Ένας εύκολος δρόμος για μια ηθοποιό με τη δική της εμφάνιση είναι να εγκλωβιστεί στην εικόνα που έχουν οι άλλοι για εκείνη. Ο δύσκολος δρόμος είναι ο ακριβώς αντίθετος. Αλλά είναι συνάμα και πολύ πολύ πιο συναρπαστικός.
Αυτόν τον δεύτερο δρόμο αυτόν έχει επιλέξει η Παναγιώτα Βιτετζάκη. Απόφοιτος της δραματικής σχολή του Ωδείου Αθηνών όχι μόνο δεν έχει εγκλωβιστεί στο παρουσιαστικό της, αλλά τα τελευταία χρόνια βρίσκεται δυναμικά στον χώρο, είτε στην τηλεόραση (από πέρσι συμμετέχει στον Ήλιο στον ΑΝΤ1), είτε στο θέατρο. Εδώ και λίγες ημέρες πρωταγωνιστεί ως “Στέλλα” στην παράσταση Κολεξιόν (είναι και η μοναδική γυναίκα στο τετραμελές καστ) για την οποία μας μιλάει με περηφάνια ως πρόσωπο της εβδομάδας σε μια χειμαρρώδη συνέντευξη, στην οποία φυσικά δεν κόψαμε ούτε κόμμα…
* Η υποκριτική ουσιαστικά δεν προέκυψε ποτέ, γιατί πάντα προϋπήρχε από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Λες και ψυχικά ήταν μονόδρομος να ακολουθήσω αυτόν τον κόσμο.
* Για μένα υποκριτική είναι ένα παιχνίδι όπου χάνεσαι σε άλλους κόσμους και καταστάσεις που μπορεί να είσαι δειλός να βιώσεις διαφορετικά. Ένα παιχνίδι όπου μελετάς, παρατηρείς άρα και κατανοείς προσωπικότητες και ψυχοσυνθέσεις ανοίκειες σε πρώτο επίπεδο με εσένα. Ένα παιχνίδι που αφουγκράζεσαι χαρές, προβληματισμούς, πόνους και μιλάς για αυτά έστω και αν δεν είναι «δικά» σου ακόμα. Δίνεις παρηγοριά (και συνήθως όχι λύση), δείχνοντας πως είμαστε όλοι μαζί απέναντι σε αυτά. Υποκριτική είναι η ευκαιρία να παίζεις ενώ δεν είσαι πια παιδί.
* Έχω την αίσθηση πως επικρατεί διαχρονικά η νοοτροπία να αντιμετωπίζεται ο καλλιτέχνης ως αλαφροΐσκιωτος έως και παρασιτικό μέλος της κοινωνίας στην χειρότερη εκδοχή όταν δεν βιοπορίζεται από αυτό που κάνει. Μόλις έρθει όμως κάποια αναγνώριση η οποία εκφράζεται και οικονομικά και σε επίπεδο φήμης, τότε πια είναι που η κοινωνία μπορεί με μνήμη ψαριού να περάσει στην αντίπερα όχθη της υπερεκτίμησής του. Αυτό όλο είναι λυπηρό (ειδικά για όσους αναγνωρίστηκαν μετά θάνατον), όχι όμως τόσο ώστε να επισκιάσει την ίδια την τέχνη που είναι πάνω από όλους μας. Νομίζω πως αν σταματήσει ποτέ η τέχνη είναι γιατί θα έχει σταματήσει η ζωή.
* Όπως πολύ εύστοχα έχει πει και ο Πικάσο «η τέχνη ξεπλένει από την ψυχή τη σκόνη της καθημερινότητας». Μέσα από την παύση της πρώτης καραντίνας δόθηκε χώρος σε όλους να διώξουμε την σκόνη του σπιτιού μας και γρήγορα περάσαμε και σε αυτήν της ψυχής μας. Οι ταινίες, τα βιβλία, οι μουσικές και κάθε μορφή τέχνης που μας κράτησε συντροφιά , μας θύμισε πως ήρθαμε σε αυτήν την ζωή για να τη ζήσουμε και όχι απλώς για να βολευτούμε. Αν η αξία αυτής της αφύπνισης χρειάζεται επεξήγηση, τότε… «Έχεις ακόμα να κλάψεις πολύ ώσπου να μάθεις τον κόσμο να γελάει».
