Μετακόμισε στο Λονδίνο διότι ήθελε να παίζει σε ταινίες. Αρχικά δεν είχε αντιληφθεί τη δυσκολία να φεύγεις από την Ελλάδα για ν’ ακολουθήσεις την υποκριτική σε μια άλλη χώρα. Σταδιακά, όμως, κατάφερε να προσαρμοστεί στα αγγλικά δεδομένα και να ζήσει το όνειρο της.
Η Βασιλική Βλάχου βρίσκεται πλέον αρκετά χρόνια στη βρετανική πρωτεύουσα και μετά την πρώτη της ταινία μικρού μήκους “Τwo Persons Max” βρίσκεται στο pre-production της παρθενικής μεγάλου μήκους ταινία της.
Πρόκειται για ένα ερωτικό/ψυχολογικό θρίλερ με αρκετή δόση χιούμορ, φιλοσοφικές αναφορές και πολλές ανατροπές, το οποίο της πήρε δύο χρόνια για να το γράψει και στο οποίο θα έχει τριπλή ιδιότητα (ηθοποιός – συγγραφέας – παραγωγός).
– Πότε και γιατί αποφάσισες να πας στην Αγγλία;
Το φθινόπωρο του 2008 ολοκλήρωσα κάποια γυρίσματα για τη σειρά «Αληθινοί Έρωτες» και έφυγα για το Λονδίνο ακριβώς την επόμενη μέρα (δεν είναι σχήμα λόγου – ήταν όντως την επόμενη μέρα). Έξι περίπου μήνες μετά, πήγα στην Κύπρο για τρίμηνα γυρίσματα της σειράς ¨Το Πρόβλημά μου με τις Γυναίκες¨ και μετά επέστρεψα στο Λονδίνο. Αποφάσισα να έρθω στην Αγγλία, γιατί πολύ απλά ήθελα να παίζω σε ταινίες. Δεν μου πέρασε καν από το μυαλό πόσο δύσκολο θα ήταν αυτό στην πραγματικότητα. Αν δεν τα βλέπεις απλά τα πράγματα – με κάποια αθωότητα ή μάλλον με άγνοια κινδύνου- ποτέ δεν πρόκειται να κάνεις το επόμενο βήμα. Νομίζω πως ο πολύς ρεαλισμός σκοτώνει τα όνειρα…
– Πώς βιώνεις την παρουσία σου εκεί; Είσαι ευχαριστημένη με τα όσα έχεις ζήσει μέχρι τώρα και σε επαγγελματικό επίπεδο, αλλά και στην καθημερινότητα σου;
Αν μου έλεγε κάποιος γεγονότα που θα ζούσα πριν έρθω, αποκλείεται να τον πίστευα. Μάλλον θα γελούσα ή ίσως να σήκωνα περιπαιχτικά το φρύδι. Το Λονδίνο είναι μια απίστευτα τυχοδιωκτική πόλη, το οποίο είναι γοητευτικό και ταυτόχρονα σκληρό. ‘Εκανα και ακόμα κάνω άσχετες δουλειές για να εξασφαλίσω τα ως προς το ζην, αλλά παράλληλα, παλεύω και κάνω αυτό ακριβώς που θέλω. Κατάφερα να παίζω και να γράφω σενάρια σε μια ξένη γλώσσα, χωρίς να έχω καν σπουδάσει εδώ. Αυτό πήρε χρόνο και μ’ έχει βασανίσει πολύ, αλλά μου έδωσε και συνεχίζει να μου δίνει απίστευτη χαρά.
– Σκέφτεσαι το ενδεχόμενο να επιστρέψεις κάποια στιγμή στην Ελλάδα ή βλέπεις το μέλλον σου στο εξωτερικό;
Βλέπω το μέλλον μου εκεί που θα με οδηγήσει μια πολλά υποσχόμενη συνεργασία και ένας δυνατός ρόλος. Δεν σκέφτομαι ενδεχόμενα, αλλά παθιάζομαι με πράγματα που συμβαίνουν τώρα και είμαι πάντα ανοιχτή σε ενδιαφέρουσες προτάσεις που θα με εξελίσσουν σαν ηθοποιό και σεναριογράφο.
– Θα συνιστούσες και σε άλλους Ελληνες ηθοποιούς ν’ ακολουθοήσουν μια ανάλογη πορεία; Και να πάρουν την απόφαση να φύγουν από εδώ για να αναζητήσουν μια καλύτερη τύχη;
Είναι μεγάλη θυσία ν’ αφήσεις την χώρα σου, την οικογένεια και τους φίλους σου. Τέτοια θυσία έχει νόημα αν ξέρεις ακριβώς τι θέλεις και είσαι αποφασισμένος να το προσπαθήσεις. Χρειάζεται να έχεις μια δόση τρέλας, υπομονή, επιμονή και να δουλεύεις ακατάπαυστα για αυτό που θες να κάνεις, γιατί εύκολα δεν θα στο δώσει κανείς και σε καμιά χώρα. Α, χρειάζεται και σκληρό στομάχι – αυτό το θεωρώ αυτονόητο. Αν υπάρχουν όλα αυτά, τότε φυσικά και θα συνιστούσα σε κάποιον ηθοποιό να έρθει εδω. Δεν ξέρω αν η μέχρι τώρα πορεία μου με οδηγήσει εκεί που θέλω. Ξέρω ότι αν είναι να αποτύχω, τουλάχιστον ας είναι σε κάτι που θέλω πραγματικά να κάνω.
