Τον πρώτο της μισθό ως ηθοποιός τον κέρδισε όταν ήταν μαθήτρια παίζοντας στις Νύφες του Παντελή Βούλγαρη. Μεγάλο μέρος των γυρισμάτων έγιναν στα Χανιά και εκεί σε ηλικία 14 ετών επιλέχθηκε από ακρόαση!
Σε μια προδιαγεγραμμένη πορεία η Δανάη Λουκάκη ακολούθησε ουσιαστικά αυτό που πάντα φανταζόταν και το έκανε γεγονός. Και έκτοτε, αφού ακολούθησαν ως είθισται σε πολλές ανάλογες περιπτώσεις σπουδές προπτυχιακές, μεταπτυχιακών κλπ. βούτηξε βαθιά απερίσπαστη στην υποκριτική.
Μέσω της οποίας ήδη έχει κερδίσει πολλές χαρές, έχει αποκομίσει εκπλήξεις, ευχάριστα πράγματα, που αγνοούσε και τα έμαθε για τον εαυτό της, τα οποία και δεν είχε αναγνωρίσει.
Απόφοιτος του Θεάτρου Τέχνης το 2016 πρωτοσυστήθηκε τηλεοπτικά στο κοινό με τον πρωταγωνιστικό της ρόλο στον “Αστέρα Ραχούλας”, ενώ από την περασμένη σεζόν ανήκει στο εκλεκτό καστ των “Άγριων Μελισσών”. Ο χαρακτήρας της, η Παγώνα, μάλιστα, μετατοπίστηκε τόσο στο πέρασμα του χρόνου, που είναι σχεδόν μια άλλη γυναίκα σε σχέση με τους πρώτους της μήνες στη σειρά. Σ’ αυτήν την αλλαγή έπαιξε ρόλο και η ίδια, προσφέροντας τις δικές της χιουμοριστικές πινελιές, αλλά και με τη βοήθεια των σεναρογριάφων.
Θεατρικά η έναρξη της σεζόν την βρήκε να συμμετέχει σ’ ένα επίσης πολύ καλό καστ, όπως αυτό της Κίρκης Καραλή στη διάσημη “Ποντικοπαγίδα” της Αγκάθα Κρίστι. Δυστυχώς λόγω συνθηκών σταμάτησε πρόωρα και η αναμονή για την επανέναρξη της είναι μεγάλη για όλους. Αυτές τις ημέρες η παράσταση θα παιχθεί online για περιορισμένο αριθμό και η Δανάη μεταξύ άλλων ως πρόσωπο εβδομάδας μας αποκάλυψε και ένα φοβερό περιστατικό μιας νεαρής θαυμάστριας της, η οποία ήρθε από τη Λαμία με ΚΤΕΛ μόνο και μόνο για να προλάβει να τη δει λίγες ημέρες πριν την επιβολή της καραντίνας.
* Η υποκριτική ήρθε σαν δυνατός αέρας ακριβώς στην εφηβεία μου για να ανατρέψει οτιδήποτε σκεφτόμουν για το μέλλον μου ως τότε και για να διαμορφώσει τη ζωή μου ως τώρα. Σχέση ζωής μιας και ασχολούμαι με αυτό το μισό και λίγο παραπάνω της ζωής μου. Αποτελεί ένα αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μου. Αρχικά ξεκίνησε ως απλή ενασχόληση στη φαντασία μου που πραγματώθηκε έπειτα στο σχολείο και να που έχει εξελιχθεί σε επαγγελματική εργασία και προσωπική άσκηση.
* Η υποκριτική για μένα σημαίνει πολλή δουλειά και επιμονή χρόνων και πάνω απ’όλα, υπομονή. Πέρασα ένα σερί αδυσώπητου διαβάσματος στο λύκειο, προπτυχιακών και μεταπτυχιακών σπουδών για να μπορέσω να βουτήξω με τα μούτρα και απερίσπαστη στην ηθοποιία. Μιλάμε για πολλά χρόνια. Η υποκριτική μπορεί να σημαίνει ενίοτε λοιπόν και πολλές θυσίες. Και μετατόπιση και ετοιμότητα. Να είσαι “ετοιμοπόλεμος” και ανοιχτός να δεις και να αντιμετωπίσεις πλευρές ή στοιχεία του εαυτού σου που σου είναι δυσάρεστα και δε θέλεις να τ’ αντιμετωπίσεις. Από την άλλη η υποκριτική μου’ χει προσφέρει πολλές εκπλήξεις και χαρές. Ευχάριστα πράγματα που αγνοούσα για τον εαυτό μου ή δεν ήμουν έτοιμη ν’ αναγνωρίσω.
