6.8 C
Athens
Δευτέρα, 10 Φεβρουαρίου, 2025

To πρόσωπο της εβδομάδας: Γιώργος Χουλιάρας – Ηθοποιός / Σκηνοθέτης / Δάσκαλος Υποκριτικής

Αντί προλόγων για την παρουσίασή του μιλάει ο λόγος του, που ρέει άφθονος και σε παρασύρει στο διάβας του.
 
Αρκούν τα λεγόμενα του Γιώργου Χουλιάρα στην στήλη μας σχετικά με την υποκριτική, την σκηνοθεσία, τη διδασκαλία, αλλά και όχι μόνο. Μας αποκαλύπτει, μάλιστα, και πως το “Παλτό”, το οποίο σκηνοθετεί και συνεχίζεται με επιτυχία για 2η σεζόν στο Θέατρο Αργώ ουσιαστικά “γεννήθηκε” σε μια βραδιά βραβείων All4fun…
 
* Η ανάγκη να εκφραστώ μέσα από την υποκριτική ήταν μια συνισταμένη πολλών παραγόντων. Από την σχέση λατρείας που είχα πάντα με τη φύση και την διάθεσή μου να επικοινωνήσω μαζί της, έως την έντονη ενασχόλησή μου με άλλες τέχνες, όπως η ζωγραφική και η γλυπτική. Νομίζω ότι η ανάγκη μου να γνωρίσω τον εαυτό μου, τον άνθρωπο και το περιβάλλον με ώθησε στο να δοκιμάζω να βλέπω τη ζωή από διάφορα πρίσματα, με συνέπεια να έχω την τάση να το κάνω «παιχνίδι», κάτι που με οδήγησε με τη σειρά του στην έννοια του να «παίζω» ένα ρόλο. Ήταν μια ανάγκη επικοινωνίας και δημιουργίας που προέκυψε αβίαστα από πολύ νωρίς και με οδήγησε σχετικά γρήγορα να καταλάβω προς τα πού βαδίζω. Χαρακτηριστικό δε αυτής της κατάστασης ήταν η τάση και άνεση που είχα στη μίμηση τύπων, φωνών και χαρακτήρων(στο σχολείο φερ΄ειπείν, χάναμε μάθημα ή γλιτώναμε κάποιο διαγώνισμα επειδή μου έδιναν συχνά χώρο και βήμα οι καθηγητές να μιμηθώ τους ίδιους ή άλλους όπως πολιτικούς, τραγουδιστές κλπ.). Ομολογώ πως αυτό ήταν ένα στάδιο που μου αποκάλυψε πολλά σε συνδυασμό με το αμείωτο και μόνιμο ενδιαφέρον μου σε οτιδήποτε είχε να κάνει με την τέχνη και ιδίως με το Θέατρο. Τα υπόλοιπα, είναι απλά ιστορία.
 
* Η σκηνοθεσία δεν υπήρχε ούτε σαν σκέψη πρίν το 2009, τη χρονιά που πήρα υποτροφία από το Ι.Κ.Υ. και έφυγα για μεταπτυχιακές σπουδές εξωτερικού στην Αγγλία. Εκεί σε ένα πολύ φιλόξενο αλλά και ομολογουμένως διαφορετικό επίπεδο εργασίας και έρευνας, γεννήθηκε το ενδιαφέρον μου να εκφραστώ και σκηνοθετικά. Θα έλεγα ότι η σκηνοθεσία αποτελεί για μένα μια αναζήτηση μέσα από έναν άλλο δρόμο, μια προσωπική και καλλιτεχνική ωρίμανση που αναδύθηκε πολύ φυσικά και πολύ δημιουργικά, χωρίς καμία πίεση ή απαίτηση. Φρονώ πως εκείνη τη περίοδο της ζωής μου, όλα συνηγόρησαν προς μια νέα κατεύθυνση καλλιτεχνικής δημιουργίας και έκφρασης. Εγώ το μόνο που έκανα ήταν αν εργαστώ σκληρά προς αυτήν, ακολουθώντας το ένστικτό μου και ανοίγοντας έναν νέο μεγάλο κύκλο μαθητείας και πειραματισμού, μια προσπάθεια που με ασφάλεια μπορώ να πω μετά από όλα αυτά τα χρόνια πως βρίσκεται σε έναν ενδιαφέροντα και σταθερά εξελισσόμενο δρόμο.
* Τέλος η διδασκαλία, αποτέλεσε για μένα μια από τις πιο ευχάριστες εκπλήξεις που μου επεφύλασσε το θέατρο, καθώς λίγο καιρό μετά τις πρώτες μου σκηνοθετικές απόπειρες στο εξωτερικό, μου έγινε μια πρόταση από το Πανεπιστήμιο του Έξετερ την περίοδο που διεξήγαγα την ερευνητική μου διατριβή για να διδάξω στην Δραματική Σχολή του. Άνοιξε έτσι για μένα ένα κεφάλαιο για το οποίο νιώθω έρωτα και ευγνωμοσύνη, καθώς μου αποκάλυψε μια πλευρά μου την οποία οι επιβλέποντες καθηγητές μου είχαν ήδη αναγνωρίσει και με προέτρεψαν υποστηρικτικά με θέρμη και σεβασμό  να γνωρίσω κι εγώ. Από εκείνο το χρονικό σημείο (2013), η διδασκαλία είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μου και η έντονα αμφίδρομη σχέση Δασκάλου-Μαθητή αποτελεί σημείο έρευνας κι ενδιαφέροντος συνδετικά με την Υποκριτική και τη Σκηνοθεσία, γεγονός που με βελτιώνει και μου ανοίγει συνεχώς νέους ορίζοντες στη θεατρική πρακτική. Νιώθω ευλογημένος που περπατώ αυτό το μονοπάτι.
 
