Το «Μαζί» τη συνοδεύει στη σκηνή και στη ζωή της. Έτσι νικάει τη μοναξιά, το φόβο της φθοράς, κερδίζοντας την επικοινωνία, την κατανόηση και το μοίρασμα.
Γεμάτη θετική ενέργεια παρά τις όποιες αντίξοες συνθήκες η Κατερίνα Δημάτη βλέπει την υποκριτική ως μια ζωντανή και αδιάκοπη συνάντηση με το μέσα της, με τα πιο παραμελημένα της κομμάτια, προσπαθώντας να φτάσει όλο και πιο κοντά στις γωνιές της ψυχές της.
Και φυσικά αναζητώντας όλα εκείνα τα πράγματα, που θα την ενώσουν με τους υπόλοιπους ανθρώπους. Με εφόδια την όρεξη, την αγάπη, το μεράκι και κυρίως το νοιάξιμο.
Κάπως έτσι νιώθει τώρα, συμμετέχοντας στον «Ματίας τον πρώτο» της Άλκης Ζέη στο θέατρο Άλφα-Ιδέα. Μιλάει μάλιστα, στο All4fun με ιδιαίτερη θέρμη για το συγκεκριμένο αντιπολεμικό έργο: «Υπάρχει ένας καταιγισμός συναισθημάτων, μια ηρεμία, μια χαρά και κυρίως πολλή ελπίδα! Το έργο αυτό είναι τόσο δυνατό και έχει αγαπηθεί από όλους μας πολύ βαθιά. Όλη αυτή η σύμπνοια και το νοιάξιμο, που υπάρχει μεταξύ μας, σκέφτομαι καμιά φορά ότι είναι τόσο έντονα, που ίσως χάνεται το όριο του ποιός βοήθησε ποιόν να πάρει ζωή – εμείς το κείμενο ή το κείμενο εμάς; Πρόκειται για ένα καθαρά αντιπολεμικό έργο. Μιλά για τη δύναμη της πραγματικής φιλίας και είναι ένας ύμνος για την χαμένη μας παιδικότητα, που ακόμα όμως υπάρχει μέσα μας».
Mεγαλωμένη σ’ ένα χωριό κοντά στην Κατερίνη η Κατερίνα στην εξαιρετικά ενδιαφέρουσα συνέντευξή της μας αποκάλυψε και το πότε εκδήλωσε την επιθυμία της να γίνει ηθοποιός.
Από την πολύ αυστηρή αντίδραση του θείου της στα επτά της χρόνια μέχρι την απόφασή της να έρθει στην Αθήνα μετά το σχολείο και να επιλέξει για πρώτη φορά μόνη της τον προορισμό της. Κάτι σαν μια απελευθέρωση, κάτι σαν τον πρώτο δικό της δρόμο. Και αφού ευχαριστήθηκε πλήρως τα χρόνια της στη δραματική σχολή Πράξη Επτά πορεύεται πλέον στα μονοπάτια, που πάντα ονειρευόταν από μικρό κορίτσι…
* Το πώς προέκυψε η υποκριτική είναι κάτι που πάει πολύ πίσω σε χρόνο σαν ανάμνηση. Αυτό που θυμάμαι πολύ καθαρά είναι τον εαυτό μου στην ηλικία των επτά, ψάχνοντας τον θείο μου να του πω ότι βρήκα το επάγγελμα που θέλω να κάνω, όταν μεγαλώσω και αυτό είναι να γίνω ηθοποιός. Δεν θυμάμαι να έχει υπάρξει πιο αυστηρός απ’ ότι εκείνη τη μέρα μαζί μου. Και μάλιστα μου είπε να μην διανοηθώ να το πω στους δικούς μου γιατί θα τους στεναχωρήσω. Και έτσι ένα παιδικό όνειρο μετατράπηκε σε τραύμα (σ.σ. γέλια)! Γι’ αυτό και ίσως να άργησα να το επικοινωνήσω στους δικούς μου και κυρίως σε μένα! Έτσι αργότερα, γύρω στα 17, όταν άρχισα να αναζητώ τι θέλω να κάνω στην ζωή μου η πρώτη μου παιδική επιθυμία βγήκε ξανά μπροστά μου.
* Για αυτό για μένα η υποκριτική είναι μια συνάντηση. Μια συνάντηση με το μέσα μας, με τα πιο βαθιά, κρυφά και ίσως παραμελημένα κομμάτια μας. Μια ασταμάτητη δουλειά για να φτάσουμε όλο και πιο κοντά σε όλες τις γωνιές τις ψυχής μας και όταν το καταφέρουμε αυτό να το φέρουμε μετά μπροστά στον θεατή, να του το δείξουμε έστω και για λίγο.
