Από τις αυθόρμητες αντιδράσεις των παιδιών παίρνει αμέτρητη χαρά και απόλαυση. Βλέποντας καθημερινά το αθώο τους βλέμμα να διψά να μοιραστεί τον ενθουσιασμό και τον κόπο μιας ομάδας, η οποία αρχίζει να γράφει τη δική της ιστορία στη θεατρική Αθήνα. Και αυτό δεν αποτελεί υπερβολή, ούτε είναι κολακεία. Γιατί από το 104 (αγαπημένο χώρο της ομάδας) πλέον η κλίμακα έχει μεγιστοποιηθεί, αφού το Γυάλινο Μουσικό Θέατρο είναι σαφώς μεγαλύτερο και οι απαιτήσεις λόγω των δεδομένων συνθηκών έχουν πολλαπλασιαστεί.
Η Ιωάννα Μάντζαρη συνεργάζεται για τέταρτη σερί χρονιά με τη φίλη της ηθοποιό από τη σχολή της Δήλου, Ντίνα Σταματοπούλου, που αναλαμβάνει ξανά τη σκηνοθεσία. Και η παράσταση “Στο φωτεινό δωμάτιο” έχει κάτι το ιδιαίτερο. Είναι μια συνέχεια της δουλειάς που κάνει η ομάδα με αναγκαστικά μεγαλύτερο καστ και έχοντας τη δυνατότητα ν΄ αξιοποιήσει μεγαλύτερο σκηνικό χώρο.
Παράλληλα η ομάδα συνεχίζει να δουλεύει πολύ με τις σκιές, κάτι το οποίο ιντριγκάρει την Ιωάννα, όπως και το να υποδύεται πολλούς ρόλους, όπως παραδέχεται στο All4fun:
“Αυτό που κάνει την παράσταση ξεχωριστή και πρωτότυπη είναι ότι χρησιμοποιούμε και εξελίσσουμε το μέσο που δουλεύουμε εδώ και χρόνια και είναι το θέατρο σιλουετών, δηλαδή το παιχνίδι με τη σκιά. Εννέα ηθοποιοί και μουσικοί παίζουμε διαρκώς μπροστά και πίσω από τον καμβά σε πολλούς διαφορετικούς ρόλους. Εμένα αυτή η εναλλαγή ρόλων με ιντριγκάρει, με κάνει πιο ευέλικτη και ευρηματική, με κρατάει σε συνεχή εγρήγορση και μου δίνει τη δυνατότητα να μεταμορφώνομαι επί σκηνής με αυτόπτες μάρτυρες τα παιδιά εφόσον δεν κρυβόμαστε για να αλλάξουμε ρόλους. Είναι σημαντικό για μας να ταξιδεύουμε τόσο τους μικρούς όσο και τους μεγάλους. Για τους μεν μικρούς είναι ευκαιρία να βρουν σε μας ¨συνενόχους¨ σε ταξίδια φαντασίας, για τους δε μεγάλους είναι μία πρόκληση να απεγκλωβίσουν τη φαντασία τους. Αυτό που κάνει τα έργα της Ντίνας ξεχωριστά είναι η ικανότητά της, μέσα από μελέτη, να ενορχηστρώνει ένα παζλ ανθρώπων που αλληλοσυμπληρώνονται επί σκηνής με εικόνες και νοήματα που σε μαγεύουν και σε συγκινούν. Έχει όραμα, δεν επιθυμεί ένα θέατρο πρωταγωνιστών, αλλά προωθεί την ομαδικότητα και τη συνδημιουργία”
Η Ιωάννα μιλάει με θέρμη για την παράσταση και αντιμετωπίζει το παιδικό θέατρο με τη δέουσα προσοχή λόγω και του εκπαιδευτικού χαρακτήρα που οφείλει να έχει. Άλλωστε επέλεξε να σπουδάσει υποκριτική γιατί το θέατρο είναι ένα παιχνίδι με κανόνες, που την κρατάει σε διαρκή επαφή με την παιδικότητα.
