Το πρόσωπο της εβδομάδας: Βασιλική Κούλη – Ηθοποιός

Χαρισματική, δοτική και σπιρτόζα είναι τρεις από τους χαρακτηρισμούς, που εύκολα της αποδίδονται. Όπως να προσθέσω φυσικά πως είναι και μια αυθεντική troll, έστω και αν συχνά το κρύβει εντέχνως. Σου δίνει, όμως, έτσι ένα επιλέον κίνητρο για να την γνωρίσεις καλύτερα.

Η Βασιλική Κούλη είναι μια ευαισθητοποιημένη καλλιτέχνης, η οποία ήταν προφανές πως θ’ ακολουθούσε τον δρόμο της υποκριτικής. Όχι μόνο διότι τη βοηθά να γίνεται ένα με “τούτο τον κόσμο τον μικρό, τον μέγα”, αλλά και επειδή με τα άνθη της δημιουργίας γεμίζει η καρδιά της.

Λίγες ημέρες πριν την πρεμιέρα της στο έργο του Αύγουστου Κορτώ “Μικρή Λέξη Αγάπη”, που θα παρουσιαστεί στο θέατρο Από Κοινού ως πρόσωπο της εβδομάδας μας μίλησε φυσικά και για τη συγκεκριμένη δουλειά, αλλά και για πολλά ακόμα ενδιαφέροντα θέματα. Ενδεικτικό παράδειγμα η ενασχόλησή της στο παρελθόν με τη διαιτησία (!) στο μπάσκετ.

* Η υποκριτική προέκυψε με τους αγαπημένους μου «Ονειρωδούς», την πρώτη μου θεατρική αγκαλιά. Ούτε που κατάλαβα πως βρέθηκα σε μια σκηνή γεμάτη φώτα και μουσικές. Το πρώτο έργο που παίξαμε ήταν «Η Γοργόνα και το Θαλασσάκι» του Γιώργου Φραντζεσκάκη. Μια γλυκιά παρέα παιδιών 14 χρόνων ήμασταν, με μια “τρελή” δασκάλα, που ο μόνος της σκοπός ήταν να φυτρώσει στις καρδιές μας τον σπόρο της αληθινής επικοινωνίας. Ο σπόρος αυτός, στην δική μου περίπτωση, έγινε λουλούδι και άνθισε στα 21. Τότε ένιωσα την ανάγκη ότι θέλω να εξερευνήσω το τότε σκίρτημα που είχα νιώσει.

* Η υποκριτική για μένα είναι μια αρμαθιά κλειδιά που ψάχνω να τα ταιριάξω στα παράθυρα των τοίχων μου και να τ’ ανοίξω. Να πάρω τέτοιες ανάσες, να πάρω τόσο φως και να γίνω ένα με τούτο τον κόσμο τον μικρό, τον μέγα.
* Πάντα ο καλλιτέχνης στην Ελλάδα αποτελεί ξένο σώμα αλλά και ταυτόχρονα ενδιαφέρον και ελκυστικό. Την αισιοδοξία μου την ακουμπούσα και την ακουμπώ στους ανθρώπους γύρω μου. Στα μάτια τους, στις προθέσεις τους, στις μικρές αυτές στιγμές που είναι ικανές να φωτίσουν τα πιο βαθιά σκοτάδια. Την αγωνία μου θα προτιμούσα να την εκφράσω μ’ έναν στίχο της Κικής Δημουλά…”Διαγράφονται κλειστές οι πόρτες και τα όρια πεισμώνουν…” Όμως το ποίημα παραπάνω έχει φωτιστεί με έναν άλλο στίχο…Η πίστη πρέπει να ξυπνάει πρώτη!.