* Είναι σαν μέσα από το «μαζί» να νικάμε τη μοναξιά, το φόβο της φθοράς, του θανάτου και να κερδίζουμε το μοίρασμα, την επικοινωνία και την κατανόηση. Πράγματα πολύ βαθιά μέσα μας, που μας ενώνουν όλους. Μέσα από την υποκριτική νιώθω ζωντανή, γιατί μέσα από το συνεχές «παίρνω και δίνω» έρχομαι σε επαφή με υπέροχους ενδιαφέροντες ανθρώπους, είτε σαν συνεργάτες είτε σαν κοινό.
* Για τον συγκεκριμένο λόγο πιστεύω ότι ο ηθοποιός είναι συνηθισμένος στην κρίση. Απ’ ό,τι ακούω από τους πιο παλιούς πάντα το επάγγελμα αυτό είχε πολλές δυσκολίες ν’ αντιμετωπίσει. Βέβαια ίσως οι καιροί μας πια να είναι από τους πιο σκληρούς για τη δουλειά αυτή. Επιλέγω, όμως, να είμαι θετική στην ζωή μου και έτσι βλέπω ότι, κυρίως εμείς ως νέα γενιά, παρα τις αντίξοες συνθήκες που επικρατούν επαγγελματικά βρίσκουμε τον τρόπο. Αυτή τη στιγμή στην Αθήνα έχουν δημιουργηθεί πολύ μικροί πυρήνες νέων καλλιτεχνών, που είναι γεμάτοι όρεξη, αγάπη και μεράκι για το θέατρο. Το ότι συνεχίζουν να παλεύουν μέσα σ’ όλη αυτήν την πραγματικότητα, λέει πολλά για τους ίδιους, την εσωτερική τους δύναμη και το πείσμα για αυτό που αγαπάνε. Βλέπεις ότι κάτι έχουν να πουν και το λένε!! Και με κάνει πολύ χαρούμενη και δυνατή το να έχω δουλέψει με μια τέτοια ομάδα!
* Η τέχνη δεν νομίζω πως είναι για να δίνει απαντήσεις. Δεν είναι να απαντά σε τίποτα. Αυτό που πιστεύω ότι κάνει είναι ν’ αφυπνίζει, να προβληματίζει, να κινητοποιεί και να προκαλεί συναισθήματα. Δεν ξέρω, αλλά διαρκώς έχω την αίσθηση ότι οι άνθρωποι όλο και χάνουμε επαφή με το πραγματικό μας συναίσθημα, ενώ είναι από τα πιο σημαντικά πράγματα για να βρούμε τον εαυτό μας και τη γαλήνη μέσα μας. Ναι, αυτό! Πιστεύω ότι η τέχνη, όση περισσότερη ταραχή προκαλεί, τόσο περισσότερο σε γαληνεύει στο τέλος.
* Ίσως υπερβολή αλλά έτσι νιώθω και για το έργο που συμμετέχω, στον Ματία τον Α!! Υπάρχει ένας καταιγισμός συναισθημάτων, που όταν όλο αυτό κλείσει νιώθεις μια ηρεμία, μαζί με μια χαρά. Νιώθεις μια ελπίδα! Πολλή ελπίδα! Το έργο αυτό είναι τόσο δυνατό και έχει αγαπηθεί από όλους μας πολύ βαθιά. Όλη αυτή η σύμπνοια και το νοιάξιμο, που υπάρχει μεταξύ μας, σκέφτομαι καμιά φορά ότι είναι τόσο έντονο, που ίσως χάνεται το όριο του ποιός βοήθησε ποιόν να πάρει ζωή – εμείς το κείμενο ή το κείμενο εμάς;
* Πρόκειται για ένα καθαρά αντιπολεμικό έργο. Μιλά για τη δύναμη της πραγματικής φιλίας και είναι ένας ύμνος για την χαμένη μας παιδικότητα, που ακόμα όμως υπάρχει μέσα μας. Κάποια στιγμή στο έργο τα παιδιά παίρνουν την εξουσία και πιστεύουν πως θα αλλάξουν τον κόσμο. Το πρώτο πράγμα που αλλάζουν είναι να σταματήσουν τον πόλεμο υπογράφοντας συνθήκη ειρήνης! Όλο αυτό όμως, που πάνε να κάνουν, αν και ιδανικό, είναι μάταιο γιατί φαίνεται ότι τα παιδιά δεν είναι τίποτα άλλο παρά η συνέχεια των γονιών τους. Δηλαδή των ίδιων ανθρώπων που πριν προσπαθούσαν να ξεπεράσουν.
