Αγάπη είναι να μεγαλώνεις και να συνειδητοποιείς μερα με την μέρα ότι το μίσος φτιάχτηκε από εκείνους που δεν πάλεψαν.
Μία μάχη, πολλές φορές άνιση, είναι η αγάπη.
Κι αν μη τι άλλο μίλησαν άλλοι γι’ αυτήν πριν από μένα χρόνια πολλά.
Αλλά τι συμβαίνει όταν έρχεσαι αντιμέτωπος με το δηλητήριο που μας πετιέται στο ποτήρι καθημερινά;
Αυτό που πίνουμε και προσφέρουμε ασύστολα κάποιοι. Πίνεις στην υγειά του και περιμένεις να στο επιστρέψει.
Δεν ξέρουμε όμως ότι όταν αγαπάμε, αγαπάμε βαθιά. Ουσιαστικά. Χωρίς αντάλλαγμα. Αγαπάς γιατί θέλεις ν’ αγαπάς. Να δίνεσαι. Όχι γιατί περιμένεις να σου επιστραφεί. Θέλεις να γίνεις θυσία στον βωμό του άλλου. Να σφάζεις το κορμί σου και να δίνεις τα κομμάτια σου. Κι όχι, στο τέλος δεν πονάς. Στο τέλος ανυψώνεσαι σαν αερικό και νιώθεις εξουσιαστής του κόσμου.
Γιατί όταν αγαπάς είσαι ανώτερος.
Φεύγει ο εγωισμός. Μπαίνει το Εμείς.
Και η αποδοχή. Αποδοχή του ίδιου σου του εαυτού και του απέναντι.
Πόσο δύσκολο ν’ αποδεχτείς τον άλλον όπως είναι.
Να μην αλλάξεις τίποτα απ’ αυτό το δημιούργημα.
Αυτό είναι αγάπη. Απ’ τις καλές. Τις σίγουρες. Που χρόνια κι αν περάσουν θα αγαπάς.
Γιατί γεννήθηκες γι’ αυτό. Κι ας μην στο είπαν ποτέ στο σχολείο. Γι’ αυτό γεννήθηκες.
Άρα, αγάπα.
Όσο πιο πολύ κι όσο πιο πολλούς. Γιατί μεγαλώνει η καρδιά μας όταν γράφονται πάνω της ονόματα αγαπημένων.
Της Εύας Πούλου, 25/12/2020