77083080_576196463145826_9082791151596994560_n.jpg
 
* Η μεγάλη μου αγάπη είναι η υποκριτική. Αυτοπροσδιορίζομαι πρώτα ως ηθοποιός κι έπειτα ως σκηνοθέτης. Όμως οφείλω να πω πως η αγάπη για το καθ’ ένα απ’ αυτά τα δύο είναι διαφορετική, παρότι η μήτρα παραμένει η ίδια, δηλαδή το Θέατρο. Για να υπάρχει θέατρο, δύο είναι τα συστατικά. Ένας που δρα κι ένας που βλέπει. Ηθοποιός και κοινό. Αρχέγονο και λιτό μεν, αποτελεί δε την πεμπτουσία της θεατρικής πράξης δε. Ο ηθοποιός είναι ο φορέας του συλλογικού υποσυνείδητου της ανθρωπότητας και η αντανάκλαση του κοινωνικού και υπαρξιακού γίγνεσθαι. Αυτή του η ιδιότητα είναι που αποτελεί τον συνδετικό κρίκο με το χρόνο και το χώρο, έννοιες θεμελιώδεις για την ανθρώπινη ύπαρξη και εξέλιξη.  Η σκηνοθεσία έρχεται σε αυτή την ακλόνητη συνθήκη να θέσει όρια, να διαπραγματευτεί την αισθητική, να αποδώσει την ουσία της εικόνας, να δημιουργήσει το  υπόβαθρο για κάθε είδους επικοινωνία. Σε αυτή τη βάση έρχεται να προστεθεί και το κομμάτι της διδασκαλίας, η ζεύξη δηλαδή των προαναφερθέντων, μέσα από τη διαχείριση και ανάπτυξη των σωματικών, ψυχικών και νοητικών δεξιοτήτων και ικανοτήτων των συμμετεχόντων, προς μια δημιουργική διαδικασία και ένα επιθυμητό αποτέλεσμα. Αισθάνομαι πως η σχέση όλων των προαναφερθέντων είναι άρρηκτα συνδεδεμένη και λειτουργεί με όρους συγκοινωνούντων δοχείων. Ίσως σ’ αυτή τη πιθανότητα να βρίσκεται ένα από τα σημαντικότερα συστατικά της καλλιτεχνικής δημιουργίας και παραγωγής τέχνης.
* Ένας καλλιτέχνης αντιμετωπίζει την κρίση μια πρώτη απλή, φυσική ανάγνωση, όπως όλος ο κόσμος. Με αγώνα, μόχθο, σκληρή δουλειά και ατελείωτο κυνήγι για την επιβίωση. Η «κρίση» σε όποια μορφή της, δεν κάνει διακρίσεις σε σχέση με το επάγγελμα και το αυτοπροσδιορισμό του καθενός. Τουλάχιστον σε ότι αφορά οποιονδήποτε δεν έχει την οικονομική άνεση να «θεωρείται» πλούσιος, γιατί ας μη γελιόμαστε, αυτή τη στιγμή η τέχνη υποφέρει από έντονα φαινόμενα ελιτισμού. Υπάρχει όμως κι άλλη ανάγνωση στην ερώτησή σας, πολύ πιο σημαντική. Αισθάνομαι ότι ο καλλιτέχνης οφείλει στην ανθρωπότητα, στις κοινωνίες και στον εαυτό του να κινείται κυρίως στο μωσαϊκό των ερωτήσεων και των νοημάτων, όχι απαραίτητα των απαντήσεων και των μηνυμάτων. Εξ’ αυτού λοιπόν, είναι σημαντικό για τον εκάστοτε καλλιτέχνη να αναζητά τις βαθύτερες αλήθειες, έννοιες και νοήματα μιας όποιας κατάστασης, όπως αυτή που βιώνουμε επί του παρόντος. Με βάση αυτό, οφείλει να είναι δημιουργός καίριων ερωτημάτων, μέσα από τη διαπραγμάτευση με οτιδήποτε μπορεί να θεωρείται «δύσκολο» να κατακτηθεί, να επιτευχθεί, να επικοινωνηθεί.

* Την τέχνη κατά τη γνώμη μου την γέννησε η δυσκολία, όχι η ευκολία. Την εξέλιξε η ερώτηση, όχι η απάντηση. Σίγουρα υπάρχουν διάφορα μονοπάτια που μπορεί κανείς να ακολουθήσει υπηρετώντας τα προαναφερθέντα ως θεμέλια της τέχνης και της καλλιτεχνίας, ένας όμως τρόπος που εκφράζει εμένα, είναι η υγιώς σκεπτόμενη στάση απέναντι στο κοινώς λεγόμενο «σύστημα» και η επεξεργασία της ανθρώπινης υπόστασης ως ελπίδα για το καλύτερο. Κι αν το πρώτο δύναται να είναι μια στάση ζωής με ιδεολογικές και καλλιτεχνικές προεκτάσεις που μετουσιώνονται σε ανάγκη για τέχνη, το δεύτερο απαιτεί σύγκρουση με έννοιες όπως η παιδεία, η μόρφωση και η καλλιέργεια μέσα από την ύπαρξή μας με τους άλλους. Νομίζω πως και τα δύο είναι αέναα και κατά κάποιο τρόπο ουτοπικά, σίγουρα δεν αποτελούν όμως κυνήγι ανεμόμυλων, ούτε κάποιο άπιαστο όνειρο. 