* Συνειδητοποιούν, ωστόσο, ότι η ελπίδα δεν χάθηκε ακόμα, αν δώσουν την εξής υπόσχεση στους εαυτούς τους: Θα επιστρέψουν όταν μεγαλώσουν έχοντας την γνώση που απαιτείται για να κάνουν όλα αυτά που θέλουν για ένα καλύτερο κόσμο, αλλά χωρίς να σκοτώσουν το παιδί μέσα τους. Είναι υπέροχο για όλους μας να είμαστε κομμάτι μιας τέτοιας δουλειάς που γίνεται στον Ματία τον Α’ και μάλιστα σε ένα κείμενο γραμμένο από την αγαπημένη μας Άλκη Ζέη.
* Την Άρτεμις Γρύμπλα, που είναι η σκηνοθέτης της παράστασης, την γνώρισα στο Bob Festival, τη μέρα που παίξαμε εκεί το Γλάρο. Πήγα στην ακρόαση και ύστερα από κάποιες μέρες μου είπε ότι θα είμαστε μαζί! …(να υπογραμμίσω ότι ήταν τόσο διασκεδαστική ακρόαση, που φεύγοντας δεν με ένοιαζε και τόσο τι θα γίνει.. γιατί ποτέ δεν είχα ξεκλειδώσει τόσο σε ακρόαση και δεν είχα περάσει τόσο καλά).
* Τα ίδια έντονα συναισθήματα είχα βέβαια και στη συνεργασία μου με τους Hashart στο Γλάρο. Τη συγκεκριμένη παράσταση μάλιστα την αγάπησα πρώτα ως θεατής και μετά ως κομμάτι της. Αυτό για να πω την αλήθεια ήταν λίγο τρομακτικό στην αρχή για έναν νέο ηθοποιό, αλλά με την βοήθεια των συμπαικτών μου και του Κώστα Μπάρα, πιστεύω ότι τα κατάφερα.
* Η συγκεκριμένη ομάδα δημιουργήθηκε αμέσως μετά το τέλος των σπουδών μας στη δραματική σχολή Πράξη Επτά. Δεν ήταν μόνο ότι θα ξαναδούλευα με συμμαθητές μου, αλλά θα είχα την χαρά να υπάρξω ξανά με τον Κώστα Μπάρα, που έχει τεράστια συμβολή στην πορεία μου. Θαυμάζω πολύ τις δυνατότητές του σκηνοθετικά και επίσης ως δάσκαλος είναι από τους πιο γενναιόδωρους στη γνώση και έχει την ικανότητα να σμιλεύει ηθοποιούς.
* Στη συγκεκριμένη παράσταση αυτή είχα τον ρόλο της Αρκάντινα και της Μάσα. Είναι μεγάλη τύχη ν’ αναλαμβάνεις ρόλους σαν αυτούς λίγο καιρό, αφού έχεις τελειώσει τη σχολή σου. Η παράσταση αυτή τελείωσε τον κύκλο της πριν λίγες μέρες στα Δημήτρια Θεσσαλονίκης και ήταν πολύ συγκινητικό για όλους μας. Όλη αυτή η συζήτηση που κάνουμε για τον Γλάρο με πάει στις αναμνήσεις που έχω από τα χρόνια που ήμουν στην σχολή.
* Τα χρόνια εκείνα ήταν πολύτιμα γιατί συμβόλιζαν για μένα κάτι πολύ πιο βαθύ και ουσιαστικό από τη δυνατότητα να γίνω απλά μια ηθοποιός. Ήταν η πρώτη φορά που αποφάσισα εγώ για μένα και η στιγμή που έφυγα επιλέγοντας μόνη μου τον προορισμό μου. Ήταν αυτό που λέμε «οι πρώτοι δικοί μου δρόμοι». Αυτό για τη δική μου ιστορία ήταν μεγάλη απελευθέρωση και γι’ αυτό ρούφηξα την κάθε στιγμή μου εκεί.
* Νιώθω πολύ τυχερή για τους συμμαθητές που είχα, και ένα μεγάλο κομμάτι της κατανόησής μου στην υποκριτική το χρωστάω και σ’ εκείνους. Δουλέψαμε μαζί με αφοσίωση, ομαδικότητα, πολύ μεράκι και κυρίως νοιάξιμο ο ένας για τον άλλον, κάτι που για μένα είναι το πιο δυνατό όπλο μιας ομάδας στο θέατρο αλλά και παντού! Τελειώνοντας την Πράξη Επτά είχα την ευτυχία να συνεργαστώ μαζί τους σε ό,τι έχω κάνει μέχρι τώρα και η δουλειά μου στον Ματία τον Πρώτο είναι η πρώτη που δεν είναι μαζί μου κάποιος από τους συμμαθητές μου. Παρόλα αυτά, η σχολή δεν μου λείπει πια και ούτε άργησα να την «ξεπεράσω». Η απελευθέρωση «νούμερο 2» ήταν εξίσου απολαυστική!
