To πρόσωπο της εβδομάδας: Κατερίνα Σκυλογιάννη - Ηθοποιός

Με την σπιρτάδα, τον πηγαίνο ενθουσιασμό της και εκείνη την φλόγα του νέου ηθοποιού, που επιθυμεί διακαώς να παίξει και να βγει στην σκηνή η Κατερίνα Σκυλογιάννη είναι από τους καλλιτέχνες εκείνους, οι οποίοι κερδίζουν την προσοχή σου με το καλημέρα.

Κάπως έτσι προέκυψε και η σχετική μας γνωριμία, κάπως έτσι προέκυψε στη συνέχεια και ένα είδος συνεργασίας στο All4fun – όπου κατά καιρούς παίρνει συνεντεύξεις.

Τώρα βέβαια έρχεται η σειρά της να δώσει εκείνη συνέντευξη στο σάιτ μας και να φιλοξενηθεί ως πρόσωπο της εβδομάδας με αφορμή και τη συμμετοχή της στην παράσταση “Δάχτυλο στο Μέλι” του Μίμη Καπέρδου.

Μια παρουσία, που προέκυψε από δική μου πρόταση στον Μίμη και στον Χρήστο Ευθυμίου, που συνσκηνοθετεί το έργο και ακρόαση, στην οποία η Κατερίνα έλαμψε αμέσως ως “Νατάσα”, μια νεαρή Αγρινιώτισσα υπηρέτρια, που βρίσκεται στο σπίτι ενός δημάρχου των βορείων προαστίων τη δεκαετία του 80.

Ως ένα κορίτσι, που δεν σταματά ποτέ να ψάχνεται και δεν σταματά να κάθεται η Κατερίνα είναι ένα πρόσωπο, το οποίο μπορεί να μείνει στον χώρο δια παντός.

* Λίγο πριν τελειώσω το λύκειο απoφάσισα ν’ ασχοληθώ με το θέατρο. Δεν θυμάμαι τι συνέβη, τί ήταν εκείνο που με παρεκίνησε και τελικά πήρα αυτήν την απόφαση. Ως παιδί δεν παρακολουθούσα θέατρο, διότι στην Σαλαμίνα όπου διέμενα δεν υπήρχε τέτοια δυνατότητα. Στο Λύκειο, λοιπόν, μου δόθηκε η ευκαιρία να συμμετάσχω σε μια θεατρική παράσταση. Ο διευθυντής μου, μ’ ενθάρρυνε ιδιαιτέρως ν’ ασχοληθώ με το θέατρο και θα τον θυμάμαι πάντα με ευγνωμοσύνη γι’ αυτό. Επίσης, εκείνον τον καιρό, η αδερφή μου είχε ξεκινήσει σπουδές πάνω στην σκηνοθεσία, πιθανόν να έπαιξε τον ρόλο του και εκείνο. Αυτό για το οποίο είμαι σίγουρη, είναι ότι με το που άρχισα να ασχολούμαι με το θέατρο, γοητεύτηκα από τη δύναμη που έχει η θεατρική τέχνη και δεν νομίζω ότι υπάρχει κάτι άλλο με το οποίο θα ήθελα ν’ ασχοληθώ στην ζωή μου.

* Η υποκριτική είναι μια από τις πιο δύσκολες αλλά και ενδιαφέρουσες τέχνες. Ο υποκριτής πρέπει ν’ αφαιρέσει από πάνω του κάθε δικό του χαρακτηριστικό και να βάλει το κουστούμι του ρόλου του. Εκεί βρίσκεται και η δυσκολία. Ο θεατής πρέπει να δει έναν ολοκληρωμένο χαρακτήρα που να μη θυμίζει σε τίποτα το πραγματικό πρόσωπο του υποκριτού. Έτσι, ο τελευταίος πρέπει ουσιαστικά να καταπιέσει το εγώ του για χάρη της τέχνης που υπηρετεί, πρέπει να αλλάζει εξ΄ ολοκλήρου κάθε φορά σύμφωνα με τον ρόλο. Η κίνηση, η συμπεριφορά, μέχρι και ο τρόπος ομιλίας διαφέρει σύμφωνα με τον χαρακτήρα που υποδύεται αλλά και μερικές φορές ανάλογα με το έργο. Ο υποκριτής, λοιπόν, καλείται να μπαίνει σε διαφορετικούς κόσμους, σε διαφορετικές εποχές, σε διαφορετικούς χαρακτήρες και ακριβώς εκεί κρύβεται η μαγεία της υποκριτικής τέχνης.