* Δυσκολίες παντού αντιμετωπίζουμε οι ηθοποιοί. Δυσκολίες και πριν τον ιό και κατά τη διάρκεια. Τώρα τα πράγματα είναι τραγικά, τι να λέμε. Το έχουν πάρει χαμπάρι πια αυτό μέχρι κι οι πέτρες. Έγινε γνωστό επιτέλους και ξεκάθαρο ακόμα και στον μέσο άνθρωπο πως θέατρο δεν είναι μόνο αυτό το μαγικό που βλέπεις επί σκηνής, αλλά μια ολόκληρη διαδικασία μηνών και μια τεράστια προσπάθεια ανθρώπων όπου ο καθένας καταθέτει κάτι λίγο από τον εαυτό του. Το ίδιο και οι ταινίες, το ίδιο και η τηλεόραση. Μιλάμε για ένα πολύ δύσκολο επάγγελμα από τη φύση του που στην Ελλάδα γίνεται ακόμη δυσκολότερο από τον τρόπο που αντιμετώπιζε ανέκαθεν η πολιτεία τους ηθοποιούς και τον πολιτισμό ανεξαρτήτως πολιτικής παράταξης. Κι από τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε εμείς οι ίδιοι τους εαυτούς μας και τον κλάδο μας. Ήρθε λοιπόν ο κορωνοϊός και έδωσε μια και τα σάρωσε όλα και τώρα μόνο ξυπνήσαμε. Έχω την αίσθηση ότι σαν κλάδος έχουμε κάπως λιγάκι αρχίσει να αντιλαμβανόμαστε πως οφείλουμε στον εαυτό μας να διεκδικούμε τα αυτονόητα. Και έχουμε υποχρέωση ο ένας συνάδελφος απέναντι στον άλλο. Αλλιώς δεν είμαστε επαγγελματίες. Χομπίστες είμαστε.
* Απαντήσεις δεν ξέρω αν μπορεί να δώσει η τέχνη. Τόσο άμεσα τουλάχιστον. Πιστεύω ωστόσο πως έχει τη δυνατότητα να μας βάλει σε σκέψεις και αφενός να θέσει ερωτήματα – αυτό που έκανε πολύ επιτυχημένα πάντα δηλαδή – και αφετέρου, πως έχει την ικανότητα να μας κάνει να ξεχαστούμε και να ονειρευτούμε για λίγο μακριά από αυτή τη δυστοπία που αντιμετωπίζουμε.
* Ήμουν από τους ελάχιστους τυχερούς που πέρασαν μία ακρόαση όλη κι όλη στις Άγριες Μέλισσες. Άνοιξη του ’19 μου τηλεφώνησαν από τον ΑΝΤ1 καθώς θα ήθελαν να με δουν για μια νέα σειρά εποχής(!). Πέταξα τη σκούφια μου και πήγα στην οντισιόν κι ενώ για τα δεδομένα μου θεώρησα πως τα είχα πάει χάλια, μετά από καιρό με ένα άλλο τηλεφώνημα μού ανακοίνωσαν πως με ήθελαν. Σοκ!
