‘Ηταν, δεν ήταν πέντε χρονών όταν η δασκάλα του τον έβαζε να παίζει στις σχολικές παραστάσεις.
Στα δέκα του έγραφε έργα, μαζεύονταν τα παιδιά της γειτονιάς και έπαιζαν σε αυτοσχέδια θέατρα.
Και πέντε χρόνια αργότερα μόλις στα 15 (!) του μπήκε στη δραματική σχολή.
Ο Ορέστης Τρίκας γνώριζε από μικρός ποιο επάγγελμα θ’ ακολουθούσε. Η υποκριτική του ασκούσε πάντα έντονη γοητεία.
Μια τέχνη, στην οποία ισορροπεί και νιώθει ολοκληρωμένος. Ενα μόνιμο παιχνίδι όπου πολλές φορές έρχεσαι αντιμέτωπος με τον ίδιο σου τον εαυτό, όπου κάθε ρόλος δημιουργείται από δικά του κομμάτια.
Τη συγκεκριμένη περίοδο συμμετέχει στην παράσταση «Στα σκοτεινά» στο Cartel, όπου υποδύεται τρεις ρόλους και το διασκεδάζει.
Έχοντας κλείσει πλέον μια επταετία τηλεοπτικής συνύπαρξης με τον Δημήτρη Αρβανίτη εκφράζει στο All4fun και για την ιδιαίτερη προτίμηση του στον κινηματογράφο…
* Η υποκριτική ήρθε από πολύ νωρίς στην ζωή μου. Ήξερα ότι θα γίνω ηθοποιός από τα πέντε μου, θυμάμαι η δασκάλα μου Κα. Γιάννα πάντα με έβαζε να παίζω στις σχολικές παραστάσεις. Οταν πήγα δέκα έγραφα έργα μαζευόμασταν με τα παιδιά της γειτονιάς φτιάχναμε αυτοσχέδια θέατρα με ό,τι βρίσκαμε και παίζαμε. Η απόφαση είχε παρθεί το μόνο που έμενε ήταν να σπουδάσω, έτσι σε ηλικία 15 χρονών έδωσα εξετάσεις και πέρασα στην δραματική σχολή του Ίασμου. Και κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα.
* Υποκριτική για εμένα είναι ένας τρόπος έκφρασης και δημιουργίας. Βρίσκεσαι συνεχώς σε μία αναζήτηση τόσο του ίδιου σου του εαυτού όσο και των ρόλων που καλείσαι κάθε φορά να υποδυθείς. Είναι ένα μόνιμο παιχνίδι που πολλές φορές έρχεσαι αντιμέτωπος με τον ίδιο σου τον εαυτό καθώς κάθε ρόλος δημιουργείται από δικά μας κομμάτια. Είναι μία τέχνη που με ισορροπεί και με ολοκληρώνει, είναι μέρος της ζωής μου αλλά με έναν παράδοξο τρόπο πολύ μακριά από την πραγματική-καθημερινή μου ζωή –αυτή είναι και η μαγεία της υποκριτικής.
* Ένας ηθοποιός αντιμετωπίζει την κρίση όπως οι περισσότεροι άνθρωποι που κάνουν άλλα επαγγέλματα –με ελπίδα , αισιοδοξία και προσπάθεια για να μπορέσεις να συνεχίσεις και να αντέξεις. Νομίζω ότι στις δύσκολες μέρες που διανύουμε δεν πρέπει να χάσουμε αυτά τα στοιχεία ως άνθρωποι. Ίσως οι ηθοποιοί έχουν απλώς την ‘πολυτέλεια’ μέσα από τους ρόλους να ξεφεύγουν λίγο από την πραγματικότητα αλλά η αντιμετώπιση είναι ίδια.
* Σε περιόδους κρίσης ακμάζουν οι τέχνες! Ο κόσμος έχει ανάγκη να εκφραστεί και να ξεφύγει από τα προβλήματα και την σκληρή καθημερινότητα που έχει να αντιμετωπίσει. Μακάρι η τέχνη να έδινε και λύσεις. Τότε τα πράγματα σίγουρα θα ήταν πιο απλά.