* Θυμάμαι που μιλούσαμε όλοι για την πλήρη απαξίωση που προφανώς και είχαμε υποστεί ως χώρος από την πολιτεία στην περίοδο των μέτρων. Μπορεί να ακουστεί εριστικό αυτό που θα πω, όμως πριν απ’το κράτος , απαξιώσαμε εμείς οι ίδιοι τους εαυτούς μας. Εδώ και χρόνια. Δε μπορεί να θέλουμε να λεγόμαστε επαγγελματίες και να δουλεύουμε με αμοιβές που δεν μπορούν να καλύψουν τα βασικά μας έξοδα. Δίνουμε έτσι το δικαίωμα να μας λένε ερασιτέχνες και χομπίστες. Γίνονται με ευκολία δουλειές γιατί ξέρουν πως θα τους στοιχίσουμε ελάχιστα. ΄Ισως θα έπρεπε να γίνονται λιγότερες και ας μη δουλεύουμε όλοι. Και δε μιλάω εκ του ασφαλούς.
* Δουλεύω για να ζω και έχω προτιμήσει στην ζωή μου πολλές φορές να κάνω άλλα επαγγέλματα, απ’το να δουλέψω ως ηθοποιός με αμοιβή μη επαγγελματική. Το θεωρώ χρέος μου απέναντι στον χώρο μου και στον εαυτό μου. Φυσικά και θέλει πολύ γερό στομάχι αλλά μόνο έτσι θα κερδίσουμε τον σεβασμό που μας αξίζει. Η αυτοεκτίμηση είναι κάτι που κατακτιέται δύσκολα και συντηρείται ακόμα δυσκολότερα. Γι’αυτό πρέπει να την προσέχουμε σαν κόρη οφθαλμού.
* Αυτήν την περίοδο παίζουμε την «Κολεξιόν» του Πίντερ σε σκηνοθεσία Τάσου Πυργιέρη στο θέατρο Φάουστ. Έχω την τύχη να μοιράζομαι σκηνή και καμαρίνι με τους Αλέξανδρο Βάρθη, Θάνο Λέκκα και Χρήστο Σταθούση. Ο Τάσος έχει την διορατικότητα να συνθέτει θιάσους από σωστούς ανθρώπους, καλούς ηθοποιούς που είναι και ενωτικά στοιχεία.
* Με τον Τάσο και τον Θάνο είχαμε ξαναδουλέψει μαζί στο Blink και θα συνεχίζαμε στο θέατρο του Νέου Κόσμου αλλά μας πρόλαβε ο κορονοϊός. Ήταν μια πολύ επιτυχημένη συνεργασία από όλες τις απόψεις, οπότε είπαμε να δώσουμε συνέχεια. Η Κολεξιόν είναι μια ευκαιρία να φωτίσουμε τις διαδρομές απ’τις οποίες περνάμε, αναζητώντας την αλήθεια και ίσως όχι τόσο την ίδια την αλήθεια ως αντικειμενικό γεγονός.
* Η Στέλλα είναι ο ρόλος που ενεργοποιεί όλους τους υπόλοιπους ρόλους με την παραδοχή της πως απίστησε ένα βράδυ τον άντρα της. Είναι δεν είναι αλήθεια, με αυτήν της τη δήλωση προσπαθεί να κινήσει την υπάρχουσα κατάσταση της ζωής της που μοιάζει βαλτωμένη.
* Δε μ’ εκφράζει το «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα», μ’ εκφράζει όμως όσο μεγαλώνω το να στέκομαι στα προβλήματα, να καταπίνω τον εγωισμό μου και να μην καταλήγω μόνη με την ξεχειλίζουσα αξιοπρέπειά μου.
* Το να μάχεσαι είναι δείγμα ενηλικίωσης (και η Στέλλα είναι αναμφισβήτητα γυναίκα). Παλεύεις για κάτι και ας μοιάζει τελειωμένο (φυσικά μιλάω μόνο για τις φορές που νιώθεις πως έχεις να χάσεις πράγματα). Δε φοβάσαι να ξεφτιλιστείς γιατί ξέρεις πως κανείς δε μπορεί να σε υποτιμήσει χωρίς την συγκατάθεσή σου. Οπότε ναι, όλη αυτή η ενεργητική στάση της Στέλλας στην ζωή, τα τελευταία χρόνια ταυτίζεται και με την δική μου.
* Από πέρυσι η τηλεοπτική μου στέγη είναι στον Ant1 με την σειρά «Ήλιος». Βλέπω στην τηλεόραση την ευκαιρία με έναν τρόπο δωρεάν σεμιναρίων υποκριτικής στην κάμερα (που δυστυχώς στις δραματικές σχολές δεν παρέχονται). Επίσης οι απίστευτα γρήγοροι ρυθμοί (ειδικά αν μιλάμε για καθημερινό) σου οξύνουν τα αντανακλαστικά και σε υποχρεώνουν να είσαι σε εγρήγορση. Όλα αυτά σε συνδυασμό με την αγάπη που σου δείχνει ο κόσμος και την οικονομική σταθερότητα που προσφέρεται μου επιβεβαιώνουν την επιλογή μου να παίζω σε αυτήν.