* Αν και η αλήθεια είναι πως πριν τις “Μέλισσες” και με το που είχα βγει από τη δραματική σχολή είχα κάνει ένα σήριαλ που το αγαπώ πάρα πολύ, τον “Αστέρα Ραχούλας”. Οπότε ήδη υπήρχε και ένα κοινό που με γνώριζε όπως υπήρχαν και άνθρωποι στο κανάλι που με ήξεραν. Όσον αφορά στο κοινό… το κοινό ευτυχώς το έχουμε μαζί μας. Και είναι δώρο Θεού αυτό. Όλοι μας λαμβάνουμε μηνύματα υποστήριξης και θαυμασμού και μεγάλης χαράς και παρηγοριάς αν θες. Κρατάμε συντροφιά στον κόσμο και γεμίζουμε τα βράδια τους! Τι άλλο να ευχηθεί κανείς όταν λαμβάνει τέτοια αγάπη και στήριξη; Αισθάνομαι από τη δουλειά μου πολύ πλούσια συναισθηματικά χάρη στην αγκαλιά του κοινού. Κι αισθάνομαι ευγνώμων από κάθε άποψη.
* Ο ρόλος μου από την αρχή του ως τώρα δεν έχει καμία σχέση. Ξεκίνησε αυτή η γυναίκα περισσότερο σαν μια φιγούρα, ένα περίγραμμα ρόλου και ανθρώπου κι έπειτα εξελίχθηκε και έγινε η Παγώνα που μάθαμε, άνθρωπος με σάρκα και οστά και πάθη προσωπικά. Ταλαιπωρίες και χαρές. Αυτή η εξέλιξη και το ξάφνιασμα του ρόλου συνέβη παράλληλα με τις κεντρικές ιστορίες και οφείλεται κατά γενική ομολογία στην τεράστια ευκαιρία που μου έδωσε το καλογραμμένο σενάριο και η σκηνοθεσία ώστε να πάω και εγώ το πράγμα παρακάτω. Πάσα- πάσα να βάλουμε το γκολ. Άλλα γκολ μπήκαν πανηγυρικά, άλλα ήταν δοκάρι, άλλα οφσάιντ, άλλα ήταν αυτογκόλ, αλλά ο ρόλος εξελίσσεται και μαζί του κι εγώ. Σε όλα τα επίπεδα. Σε όλα τα γήπεδα. Εντός κι εκτός έδρας!
* Εμφανή κοινά στοιχεία με εμένα δε θα’λεγα πως έχει η Παγώνα αλλά ασφαλώς με τον καιρό έχω καταφέρει να προσδώσω δικά μου “χούγια” στον χαρακτήρα και ευτυχώς έχουμε αστέρια σεναριογράφους που τα έπιασαν και τα ενσωμάτωσαν και φυσικά τα εξέλιξαν. Παραδείγματος χάριν, το χιούμορ του ρόλου. Σαν ηθοποιός επενδύω σ’ αυτό, γιατί είμαι έτσι σαν άνθρωπος. Στα δύσκολα θα το ρίξω το αστείο ή θα γελάσω με την κατάσταση για να αποφορτιστώ και εγώ αλλά και να αποφορτιστούν και οι υπόλοιποι. Έτσι φαίνεται να λειτουργεί λοιπόν και η σεναριακή μας ομάδα δίνοντας στο σπίτι της οικογένειας Τόλλια, στο παρεάκι του καφενείου και του ραφτάδικου πιο ανάλαφρες σκηνές ώστε να “ανασαίνει” και να “ελαφραίνει” η σειρά όταν κρίνεται απαραίτητο.
* Εκτός από αστέρια σεναριογράφους (Μ. Τσαμπάνη, Π.Καλκόβαλης, Θ.Τσαμπάνης, Β. Καρυτινού) έχουμε και τρεις υπέροχους σκηνοθέτες (Λ. Χαρίτος, Σ. Μιχαλόπουλος, Σ. Πατρώνης) που μας καθοδηγούν με αγάπη και προστασία. Όσο για τα δύο συνεργεία μας, εκτός από συνάδελφοι- ξεφτέρια είναι και πάρα πολύ καλά παιδιά, μαζί με μια παραγωγή που κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί. Η τηλεόραση κι αν είναι ομαδικό άθλημα!