* Βρισκόμαστε σε μια εποχή, όπου είναι δύσκολο, σχεδόν ακατόρθωτο να ζεις απο την τέχνη. Απλήρωτες προβες, ατελείωτες ώρες δουλειάς και πάρα πολύ άγχος. Βεβαίως, αυτό δεν ισχυει πάντα, αλλά αναφέρομαι στη συντριπτική πλειοψηφία. Την περίοδο αυτή συμμετέχω σε τρεις παραστάσεις και δουλεύω παράλληλα σ’ ενα μπαρ για να μπορέσω να ανταπεξέλθω στα καθημερινά μου έξοδα. Το δυστυχές σ’ αυτό είναι ότι, κατά την γνώμη μου, ο υποκριτής πρέπει να επικεντρώνεται σ’ έναν ρόλο και να τον εξελίσσει όσο το δυνατόν περισσότερο και καλύτερα, αναγκασμένος, όμως, να δουλεύει ταυτοχρόνως σε διαφορετικές δουλειές, δεν εχει την χρονική ευχέρεια και την πνευματική διάυγεια να επιτύχει να φέρει το ρολο του στο επίπεδο που θα επιθυμούσε!

* Το θέατρο δεν είναι ή τουλάχιστον δεν θα έπρεπε να είναι μόνον ένας χώρος, όπου οι ηθοποιοί μοιράζονται με το κοινό ιστορίες. Θα έπρεπε να έχει και διδακτικό χαρακτήρα, μέσω της έμφυτης τάσης της ανθρωπότητας προς μίμηση. Το θέατρο παρουσιάζει εντέχνως ιστορίες που δεν πρέπει να επαναληφθούν, περιπέτειες γεμάτες λάθη τα οποία θα φροντίσουμε να μη επαναλάβουμε εμείς, σκέψεις για την εκάστοτε κοινωνική κατάσταση και ιδέες για αλλαγή, προσωπική και συλλογική. Ίσως το θέατρο να μην μπορεί ν’ αλλάξει έναν θεατή, αλλά πιθανόν να μπορεί να τον μετατοπίσει και να του θέσει ερωτήματα που θα τον βάλουν σε σκέψη. Και αυτό από μόνο του είναι πολύ σημαντικό.

* Το “Δάχτυλο στο μέλι” είναι μια κωμωδία παρεξηγήσεων, η οποία διαδραματίζεται τη δεκαετία του ’80. Η παράσταση διακωμωδεί προβληματικά θέματα και συμπεριφορές, τα οποία εμμέσως επικρίνει, επίκαιρα ακόμα και σήμερα, και τα παρουσιάζει σε μια πλοκή γεμάτη ίντριγκες και εξομολογήσεις.

* Είναι μια παράσταση που προσφέρει γέλιο δίχως να κουράζει και νομίζω ότι η καλή συνεργασια της ομάδος, συμπεριλαμβανομένων και των σκηνοθετών, μπορεί να γίνει αντιληπτή και από τους θεατές, σύμφωνα τουλάχιστον με τις αντιδράσεις που λαμβάνουμε κατά τη διάρκεια της παράστασης, αλλά και τα θερμά τους σχόλια μετα την λήξη της.

* Ελπιζω να βρω παρόμοιου επιπέδου συνεργασίες και στις μελλοντικές μου δουλειές. Δεν λέω ότι δεν αντιμετωπίσαμε και δυσκολίες, αλλά υπήρχε όρεξη και διάθεση να βρεθούν λύσεις. Ο Χρήστος Ευθυμίου μαζί με τον Μίμη Καπέρδο μας καθοδήγησαν με απόλυτο σεβασμό και επαγγελματισμό.

* Θέλω επίσης να ευχαριστήσω τον Κυριάκο Κουρουτσαβούρη που ήταν εκείνος που με κάλεσε στην ακρόαση και έτσι μου δόθηκε η ευκαιρία να συμμετάσχω σ’ αυτήν την παράσταση.

* Υποδύομαι τη Νατάσα, μια αθώα κοπέλα από το Αγρίνιο, η οποία βρέθηκε υπηρέτρια στο σπίτι ενός δημάρχου των βορείων προαστίων.

* Αυτήν την περίοδο συμμετέχω επίσης σε άλλες δυο παραστάσεις. “Η τραγωδία αλλιώς…” είναι μια σουρεαλιστική παράσταση βασισμένη στις τραγωδίες του Ευρυπίδη, σε σκηνοθεσία της Αθηνάς Παππά, όπου υποδυομαι την Ιφιγένεια. Η δεύτερη ονομάζεται “Μια θαυμάσια υπεροχή ιδέα” και ειναι μια χριστουγεννιάτικη παιδική παρασταση σε σκηνοθεσία του Γιώργου Δουργούτη στην οποια υποδυομαι ενα ξωτικό, τον Φου Μπου.