* Το «Στα σκοτεινά» είναι ένα εξαιρετικό κείμενο του Γιώργου Ηλιόπουλου, που αποτελείται από μονολόγους. Μέσα σε αυτούς τους μονολόγους βλέπουμε διάφορες ιστορίες από καθημερινούς ανθρώπους –σκοτεινές ιστορίες –από αυτές που δεν μοιραζόμαστε εύκολα με τους γύρω μας. Γι’ αυτό θα μπορούσα να χαρακτηρίσω το κείμενο ως σκοτεινές εξομολογήσεις. Με τον Θοδωρή τον Βουρνά γνωριζόμαστε χρόνια και φέτος σε συνδυασμό με το κείμενο ήρθε η χρονική στιγμή για να γίνει αυτή η όμορφη συνεργασία. Θα έλεγα σε κάποιον να έρθει να μας δει γιατί είναι μια παράσταση που σου προκαλεί πολλά και διφορούμενα συναισθήματα, βλέπεις καθημερινούς χαρακτήρες να ξεδιπλώνουν τα πιο σκοτεινά τους κομμάτια και αυτό από μόνο του είναι μια πρόκληση!!
* Υποδύομαι τρεις διαφορετικούς χαρακτήρες. Ο ένας απ’ αυτούς προσπαθεί να καταλάβει πως είναι να … νιώθεις. Ένα σημαντικό γεγονός τον σημάδεψε και κατέβασε τον διακόπτη των συναισθημάτων του τα πάντα γύρω του τα βλέπει και τα αισθάνεται σαν να είναι ταινία. Ο δεύτερος είναι ένας killer διευθυντής αποζημιώσεων που στοχεύει και τρώει όποιον τολμήσει και απειλήσει την καρέκλα του και ο τρίτος είναι ένας πιτσιρικάς που του αρέσει να φτιάχνει ιστορίες! Ωραίες και πιστευτές ιστορίες. θα μπορούσε να είναι και ο παραμυθάς τις παράστασης που εξιστορεί τις οχτώ αυτές ιστορίες που βλέπει τελικά ο θεατής. Ο κόσμος μέχρι τώρα είναι πολύ ενθουσιασμένος και αυτό μας δίνει δύναμη, σε όλη την ομάδα, να συνεχίζουμε δυναμικά και να προσπαθούμε όλο και περισσότερο για το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα!
* Η παράσταση φιλοξενείται στον Τεχνοχώρο Cartel στον Ελαιώνα. Είναι ένας πολύ όμορφος, σύγχρονος χώρος -εργοστασιακού τύπου. Ο χώρος είναι σχετικά καινούριος , αποτελείται από νέους ανθρώπους γεμάτους ενέργεια, όραμα και αγάπη για το θέατρο. Τέτοιοι χώροι στην Αθήνα είναι απαραίτητοι τόσο για το ίδιο το θέατρο ως οίκημα όσο και για τους συντελεστές μιας παράστασης και κατ’ επέκταση τους θεατές.
* Μέχρι σήμερα είμαι δόξα τω Θεώ ικανοποιημένος με τις δουλείες που έχω κάνει στον κινηματογράφο – αν και λίγες – μιας και έχω συνεργαστεί με πολύ αξιόλογους ανθρώπους που τους εκτιμώ και τους σέβομαι. Είναι εντελώς διαφορετική η αίσθηση που σου προκαλεί ο κινηματογράφος, όπως φυσικά και οι ρυθμοί της δουλειάς γύρω από μια ταινία Απολαυστική θα την έλεγα αφού εγώ στις ταινίες που έχω συμμετάσχει το απόλαυσα πραγματικά. Η πρώτη μου εμπειρία ήταν στην ταινία μικρού μήκους «Κάνε παιδί να δεις καλό», έπειτα η ταινία του Στάμου Τσάμη “No Parking” και τέλος η ταινία μεγάλου μήκους του Δημήτρη Αρβανίτη με τίτλο “Μια νύχτα στην Αθήνα”. Σίγουρα θα ήθελα να κάνω και άλλα πράγματα στον κινηματογράφο ταινίες και ρόλους που θα με ιντριγκάρουν, θα με δυσκολέψουν, θα με βάλουν στο τριπ να ψαχτώ. Δεν βιάζομαι, δεν αγχώνομαι, δεν φοβάμαι.