* Η τέχνη δε σταματά ποτέ να δίνει απαντήσεις. Είναι ίσως το μοναδικό πράγμα που έχει τόσο στενή σχέση με το χρόνο και το χώρο -πέραν εννοώ των απολύτως βασικών ενστίκτων του ανθρώπου. Λειτουργεί και υφίσταται υποσυνείδητα ως ανάγκη ύπαρξης και δημιουργίας από κτίσεως αυτό του κόσμου. Το ζήτημα όμως με την τέχνη όπως ανέφερα και προηγουμένως και για να επεκταθούμε σε πιο σχετικά σχόλια, είναι η εκάστοτε πιθανή απάντηση, να αποτελεί και μια νέα ερώτηση. Το κοινό κατά τη γνώμη μου φεύγοντας από μια θεατρική παράσταση, δεν πρέπει να αισθάνεται μόνο ότι έχει διασκεδάσει ή ότι έχει απλώς ψυχαγωγηθεί (με την πιο περιορισμένη έννοια του όρου). Οφείλουμε ως καλλιτέχνες, και δη της πλέον συνδυαστικής και ζωντανής τέχνης -αυτής του Θεάτρου, να δημιουργούμε στο κοινό την ανάγκη επικοινωνίας προβληματισμών, εντυπώσεων, ερωτημάτων, εννοιών, νοημάτων και μηνυμάτων, που απαιτούν αν μη τι άλλο μια επεξεργασία που θα λειτουργεί ως εφαλτήριο μιας νέας σκέψης, στάσης ή θέσης απέναντι σε όλα όσα μας απασχολούν. Αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα, αισθάνομαι ότι ενώ υπάρχουν σημαντικές ερωταπαντήσεις και ορισμένες εξαιρετικές προσπάθειες παραγωγής τέχνης(όχι κουλτούρας -το τονίζω), το κοινό είναι σε μεγάλο βαθμό κατευθυνόμενο και τείνει συχνά εν αγνοία του προς το εύκολο, στο εύπεπτο, στο ανώδυνο. Αυτό συμβαίνει γιατί το σύστημα (πολιτικό και καλλιτεχνικό) προτιμά μια μάζα που δεν πολυσκέφτεται και δεν κάνει και πολλά  για το οτιδήποτε στην πράξη, παρά ένα κοινό που διερωτάται και μοιράζεται, αφού υπό προϋποθέσεις μπορεί και να θεωρηθεί επικίνδυνο για την καθεστηκυία τάξη πραγμάτων, τόσο στην πολιτική, όσο και στην τέχνη. Έτσι η έννοιά της διαιρείται και διαπράττει φαύλους κύκλους με θύματα τους ανθρώπους που την αγαπάνε (καλλιτέχνες και μη), σαν ένα σκυλί που κυνηγά την ουρά του.
 
21734_21625_regular_67792899_1641223916007737_6685373972139212800_n.jpg
 
* Ο μέγας Ντοστογιέφσκι με μία φράση του είπε τα πάντα για γι’ αυτό το έργο, αναγνωρίζοντας την αξία, τη διαχρονικότητα και τη τεράστια λογοτεχνική ποιότητα του συγκεκριμένου έργου: «Όλοι βγήκαμε από το Παλτό του Γκόγκολ». Πρόκειται για ένα έργο-σταθμό στην παγκόσμια λογοτεχνία, από έναν εκ των κορυφαίων συγγραφέων όλων των εποχών, τον Νικολάι Βασίλιεβιτς Γκόγκολ, ο οποίος ουσιαστικά εισήγαγε την έννοια του ρεαλισμού, διανθισμένη από μεταφυσικά και αλληγορικά στοιχεία τα οποία παραπέμπουν σε ένα εκπληκτικό πάντρεμα του πραγματικού με το φανταστικό και το ονειρικό στοιχείο. Αυτή η συνθήκη ως βάση δημιουργίας που προσφέρεται από τον ίδιο τον συγγραφέα, δημιουργεί ένα λαμπρό πεδίο έρευνας και απόδοσης του κειμένου, δίνοντας στον εκάστοτε καλλιτέχνη τη δυνατότητα να το ερμηνεύσει πολύπλευρα. Μέσα από πολύ μελέτη και ερευνητική διαδικασία που σίγουρα ευνοεί την έννοια του πειραματισμού, ανακάλυψα πως ο Γκόγκολ δίνει πολύ χώρο ερμηνείας στο έργο του μέσω της έννοιας της αφαίρεσης, γεγονός που τον καθιστά ακόμη πιο σημαντικό ως λογοτεχνική μορφή. 
 
* Στην προκειμένη περίπτωση λοιπόν και με γνώμονα αυτό, η σκηνοθετική μου ματιά με οδήγησε σε μια έντονα εξπρεσιονιστική διάθεση, τόσο στη διδασκαλία της υποκριτικής, όσο και στην  εικόνα και ατμόσφαιρα της παράστασης. Έτσι, εργαστήκαμε πάνω σε έναν συγκεκριμένο τρόπο ερμηνείας και απόδοσης του κειμένου και του νοήματος του έργου, ο οποίος χαρακτηρίζεται από κρύους και συγκεκριμένους χρωματισμούς, οξείες γωνίες και αιχμές, κοφτή και δυναμική εκφορά του λόγου, καθαρή και έντονη σωματική φόρμα, στοιχεία που ενστερνίζονται το γκροτέσκο, με συγκεκριμένο μέγεθος και πειθαρχημένες υπερβολές. Με αυτό τον τρόπο το περιβάλλον (άνθρωποι και αντικείμενα) διαπραγματεύονται τη συντριβή και αποκτήνωση του ανθρώπου από το σύστημα -εδώ φερ΄ειπείν φαίνεται η διαχρονικότητα του κειμένου ξεκάθαρα, η οποία έρχεται να καταπιεί και να κονιορτοποιήσει μια απλά ανθρώπινη ανάγκη που συμβολίζει τόσο το αυτονόητο ως προς τη χρήση ενός ρούχου, όσο και τον αγώνα για δικαιοσύνη, ισονομία και μια θέση στο όνειρο του κάθε ανθρώπου. Η γραφειοκρατία, τα προσωπικά και κοινωνικά αδιέξοδα, η σκληρότητα και αδιαφορία του ανθρώπινου είδους, η εξουσία και η καταχρηστική της φύση είναι σημαντικά κομμάτια της δουλειάς μας. 
* Σε ότι αφορά το ρόλο μου και μιας και η σκηνοθεσία ήταν πολύ απαιτητική από κάθε άποψη, ήταν επιλογή μου να κρατήσω έναν μικρό και χαρακτηριστικό ρόλο, αυτόν του ράφτη Πετρόβιτς, ο οποίος είναι ο άνθρωπος ο οποίος δημιουργεί το παλτό, που στα μάτια του καθενός από εμάς αποκτά ξεχωριστή σημασία και ερμηνεία, είτε ως ανάγκη, είτε ως σύμβολο.  Ο ράφτης αισθάνομαι πως δεν είναι άλλο από τον άγγελο ή το δαίμονα που έχουμε μέσα μας και κάθε φορά προσπαθούμε να ζητήσουμε και να διαπραγματευτούμε κάτι που θέλουμε και με κάποιον τρόπο τον προσωποποιούμε σε μια μορφή, ενός συνανθρώπου, ενός γείτονα, ενός συγκατοίκου. Σαφέστατα κάθε ρόλος έχει τις δικές του διαστάσεις σε αυτό το μωσαϊκό, πλην φυσικά του Ακάκι Ακάκιεβιτς ο οποίος διατρέχει όλο το έργο και πέφτει πάνω στον καθένα ξεχωριστά, με φόντο πάντα και κύριο θέμα του το παλτό.
 
