Η «Υφαρπαγή» – Hijack είναι η πρώτη της ταινία. Έχει έντονη την προσωπική σφραγίδα της. Δικό της το κείμενο, δική της και η αφήγηση.
Εκτός από ηθοποιός η Φανή Γεωργακάκη δοκίμασε την τύχη της και ως κινηματογραφικός δημιουργός και μέσω της “Υφαρπαγής” στέλνει ένα δικό της μήνυμα σε όσους προσπαθούν να φιμώσουν την τέχνη
“Γεννήθηκε μέσα σε μια εντεταλμένη προσπάθεια καταστολής συνειδήσεων και πήρε σάρκα και οστά σε ένα ζοφερό περιβάλλον σφετερισμού, αβεβαιότητας, αγωνίας και μαύρου”, αναφέρει μεταξύ άλλων στο σημείωμα της η Χανιώτισσα καλλιτέχνης.
Μπορείτε να δείτε την ταινία ΕΔΩ:
“Δε σε ξέρω καλά. Συναντηθήκαμε κάποιες φορές στο παρελθόν. Βρεθήκαμε πολλές φορές στην ίδια παρέα. Κυρίως τα καλοκαίρια που μας άνοιγες κάθε Πέμπτη βράδυ την πελώρια βεράντα σου.
Μια από τις στιγμές μας ήταν φέτος τον Ιούνιο που είχα έρθει να σε βρω το καταμεσήμερο. Είχες μονάχα ένα τραπεζάκι και δυο καρέκλες πάνω σε ‘κείνο το υπερυψωμένο τσιμεντένιο πάλκο. Εγώ έφερα τις παγωμένες μπύρες. Δε με ένοιαζε που είχα γίνει μούσκεμα από τη ζέστη.
Είχα εσένα και είχες εμένα στην πιο όμορφη και ανέμελη στιγμή μας. Εκείνη τη στιγμή, την πιο ζεστή μέρα του καλοκαιριού με τις μπίρες στα ιδρωμένα μπουκάλια τους να μας περιμένουν. Είχαμε και οι δυο μαζί μπροστά και γύρω από τα μάτια μας όλη αυτήν την ομορφιά. Και ήταν μόνο δική μας. Και ήταν μόνο ολονών μας.
Κάτω από τον καυτό ήλιο κι εμείς να κοκορευόμαστε πως τέτοιες χλίδες ούτε στις μπροσούρες των πιο λουσάτων διακοπών.
Να σου πω κάτι; Κάπως όλοι μας το περιμέναμε… Κι εσύ το ‘ξερες πως θα ‘ρθει αυτή η στιγμή. Κάποια στιγμή.. Θα ερχόταν αυτή η στιγμή. Σε μια στιγμή. Ξαφνικά. Βίαια. Να μπουν να σου ξεριζώνουν τον κήπο στις 5 η ώρα το ξημέρωμα. Όλοι αυτοί οι περαστικοί που σε φώναζαν μαύρο πρόβατο. Γιατί;
Επειδή ήσουν κάπως ατημέλητη και δεν εναρμονιζόσουν με τη δική τους πλαστική εικόνα. Σε είχαν όμως παραμελήσει τόσα χρόνια.
Ώσπου κι εσύ απηύδησες και όμως κατάφερες να σταθείς μόνη σου στα πόδια σου. Και κάπως έτσι σουλουπώθηκες ώστε να μπορείς να ‘σαι μια σωστή οικοδέσποινα. Οι πολύ κοντινοί σου σε αγάπησαν. Και ακόμα σου συμπαραστέκονται.
Υπάρχουν φορές που ακόμα κι εγώ κλαίω. Βουβά.
Τώρα, αφού μπήκαν και σε φυλάκισαν μέσα στο ίδιο σου το σπίτι, θέλουν να σου χτίσουνε θρόνο και να γίνεις η μαύρη βασίλισσά τους πάνω σε χρυσαφένιο βωμό. Και όλο το μεγαλείο που κάποτε μοιραζόσουν μαζί μας τώρα θα το απολαμβάνεις μόνη σου παρέα με κάποιες δανεικές λίρες. Τί να τις κάνεις; Δε σου πάει η μοναξιά. Ούτε και οι λίρες.