* Στην ερώτηση αν θα ήθελα να σκηνοθετήσω κάποια στιγμή απαντάω πάντα ότι ο στόχος μου είναι ένας και πολύ συγκεκριμένος: Θέλω να αφοσιωθώ στο κομμάτι της υποκριτικής, να σηκώσω τα μανίκια και να δουλέψω όσο πιο σκληρά και όσο γίνεται με περισσότερους ανθρώπους. Να πάρω πληροφορίες πολλές και τεχνογνωσίες, για να μπορέσω κάποια στιγμή φτιάξω τον δικό μου κώδικα και αυτό είναι κάτι που παίρνει χρόνο και πολύ δουλειά.
* Η σχέση μου με το τραγούδι είναι αρκετά καλή και τα τελευταία χρόνια δουλεύω τη φωνή μου εντατικά. Με το χορό, αν και μου άρεσε από παιδί, ποτέ δεν ασχολήθηκα. Αγαπούσα πολύ το μπαλέτο, αλλά δεν με έστειλαν ποτέ οι δικοί μου, και δεν θυμάμαι και γιατί να ξέρω τουλάχιστον γιατί πρέπει να τους θυμώσω! (σ.σ. γέλια).
* Έχω όμως πολύ καλή επαφή με την κίνηση και αυτό το χρωστάω στη Βάλια την Παπαχρήστου, που ήταν δασκάλα μου τρία χρόνια και νιώθω πραγματικά ευγνώμων γι’ αυτό. Η διδασκαλία της και ο τρόπος που μας ένταξε όλους στον κόσμο της ήταν από τα πιο υπέροχα πράγματα που έχω κάνει στη σχολή μου και οι πληροφορίες που μου έδωσε ήταν και όπλα σημαντικά στο κομμάτι της υποκριτικής. Επίσης πολύ σημαντική ήταν η συνεργασία μου, στο πλαίσιο των σεμιναρίων μου, με τον Θόδωρο Τερζόπουλο. Εκεί έγινε πραγματική δουλειά στη σύνδεση λόγου και κίνησης και πιστεύω πως είναι σπουδαίο σχολείο για τον ηθοποιό. Με τον αθλητισμό έχω ασχοληθεί στο παρελθόν με το μπάσκετ, το τένις και την ιππασία.
* Ως νέα ηθοποιός όλες οι συνεργασίες που έχω κάνει μέχρι τώρα ήταν πολύ σημαντικές για μένα και για αυτό δεν μπορώ να ξεχωρίσω καμία. Γενικά είμαι άνθρωπος που πιστεύει πολύ στη ροή, και πως όλα έρχονται για κάποιο λόγο. Οι ρόλοι, και τα έργα που θα ήθελα ιδανικά να κάνω στο μέλλον είναι πάρα μα πάρα πολλά! Και αυτό μου δίνει πολύ χαρά και όρεξη για δουλειά, κυρίως όμως θέλω να συνεργάζομαι με ωραίους ανθρώπους δίπλα στους οποίους να νιώθω δημιουργική και πως έχω να προσφέρω.
* Ώς παιδί που κατέβηκε στην Αθήνα από την Βόρεια Ελλάδα πάντα θεωρώ υπέροχο το πώς από εκεί που βρίσκεσαι στον πιο άσχημο και βρώμικο δρόμο της Αθήνας ξαφνικά παίρνοντας μια στροφή μπορείς να βρεθείς στην πιο όμορφη γωνιά της. Με στεναχωρεί το ότι ο αριθμός των άστεγων όλο και ανεβαίνει, και δεν τρέχει και κάστανο. Γιατί;
* Τα παιδικά μου χρόνια τα έζησα στον Άγιο Δημήτριο. Είναι το χωριό μου και είναι έξω από την Κατερίνη. Από εκεί μου λείπουν οι βόλτες με τα ποδήλατα που κάναμε κάθε απογεύματα στα βουνό, κατεβαίνοντας τις κατηφόρες χωρίς φρένα και χωρίς φόβο.
* Στο Αll4fun μου αρέσει η φρεσκάδα του, η οργάνωσή του και η αφοσίωση που έχετε στο να αναδείξετε όλες τις πτυχές του θεάτρου. Ααα φυσικά και η νέα στήλη των τρολ, το All4troll!!!!
& Αναλυτικές πληροφορίες για τον «Ματίας τον Πρώτο» ακολουθούν στον σχετικό σύνδεσμο: http://www.all4fun.gr/portal/theatre-2/parastaseis/15612-matias-o-protos-tis-alkis-zei-stin-paidiki-skini-tou-alfa-idea.html
Του Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 5/10/2017