* Σχετικά με το πώς την αντιμετωπίζει το κοινό, μιας και η συγκεκριμένη δουλειά είναι η πρώτη μου επαγγελματική σκηνοθεσία στην Ελλάδα, ήταν σημαντικό πρωτίστως να συστηθώ με σεβασμό  στο Ελληνικό κοινό. Γι’ αυτό το λόγο ήθελα, προσκαλούσα και όφειλα να αφουγκραστώ με πολύ μεγάλη προσοχή τις όποιες παρατηρήσεις και οποιαδήποτε αίσθηση άφηνε η παράσταση, με συνέπεια να μου δίνεται η δυνατότητα να επικοινωνώ συνεχώς με ανθρώπους που μας τίμησαν με την παρουσία τους. Μπορώ να πω λοιπόν πως μέσα από ένα σημαντικό δείγμα της επικοινωνίας μου με όσους είδαν τη δουλειά μου, διαπίστωσα πως το κοινό κατάφερε να διακρίνει με πολύ έντονο τρόπο τη δική μου προσωπική, δημιουργική και καλλιτεχνική έκφραση και προσπάθεια να «συζητήσω» & να «επικοινωνήσω» μαζί του νοήματα που αφορούν τόσο την ύπαρξή μας όπως αυτή ορίζεται σε ένα συστημικό πλαίσιο, όσο και την υπόστασή μας σε σχέση με τις ανάγκες μας. Έτσι, το κοινό εισέπραξε πολύ καθαρά την ιστορία και τους χαρακτήρες μέσα από έναν συγκεκριμένο καλλιτεχνικό κώδικα ο οποίος είναι εξαιρετικά δύσκολος και ιδιαίτερος(εξπρεσιονισμός), ενώ την ίδια στιγμή ανασκευάζει την έννοια της τραγικότητας του ανθρώπου μέσα από τη δική του εμπειρική συν-βίωση με την πορεία και τα γεγονότα του έργου.
 
67486912_487275755362162_8551684339111297024_n.jpg
 
* Παράλληλα, ο κόσμος που έχει δει τη παράσταση, αντιλαμβάνεται την μεγάλη αξία που δίνω με τη σκηνοθεσία μου στον ηθοποιό και την προσοχή μου στο σωστό πάντρεμα όλων των συντελεστών προς ένα σκοπό. Οι σκηνοθεσίες μου στηρίζονται στην έντονη έρευνα, στη μελέτη, στον πειραματισμό  και στην εμπεριστατωμένη άποψη και αυτό νομίζω είναι ενδεικτικό του τρόπου που λειτουργώ, ανεξαρτήτως προσωπικού γούστου και επιλογών. Κλείνοντας με αυτό, να τονίσω πως η σκηνοθεσία για μένα είναι ξεκάθαρα τρόπος έκφρασης και ανάγκη, και όχι ένα άδειο status που απλά κινείται σε ένα χώρο χωρίς αιτία και σκοπό. Θα έλεγα πως και αυτό είναι ξεκάθαρο από την πλευρά μου και με τιμά το γεγονός να με πλησιάζουν και να μου μιλούν επί των προαναφερθέντων.
 