Και κόντρα στο ρεύμα της εποχής αισιοδοξεί πως κάτι καινούριο μπορεί να γεννηθεί με πείσμα, ομαδικότητα, αλληλεγγύη, υπομονή, εργατικότητα και πίστη. Συμμεριζόμαστε την αισιοδοξία της με την πίστι ότι κάποια στιγμή θα διαφοροποιηθεί αισθητά ο τρόπος ζωής μας, έχοντας ως κύρια βάση την παιδεία. Με τέτοιες παιδικές παραστάσεις αυτή η αισιοδοξία μπορεί να παραμείνει ζωντανή και να μη χαθεί οριστικά…
* Η επαφή με τη σκηνή ήρθε από μικρή ηλικία, κάθε αρχή καλοκαιριού, Αρχαίο Θέατρο Λιβαδειάς μπαλαρινάκι σε παραστάσεις χορού. Η πρώτη θεατρική παράσταση στο Λύκειο, φοιτητικά χρόνια στη Θεσσαλονίκη και στο θεατρικό εργαστήρι ¨Ακτίς Αελίου¨. Μετά, η Μεγάλη Απόφαση-κάθοδος στην Αθήνα, Δραματική Σχολή και τα πράγματα μπήκαν σε ροή.
* Το θέατρο είναι ένα παιχνίδι με κανόνες που με κρατά σε μια διαρκή επαφή με την παιδικότητα. Ο ηθοποιός καλείται να πει κάθε φορά μια διαφορετική ιστορία συνδυάζοντας την καθημερινή παρατήρηση του έξω κόσμου με τα εργαλεία του σώμα, φωνή, ψυχή. Έτσι μου δίνεται η δυνατότητα να ανακαλύπτω και να κατασκευάζω καινούριους κόσμους, ταξιδεύοντας σε σκηνικό χρόνο περισσότερο απ’ όσο θα προλάβαινα σε μια ολόκληρη ζωή.
* Η υποκριτική ήταν και είναι ένα ασταθές επάγγελμα και βέβαια όλη αυτή η οικονομική αστάθεια των τελευταίων χρόνων εντείνει την αγωνία όχι μόνο στους ηθοποιούς αλλά και σε όλα τα επαγγέλματα. Είναι λυπηρό να βλέπεις συνεχώς νέους, δημιουργικούς ανθρώπους να εγκαταλείπουν τη χώρα. Και γι’ αυτούς που μένουν υπάρχει θυμός και φόβος που δεν εκφράζονται, δουλειά που δεν αμείβεται και άνθρωποι που δυστυχώς σε τέτοιες περιόδους βλέπουν τη κρίση σαν ευκαιρία εκμετάλλευσης. Όμως αισιοδοξώ πως κάτι καινούριο γεννιέται με πείσμα, ομαδικότητα και αλληλεγγύη. Με υπομονή, εργατικότητα και πίστη. Είναι ελπιδοφόρο ότι γεννιούνται νέες θεατρικές ομάδες με σεβασμό στη τέχνη του θεάτρου.
* Η τέχνη μπορεί να αποτελέσει τροφή για σκέψη, να προβληματίσει, να αφυπνίσει. Ο τρόπος ζωής μας χρειάζεται ριζικές αλλαγές που κύρια βάση τους έχουν την παιδεία. Απ’ αυτή την άποψη η τέχνη μπορεί να συμβάλλει γιατί είναι ένα ισχυρό μέσο εκπαίδευσης. Για μας που ασχολούμαστε και με το παιδικό θέατρο , ο εκπαιδευτικός χαρακτήρας της τέχνης αποκτά και μία παραπάνω σημασία.
