* Δεν υπήρξε συγκεκριμένη στιγμή το πότε ασχολήθηκα με τη μουσική. Σιγά-σιγά απλώς ερχόμουν όλο και πιο κοντά στο να ασχοληθώ με τη μουσική. Όλα ξεκίνησαν από ένα πιάνο που αγόρασε η θεία μου δίπλα μας. Είδαν οι δικοί μου ότι είχα κλίση και άρχισα τα μαθήματα.
* Σίγουρα έχω αλλάξει από τότε που μπήκα στη δισκογραφία, γιατί ξεκινώντας ήμουν σχεδόν είκοσι και τώρα είμαι τριάντα. Και φυσικά έζησα πράγματα μέσα σε αυτό το διάστημα που σου δίνουν το περιθώριο να έρθεις αντιμέτωπος με τις δυνατότητες σου, τα όρια σου, πολλού ανθρώπους, πολλές διαφορετικές συνθήκες. Όλα αυτά είναι μικρά ή μεγαλα μαθήματα μέσα απο τα οποία μαθαίνεις και εσύ πτυχές ή και ικανότητες σου που δεν ήξερες ότι έχεις. Ωστόσο τον βαθμό της αλλαγής δεν μπορώ να τον αντιληφθώ εγώ, αλλά οι άνθρωποι γύρω μου που με ξέρουν απο την αρχή.
* Είμαι αισιόδοξος για το μέλλον του ελληνικού τραγουδιού και δεν σκοπεύω να το αλλάξω αυτο. Υπάρχουν ένα σωρό νέοι άνθρωποι που κάνουν πολύ-πολύ ενδιαφέροντα πράγματα. Και ασχολούνται με αυτό καθαρά απο αγάπη. Χρήματα δεν υπάρχουν πια στην δισκογραφία οπότε δεν είναι πια λογος για να ασχοληθείς με τη μουσική το να βγάλεις λεφτά. Το κάνεις απο καλλιτεχνική ανάγκη και από διάαθεση να πεις κάτι μέσα απο το τραγούδι.
* Το έχω ξαναπεί πως το έντεχνο είναι μια καταταλαιπωρημένη λεξη που χρησιμοποιήθηκε ως και χλευαστικά. Προσωπικά το έντεχνο το αναγνωρίζω σαν είδος, αναγνωρίζω τα ειδικά χαρακτηριστικά του, το ιστορικό του πλαίσιο, τους εκπροσώπους του και το αγαπώ βαθειά.
* Το τηλεφώνημα – σταθμος στην καριέρα μου ήταν στις 20 Ιανουαριου του 2004. Χτυπάει το τηλέφωνο μου και από την άλλη άκρη της γραμμής ακούγεται: «Καλησπερα Θεμη είμαι ο Παρασκευάς Καρασούλος. Ήθελα να σου πω οτι μας άρεσε η δουλειά σου και ειδικά το τραγουδι “Ονειρεύομαι”. Ήταν η απάντηση για το ντέμο που έστειλα στη δεύτερη ακρόαση της μικρής άρκτου.
* Η συνεργασία με τη Νατάσσα Μποφίλιου είναι από τα πιο πολύτιμα πράγματα που μου εχουν συμβεί στη ζωή μου. Μια υπέροχη καλλιτέχνης και ενας υπέροχος άνθρωπος. Δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς εκείνη. Μαζί με τον Γεράσιμο Ευαγγελάτο αποτελούν το σημαντικότερο που μου έχει προσφέρει η ενασχόληση μου με τη μουσική.
* Είναι πολύ βαθιά πληγή η κατάσταση στην Ελλάδα του 2012. Για όλους μας. Και το βαθύτερο σημείο της πληγής αυτής δεν είναι το οτι δεν έχουμε λεφτά ή ότι πρέπει να ζήσουμε με πολύ λιγότερα από αυτά που θέλουμε για να καλύψουμε τις πρώτες ανάγκες. Το σημαντικότερο είναι το πλήγμα που έχει υποστεί η δημοκρατία, η δικαιοσύνη, η ανθρωπιά και η αλληλεγγύη. Μια ασύδοτη άναρχη κατάσταση στην οποία ο καθένας μπορεί να αυτοδικήσει και να τσαλαπατήσει οποιοδήποτε ανθρώπινο δικαίωμα.
* Σχετικά με επικείμενες συνεργασίες που δεν έχουν γίνει ακόμα είναι τόσα πολλά αυτά που θέλω να κάνω και τόσοι πολλοί οι καλλιτέχνες που εκτιμώ που πραγματικά δεν μπορώ ν’ απαντήσω ονομαστικά.
* Κανείς ακούων άνθρωπος νομίζω δεν θα μπορούσε να ζήσει χωρίς τη μουσική και τη ξεκούραση που προσφέρει η ομορφιά της και η δυνατότητα να μπαίνεις σ’ εναν μικρόκοσμο για τρία λεπτά. Πόσο μάλλον ένας άνθρωπος που γράφει τραγούδια και νιώθει ότι εκφράζεται συναισθηματικά μέσα απ’ αυτά…
* Πώς να είμαι αντικειμενικός με την Αθήνα; Την αγαπώ τόσο πολύ και την πονάω. Έχει περάσει τόσα πολλά αυτή η πόλη. Ήρθα 19 χρονών παιδί εδώ και την ερωτεύτηκα απο την πρώτη στιγμή. Ξέρω ότι θεωρείται άσχημη πόλη, αλλά μου υπάρχουν σημεία της που ακόμη δεν έχω συνηθίσει το πόσο όμορφα μου φαίνονται. Ναι έχει πολλά αρνητικά, πάρα πολλά. Αλλά δεν έχουν σημασία. Γιατί δεν φταίει η πόλη για αυτά που της συμβαίνουν, αλλά οι άνθρωποι. Αυτή στέκεται ακόμη όρθια μετά απο χιλιάδες χρόνια και περιμένει να της φερθούν όπως της αξίζει.
* Το All4fun είναι αυτό που λέει και το μότο του: “Τα πάντα με άποψη…”
Του Κυρ. Κουρουτσαβούρη, 9/9/2012