* Νομίζω πως θα ακουστεί ιδιαίτερα κολακευτικό για το ALL4FUN  αυτό που θα σας περιγράψω, όμως είναι η αλήθεια, ακριβώς όπως συνέβη. Πέρυσι τον Ιούλιο από κοινού μαζί με τον Ευθύμη τον Μπαλαγιάννη, μελετούσαμε έργα και ιδέες για ένα καινούριο project. Λίγο καιρό μετά και εντελώς τυχαία, συναντηθήκαμε στα Βραβεία του ALL4FUN με τον Γιώργο τον Κουσκουλή, τον οποίο ο Ευθύμης ήδη γνώριζε από παλαιότερη συνεργασία ενώ εγώ τον γνώριζα εκείνο το βράδυ για πρώτη φορά. Ο Γιώργος είχε εργαστεί επάνω σε μια θεατρική απόδοση για «Το Παλτό» του Γκόγκολ και έφερε την πρόταση στη συζήτηση ως πιθανή ιδέα. Αφού το διαβάσαμε ενθουσιαστήκαμε, το βρήκαμε εξαιρετικά ενδιαφέρον και μετά από μια δεύτερη συνάντηση με το Γιώργο, τα πράγματα πήραν το δρόμο τους και να που βρισκόμαστε εδώ στη 2η Σεζόν της παράστασης. Αυτή τη συνεργασία τη βίωσα πολύ έντονα, καθώς όπως προανέφερα, είναι η πρώτη μου επαγγελματική σκηνοθετική απόπειρα στην Ελλάδα μετά από πολλές άλλες στην Αγγλία και σίγουρα κάτι τέτοιο αποτελεί πάντα ένα είδος σταθμού στην καλλιτεχνική πορεία του καθενός, ομοίως και σε μένα. Ομολογώ λοιπόν πως απόλαυσα σε πολύ μεγάλο βαθμό την εμπιστοσύνη όλων των συνεργατών μου, καθώς και την βοήθειά τους στην ερευνητική και πρακτική διαδικασία και γι’ αυτό τους ευχαριστώ θερμά. 
* Σε ότι αφορά τα μελλοντικά μου σχέδια, συζητώ επί της παρούσης τη συμμετοχή μου σε μια Αγγλόφωνη διεθνή κινηματογραφική παραγωγή και αυτή τη περίοδο στο Θέατρο, ξεκινώ παράλληλα με «Το Παλτό» να συμμετάσχω ως Βοηθός Σκηνοθέτης με τον Μάνο Καρατζογιάννη στην νέα παραγωγή του Θεάτρου Σταθμός, «Οι Μάρτυρες των Αθηνών». Το συγκεκριμένο είναι ένα έργο το οποίο έχει γράψει και σκηνοθετεί ο ίδιος ο Μάνος και το οποίο ανήκει στην κατηγορία του documentary theatre, ένα είδος θεάτρου το οποίο με ενδιαφέρει πολύ να διαπραγματευτώ, κι αφορά αληθινές μαρτυρίες συμπολιτών μας κατά τη διάρκεια του πολέμου και της κατοχής με φόντο την Αθήνα και τον Πειραιά, μέχρι και την απελευθέρωση. Μετά από αυτές τις δυο δουλειές και με την έλευση του νέου έτους, βρίσκομαι σε συζητήσεις και για μια ακόμη θεατρική παραγωγή η οποία ακόμη δεν είναι ανακοινώσιμη και που εάν κι εφ’ όσον ευοδωθεί θα συνεργαστώ εκεί ως ηθοποιός. Παράλληλα, ερευνώ κάποια έργα σε ότι αφορά τη νέα σεζόν τα οποία με ενδιαφέρει να σκηνοθετήσω και συνεχίζω να διδάσκω.
 
* Ο κινηματογράφος και η τηλεόραση είναι δύο πεδία στα οποία έχω κινηθεί πολύ δυσανάλογα σε σχέση με το θέατρο. Πιο συγκεκριμένα, ο κόσμος του κινηματογράφου με ενδιαφέρει και τον αγαπώ πολύ, θεωρώ ότι υπάρχει πολύ και εξαιρετικό υλικό το οποίο έχει να προσφέρει αφειδώς στην τέχνη, τον πολιτισμό και όλους τους εμπλεκόμενους συντελεστές και καλλιτέχνες. Η βιομηχανία του κινηματογράφου είναι για μένα ένας χώρος στον οποίο με ενδιαφέρει πολύ να υπάρξω και να δημιουργήσω ως ηθοποιός και αυτή τη περίοδο όπως αναφέρθηκα και παραπάνω, συζητώ τη συνεργασία μου με μια Αγγλόφωνη ταινία διεθνούς παραγωγής. Η πλέον πρόσφατη κινηματογραφική μου συνεργασία ήταν με τον σκηνοθέτη Θάνο Κερμίτση στην Μικρού Μήκους ταινία του «Καληνύχτα» η οποία απέσπασε πολλά εγχώρια και διεθνή βραβεία και διακρίσεις. 
 
17553921_286465138449844_6374865612886003274_n.jpg
 
* Η συγκεκριμένη συνεργασία είναι ξεχωριστή, τόσο για το θέμα της ταινίας(μετά-αποκαλυπτική καταστροφή), όσο και για το ρόλο μου, αλλά και για το υψηλό επίπεδο της ταινίας και των συντελεστών της, και θα αποτελεί πάντα για μένα ένα σταθμό στην καλλιτεχνική μου πορεία. Σε ό,τι αφορά την τηλεόραση και τις έως τώρα διάφορες συμμετοχές μου, οφείλω να σημειώσω  πως δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάποια συνεργασία και οι κύριες αιτίες είναι ότι δεν έχω απασχοληθεί μέχρι σήμερα σε κάποιο σήριαλ με μόνιμο ρόλο, παρά μόνον με κάποιες έκτακτες συμμετοχές. Το χρονικό πλαίσιο λοιπόν ήταν σε γενικές γραμμές σχετικά περιορισμένο, με συνέπεια να μην μπορώ να εξάγω με ασφάλεια συμπεράσματα που να μπορούν εμπεριστατωμένα να σταθούν ως κριτήρια ποιότητας ή σημαντικές στιγμές. Θα έλεγα πως στην μέχρι τώρα πορεία μου, η τηλεόραση είναι ένας τομέας με τον οποίο η συνδιαλλαγή μου αποτελεί περισσότερο ένα είδος εμπειρίας, παρά μιας προσωπικής καλλιτεχνικής επιλογής. Ίσως στο μέλλον αυτό αλλάξει, πιθανόν μαζί με κάποιες καλύτερες συνθήκες εργασίας για όλους τους εμπλεκόμενους, ιδίως για τους ηθοποιούς. 
 
