Στις 17 Δεκεμβρίου έσβησε μια από τις πιο γοητευτικές φωνές της παγκόσμιας μουσικής σκηνής. Η καταπονημένη καρδιά της Σεζάρια Έβορα σταμάτησε, τέσσερις μήνες μετά την ακύρωση των συναυλιών της σε Γαλλία, Αγγλία και Ελβετία. Ήταν πια δεδομένο πως οι αντοχές της είχαν περιοριστεί. Τον περασμένο Σεπτέμβριο όταν ουσιαστικά ανακοίνωσε την αποχώρησή της, είπε: «Δεν έχω πια δύναμη, δεν έχω ενέργεια. Ελπίζω ο κόσμος που με ακολουθεί τόσα χρόνια να με συγχωρήσει, αλλά είναι η ώρα να ξεκουραστώ».
Η Σεζάρια Έβορα τραγούδησε «μόρνα», αφρικανική μουσική με χαρακτηριστικά blues, που προέρχεται από την πατρίδα της, το Πράσινο Ακρωτήριο. Ένα φτωχό κράτος που ανεξαρτητοποιήθηκε από την Πορτογαλία μόλις το 1975. Οι συμπατριώτες της, τη λάτρεψαν, καθώς πήραν πολλά από τα τραγούδια της. Βρήκαν σε αυτά νοσταλγία, λύπη, ελπίδα, επιθυμίες, όνειρα.
Η επιτυχία διεθνώς για τη Σεζάρια Έβορα ήρθε με καθυστέρηση, ήταν το 1992, στα 51 της χρόνια. Από τότε όμως πρόλαβε να δώσει πολλά. Ποιος δεν έχει ακούσει το Sodade από το άλμπουμ Miss Perfumado που την εκτόξευσε… Ένα τραγούδι που έγινε τόσο πολύ αγαπητό, που αυτομάτως αδίκησε πολλά άλλα δικά της, που δεν αναδείχθηκαν αναλόγως. Όπως το Fidjo Maguado, το Jardim Prometido ή το Sentimento.
Όταν ένας καλλιτέχνης φεύγει από τη ζωή, το κενό για το κοινό του, καλύπτεται από τα έργα του. Σκέφτομαι πως μέσα στο 2011 έχασε τη ζωή του και ο Νίκος Παπάζογλου, ο Γκάρι Μουρ, η Έιμι Γουάινχάους. Διαφορετικοί μεταξύ τους, άλλοι ήχοι, άλλη μουσική. Όλοι χάθηκαν πολύ πρόωρα, όμως θα είναι πάντα εδώ.
Του Νίκου Καπίρη, 20/12/2011