* Οι “Άγριες Μέλισσες” όπως προείπα σημαίνουν για μένα βαθιά ευγνωμοσύνη. Δεν ξέρω αν θα βρεθώ ποτέ ξανά σε παραγωγή τέτοιου βεληνεκούς κι απήχησης και δεν είναι εύκολο να εκφράσω το πόσο τυχερή αισθάνομαι. Την ίδια τύχη ενδεχομένως να αισθάνεται όλη η ελληνική μυθοπλασία, αφού μετά την επιτυχία των “Μελισσών” τα κανάλια και οι παραγωγοί επέστρεψαν στη χρηματοδότηση ελληνικών σειρών και στην επένδυση στο ελληνικό σενάριο. Φέτος μετά από χρόνια ξανάδαμε μέχρι και την κρατική τηλεόραση να μπαίνει στο παιχνίδι με πολύ δυνατά “χαρτιά” και σεναριογράφων και σκηνοθετών και πρωταγωνιστών.
* Όταν μου είπαν ότι θα είμαι μάνα (και μάλιστα τεσσάρων παιδιών) κι αν έβαλα τα γέλια όταν μου το πρωτοανακοίνωσαν αυτό! Μου φαινόταν απίστευτο καθώς είχε τεράστια απόκλιση από οτιδήποτε είχα κάνει πριν, θεατρικά και τηλεοπτικά. Όχι μόνο παντρεμένη, όχι μόνο μητέρα αλλά και τεσσάρων παιδιών και με επιλόχειο κατάθλιψη αμέσως μετά και με κόρη της παντρειάς στη νέα σεζόν! Ο ρόλος της μάνας που υποδύομαι είναι για εμένα μεγάλη πρόκληση∙ το σημείο εκκίνησής της και το τι πέρασε και το τι δοκιμασίες περνάει και το ποιες δοκιμασίες πρόκειται να έρθουν σύντομα. Και σαν μητέρα και σαν οικογένεια. Το γεγονός ότι είμαι πολύ μικρότερη από την Παγώνα των “Μελισσών” με ευχαριστεί: Αν είμαι πειστική και δεν “κλωτσάει” η ερμηνεία μου κι ο κόσμος που παρακολουθεί τη σειρά πείθεται, σημαίνει πως έχω ένα δυνατό όπλο στην ερμηνευτική μου φαρέτρα. Τα περυσινά παιδιά μου στη σειρά τα λάτρεψα και μου λείπουν πραγματικά πολύ. Ήταν μια γλύκα και τα τρία τους. Από τα φετινά μου παιδιά έχουμε μονάχα δει τα δύο κορίτσια ως τώρα. Η μικρή μας, η Μπέμπα ή κατά κόσμον Μαρία, είναι ένα μικρό ντροπαλό ζουζουνάκι και η μεγάλη μας, η Σοφούλα ή κατά κόσμον Βίκυ Διαμαντοπούλου, έχει εξελιχθεί σ’ ένα απερίσκεπτο και πεισματάρικο πλάσμα. Ώρες – ώρες σαν Παγώνα αναρωτιέμαι “πώς μας βγήκε έτσι αυτό το παίδι;!” χαχαχα! Τι άλλο μπορώ να πω; Ήταν όλοι τους παιδιά μου!
* Η αναγνωρισιμότητα είναι ευχάριστη στο βαθμό που με διευκολύνει στη δουλειά μου αλλά ως εκεί. Δε με αφορά στην καθημερινότητά μου αν και πια η αναγνωρισιμότητα είναι πολύ μεγάλη. Εντούτοις, ούτε με αφορά ούτε με απασχολεί ιδιαιτέρως γι ‘αυτό και δεν έχω επιτρέψει να αλλάξει ζωή μου ή συναναστροφές μου. Είναι όμως πολύ ευχάριστο και πολύ διαφορετικό και όμορφο όταν ακούω έναν καλό λόγο στο δρόμο, στο σούπερ- μάρκετ, οπουδήποτε. Η χαρά μου αυξάνεται όταν έρχεται από άνθρωπο που δεν περιμένω, εκεί που δεν το περιμένω και με πιάνει εξαπίνης! Μια καλή κουβέντα όλοι δεν τη χρειαζόμαστε; Ευτυχώς, κάτι αρνητικά ακραίο δεν έχει συμβεί.