* Για μένα η Αγγλία δεν ήταν απλώς εμπειρία, αλλά μια ζωή ολόκληρη. Αισθάνομαι ότι εκεί συντελέστηκαν οι μεγαλύτερες και σημαντικότερες αλλαγές στη ζωή μου, τόσο ως άνθρωπος, όσο και στην επαφή μου με το θέατρο. Άνοιξα τους ορίζοντές μου, έμαθα πάρα πολλά, έκανα ακόμη περισσότερα. Δεν μπορώ να ξεχάσω το υψηλό επίπεδο σε κάθε τι που κάναμε, τον σεβασμό και την εκτίμηση που τρέφουν για τους ηθοποιούς και του ανθρώπους της τέχνης γενικά, και το πόσο ενδιαφέρονται για το υλικό του καθενός. Αναπολώ την οργάνωσή τους στην παραγωγή, τους θαυμάζω για τις αναρίθμητες δυνατότητες μαθητείας και επαφής με το θέατρο. Θα νοσταλγώ πάντα τις στιγμές και τους ανθρώπους από κάθε γωνιά του πλανήτη που τις μοιράστηκα με αιτία και σκοπό το θέατρο, όπως επίσης θα φυλάω πάντα μέσα μου τον θησαυρό που αποκόμισα από τη μαθητεία και τη συνεργασία μου με κορυφές του παγκοσμίου θεάτρου. Για μένα αποτελεί μια μήτρα εξέλιξης την οποία πάντοτε αναζητώ και στην οποία επιστρέφω συνεχώς νοητά και ψυχικά. Δεν μπορώ να ξέρω αν θα γυρίσω κάποτε εκεί, όλα είναι ανοιχτά, σίγουρα πια όμως αν το έκανα, θα ήταν με διαφορετικούς όρους και με άλλη στάση ως προς το τι ζητάω. 
 
* Το να γράφω είναι η έκφραση του να διαβάζω. Κι εγώ διαβάζω πολύ. Αποτυπώνω ό,τι αισθάνομαι. Μεταφέρω ό,τι αντιλαμβάνομαι. Επεξεργάζομαι ό,τι μαθαίνω. Κι όλο αυτό σε διάφορες μορφές. Άλλοτε μεταφράζοντας έργα που με ενδιαφέρει να εργαστώ στο μέλλον, άλλοτε αποτυπώνοντας ποίηση ή μικρά κείμενα (πολύ προσωπικές όμως αντανακλάσεις που πολύ δύσκολά μοιράζομαι, κι ας μου λένε οι ελάχιστοι που τα διαβάζουν πως αξίζει να βγούνε παραέξω). Νομίζω πως η γραφή είναι για μένα η αποτύπωση μιας φάσης, μιας στιγμής που άλλοτε διαρκεί πολύ, άλλοτε λίγο. Λειτουργεί ως φωτογραφία ή ταινία που κινείται με κινηματογραφική ταχύτητα στη ψυχή και το μυαλό μου και βρίσκει διέξοδο σε ένα κομμάτι χαρτί, σαν ένα υλικό γνωριμίας ή υπενθύμισης με τον εαυτό μου και την συνεχόμενη ύπαρξη και ροή του στο χώρο και το χρόνο.
* Σε ότι αφορά τον αθλητισμό, είμαι λάτρης της ευρύτερης έννοιάς του γενικά με μεγαλύτερη αδυναμία στο μπάσκετ και το τρέξιμο. Θεωρώ πως το μπάσκετ είναι με διαφορά από το δεύτερο το πιο ευφάνταστο, εγκεφαλικό και θεαματικό σπόρ το οποίο απαιτεί εξαιρετική φυσική και ψυχική κατάσταση και αντοχή. Όποτε μου δοθεί η ευκαιρία θα παίξω, πλέον όμως όχι όσο συχνά έπαιζα παλιότερα. Με το τρέξιμο έχω πιο στενή σχέση και κατά κάποιο τρόπο αποτελεί το placebo μου, ήτοι εάν μια μέρα καταφέρω να πάω για τρέξιμο αισθάνομαι ότι είμαι πολύ καλά. Παράλληλα, το τρέξιμο μου δίνει τη δυνατότητα να έρχομαι σε επαφή με τη φύση και με τον εαυτό μου, χαλαρώνοντας εν μέσω μιας έντονης σωματικής δραστηριότητας η οποία μου προσφέρει ψυχική και σωματική άσκηση και ίαση.
 
Η σχέση σου με τη μουσική, το τραγούδι και τον χορό είναι πρωτόγονη, αρχετυπική, εκστατική. Διονυσιακή, γεμάτη πάθος και έρωτα, τόσο στο άκουσμα, όσο και στην εκφορά του λόγου με το ένδυμα κάποιας μελωδίας μέσα από μια κίνηση και μια δράση. Είναι μια διαπραγμάτευση τόσο με τη μνήμη ως ουσία και περιεχόμενο και εμπειρία ζωής, όσο και με το παρόν ως εξελισσόμενη μορφή που αντανακλά το μέλλον. Νομίζω πως είναι ένας τρόπος να ταξιδεύω και να επαναπροσδιορίζομαι ως άνθρωπος-ένωση μεταξύ άλλων και όλων των ανθρώπων, ως ένα ακόμη κομμάτι του πάζλ που φέρνει κοντύτερα το επίγειο με το αιθέριο, λειτουργώντας με κύρια χαρακτηριστικά την παρόρμηση και το ένστικτο. Θεωρώ πως υπάρχουν πολλά κρυμμένα μυστικά στο τρίπτυχο αυτό, και σε ότι αφορά το θέατρο, τα θεωρώ άλλοτε λιγότερο, άλλοτε περισσότερο σημαντικά και συχνά απαραίτητα κομμάτια της τέχνης μας. 
 
