Εδώ έχουμε να κάνουμε με μια διεισδυτική, άκρως καθοριστική και ενεργειακή ερμηνεία μονολόγου, από τη Μαρία Μαλταμπέ (έχει κάνει και την απόδοση- θεατρική διασκευή), που αποκαλύπτει όλο τον αυθορμητισμό και τη γνώση του ‘’υποκρίνεσται’’. Αυτό, που δεν έχει να κάνει με τον επαγγελματισμό, αλλά διαχέεται σε μια άλλη πλέον αποδοτική σφαίρα, που θα την χαρακτηρίσω ανιδιοτελή. Η κ. Μαλταμπέ, μεταμορφώνεται, μετατοπίζεται, διαρρηγνύει τα θεατρικά δεδομένα και αφοσιώνεται στον χαρακτήρα που ερμηνεύει με πάθος.
Έχει την ικανότητα, ακόμη και με τις εκφράσεις του προσώπου, ακόμη και με την σχέση της με το σωματικό Θέατρο, ν’ αποκαλύπτει την τραγικότητα, την απαράδεκτη χειραγώγηση, μέσω του γιατρού συζύγου της ηρωίδας, που υποχρεώνεται να είναι ασφυκτικά έγκλειστη, σε ένα δωμάτιο, τάχα μου, για να αποθεραπευτεί. Από τι; Από την ανάγκη της να εκφραστεί ελεύθερα; Aπό την τάση της για αυτοδιάθεση; Από την υποχρέωση της να γίνει μητέρα, σώνει και καλά;
Να ακολουθεί μόνο εντολές, μόνο να δέχεται την παραβατική συμπεριφορά, ενός άντρα, γιατί αυτό τον συμφέρει και αυτό τον ισχυροποιεί; Τι επικίνδυνα ανόητη αντίδραση. Να κάνεις υποχείριο σου, έναν άλλο άνθρωπο. Και η ‘’παροπιδική’’ αυτή συμπεριφορά, τελικά… Tι ;. Ένα “μπούμερανγκ”. Δεν του επιτρέπει η τυφλότητα του, ο ‘’ανδρισμός’’ του, να αντιληφθεί την κραυγαλέα αντίδραση, αυτή που στο τέλος του έργου, απελευθερωμένη πλέον η έγκλειστη, θα φωνάξει…’’ Εγώ να κινούμε, εσύ να πέφτεις …κάθε φορά’’. Η κ. Μαλταμπέ ισχυροποίησε, υποκριτικά με τον πλέον απόλυτο τρόπο, το νόημα και την απεύθυνση- θεατρική ύπαρξη του ρόλου και του έργου.
Υπό τις σημαντικές, καίριες, όσο και ευρηματικές σκηνοθετικές οδηγίες της Francesca Minutoli που εξέφρασε και αποτύπωσε θεατρικά το βάθος και την σημαίνουσα αισθητική του έργου, όσο και την τρομακτική ασθμαίνουσα ατμόσφαιρα του (μας έδωσε την εντύπωση, πως αν δεν ήταν γραμμένο το διήγημα, το 1860, θα μπορούσε να είναι μια ιστορία μυστηρίου του Στίβεν Κινγκ), αυτήν την κλειστοφοβική προβολή, ενός ασφυκτικού δωματίου, με την Κίτρινη αποκρουστική ταπετσαρία, που ζωντανεύει ανατριχιαστικά, που μέσα της διαβιούν μορφές, που τα σχήματα της αλλάζουν και κινούνται απειλητικά, που τριγμοί παράγονται, τρύπες που από πίσω υπάρχει το έρεβος… ΑΛΗΘΕΙΑ… υπάρχουν που, όλα αυτά.
Στο ταραγμένο μυαλό της ‘’γυναίκας’’, που η γνωμάτευση του γιατρού, άντρα της είναι ότι πάσχει από νευρική εξάντληση; Η μήπως στη διαταραγμένη φαντασία της.
Εδώ, λοιπόν, υπάρχει το μεγάλο ΟΧΙ. Και η παράσταση, ως μια εκτροπή (όπως και το διήγημα)μια παράφραση, εξελίσσεται ως μια ‘’αποκαθήλωση’’ της ταπετσαρίας, ήτοι στην απελευθέρωση από τα δεσμά της χειραγώγησης και του εξαναγκασμού.
Και την άρνηση του, τάχα μου, διαταραγμένου της μυαλού. Θα επικρατήσει περίτρανα ο αυτοέλεγχος και η προσβεβλημένη προσωπικότητα. Η δύναμη του ‘’υπάρχω’’ και του ‘’θα αγωνιστώ’’ για αυτό. Και θα νικήσω.
Ευρηματικό και λειτουργικό το σκηνικό που δημιούργησε ο Βαγγέλης Αγναντόπουλος, προσφέροντας μας, όλο τον νοητικό αγώνα ενός ανθρώπου προς την απελευθέρωση και την πάλη του ενάντια στην καταπίεση.
Εξίσου ατμοσφαιρικοί, οι εναλλαγή των φωτισμών που σχεδιάστηκαν (υποθέτω) από την ίδια την σκηνοθέτιδα, καθώς και οι επιβλητικές μουσικές συνθέσεις του Γιώργου Βαρσαμάκη που επιβάλλονται και τα δυο αυτά θεατρικά μέσα, υποβλητικά.
Φωτογραφίες παράστασης: Stelios Angelidis, Δήμητρα Στατήρη, Ιωάννης Νικολάου.
Η Κίτρινη ταπετσαρία
Θέατρο Αλκμήνη
Αλκμήνης 8-12, Κ. Πετράλωνα/ Στάση μετρό Κεραμεικός
Από Πέμπτη 9 Οκτωβρίου και κάθε Πέμπτη, 21:30
Υπεύθυνη επικοινωνίας: Μαρίκα Αρβανιτοπούλου
Διάρκεια: 65 λεπτά
ΕΙΣΙΤΗΡΙΑ
Προπώληση εισιτηρίων: Κίτρινη Ταπετσαρία | 2ος χρόνος | Εισιτήρια εδώ! και στο ταμείο του θεάτρου.
Τιμές εισιτηρίων: 14€ κανονικό, 12€ μειωμένο (Φοιτητικό, Ανέργων,
ανω των 65, ΑμεΑ), 8€ Ατέλειες (μόνο από το ταμείο του θεάτρου)
Του Γιάννη Γαβρίλη, 13/10/2025