* Θετικά ακραίο ωστόσο, συνέβη λίγες μέρες πριν κατέβει η “Ποντικοπαγίδα” μας λόγω της καραντίνας. Μόλις είχα τελειώσει από βραδινή παράσταση κι έβγαινα από το θέατρο και ξαφνικά με σταματά ένα κορίτσι για να μου μιλήσει: είχε ταξιδέψει όλο το προηγούμενο βράδυ με το λεωφορείο εν μέσω κορωνοϊού για να έρθει να με δει από τη Λαμία. Μόλις άκουσε πως θα έκλειναν τα θέατρα φρόντισε να βρει ένα από τα ελάχιστα εισιτήρια που είχαν μείνει, γιατί η παράσταση ήταν sold out, και θέλησε υπό αυτές τις συγκεκριμένες δύσκολες συνθήκες να θέσει σε κίνδυνο την υγεία της ταξιδεύοντας με ένα λεωφορείο κτελ για να έρθει να δει εμένα στο θέατρο, μιας και με θαύμαζε λέει στην τηλεόραση. Και εκεί έξω στο δρόμο, μού εξομολογήθηκε πως δεν είχε δει ποτέ θεάτρο πριν… Τέτοιες πράξεις όσο απερίσκεπτες λόγω των συνθηκών υγείας μπορεί να είναι, άλλο τόσο όμορφες και συγκινητικές είναι.
* Η “Ποντικοπαγίδα” ως πρόταση προέκυψε το καλοκαίρι που μας πέρασε από τον παραγωγό και διαχειριστή του θεάτρου “Νέος Ακάδημος”, Δημήτρη Αρχιμανδρίτη. Εξεπλάγην πολύ όμορφα στη σκέψη και μόνο να δουλέψω με έναν τόσο άξιο αλλά και ετερόκλητο θίασο, δίπλα σε ηθοποιούς που θαυμάζω από παλιά και που είτε έχουν διανύσει μία τεράστια πορεία σε θέατρο και κινηματογράφο, είτε έχουν βραβευθεί, είτε είναι φοβερά αγαπητοί στο κοινό. Ήταν μεγάλη τιμή για εμένα μια τέτοια πρόταση, και πολύ μεγάλη η χαρά και η αγωνία μου να συνεργαστώ με το νέο αίμα των σκηνοθετών μας, όπως είναι η πολύ άξια και με ανατρεπτική ματιά και ιδέες Κίρκη Καραλή.
* Ένα τέτοιο εγχείρημα ήταν εξίσου ανατρεπτικό και τολμηρό από μόνο του μέσα στο αβέβαιο μέλλον του θεάτρου μας: ένα οκταμελής θίασος, ένα μεγάλο κεντρικό θέατρο και ένα από τα πιο αγαπημένα στο κοινό έργα της λατρεμένης μου Αγκάθα Κρίστι∙ και το κοινό μας αντάμειψε!
* Παρόλες τις αντιξοότητες, τις πρόβες με μάσκες, το κοινό με τις μάσκες, το 30% της χωρητικότητας του θεάτρου κάθε βράδυ παίζαμε γεμάτοι και δυστυχώς με πολλούς φίλους και συγγενείς και φιλοθεάμον κοινό να μην καταφέρνει τελικά να δει την παράσταση λόγω των απανωτών sold out και του δεύτερου lockdown έπειτα. Ας ευχηθούμε όλα όμως να πάνε καλά και να επανέλθουμε όλοι ακμαίοι και με το ίδιος πάθος και όρεξη που μπήκαμε στο φετινό θεατρικό χορό! Και πάντα υγιείς!
