνήσουμε ότι το συμφέρον μας ταυτίζεται με το κοινό συμφέρον, τότε όχι μόνο δεν μας επιτρέπεται να απορρίπτουμε το Δημόσιο και να θεωρούμε λύση τον αφανισμό του αλλά -αντίθετα οφείλουμε να αγωνιζόμαστε για την εξυγίανση και τον εξορθολογισμό του.
Κι αν αυτός – εδώ και δεκαετίες – χτιζόταν σε σάπιες βάσεις από τις διεφθαρμένες κυβερνήσεις και αφέθηκε στο έλεος των πελατειακών σχέσεων και της ικανοποίησης ιδιωτικών συμφερόντων “ημετέρων”, όχι μόνο δεν πρέπει να αποδεχόμαστε την κατεδάφισή του αλλά – στον αντίποδα – να επιθυμούμε την αναστήλωσή του και την ενίσχυση των θεμελίων του με διαφανείς διαδικασίες μακριά από τη διαπλοκή, επιλέγοντας αυτούς που έχουν την πρόθεση να το πράξουν. Ακολουθώντας φυσικά και εμείς μία αντίστοιχη, μη ατομικιστική συμπεριφορά.
Η ατζέντα των μεγάλων μέσων που περιλαμβάνει και την απαξίωση-εξευτελισμό κάθε δημόσιου φορέα για να απενοχοποιήσει ηθικά τις απολύσεις και να δικαιολογήσει το αναπόφευκτο των επιβαλλόμενων αποκρατικοποιήσεων και του ξεπουλήματος είναι δεδομένη και θα εξακολουθήσει.
Η προσωπική μας ευθύνη όμως είναι μεγάλη. Γιατί σε μία εποχή μαζικής συντριβής, που χτυπάει αδιακρίτως, που ο φτωχός γίνεται φτωχότερος ενώ ο πλούσιος πλουσιότερος πρέπει να ξέρουμε πού ανήκουμε και πού πατάμε. Κυρίως να αγωνιζόμαστε για το συμφέρον μας που δεν είναι άλλο από αυτό των πολλών. Η κρίση είναι το δράμα που μας ενώνει. Ας μην τους αφήσουμε να μας διχάσουν…
ΥΓ: Για να εξεταστώ στο δημόσιο κέντρο υγείας πλήρωσα πέντε ευρώ. Πριν από ένα χρόνο ήταν δωρεάν. Οι συνεργαζόμενοι με τον ΕΟΠΥΥ ιδιωτικοί γιατροί παίρνουν 10 ευρώ για κάθε ασθενή και είναι και αυτοί απλήρωτοι ακόμα. Τα συγγράμματα δε θα διανέμονται πλέον δωρεάν. Ας αναλογιστούμε πού οδηγούμαστε και τι σημαίνει αυτό για το μέλλον μας. Κυρίως για το μέλλον των παιδιών μας.
Tης Γιώτας Ιωαννίδου, 9/9/2012