* Η φετινή μας παράσταση ¨Στο Φωτεινό Δωμάτιο¨ είναι η συνέχεια για μένα μιας δουλειάς τεσσάρων χρόνων μαζί με την Ντίνα (σ.σ. Σταματοπούλου) φτιάχνοντας παιδικές παραστάσεις. Υπάρχει αμέτρητη χαρά και απόλαυση βλέποντας καθημερινά τόσα αθώα ζευγάρια μάτια που διψούν να μοιραστούν μαζί μας τον ενθουσιασμό και τον κόπο μας. Τα παιδιά είναι πηγή έμπνευσης και ενέργειας μέσα απ’ τις αληθινές και αυθόρμητες αντιδράσεις τους. Υπάρχει ένας ζωντανός διάλογος μ’ αυτό το πολύ απαιτητικό κοινό, τα παιδιά, που είναι όμως συνάμα ανοιχτά και έτοιμα να μας υποδεχτούν με θέρμη. Είναι σημαντικό για μας να ταξιδεύουμε τόσο τους μικρούς όσο και τους μεγάλους. Για τους μεν μικρούς είναι ευκαιρία να βρουν σε μας ¨συνενόχους¨ σε ταξίδια φαντασίας, για τους δε μεγάλους είναι μία πρόκληση να απεγκλωβίσουν τη φαντασία τους. Πρόκειται για μία ξεχωριστή παράσταση, φτιαγμένη με σκληρή δουλειά και αγάπη που προσφέρει μια ανάσα ευχαρίστησης για όλους εκείνους που είναι ή που θέλουν να αισθανθούν παιδιά.
* Αυτό που την κάνει ξεχωριστή και πρωτότυπη είναι ότι χρησιμοποιούμε και εξελίσσουμε το μέσο που δουλεύουμε εδώ και χρόνια και είναι το θέατρο σιλουετών, δηλαδή το παιχνίδι με τη σκιά. Εννέα ηθοποιοί και μουσικοί παίζουμε διαρκώς μπροστά και πίσω απ τον καμβά, δίνοντας το καλύτερό μας εαυτό καθημερινά, σε πολλούς διαφορετικούς ρόλους. Εμένα αυτή η εναλλαγή ρόλων με ιντριγκάρει, με κάνει πιο ευέλικτη και ευρηματική, με κρατάει σε συνεχή εγρήγορση και μου δίνει τη δυνατότητα να μεταμορφώνομαι επί σκηνής με αυτόπτες μάρτυρες τα παιδιά ,εφόσον δεν κρυβόμαστε για να αλλάξουμε ρόλους.
*Το έργο μιλάει για την ανάπτυξη της συναισθηματικής νοημοσύνης, για το πώς μπορεί ένα παιδί να αναγνωρίζει τα συναισθήματά του και να τα χρησιμοποιεί προς όφελός του. Ντυμένο με υπέροχες μελωδίες του Κωστή Μαραβέγια, έχετε μια φρέσκια παράσταση σε κείμενο και μαγική σκηνοθεσία της Ντίνας Σταματοπούλου, που δεν πρέπει να χάσετε.
* Η προσέλευση του κόσμου είναι τεράστια και συγκινητική, παίζουμε κυριολεκτικά κάθε μέρα για σχολεία και τις Κυριακές ανοιχτά για το κοινό. Αυτή την αναγνώριση για τη δουλειά μας την είχαμε δεχτεί και τα προηγούμενα χρόνια με τις παραστάσεις «Το Μαγικό Ταξίδι της Ευγενίας» και «Τα Αδύνατα Δυνατά» -σε έναν αγαπημένο χώρο, το Θέατρο 104- αλλά τώρα γίνεται σε μεγαλύτερη κλίμακα εφόσον είναι μεγαλύτερο το θέατρο και η παρέα έχει μεγαλώσει.
* Το Γυάλινο Μουσικό Θέατρο έκανε μία επιλογή σε μία φρέσκια ματιά με διαφορετική αισθητική και κάνει μία ποιοτική αλλαγή στην κλίμακα των μεγάλων παραγωγών. Κάθε χώρος έχει τη δική του ομορφιά, και εγώ βρίσκω διαφορετική αλλά εξίσου ενδιαφέρουσα τη πρόκληση να παίζεις είτε σε μια μικρή είτε σε μια μεγαλύτερη σκηνή.