* Η Μόλυ Ράλστον ή Δανάη Τότσικα όπως μετονομάστηκε ο ρόλος βάσει δραματουργίας, είναι μια κοπέλα στην ηλικία μου η οποία διανύει τον πρώτο χρόνο γνωριμίας και γάμου με το νεαρό σύζυγό της Αποστόλη Τότσικα. Το ζευγάρι το βρίσκουμε το φθινόπωρο του 1995 σε ένα πανδοχείο που η Δανάη έχει κληρονομήσει στον Κιθαιρώνα, να περιμένει τους πρώτους του επισκέπτες (όλες οι αλλαγές λόγω δραματουργικής επεξεργασίας του θεατρικού έργου της Αγκάθα Κρίστι)… και κάπου εκεί μια φρικτή κακοκαιρία ξεσπά και ένας φόνος πρόκειται να διαπραχθεί…
* Με αυτό το χαρακτήρα από την άλλη μοιάζω πολύ! Είναι μέρος του χαρακτήρα μου να θέλω να έχω την αίσθηση πως τα έχω όλα υπό έλεγχο ενώ τελικά στο μυαλό μου επικρατεί ένα χάος. Γελάω με την καρδιά μου, εκνευρίζομαι, πανικοβάλλομαι, συγκινούμαι και όλες αυτές οι συναισθηματικές εναλλαγές μπορεί να μου έχουν συμβεί σε κλάσματα δευτερολέπτου. Ε όλα αυτά μπορεί να τα βρει κανείς και στις διαστάσεις που έχουμε δώσει στο ρόλο αυτό. Ίσως φταίει τελικά που είμαι υδροχόος στο ζώδιο!
* Η “Ποντικοπαγίδα” σημαίνει για μένα μια τεράστια ευκαιρία. Η πρώτη φορά που παίρνω ρόλο πρωταγωνιστικό και μάλιστα σε τέτοιο θίασο. Απαλλαγμένη από το φορτίο του να αισθάνομαι πως έχω να αποδείξω κάτι, νιώθω από τη μια μεγάλη ευθύνη αλλά από την άλλη και μεγάλη εμπιστοσύνη απέναντι σε όλους τους συντελεστές και το σύνολο ευρύτερα. Το θέατρο είναι ομάδα και λειτουργούμε στηρίζοντας ο ένας τον άλλο.
* Το Θέατρο Τέχνης ήταν για μένα μεγάλο σχολείο. Αποφοίτησα τον Ιούνιο του ’16 κι όσο φοιτούσα στη δραματική του σχολή εργαζόμουν παράλληλα στο Θέατρο Τέχνης της Φρυνίχου, έκανα αυτό που εμείς λέμε “φροντιστήριο” για να μην πληρώνω δίδακτρα. Ήμουν εκεί από το πρωί ως το βράδυ κάνοντας ταξιθεσία, κάνοντας τη stage manager, πουλώντας προγράμματα, βοηθώντας στις παραστάσεις, κουβαλώντας σκηνικά και κοστούμια, βάφοντας τη σκηνή κι ολόκληρο το θέατρο κάποια στιγμή αλλά και παίζοντας. Πολύς κόσμος, κοινό τακτικό της Φρυνίχου με θυμούνται ήδη από εκείνα τα χρόνια ως “το κορίτσι της Φρυνίχου”.
* Έχω ζήσει μεγάλες στιγμές κι έχω γνωρίσει μεγάλες μορφές του θεάτρου μας εκεί, πάντα ως συνεργάτης τους στην παράσταση από πλευράς θεάτρου ή και σαν ηθοποιός. Γι’αυτό για εμένα η Φρυνίχου είναι η μεγάλη σχολή και όχι τόσο η σχολή του Τέχνης αυτή καθαυτή. Εξάλλου λόγω υποχρεώσεων στο θέατρο έλειπα αναγκαστικά από κάποια μαθήματα αλλά τα αναπλήρωνα στη γνώση που μου προσέφερε το Θέατρο που το έβλεπα εν τη γενέσει του. Κοιμόμουν και ξυπνούσα εκεί και μάθαινα αυτό που λέμε τη “μπακαλική” του θεάτρου.
* Έχω ελάχιστη πείρα στο σινεμά. 14-15 χρονών συμμετείχα στις “Νύφες” του Παντελή Βούλγαρη και από εκεί πήρα τον πρώτο μου μισθό! Σαν ηθοποιός παρακαλώ! Έπειτα έχω κάνει μερικές μικρού μήκους ταινίες αλλά το σινεμά συνολικά είναι αυτό που στη δουλειά μας ξέρω λιγότερο και θα ήθελα πολύ να κάνω. Ούτως ή άλλως, βλέποντας από μικρή πάρα πολύ σινεμά μαγεύτηκα κι είπα πως κι εγώ θα γίνω ηθοποιός. Το σινεμά φταίει με λίγα λόγια!