15220152_10153905689711780_1959397134378229991_n.jpg
 
* Νομίζω πως αυτά που ξεχωρίζει ένας άνθρωπος του Θεάτρου, είναι οι συνεργασίες που ήταν με κάποιο τρόπο και «μαθητείες» δίπλα σε ανθρώπους που μπόρεσαν να αφήσουν το στίγμα τους, προσωπικά στον καθένα από μας, αλλά και γενικά στο χώρο μας ή συνεργασίες που προσέφεραν εξαιρετικούς ρόλους. Ξεχωρίζω ως τέτοια τη δουλειά που κάναμε με τον Βασίλη το Ρίτσο, τον αείμνηστο δάσκαλό μου και έναν εκ των κορυφαίων δασκάλων στο χώρο των Δραματικών Σχολών, πίσω στο 2002 όταν εργαστήκαμε επί έναν ολόκληρο χρόνο πάνω σε μια συρραφή αρχαίων τραγωδιών που αφορούσαν τον μύθο των Λαβδακιδών και παρουσιάσαμε τη παράσταση στο Διεθνές Φεστιβάλ Δραματικών Σχολών Hyperion, στη Ρουμανία και κατόπιν στην Ελλάδα στο Θέατρο Έναστρον της σχολής μου. Με την καθοδήγησή του η Ελληνική αποστολή απέσπασε συνολικά 5 Βραβεία εκ των οποίων τα δύο ήταν προσωπικά δικά μου. Τον Βασίλη το Ρίτσο τον θυμάμαι και τον ευγνωμονώ πάντα, τόσο για τις προσωπικές και συλλογικές διακρίσεις που με βοήθησε να επιτύχω μέσα από τη διδασκαλία του, όσο κυρίως για όλα όσα έμαθα από αυτόν, ιδίως σε ότι αφορά το χώρο του Αρχαίου Δράματος. Την ίδια χρονιά κι όντας ακόμη δευτεροετής στη σχολή, έκανα την πρώτη μου επαγγελματική δουλειά ενσαρκώνοντας μια από τις πλέον αινιγματικές προσωπικότητες που έζησαν ποτέ, τον Γκριγκόρι Εφίμοβιτς Ρασπούτιν, στα πλαίσια μιας παραγωγής παιδικού θεάτρου. Αξέχαστη, μοναδική στιγμή. 
* Άλλες ιδιαίτερες προσωπικές στιγμές στην Ελλάδα πρίν φύγω για το εξωτερικό, ήταν η συμμετοχή μου στους «ΙΠΠΕΙΣ» με το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Ρούμελης το 2007, όπου για πρώτη φορά έκανα περιοδεία και έπαιξα στο Ηρώδειο, μια στιγμή που θα μνημονεύω πάντα με συγκίνηση. Επίσης με το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. αμέσως μετά και με την Πειραματική Σκηνή του, συνεργάστηκα με τη Βάσια τη Μπακάκου την οποία εκτιμώ πολύ ως σκηνοθέτιδα, όταν και κάναμε το «Καθόλου Καλά» της Ούρσουλα Ράνι Σάρμα το 2008, όπου έμαθα πολλά για τον τρόπο πράξης και δημιουργίας ως ηθοποιός μέσα κυρίως από το σωματικό θέατρο και μου άνοιξε νέους ορίζοντες στην υποκριτική, γεγονός για το οποίο την ευχαριστώ. 
 
* Στην Αγγλία υπήρξαν πολλές και σημαντικές επαφές και συνεργασίες με ονόματα παγκοσμίου βεληνεκούς, τις οποίες αδυνατώ λόγω όγκου να απαριθμήσω, θα ήθελα όμως να ξεχωρίσω ορισμένες. Δύο συνεργασίες με τον εξαιρετικό Phillip Zarrilli (“Attempts on her Life” – Martin Crimp – 2011 & “The Maids – Jean Genet” – 2012) αποτέλεσαν δύο στιγμές-σταθμούς της εξελικτικής μου πορείας ως ηθοποιός κάτω από τη σκηνοθετική του μπαγκέτα, εκπαίδευση και διδασκαλία, που με επηρέασαν βαθιά προς την έρευνα, εξερεύνηση και πρακτική  Μεταστανισλαβσκικών  & Σωματικών μορφών θεάτρου, με πολλαπλά οφέλη για τα οποία τον ευχαριστώ θερμά. Επίσης, θα ήθελα να σημειώσω και τη συνεργασία μου με τον πολύ σημαντικό Θεατράνθρωπο Howard Barker στην Παγκόσμια Πρεμιέρα του “BLOK/EKO” στο Έξετερ και κατόπιν στη R.A.D.A στο Λονδίνο, μια δουλειά που με επηρέασε σε ότι αφορά τη χρήση του νοήματος ενός έργου σε σχέση με την εκφορά και το περιεχόμενο του λόγου του ηθοποιού. Επίσης  για την Αγγλία, θα ήθελα να αναφέρω τα ονόματα των Alison Hodge & Ian Morgan, οι οποίοι κάνουν σωματικό θέατρο με επιρροές από την Πολωνική Θεατρική Παράδοση(Grotowski, Gardzienice & Song of the Goat), καθώς και τον Martin Harvey, o οποίος στην Αγγλία θεωρείται θρύλος της διδασκαλίας του Στανισλάβσκι, των Μεταστανισλαβσκικών εκδοχών του συστήματος και του κινήματος του Μεταμοντερνισμού στο Θέατρο(Avant-Garde Performance). Η αναφορά μου σε αυτούς αφορά τόσο το κομμάτι της υποκριτικής, όσο και αυτό της διδασκαλίας και της εκπαίδευσης του ηθοποιού, με σαφείς προεκτάσεις και στη σκηνοθεσία.

* Κλείνοντας σχετικά με τις συνεργασίες που ξεχωρίζω υπάρχουν δύο παραστάσεις που ξεχωρίζω μετά την επιστροφή μου από το εξωτερικό. Η μία είναι «Οι Τρείς Αδερφές» του Τσέχωφ το 2017, όταν και συμμετείχαμε στο Διεθνές Φεστιβάλ «Τσέχωφ» στη Ρωσία και παρουσιάσαμε τη παράσταση στο κτήμα του Τσέχωφ στο Ρώσικο κοινό, όντας ο 1ος  Ελληνικός επαγγελματικός θίασος που έπαιζε εκεί. Αναμφισβήτητα, η παρουσία και η παράστασή μας εκεί είναι μια από τις πιο ιερές και έντονες θεατρικές αναμνήσεις της ζωής μου. Η άλλη παράσταση, είναι το δίχως άλλο “To Παλτό». Η πρώτη μου επαγγελματική σκηνοθεσία στην Ελλάδα με ένα εκπληκτικό έργο ενός εκ των κορυφαίων συγγραφέων όλων των εποχών, το οποίο  αγαπήθηκε πολύ από κοινό και κριτικούς και διανύει τη δεύτερη σεζόν του. Σίγουρα αυτό θα έχει πάντα μια ιδιαίτερη θέση στη καρδιά μου ως γεγονός.
 