*Με τη Ντίνα Σταματοπούλου μας ενώνει μια βαθειά φιλία χρόνων, που ξεκινάει ήδη από τα χρόνια της σχολής. Τα τέσσερα τελευταία χρόνια συνεργαζόμαστε και επαγγελματικά και η σχέση αυτή εξελίσσεται με αγάπη και εμπιστοσύνη. Αυτό που κάνει τα έργα της ξεχωριστά είναι η ικανότητά της, μέσα από μελέτη, να ενορχηστρώνει ένα παζλ ανθρώπων που αλληλοσυμπληρώνονται επί σκηνής με εικόνες και νοήματα που σε μαγεύουν και σε συγκινούν. Έχει όραμα, δεν επιθυμεί ένα θέατρο πρωταγωνιστών, αλλά προωθεί την ομαδικότητα και τη συνδημιουργία από τις πρώτες κιόλας συναντήσεις με πολύ δουλειά, που είναι αυτό που κάνει έναν θίασο να δένεται . Μου είναι σημαντικό να δουλεύω με ανθρώπους που γνωρίζω και οι συνεργασίες μου να έχουν βάθος χρόνου, γιατί έτσι αναπτύσσεται ένας κοινός κώδικας σε σχέση με την τέχνη μας και διαρκώς προσπαθούμε να εξελισσόμαστε από κοινού. Ταυτόχρονα φυσικά είμαι ανοιχτή στο να δοκιμάσω νέες συνεργασίες.
* Τα χρόνια στη Δήλο ήταν μια γλυκιά και ζεστή ανάμνηση. Υπέροχοι δάσκαλοι και ταλαντούχοι συμφοιτητές, με τους οποίους συνταξιδέψαμε σε μία πραγματικά μοναδική εμπειρία εκπαίδευσης. Σ’ ένα κλίμα ομαδικότητας χτίσαμε φιλίες που κρατούν μέχρι σήμερα, προέκυψαν υπέροχες συνεργασίες, ενώ με πολλούς έχουμε δώσει μελλοντικά επαγγελματικά ραντεβού.
* Η σχέση μου με τη σκηνοθεσία υπάρχει στο πλαίσιο της δουλειάς μου ως ηθοποιού που έχει σαν απαραίτητο κομμάτι και την ικανότητα σε κάποιο βαθμό να μπορώ να αυτοσκηνοθετούμαι. Η μεγάλη μου αγάπη είναι ο χορός και ελπίζω κάποια στιγμή να μπορέσω να τον «παντρέψω» περισσότερο με το θέατρο.
* Ο κινηματογράφος και η τηλεόραση είναι δύο διαφορετικά μέσα απ’ το θέατρο, μιας και έχουν διαφορετικούς κώδικες. Η γεύση από κάποιες μικρού μήκους ταινίες που έχω συμμετάσχει μου έχουν ανοίξει την όρεξη ν’ ασχοληθώ περισσότερο.
* Είμαι αρκετά νέα στο χώρο οπότε κάθε συνεργασία μου μέχρι τώρα μου είναι ξεχωριστή. Το “Μαγικό Ταξίδι της Ευγενίας” που πήρε το βραβείο κοινού All4fun 2013-2014 για τη καλύτερη παιδική παράσταση της χρονιάς ήταν η πρώτη παιδική που συμμετείχα και μου άνοιξε έναν άλλο ορίζοντα.
* Μ’ αρέσει η Αθήνα όταν νυχτώνει, όταν τα φώτα ανάβουν και οι δρόμοι αδειάζουν. Δε μ’ αρέσει που είναι μία πολύ βρώμικη πόλη.
* Μ’ αρέσει στο All4fun που προσπαθεί να φωτίσει τη δουλειά νέων καλλιτεχνών.
& Αναλυτικές λεπτομέρειες για την παράσταση “Στο φωτεινό δωμάτιο” ακολουθούν στον
σχετικό σύνδεσμο: http://www.all4fun.gr/fun/theater/11256-2015-09-02-14-47-11.html
Του Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 2/11/2015