Δε σε συμπαθούν όλοι. Το γνωρίζεις άλλωστε μα δε σε νοιάζει και πολύ. Κι όμως, ξέρεις; Ακόμη και όσοι δε σε χώνεψαν τη ζήλεψαν την αγκαλιά σου. Ήσουν ανοιχτή να μας φιλοξενήσεις όλους στο χώρο σου. Τώρα; Μόνο λίγους. Τους εκλεκτούς. Τους νταβατζήδες σου. Αυτούς που πληρώνονται για να μπουν κάποιοι άλλοι μέσα σου.
Πενθώ. Όχι για ‘σένα. Για τις στιγμές που χάθηκαν πίσω στο χρόνο. Ή ίσως και να πρέπει να γιορτάσω που τις έζησα. Πενθώ και γιορτάζω μαζί. Πενθώ για τον καινούριο σου μαύρο θρόνο και γιορτάζω τα ανθισμένα σου μαύρα πέταλα που απλώθηκαν στην πόλη. Αυτά μας άφησες κληρονομιά. Και θα σου πω και κάτι ακόμα. Μ’ αρέσεις γιατί αφήνεις πίσω σου το πιο εκτυφλωτικό μαύρο που θα σπείρει τη σοδειά μας.
Φανή Γεωργακάκη
Σημειώσεις και συντελεστές:
Η «Υφαρπαγή» είναι τέκνο των περιορισμών της έκφρασης, της ελευθερίας, της ζωής που ο καθένας από εμάς βιώνει ποικιλοτρόπως. Γεννήθηκε μέσα σε μια εντεταλμένη προσπάθεια καταστολής συνειδήσεων και πήρε σάρκα και οστά σε ένα ζοφερό περιβάλλον σφετερισμού, αβεβαιότητας, αγωνίας και μαύρου.
«Το μαύρο τριαντάφυλλο περπατάει τώρα στους δρόμους. Ορθό στο μαύρο μίσχο του, λυγερό, σφιχτό, περήφανο, κόκκινο, μαύρο. Αποφεύγει ακατάδεχτα ένα πλήθος διαβάτες. ‘Έρχεται να σε βρει. Κι εσύ κοιμάσαι ; Γιατί κοιμάσαι;» (Τάκης Σινόπουλος)
ΚΕΙΜΕΝΟ – ΑΦΗΓΗΣΗ: ΦΑΝΗ ΓΕΩΡΓΑΚΑΚΗ
ΛΗΨΗ – ΕΠΕΞΕΡΓΑΣΙΑ ΕΙΚΟΝΑΣ: ΜΙΧΑΛΗΣ ΓΟΝΑΛΑΚΗΣ
ΣΥΝΘΕΣΗ – ΠΑΡΑΓΩΓΗ ΜΟΥΣΙΚΗΣ: ΣΤΕΛΙΟΣ ΛΑΔΟΠΟΥΛΟΣ
Στις 05/09/2020 έγινε η εκκένωση της κατάληψης της Ρόζα Νέρα με σκοπό την ξενοδοχοποίηση του λόφου Καστέλι. Ένα ιστορικό κτίριο το οποίο ήταν παραμελημένο για χρόνια σε ένα από από τα ομορφότερα σημεία που βρίσκονται στο κέντρο της πόλης.
Το κτίριο παραμένει κλειστό, οι άνθρωποί της κατάληψης, όμως παραμένουν ενεργοί.
Πριν λίγες μέρες τσιμέντωσαν ένα άλλο κτίριο. Αυτό του αυτοδιαχεριζόμενου θεάτρου Εμπρός. Οι άνθρωποί του, όμως, επίσης παραμένουν ενεργοί.
Σε κάτι τέτοιες κρίσιμες ώρες βλέπεις πως κλείνοντας κτίρια που μέσα τους έχουν παράγει πολιτισμό, ο πολιτισμός αυτός παραμένει ένας ζωντανός οργανισμός ο οποίος όχι μόνο δεν πεθαίνει ποτέ αλλά ακόμα περισσότερο μπορεί να ενισχυθεί από την αγανάκτηση και τον θυμό που έχουμε μαζέψει από τη μια μεριά αλλά και από το αίσθημα ενότητας που όλο και αναπτύσσεται!