©Patroklos Skafidas-4430.jpg
 
 
* Μελλοντικά θα μ’ ενδιέφερε να συνυπάρξω με ανθρώπους που οραματίζονται, που προβληματίζονται και που προσδιορίζονται ως ενεργοί πολίτες που ενδιαφέρονται αληθινά για την τέχνη και το Θέατρο. Δύσκολο στην Ελλάδα, όχι όμως ανέφικτο. Σίγουρα θα με ενδιέφερε η συνεργασία με συγκεκριμένους ανθρώπους των οποίων τη δουλειά θαυμάζω π.χ. Θεόδωρος Τερζόπουλος, όλα όμως είναι ανοιχτά και μου αρέσει να βλέπω την ποικιλία των πιθανοτήτων. Υπάρχουν φυσικά εκτός από τους ανθρώπους και οι ρόλοι, τα έργα και οι συγγραφείς όπως πολύ σωστά σχολιάζετε. Δύο είδη θεάτρου που με ελκύουν πολύ είναι το Παράλογο Θέατρο και το Αρχαίο Δράμα στο σύνολό του. Επίσης μου αρέσουν πολύ οι Άγγλοι και οι Ρώσοι συγγραφείς, οι πρώτοι στις πιο μοντέρνες εκδοχές τους, οι δεύτεροι σε πιο κλασικές μορφές. Κάποιοι ρόλοι που με ιντριγκάρουν να διαπραγματευτώ μαζί τους είναι μεταξύ πολλών άλλων ο Συρανό ντε Μπερζεράκ, ο Ριχάρδος ο Γ’, ο Μισάνθρωπος και γενικά οι ρόλοι του Αρχαίου Δράματος.
 
* Η Αθήνα είναι η πόλη μου, την αγαπώ και απολαμβάνω όλα τα καλά που έχει να μου δώσει. Πολλές επιλογές, μεγάλη ποικιλία δυνατοτήτων και σημαντικά ανοιχτός χώρος ύπαρξης και δράσης. Ένας λόγος βέβαια που με έχει φέρει πιο κοντά στη πόλη, την ιστορικότητά της και τους ανθρώπους, είναι ότι τα τελευταία χρόνια ζω στη σκιά της Ακρόπολης, στα Αναφιώτικα, γεγονός που καθημερινά με κάνει να βλέπω την Αθήνα με ένα άλλο μάτι, με μια άλλη ενέργεια. Μου αρέσει το έντονο στοιχείο ιστορίας και μνήμης που έχει ως πόλη η Αθήνα, οφείλουμε να το αναδείξουμε ακόμη περισσότερο. Επίσης είναι πολύ σημαντικό ότι εκεί που ζω, περπατάω πολύ, σε χώρους πολύ κοντινούς που ευνοούν κάτι τέτοιο και θα έπρεπε αυτονόητα να υπάρχουν παντού στον αστικό ιστό σε συνδυασμό με το πράσινο το οποίο αισθάνομαι ότι λείπει και δεν μου αρέσει. Περισσότερα πάρκα, περισσότερες πράσινες γωνιές, δέντρα, κήποι, άλση.

* Δε μου αρέσει καθόλου που η Αθήνα είναι σε γενικές γραμμές μια βρώμικη πόλη. Τα τελευταία χρόνια, ομολογώ πως μου λείπει το χαμόγελο των ανθρώπων, μια καλή πρόθεση, μια γλυκιά κουβέντα, μια καλύτερη διάθεση. Πνίγονται όλα στις σκοτούρες και τη στεναχώρια που έχει επιβάλλει η κατάσταση που ζούμε, παντού βλέπει κανείς σκυθρωπούς και προβληματισμένους ανθρώπους που δεν πολυκοιτάνε γύρω τους. Ας προσπαθήσουμε όλοι για το αντίθετο, είναι κι αυτό μια πράξη αντίστασης σε όλα όσο γίνονται και μας ταλαιπωρούν. 

 
* Σχετικά με το σάιτ σας ν’ ανοίξω αυτό το θέμα ευχαριστώντας εσάς για την επιλογή σας γι΄αυτήν τη συνέντευξη και τους αναγνώστες σας και τους συναδέλφους μου για την υποστήριξή τους στη συγκεκριμένη στήλη. Χαίρομαι που δίνεται και εξελίσσεται ένα βήμα γνωριμίας, έκφρασης και άποψης στους πολύπαθους ανθρώπους του θεάτρου, ιδίως στους ηθοποιούς. Μου αρέσει πολύ αυτό και σας συγχαίρω γιατί αυτή η στάση και πρακτική, δείχνει διάθεση ανοίγματος μεταξύ ηθοποιών και κοινού, κοινώς δημιουργείται ένας ενδιαφέρων δίαυλος επικοινωνίας και γνωριμίας των ανθρώπων που αγαπούν το Θέατρο από κάθε πιθανή σκοπιά με οποιαδήποτε ιδιότητα. Επίσης επικροτώ το γεγονός πως το ALL4FUN προσπαθεί με κάθε τρόπο να προάγει και να βοηθήσει το Θέατρο και δη τους ηθοποιούς, είναι ένα κομμάτι το οποίο το χρειάζεται πολύ ο χώρος μας, τόσο σε ότι αφορά τα νέα του θεάτρου και τις μελλοντικές κινήσεις των καλλιτεχνών, όσο και στο κομμάτι των ακροάσεων. Τέλος να επισημάνω ότι η ύλη του καλύπτει ένα μεγάλο εύρος επιλογών που αφορούν την τέχνη και τον κόσμο γενικότερα και είναι σημαντικό να παραμείνει αυτή η προσπάθεια σοβαρή, έγκριτη και συγκροτημένη.

& Αναλυτικές πληροφορίες για το “Παλτό” ΕΔΩ:

Του Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 4/12/2019
 

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ

Σχετικά Άρθρα

Τελευταία Άρθρα