* Για την ώρα δεν έχω δουλέψει για το σινεμά, αν και έχω βρεθεί στα γυρίσματα πολύ ενδιαφερόντων ταινιών. Ο κόσμος του σινεμά μου φαίνεται πολύ διαφορετικός από εκείνον του θεάτρου. Αυτή, ωστόσο, είναι και μια πρόκληση που με συναρπάζει. Προς το παρόν η πιο σημαντική εμπειρία μου μπροστά από τη κάμερα ήταν η διαφημιστική καμπάνια της Cosmote και του whats up ‘’μη σταματάς τώρα’’. Δούλεψα μ’ ένα πολύ καλό συνεργείο και πέρασα πολύ όμορφα στα γυρίσματα.

* Ελπίζω πως όταν έρθει η σωστή στιγμή, θα μου δοθεί η ευκαιρία να συμμετάσχω και σε κινηματογραφικές, αλλά και τηλεοπτικές δουλειές.

* Ως υποκριτής προφανώς πρέπει να μπορείς να χειριστείς επαρκώς το σώμα αλλά και τον λόγο, την φωνή. Έτσι, δεν θα μπορούσα παρά να κάνω μαθήματα σχετικά με την μουσική και την κινησιολογία. Παρ’ όλο που τα ξεκίνησα με αφορμή την ενασχόληση μου με το θέατρο, έχουν πλέον γίνει αναπόσπαστο και ιδιαιτέρως ψυχαγωγικό κομμάτι της καθημερινότητάς μου.

* Δεν υπάρχει κάποιο έργο ή κάποιος ρόλος που επιθυμύ πολύ να κάνω. Υπάρχουν όμως άνθρωποι με τους οποίους θα ήθελα να συνεργαστώ. Δεν υπάρχει λόγος ν’ αναφερθώ ονομαστικά, όμως μπορώ να πω ότι είναι άνθρωποι που θαυμάζω γιατί επιδιώκουν να κάνουν το θέατρο στο οποίο πιστεύουν.

* Σίγουρα όμως περιμένω με ανυπομονησία να συμμετάσχω σε κάποια ταινία σε σκηνοθεσία της Ιωάννας Σκυλογιάννη, η οποία είναι η μεγαλύτερη μου αδερφή και ο πιο αυστηρός κριτής σε ό,τι κάνω. Η καθεμιά μας προσπαθεί για το δικό της στόχο, με το δικό της τρόπο και ελπίζω να έρθει η στιγμή που θα είμαστε αρκετά έτοιμες, ώστε να δουλέψουμε μαζί.

* Αποφοίτησα το 2018 από την δραματική σχολή της Δήλου. Από τη μια αισθάνομαι ότι έχουν περάσει χρονια από την αποφοίτησή μου και από την άλλη νομίζω ότι ήταν χθες. Μου λείπουν κάποιοι καθηγητές, κάποια μαθήματα, κάποιες συνεργασίες, αλλά όλα είναι για την ώρα τους. Η σχολή τελείωσε και έχει μείνει μεσα μου ως μια όμορφη και δημιουργική ανάμνηση. Φυσικά υπάρχουν κάποιοι καθηγητες και κάποιοι συμφοιτητές, πλεον συνάδελφοι που εκτιμώ πολύ και με τους οποίους θα δεχόμουν με χαρά μια μελλοντική συνεργασία.

* Υπάρχουν στιγμές που σκέφτομαι πως θα ήθελα να μένω σε ένα ήσυχο μέρος μακριά από την βαβούρα και τον πανικό της Αθήνας. Όμως δεν γίνεται και θέατρο και απομόνωση. Στην Αθήνα γίνονται οι παραστάσεις. Εδώ έχω τις περισσότερες ευκαιρίες να κάνω αυτό που μου αρέσει. Αυτό αρκεί για να μένω εδώ. Και σταδιακά η δυνατότητα εκείνη έγινε και ο λόγος που έχω φτάσει να την αγαπώ αυτήν την πόλη. Παρά το χαμό της, η Αθήνα μου επιτρέπει να ονειρεύομαι, να διεκδικώ και να παλεύω για κάτι. Μπορεί να μη βοηθάει να βρω την ησυχία στη καθημερινότητα μου, αλλά μου δίνει τον τρόπο να βρω την ησυχία μέσα μου.

* Το Αll4fun είναι ένας διαδικτυακός ιστότοπος ο οποίος ασχολειται ενεργά με το θέατρο, αλλά και και τον κινηματογράφο. Εκεί μπορεί κανείς να διαβάζει συνεντεύξεις, να ενημερωνεται για παραστάσεις, αλλά και για ακροάσεις. Έχω ξοδέψει πολλές ώρες, σερφάροντας στο All4fun. Φέτος συμμετείχα και εγώ ως εθελόντρια στα βραβεία του και ήταν μια υπέροχη εμπειρία. Α, επίσης το ευχαριστώ, που κατά καιρούς παίρνω και κάποιες συνεντεύξεις και παρότι δεν ενημερώνω τον Κ.Κ., τις δημοσιεύει κανονικά…