* Οι άνθρωποι γενικά θεωρούμε πως αυτά που μας χωρίζουν είναι περισσότερα από αυτά που μας ενώνουν. Και αν στην ουσία δεν το πιστεύουμε, σίγουρα φερόμαστε σα να το πιστεύουμε. Διχαζόμαστε εύκολα και ο καθένας τραβάει το δικό του ανήφορο. Πόσο όμορφο, όμως, θα ήταν σ’ αυτήν την ανηφόρα να είμαστε όλοι μαζί, κρατώντας ο ένας το χέρι του άλλου; Ναι ακούγεται αρκετά ρομαντικό αλλά δεν είναι. Θα μπορούσαμε πρώτα να ψάχνουμε πως κουμπώνουμε μεταξύ μας παρά πως ξεκουμπώνουμε.

* Η σχέση καλλιτεχνών – πολιτείας έχει εξελιχθεί σ΄ ένα τραγελαφικό παιχνίδι επιβίωσης. Θα σε μειώνουμε και θα σε απαξιώνουμε και φυσικά δεν θα ακούμε τις ανάγκες σου μέχρι να καταφέρουμε να σε εξαφανίσουμε. Ο άνθρωπος στη διάρκεια της επίγειας ζωής του πάντα προσπαθεί να ανακαλύψει το νόημα της ύπαρξης του. Εκεί που σταματάει το μυαλό, ξεκινάει η τέχνη. Εκεί που σταματάει η λογική, ξεκινάει να δυναμώνει ο χτύπος της καρδιάς.

* Δηλώνω ευτυχισμένη και ανυπόμονη για όσα έρχονται. Αυτήν την εβδομάδα ξεκινάμε με την παράσταση «Η Μικρή Λέξη Αγάπη» του Αύγουστου Κορτώ σε διασκευή και σκηνοθεσία της Νάντιας Δαλκυριάδου στο θέατρο Από Κοινού και από τον Ιανουάριο το Ιnterview της ομάδας «ΕΜΕΙΣ» (Σ. Δούβρης, Μ. Ζερβού, Χ. Θάνος, Σ. Καψαμπέλη, Χ. Παπαμιχαήλ, Β. Τουρκομένης) σε σκηνοθεσία Χρήστου Θάνου στο θέατρο Αλκμήνη. Κείμενα βγαλμένα μέσα από την ζωή, για την ζωή. Τόσο επίκαιρα, τόσα αληθινά που μπορούν να σου κομματιάσουν την ψυχή για την πραγματικότητα που ζούμε. Για το πώς αντέχουμε. Για το πώς επιβιώνουμε. Για το πώς έχουμε συνηθίσει αυτή τη ζοφερή πραγματικότητα και απλά την προσπερνάμε.

* Στη «Μικρή Λέξη Αγάπη» χτυπάμε καμπανάκι για το πόσο επικίνδυνος είναι ο κύκλος της βίας. Άλλωστε όσο θα χάνονται ζωές κοριτσιών, όσο θα υπάρχουν γονείς που ψάχνουν τα κορίτσια τους για να τα θρηνήσουν, όσο θα σφίγγουμε τα κλειδιά στα χέρια το βράδυ, όσο θα κοιτάμε πίσω για να δούμε ποιος ή ποιοι μας ακολουθεί.ούν, όσο οι κακοποιημένες γυναίκες θα διασύρονται αντί να προστατεύονται, όσο θα υπάρχει η εξουσία του δυνατού στον αδύναμο, θα υπάρχει η ανάγκη να λέμε την ιστορία της Μάντιας, όπως αναφέρει και η Ν. Δαλκυριάδου στο σκηνοθετικό σημείωμα.

* Στο Interview γελάμε και κλαίμε ταυτόχρονα για την κατάντια μας. Είμαστε ικανοί να θυσιάσουμε την ίδια μας την ζωή για μια θέση εργασίας, η οποία μόνο ταπείνωση μας προσφέρει. Η ανάγκη μας, λοιπόν, να δείξουμε πως είμαστε παρόντες και έχουμε φωνή σ’ αυτήν την επικίνδυνη και αλλοπρόσαλλη πραγματικότητα έφερε αυτά τα δύο έργα στο φως της σκηνής. Ταυτόχρονα, συνεχίζουμε στο θέατρο Κνωσσός «Η Χώρα των Πουλιών», σε διασκευή από τους Όρνιθες του Αριστοφάνη και σκηνοθεσία του Γιάννη Καλατζόπουλου και «Ελένη» του Ευριπίδη σε σκηνοθεσία Λάμπρου Τσάγκα για μικρούς, εφήβους και μεγάλους.