* Η παρουσία μου στην τηλεόραση και η συνεργασία μου με τον Δημήτρη Αρβανίτη τα τελευταία 7 χρόνια ήταν πραγματικά ένα τεράστιο σχολείο για έμενα. Γνώρισα την τηλεόρασης και τα εκφραστικά μου μέσα, σ’ αυτήν. Ανακάλυψα έναν νέο έρωτα για εμένα που μέχρι πρότινος δεν ήξερα. Δεν το κρύβω ότι στις αρχές ήμουν σοκαρισμένος και πίστευα ότι δεν θα μπορέσω να αντεπεξέλθω στους ρυθμούς του καθημερινού αλλά τελικά με την τριβή όλα συνηθίζονται! Δεν θα ξεχάσω πότε της πλάκες που κάναμε με τα παιδιά όπως και τον επαγγελματισμό του Δημήτρη Αρβανίτη σε όλα….
* Στην αρχή με τρόμαξε λιγάκι όλο αυτό με την αναγνωρισιμότητα. Ήταν κάτι ξένο για εμένα και ένιωθα πολύ περίεργα. Δεν μπορούσα να το διαχειριστώ, αλλά με τον καιρό όλο αυτό έφυγε και τώρα δεν μου κάνει αίσθηση. Όταν ο κόσμος σε πλησιάζει και σου λέει όμορφα πράγματα για την δουλειά σου είναι κάτι που αν μη τι άλλο σε κάνει χαρούμενο και σου δίνει θάρρος να συνεχίσεις να δουλεύεις.
* Δε σκέφτομαι γενικώς το αύριο. Προσπαθώ να ζω το εδώ και τώρα και όπου με οδηγήσει, έχω σκηνοθετήσει δυο παραστάσεις στο παρελθόν αλλά δεν το είχα δει ποτέ ως έναν υποψήφιο δρόμο συνέχισης της δουλειάς μου! Όσον αφορά στο τραγούδι και το χορό μπορώ να πω ότι είναι δύο τέχνες που με ελκύουν πολύ. Έχω ασχοληθεί περισσότερο με το τραγούδι από ό’τι με το χορό αλλά και τα δύο θα μπορούσα να πω ότι μου αρέσουν το ίδιο. Το απολαμβάνω όταν είμαι πάνω στη σκηνή, χορεύω και τραγουδάω. Είναι από τις στιγμές που πραγματικά χαίρομαι.
* Για το καλοκαίρι δεν έχω κλείσει κάτι καθώς σκέφτομαι να ξεκουραστώ επιτέλους και να απολαύσω τα μπάνια μου ενώ για την νέα σεζόν βρίσκομαι ακόμα σε συζητήσεις.
* Υπάρχουν πολλοί αξιόλογοι άνθρωποι στο χώρο που εκτιμώ και θαυμάζω τη δουλειά τους. Δεν μπορώ να πω κάποιον συγκεκριμένα θα είναι αδικία. Αλλωστε όπως είπα δεν σκέφτομαι το αύριο. Ζω το εδώ και τώρα!
* Τα πάντα αγαπώ στην Αθήνα. Είμαι παιδί του κέντρου. Τι καλύτερο από τις τις βόλτες κάτω από την Ακρόπολη. Στην Πλάκα, στο Μοναστηράκι, στο Θησείο, Μου αρέσει η ενέργεια που επικρατεί στην ατμόσφαιρα της Αθήνας και κυρίως το βράδυ όταν ηρεμούν τα πάντα. Αυτό που μ’ ενοχλεί πραγματικά είναι η βρωμιά που θαμπώνει όλοι αυτήν την ομορφιά.
* Στο All4fun μου αρέσουν τα πάντα… Αλήθεια!
& Αναλυτικές λεπτομέρειες για την παράσταση «Στα σκοτεινά» ακολουθούν στον σχετικό σύνδεσμο: http://www.all4fun.gr/fun/theater/10671-q—-making-movies-q—cartel.html
Του Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 19/5/2015