* Έκανα πρωταθλητισμό από 10 χρονών μέχρι και το λύκειο. Κολύμβηση πολλά χρόνια και μετά καγιάκ. Πανελλήνια πρωταθλήματα, πισίνες, βάρκες, κρύα πισίνα ανοιχτή, ενώ ρίχνει χαλάζι στα Χανιά και παγωμένη θάλασσα της Σούδας στο καταχείμωνο και να έχω πέσει κατά λάθος απ’τη βάρκα, χρυσό μετάλλιο, μεγάλες αποτυχίες, ανηλεείς προπονήσεις, διπλές προπονήσεις, τρέξιμο για αντοχή, γυμναστήρια για ενδυνάμωση. κλπ.κλπ. Τα έχω κάνει όλα. Ό-λα. Όλα. Ο χορός ήρθε πολύ αργότερα, από την εποχή που σπούδαζα σκηνοθεσία στο Goldsmiths στο Λονδίνο. Butoh, contact improvisation, tai chi και μετά, στη σχολή του Θεάτρου Τέχνης σύγχρονος χορός.
* Όταν σπούδαζα στη Φιλοσοφική, εδώ στην Αθήνα στο τμήμα Αγγλικής Γλώσσας και Φιλολογίας, έγραφα. Μάλλον έγραφα από πριν, από το λύκειο, σκέψεις γενικώς, σκέψεις για θεατρικά έργα κυρίως και άλλα τέτοια. Στο πανεπιστήμιο έπρεπε να γράφω αναγκαστικά καθώς είχα ακολουθήσει τη λογοτεχνική κατεύθυνση και ασχολούμουν ένα φεγγάρι με τη δημιουργική γραφή. Έγραφα στιχάκια στα αγγλικά, πλοκές για θεατρικά έργα και ταινίες. Ήταν μια πολύ δημιουργική περίοδος εκείνη.
* Έτσι, κατέληξα να γράψω την πρώτη και τελευταία παράσταση που σκηνοθέτησα στην Ελλάδα. Λεγόταν “Ομφαλία” και περιείχε άγουρες σκέψεις μου αλλά πολύ σημαντικές παράλληλα για την εξέλιξή μου. Για τα βαρίδια που κουβαλούσα κι έπρεπε να αφήσω πίσω. Αφότου σκηνοθέτησα αυτή την παράσταση έφυγα στην Αγγλία και συνέχισα με τη σκηνοθεσία εκεί σπουδάζοντας το αντικείμενο της performance εκεί. Όσο για το τραγούδι… πάντα τραγουδάω. Από παιδί ως τώρα όπου σταθώ κι όπου βρεθώ! Είναι κι αυτός ένας τρόπος έκφρασής μου.
* Όλες μου τις συνεργασίες ξεχωρίζω διότι κάτι με δίδαξαν κάθε φορά. Και το εννοώ. Άλλοτε έμαθα πώς να είμαι καλύτερη ηθοποιός, άλλοτε πώς να είμαι καλύτερη επαγγελματίας, άλλοτε ότι θα έπρεπε να είχα φύγει από τη δουλειά και έκανα λάθος και που δέχτηκα και που έκατσα, άρα έμαθα πώς να αποφεύγω κάποιες κακοτοπιές, άλλοτε πάλι συνάντησα πολύ καλούς ανθρώπους που με έμαθαν την ομορφιά και την ευγένεια. Συγκλονιστικά μαθήματα ζωής αν το καλοσκεφτείς. Από παντού μαθαίνεις κι αυτό είναι το κέρδος. Το ζήτημα είναι να μην επαναλαμβάνεσαι. Όσο για τους ρόλους και τα έργα, δεν ενδιαφέρομαι για αυτά. Εγώ πάντα προσβλέπω στις καλές και εποικοδομητικές συνεργασίες που θα με διδάξουν σαν άνθρωπο και δευτερευόντως, θα με εξελίξουν ουσιαστικά σαν ηθοποιό. Μαθήματα υποκριτικής και ζωής. Και ξέρεις, πού και πού στη διαδικασία μπερδεύονται αυτά τα δυο…
* Την Αθήνα τη λατρεύω και για εμένα Αθήνα είναι το κέντρο. Ζω στο κέντρο. Ας ξεκινήσουμε από αυτό. Με συγκινεί το αττικό φως, τα αρχαία της, οι βόλτες που μπορώ να κάνω και που γνωρίζω τους δρόμους σαν την παλάμη μου, που με ξέρουν όλοι και τους ξέρω όλους, μέρη της που αναγνωρίζω σε παλιές ταινίες, ο Λυκαβηττός, το μπαρ του κ.Γιάννη απέναντι από το άγαλμα του Κολοκοτρώνη, τα παλιά εργοστάσια στην Πειραιώς. Αλλά από την άλλη, το κέντρο της Αθήνας δεν αντέχεται πια. Έχει παραδοθεί σε μια κατάσταση βρωμιάς και τρομακτικής έλλειψης αισθητικής, ευπαθών κοινωνικών ομάδων στους δρόμους σε απελπιστική κατάσταση δίπλα σε “ό,τι να’ ναι” Αθηναίους που ως τέτοιοι αντικατοπτρίζονται στην εικόνα της πόλης.