* Είμαι τυχερή που η Νάντια Δαλκυριάδου μου δίνει για μια ακόμα φορά την ευκαιρία να γίνω κοινωνός του μοναδικά όμορφου κόσμου, που μόνο εκείνη ξέρει να δημιουργεί μέσα από τις σκηνοθεσίες της. Αλλά όχι μόνο ως σκηνοθέτης αλλά και ως άνθρωπος. Η αύρα της, η καθαρότητά της και οι τρόποι της μόνο να σε εμπνέουν μπορούν. Μέσα σε αυτή την όμορφη συνύπαρξη γνώρισα την Αγγελική Ξένου. Με κάποιους ανθρώπους κουμπώνεις απλά και όμορφα. Η Αγγελική είναι ένα φωτεινό πλάσμα που ξέρει να προσφέρει απλόχερα.

* Το Interview θα συστηθεί μέσα από την θεατρική μας ομάδα B.A.N.C. Οι υπέροχοι αυτοί τύποι που την αποτελούν: Κατερίνα Μίχου, Ναταλία Αθανασιάδη, Νάσος Φρίγγης, Δημήτρης Χατζημιχαηλίδης με κάνανε να ξαναβρώ την πίστη μου, να σηκώσω το κεφάλι και τα μανίκια μου, να βρω το σημείο μηδέν μου και να το ξαναπιάσω από την αρχή. Είναι να θες να μπλέκεις με τέτοιους ωραίους ανθρώπους και να μην θες να ξεμπλέξεις. Και στο θέατρο και στη ζωή. Τους ευχαριστώ που υπάρχουν και υπόσχομαι να τους βασανίζω όσο περισσότερο μπορώ.

* Η Αγγελική στην «Μικρή Λέξη Αγάπη» μας φέρνει στην σκηνή την ιστορία της Μάντιας, ενός κοριτσιού από το Τυφλό Νερό, που μαθαίνει για τα καλά στη ζωή της τι σημαίνει η λέξη βία. Η Μάντια για να μας αφηγηθεί την ιστορία της, χρειάζεται να μας αποκαλύψει ανθρώπους που αποτέλεσαν στηρίγματα και σημεία αναφοράς για αυτήν. Είμαι όλοι αυτοί οι άνθρωποι στις διάφορες ηλικιακές εκφάνσεις της ζωής της. Η Λενιώ, η κολλητή της Μάντιας, μου μοιάζει ή της μοιάζω στον αυθορμητισμό της γνωριμίας με έναν άνθρωπο αλλά και στον τρόπο που νοιάζεται για τη φίλη της.

* Στο Interview δε θα μπορούσα να είμαι ποτέ, ο ρόλος που θα ενσαρκώσω. Και εδώ δεν ισχύει το ποτέ μην λες ποτέ. Είμαι ανίκανη να βρεθώ στην θέση ενός τέτοιου ανθρώπου και κυρίως να φερθώ έτσι. Δεν θα σας αποκαλύψω τίποτα παραπάνω. Ο Γενάρης είναι πιο κοντά από όσο μπορούμε να φανταστούμε.

* Πέρυσι, όπως και φέτος θα συνεχίσουμε, δημιουργήσαμε την δική μας ξεχωριστά όμορφη Νεφελοκοκκυγία στο ανακαινισμένο θέατρο Κνωσσός. Πρωτεργάτες, δύο σπουδαίοι θεατράνθρωποι, ο κ. Γιάννης Καλατζόπουλος στην «Χώρα των Πουλιών» σε διασκευή από τους «Όρνιθες» του Αριστοφάνη και σκηνοθεσία δική του για μικρούς και έξυπνους μεγάλους, και ο κ. Λάμπρος Τσάγκας με την «Ελένη» του Ευριπίδη για εφήβους. Το μικρό θαύμα που συνέβη ήταν ότι μέσα από την συνεργασία μας δημιουργήσαμε και φιλίες ζωής.