* Φυσικά πρέπει να είσαι σε επαγρύπνηση και να εξακολουθούν τα ερεθίσματά σου (βιβλία, ταινίες, μουσικές κτπ) να είναι της αισθητικής προς την οποία θες να κατευθυνθείς (καθώς ελλείψει χρόνου και χρημάτων είναι απολύτως λογικό να υπάρχει έκπτωση στην αισθητική κάποιες φορές). Ευτυχώς όμως τον τελευταίο καιρό έχει αρχίσει να δίνεται αρκετός χώρος και σημασία στην μυθοπλασία. Πράγμα πολύ ελπιδοφόρο και για το αποτέλεσμα των σειρών και για την απορρόφηση των συναδέλφων. Στόχος και ευχή μου η παρουσία μου στην τηλεόραση να συνδέεται με την συμμετοχή μου σε πολύ καλές παραγωγές.
* Νομίζω πως η μεγάλη αγάπη όλων των ηθοποιών είναι ο κινηματογράφος. Ορμώμενοι από αυτόν ξεκινάμε να πάμε στις δραματικές οπού εκεί γνωρίζουμε το θέατρο που σταδιακά μας γοητεύει και αρχίζει να κερδίζει έδαφος. Λατρεύω την υποκριτική στην κάμερα γιατί μπορεί να αποτυπώσει εναλλαγές και των πιο λεπτών συναισθηματικών χροιών. Κομμάτι της ζωής μου έχει αφιερωθεί στο να καλύψω αρκετό μέρος της ιστορίας του κινηματογράφου. Θεωρώ πως είναι κομμάτι της παιδείας και των αναφορών που οφείλουμε να έχουμε όλοι οι ηθοποιοί. Θα ήταν όνειρο ζωής να συνεργαστώ με παλιότερους σκηνοθέτες όπως ο κύριος Βούλγαρης ή και νεότερους όπως ο Λάνθιμος (ξέρω , ξέρω εγώ και όλη η υπόλοιπη Ελλάδα και όχι μόνο!!!). Πιστεύω πολύ και προσμένω με ενθουσιασμό τους νέους που μας έρχονται και τι έχουν να μας πουν για το τώρα. Λαμπρό παράδειγμα ο Βασίλης Κεκάτος εν μέσω πανδημίας.
* Προς το παρόν με τρομάζει να καταπιαστώ με την σκηνοθεσία. Νιώθω πιο εξοικειωμένη με τη συγγραφή. Η μουσική και το τραγούδι είναι μέρος της καθημερινότητάς μου. Το πρώτο πράγμα που κάνω όταν ξυπνάω είναι να βάλω κάποια λίστα.
* Ο χορός είναι για μένα η ωραιότερη μορφή έκφρασης. Χρόνια ήθελα να γίνω χορεύτρια. Με έναν τρόπο τον συναντάμε και στην υποκριτική και όταν συμβαίνει αυτό, είναι σα να παίρνω ανάσες οξυγόνου. Είναι από τους ομορφότερους τρόπους είτε να συνδεθείς με τους άλλους, είτε να εκτονωθείς μόνο σου. Είναι κομμάτι της ζωής μου και δείκτης της ψυχικής μου υγείας. Χορέψετε, χορέψετε να νιάτα να χαρείτε! Κομμάτι της ζωής μου επίσης προσπαθώ να είναι ο αθλητισμός, ο οποίος εκτός από την καλή φυσική κατάσταση που οφείλουμε να έχουμε οι ηθοποιοί, μου δίνει μια πειθαρχία που με βοηθάει να μη χαθώ (ή τουλάχιστον να βρίσκω τον δρόμο της επιστροφής).
