Σαν θείο δώρο να αισθάνεσαι το φως του, να τον κουβαλάς μέσα σου και στο φθόνο με ένα πλατύ χαμόγελο να απαντάς, με ευδαιμονία και με φωτιά καλοσυνάτη έκστασης. Είμαστε όλοι παιδιά και παραμένουμε παιδιά, προσμένοντας αυτά τα τεράστια ζεστά φτερά να μας αγκαλιάσουν.
Μπορούμε να φτάσουμε στο αέναο, διαρκές και ατελείωτο προσωπικό πέρασμα μας και ας προσπαθούν λέαινες και δράκοι να μας πείσουν πως δε γίνεται.
Μπορούμε, καθώς κρίνεται αναγκαίο και απαραίτητο, διακαώς, να βρούμε, να χτίσουμε, να γκρεμίσουμε και να ξαναχτίσουμε τον καλύτερο μας εαυτό.
Υπάρχει και περιμένει, άλλοτε στωικά και άλλοτε πεισματάρικα, την ημέρα που θα τον σπρώξουμε να βγει στην επιφάνεια.
Ώστε, μια ημέρα να τον προσφέρουμε αδιάκοπα, στριφογυριστά και παιχνιδιάρικα, σαν μια πιατέλα με φρέσκιες και ζουμερές φράουλες στον απρόσμενο, ακατάσβεστο και εγκάρδιο έρωτα μας.
Της Νίκης Αρουσαλίδου, 25/5/2021