* Λαχταράω πολύ να βρεθώ σε μια όμορφη δουλειά στην τηλεόραση, δεν θα το κρύψω. Έχω σκεφτεί, αρκετές φορές, μακάρι ν’ ανήκα κι εγώ σε αυτό το καλοδουλεμένο πρότζεκτ. Πέρυσι, η Κατερίνα Φιλιώτου, με το «Αυτή η νύχτα μένει» στον Alpha, μου έδωσε την ευκαιρία να έχω την χαρά της συμμετοχής και μου δυνάμωσε την φλόγα που σιγόκαιε.

* Την ίδια λαχτάρα για την τηλεόραση έχω και για τον κινηματογράφο. Ίσως, γιατί κι από τα δύο έχω πάρει μια μικρή γεύση, χωρίς κάπως να έχει ολοκληρωθεί. Συμμετείχα στη «Δικαίωση 3368» της Ισμήνης Σακελλαροπούλου και μαγευόμουν με κάθε πλάνο.

* Πάντα θαύμαζα και θαυμάζω τους ανθρώπους που έχουν την ικανότητα να καταγράψουν την σκέψη τους σ’ ένα χαρτί με αρχή, μέση και τέλος. Μπορώ να εκφραστώ γράφοντας μόνο όταν με παρακινεί ένα έντονο συναίσθημα αλλά δύσκολα να δημιουργήσω μια ιστορία.

* Η σκηνοθεσία ήρθε λίγο νωρίς στη ζωή μου. Μάλλον η συν-σκηνοθεσία. Το «Leopold ή κόβοντας τα δάχτυλα του κοινού» του Θανάση Τριαρίδη με ωρίμασε κάπως απότομα. Η αγαπημένη μου Μαρία Τσομπανάκου έδωσε πνοή σε ένα πολύ σκληρό και δύσκολο κείμενο. Προσπάθησα να σταθώ δίπλα της όσο πιο επάξια μπορούσα. Πολύτιμη συνεργάτης αλλά και φίλη. Πάντα με ενδιαφέρει η σκηνοθεσία, αλλά για όλα έρχεται η στιγμή τους.

* Το τραγούδι το λατρεύω, αλλά πάντα το φοβόμουν. Μου φαινόταν το ίδιο τρομαχτικό να τραγουδήσω μπροστά σε κόσμο και το να κάνω bungee jumping. Πλέον με τον κολλητό μου, τον Αλέξανδρο κάνουμε και live. Τίποτα από αυτά δεν θα είχε συμβεί αν δεν υπήρχε η δασκάλα μου, η Ειρήνη η Τζαμτζή. Ένας πολύ ταλαντούχος και γλυκός άνθρωπος με άπειρη υπομονή. Η μουσική απαιτεί μεγάλη αφοσίωση. Εγώ συστήθηκα μαζί της πριν από 4 χρόνια με το φλάουτο. Η Ηλέκτρα Θεολόγη, η δασκάλα μου στο φλάουτο έχει την μαγική ικανότητα να σε εμπνέει ακόμα και αν δεν είσαι μια συνεπής μαθήτρια, όπως εγώ.

* Μ’ αρέσει να χαζεύω όσους χορεύουν λάτιν και ευρωπαϊκούς χορούς. Το τόλμησα κάποια στιγμή στη ζωή μου αλλά δεν με λες πλασμένη για αυτό. Αγαπάω πολύ και μπορώ να χορεύω μέχρι το πρωί παραδοσιακούς χορούς.

* Ο αθλητισμός είναι όλη μου η ζωή! Στα πέντε μου βρέθηκα στον Πανελλήνιο Γυμναστικό Σύλλογο και για έξι χρόνια ήμουν αθλήτρια του στον στίβο. Ο δρόμος, όμως, ήταν μοναχικός και επειδή εγώ ήμουν παιδί της παρέας και της συνεργασίας και είχα και ταλέντο στο ποδόσφαιρο, βρέθηκα στους Αγίους Αναργύρους στη γυναικεία ομάδα. Μου έλειπαν όμως οι φίλες μου που μόλις είχαν ξεκινήσει μπάσκετ. Οπότε η πορεία μου ήταν μονόδρομος.