* Ελάχιστοι παρατηρούν πραγματικά κι ελάχιστοι ενδιαφέρονται για όσα συμβαίνουν γύρω τους και κανένας δε φέρει καμία ευθύνη. Η αποποίηση των ευθυνών των κατοίκων της δεν μου αρέσει. Δεν υπάρχουν πλαίσια αλληλοστήριξης ακόμη και στα απλούστερα: Η έννοια της “γειτονιάς” εξαφανίζεται και κανένας δε στηρίζει πια κανένα.
* Την Κρήτη τη λατρεύω επίσης για άλλο λόγο όμως: είναι συνυφασμένη με την παιδική μου ηλικία. Τα Χανιά και το Ρέθυμνο. Δυστυχώς πάω πια μονάχα τα καλοκαίρια. Ο χειμώνας μου πέφτει λιγάκι βαρύς κάτω αν και τελικά μου έχει λείψει πολύ τώρα τελευταία. Η Κρήτη για μένα μυρίζει ακρωτηριανό θυμάρι με το που πατήσω το πόδι μου και είναι μπουγάτσα από τον Ιορδάνη με το που φτάσει το καράβι. Μπάνια στον Καλαθά, στον Τερσανά και τον Σταυρό αν έχει κύμα και βόλτες με το ποδήλατο.
* Να παίζουμε κρυφτό με τα ξαδέρφια μου και να κλέβουν και να με βάζουν πάλι να τα φυλάω και να μυρίζει νυχτολούλουδο, τα χέρια του παππού μου και η μέρα που με έμαθε να κάνω ποδήλατο δίχως βοηθητικά ροδάκια. Τα φαγητά της γιαγιάς μου κι η φωνή της, κι η μυρωδιά της και το γέλιο της. Οι βόλτες μας το πρωί στα μαγαζιά όταν ήμασταν μικρές και οι βόλτες μας τα βράδια με τους γονείς στο Παλιό Λιμάνι. Αχ! Μια μεγάλη λατρεία που έχω σε όλα και πόσο μου λείπουν. Αχ.
* Στο All4fun μου αρέσει το ότι ενημερώνομαι καθημερινά για θεατρικά ζητήματα, αλλά και όχι μόνο. Από παραστάσεις και πρεμιέρες μέχρι ακροάσεις (αν και πάνε αυτές, τις κλάψαμε από καιρό), για το ότι παίρνει θέση στα εκάστοτε ζητήματα με θάρρος, για το ότι με το πρόσωπο της εβδομάδας ανακαλύπτω ταλαντούχους συναδέλφους. Αλλά κατά τα άλλα βρίσκω και πότε λήγουν οι αιτήσεις στον ΟΑΕΔ βρε αδερφέ, για το ότι είστε μέσα σ’ όλα βρε παιδιά! Μην αναφερθώ και σε καμιά σημαντική είδηση για το μπάσκετ. Ένα θαύμα!
& Αναλυτικές λεπτομέρειες για τις online παραστάσεις της Ποντικοπαγίδας ΕΔΩ:
Του Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 23/12/2020