– Μίλησε μας για την ταινία σου. Πώς προέκυψε, πώς την υποδέχθηκε το κοινό και πώς βίωσες την όλη εμπειρία;
Πριν από δύο χρόνια αποφάσισα αντί να περιμένω από τον ατζέντη μου και από τους casting directors να μου κλείσουν δουλειά, να γράψω ακριβώς τον ρόλο που θέλω να παίξω, στην ταινία που θέλω να με δω να παίζω και να βρω τους ανθρώπους που θα την κάνουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Για να είμαι ειλικρινής, η απελπισία με οδήγησε να κάνω την ταινία μου. Τόσο απλά. Το Two Persons Max είναι ένα ανατρεπτικό ψυχολογικό θρίλερ που εκτυλίσσεται αποκλειστικά σ’ένα ασανσέρ. Γυρίστηκε στα Pinewood studios, κέρδισε αρκετά βραβεία σε festivals και κυρίως τις εντυπώσεις όσων το είδαν. Όσες φορές είχα την ευκαιρία να το παρακολουθήσω μαζί με κοινό, μου έκανε εντύπωση το γέλιο τους σε σημεία που δεν το περίμενα και επίσης, αυτός ο αχνός ήχος της έκπληξης που κάνεις όταν ξαφνιάζεσαι με κάτι. Δεν θα ξεχάσω στη Νένα Υόρκη (που είναι και κάπως πιο εκφραστικοί οι άνθρωποι), μια γυναίκα άφησε να της ξεφύγει ένα “oh, my god!” κατά τη διάρκεια, γεγονός που φυσικά με ενθουσίασε.
– Στο απώτερο μέλλον στόχος σου εκτός από την υποκριτική είναι να γράφεις και να σκηνοθετείς;
Προς το παρόν, ετοιμάζω την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία μου Sparrow’s Call, μαζί με μια ομάδα πολύ καλών συνεργατών (dir Tim Kent / DG productions). Είναι ένα ερωτικό/ψυχολογικό θρίλερ με αρκετή δόση χιούμορ, φιλοσοφικές αναφορές και πολλές ανατροπές. Μου πήρε δύο χρόνια να γράψω το σενάριο το οποίο βασίζεται σε αληθινά γεγονότα και τώρα πια βρισκόμαστε στο pre-production. Έχοντας τριπλή ιδίοτητα στο συγκεκριμένο (ηθοποιός/συγγραφέας/παραγωγός), προσπαθώ να αφοσιώνομαι ξεχωριστά σε κάθε ιδιότητα και να βελτιώνομαι. Δεν έχω σκεφτεί την σκηνοθεσία. Θέλω πρωταρχικά να παίζω, αλλά επίσης μ’αρέσει και να γράφω ενδιαφέρουσες ιστορίες με δυνατούς χαρακτήρες. Στόχος μου είναι να προκαλώ κάτι στην ψυχή και το μυαλό των ανθρώπων μέσα από την δουλειά μου… Να τους επηρεάζω!
– Πώς αντιμετωπίζουν στην Αγγλία τους Έλληνες ηθοποιούς, αλλά και γενικότερα ηθοποιούς που δεν έχουν γεννηθεί εκεί. Υπάρχει ρατσισμός ή όλα τα έχεις βρει καλά;
Θα ήταν ψέμα να πω ότι δεν υπάρχει ένα είδος ρατσισμού, αλλά δεν νομίζω να υπάρχει και χώρα που ο ρατσισμός να απουσιάζει εντελώς. Είναι πολύ δύσκολα για όποιον ξένον έρχεται εδώ. Αν δε, είσαι και γυναίκα και ξένη, τότε πρέπει να συνηθίσεις στο ν’ακούς να σου λένε ότι βασικά δεν υπάρχει περίπτωση να τα καταφέρεις. Παρ’ολα αυτά, αν δουλεύεις σκληρά και αποδέχεσαι το σύστημα (χωρίς να αντιδράς με το παραμικρό), θα σου δοθεί τελικά η ευκαιρία να προχωρήσεις, ανεξάρτητα από το πού είσαι. Απλά θα είναι πάντα δύσκολο, εφ’οσον είσαι ¨ξένος¨ – όχι όμως και ακατόρθωτο.
– Ποιες είναι οι δυσκολίες που αντιμετωπίζει ένας ηθοποιός στην Αγγλία σχετικά με τη γλώσσα, δεδομένου πως δεν είναι η μητρική του;
Η κύρια δυσκολία όταν παίζεις σε μια γλώσσα που δεν είναι η μητρική σου είναι να μιλάς καθαρά, να προσέχεις το ”intonation” και ταυτόχρονα να παίζεις φυσικά. Χρειάζεται εξάσκηση και να κοινωνικοποιείσαι με Άγγλους. Η άλλη δυσκολία που θα αντιμετωπίσεις είναι να βρείς ρόλους να παίξεις, αφού εξ’αιτίας της γλώσσας και της προφοράς σου, αποκλείεσαι από την πλειονόητητα των διαθέσιμων ρόλων. Επίσης, πολύ συχνά θα ακούς τη λέξη “impossible”. Καλό θα είναι να την αγνοείς και να ακολουθείς απτόητος την πορεία σου…
& Μπορείτε να δείτε την ταινία “Two Persons Max” στο youtube: https://www.youtube.com/watch?v=YOfoohFUOXU
Tου Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 19/5/2015