* Μπάσκετ από τα 12 μέχρι τα 18. Ταξίδια, γέλια, κλάματα, τραυματισμοί, φιλίες ζωής -που διατηρούνται μέχρι σήμερα και οφείλω ένα ευχαριστώ στην Αγγελική που από τότε αποτελεί στήριγμα στα πάντα -, είχαν την δική τους αξία. Στα 18 λόγω των Πανελληνίων διέκοψα, αλλά βρέθηκα στον ΣΕΔΚΑ (Σύνδεσμος Διαιτητών Καλαθοσφαίρισης Αττικής) και έγινα διαιτητής μπάσκετ. Μέσα σε πέντε χρόνια αξιολογήθηκα ως διαιτητής Γ’ Εθνικής Κατηγορίας και εκεί… σταμάτησα. Νομίζω δεν άντεξα. Πάντα όταν βλέπω πορτοκαλί μπάλα θα γίνομαι αυτό το κορίτσι με την κοτσίδα και το σορτς αλλά η καρδιά, ίσως και το στομάχι μου (χαχαχα), όρισε τους δικούς της κανόνες στο ποια θα είναι η δική μου πορεία.

* Θα ήθελα πάρα πολύ να βουτήξω σε βαθιά νερά αλλά όχι πως δεν υπάρχει μέσα μου το αίσθημα της ανασφάλειας. Συνεργασίες αμφίδρομες επιθυμώ…Να βοηθώ και να με βοηθούν, με απλότητα και γενναιοδωρία. Ν’ ακουμπήσω τον ποιητικό λόγο της αρχαίας τραγωδίας που τόσο αγαπώ αλλά και συγγραφέων που γνώρισα και μελέτησα στα υπέροχα χρόνια της δραματικής σχολής.

* Ονειρεύομαι συναντήσεις με ανθρώπους επί σκηνής που με διάμεσο το βλέμμα, την ανάσα, τη σιωπή, τον λόγο, το συναίσθημα θα φτάσω όσο γίνεται πιο κοντά στο φως, στο σκοτάδι, στο μισοσκόταδο του κάθε ρόλου.

 

* Η Αθήνα μου είναι ένα φουστάνι, απ΄ αυτά με τα φουρώ. Με τον πίσω φιόγκο να εφαρμόζει τέλεια στο σώμα μου αλλά σφιχτά, δίνοντας μου μια αίσθηση πως με στενεύει ασφυκτικά. Την υπεραγαπώ.

* Κατεβαίνω την Πατησίων και πάντα, κινδυνεύοντας να τρακάρω, τα μάτια μου ψάχνουν την Ακρόπολη. Παιδιάστικο  κάμωμα. Όλα τα στενά της στο κέντρο αποτελούν ιστορίες. Ιστορίες της γιαγιάς μου, ιστορίες της μαμάς μου, ιστορίες των πρώτων φοιτητικών μου χρόνων.

* Στο All4fun μου αρέσει ο Κυριάκος και η αλήθεια του. Γιατί το All4fun είναι ο Κυριάκος. Το χιούμορ του, η αγάπη του για τον καλλιτέχνη, οι αλήθειες που λέγονται, είναι ένα καταφύγιο και μια αγκαλιά που όλοι αναζητάμε. Η παρέα μαζί του σε κάνει να ανακαλύπτεις πολλούς διαφορετικούς κόσμους. Είναι τρομερά ενδιαφέρον σε μια συζήτηση να ξεκινάς να μιλάς για θέατρο και να καταλήγεις με το ίδιο πάθος και ενδιαφέρον να μιλάς για μπάσκετ και όχι μόνο. Μου χρωστάει πάντως ένα παιχνίδι. Μάλλον φοβάται πως θα χάσει και το αποφεύγει. Αλλά έρχεται… Σύντομα! Λοιπόν… Πιο αναλυτικά. Χαχαχα.

& Αναλυτικές πληροφορίες για τη “Μικρή λέξη αγάπη” ΕΔΩ: