Ίσως σε άλλη περίπτωση να μην επέλεγα το συγκεκριμένο τραγούδι για να συνοδέψω τα παρακάτω, όμως λόγω εγκαινίασης της στήλης, έχω λειτουργήσει εντελώς συναισθηματικά.. Eναρκτήριο λάκτισμα λοιπόν, το αγαπημένο “Roads”, από λατρεμένους Portishead.
Σχόλια/ Παρατηρήσεις:
Αρχικά στριμώχνεται στα πόδια του.
Έπειτα, με ατσούμπαλες κινήσεις χώνεται στην αγκαλιά του συνοδηγού.
Επικρατεί ένας μικρός πανικός συνοδευόμενος από υπερβολικά κομψές γρατζουνιές στο δέρμα.
Δεξιά-αριστερά, πάνω-κάτω κι ακόμα να βολευτεί.
Ψάχνει την ιδανική θέση. Αυτή που θα του προσφέρει την πλήρη οπτική απόλαυση…
Ηρεμεί μπροστά στο τιμόνι και νιώθεις σίγουρος πως ξέρει που πάμε.
Το παράθυρο ανοίγει.
Το τρίχωμά του αερίζεται.
Παρατηρώ την ικανοποίηση στο βλέμμα.
Ίσως και μια δόση μελαγχολίας.
Άραγε διακρίνει τη διαφορά του αδέσποτου; Ζηλεύει;
Τι μπορεί να σκέφτεται;
Κι ύστερα, νιώθει ευγνώμων για όσα του προσφέρονται;
Βλέπεις, η ανθρωπιά και η αγάπη εκλείπουν απ΄τους σημερινούς τσιμεντένιους -και όχι μόνο- δρόμους.
Αν κάτι δεν σου ανήκει και δεν το ιδιοποιείσαι, δεν το αγαπάς και δεν το συμπονάς.
Πόσα “ελεύθερα” σκυλιά θανατώνονται καθημερινά;
Οπότε για τι είδους ελευθερία μιλάμε;
Σπιτική ζεστασιά λοιπόν ή επικίνδυνη και άνευ ασφάλειας ανεμελιά;…
Πρόκειται, ίσως, για τον πιο συμπαθητικό σκύλο που έχω χαϊδέψει. Ερμής.
Βόλτα στον Υμηττό/ Σεπτέμβριος 2011.
Αλεξάνδρα Κόνιακ, 3/1/2012