* Η παιδική θεατρική παράσταση «Δεν είμαι φλαμίνγκο» του Πέτρου Κουμπλή που μιλούσε για την αποδοχή της διαφορετικότητας. Ανέβηκε πριν γίνει το anti-bulling trend. Υπήρχαν παραστάσεις που ήταν σχολείο για μένα καθώς ερχόντουσαν να την παρακολουθήσουν και μετά να μας μιλήσουν παιδιά ειδικών αναγκών, υιοθετημένα, έγχρωμα, παιδιά με τυφλούς γονείς και τόσες άλλες περιπτώσεις «διαφορετικότητας». Σ’ αυτές τις παραστάσεις συνειδητοποιούσα πως η υποκριτική μπορεί να είναι λειτούργημα. Επίσης ξεχώρισα και αγάπησα το Blink του Φιλ Πορτερ. Ένα σύγχρονο έργο που προσπαθεί ταρακουνώντας μας να μας βγάλει από τα κινητά μας και να ζήσουμε τον αληθινό κόσμο. Είναι απελευθερωτικό να ανεβαίνεις στην σκηνή κα να υπάρχει λόγος για αυτό. Να λαχταράς, να επικοινωνήσεις ένα μήνυμα. Και πόσο λυτρωτικό όταν με τον συμπαίκτη σου (Θάνο Λέκκα) είστε ένα σε αυτό.
* Θέλω πολύ μελλοντικά να ασχοληθώ με Ίψεν, Στριντμπεργκ και Τένεσι Ουίλιαμς αλλά και με σύγχρονους συγγραφείς αν υπάρχει βάθος στα έργα τους. Θα ήθελα πολύ κάποια στιγμή να υποδυθώ την Μάγκι από την «Λυσσασμένη γάτα» και τόσους άλλους ρόλους φυσικά.
* Ως προς τους ηθοποιούς που θα ήθελα να συνεργαστώ δεν τολμώ να αρχίσω την λίστα, καθώς πιστεύω πως στην Ελλάδα έχουμε πολύ καλό υλικό. Σίγουρα κάπου στο πάνω μέρος αυτής της λίστας θα ήταν ο Μάκης Παπαδημητρίου και από σκηνοθέτες ο Νίκος Καραθάνος.
* Η Δραματική του Ωδείου Αθηνών είναι το πατρικό μου. Είναι από τα πιο δύσκολα, αιρετικά και εξελικτικά μου χρόνια. Εκεί αισθάνθηκα πρώτη φορά φοιτήτρια (και ας είχα βγάλει το Οικονομικό της ΑΣΟΕΕ πριν μπω). Οι ασταμάτητες ώρες μαθημάτων και προβών (ή η ιδρυματοποίηση όπως λέγαμε εμείς…) σε κάνουν να θεωρήσεις τους συμμαθητές σου οικογένεια (ακόμα και αν δεν ταιριάζεις απόλυτα με κάποιον, τον θεωρείς και πάλι «μέλος της αγέλης» που απλά δεν ταυτίζεστε).
* Οι ετερόκλητες προσωπικότητές μας μου άνοιξαν νέους ορίζοντες. Το ταλέντο τους και η καλλιέργειά τους πήγαν βήματα παρακάτω την αισθητική μου. Αντίστοιχου βεληνεκούς είναι η ευγνωμοσύνη μου και για τους καθηγητές μας (ειδική μνεία στον Ήμελλο που έχουμε ξημεροβραδιάσει ουκ ολίγες φορές σπίτι του). Δεν έχουν γίνει ακόμα αρκετές συνεργασίες μεταξύ μας, αλλά τις περιμένω καθώς όλοι πια μιλάμε την ίδια γλώσσα και το σημαντικότερο, νομίζω όλοι μας βγήκαμε καλύτεροι άνθρωποι από όταν μπήκαμε. Με λιγότερους εγωισμούς και περισσότερη κατανόηση. Και αυτό είναι που μετράει στο τέλος της ημέρας.
* Έχω επιλέξει να μένω Θησείο γιατί λατρεύω το κέντρο της Αθήνας. Από έναν περίπατο στο ιστορικό της κέντρο, μέχρι τα βραδινά ποτά της. Νομίζω πως η νυχτερινή Αθήνα του κέντρου βράζει. Υπάρχει παλμός, ενέργεια. Το τίμημα είναι οι υποχρεωτικά ατελείωτες ώρες περισυλλογής μετά μουσικής στο αμάξι ώστε να παλέψεις κάπως την κίνηση στους δρόμους.
* Το All4fun ή αλλιώς ο Κυριάκος Κουρουτσαβούρης, είναι μονίμως σε εγρήγορση, μας ενώνει (παλιούς και νέους) και μας ενημερώνει. Είναι σαν μια μεγάλη ομπρέλα κάτω από την οποία προσπαθεί να χωρέσει όλους τους καλλιτέχνες. Σε ευχαριστούμε All4fun για την αγάπη σου!
& Αναλυτικές πληροφορίες για την Κολεξιόν ΕΔΩ:
Του Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 20/11/2021
