11.4 C
Athens
Παρασκευή, 14 Φεβρουαρίου, 2025

H επιλογή της εβδομάδας: Κατάδικός μου

Σ’ ένα κατάμεστο καλοκαιρινό θέατρο η προσμονή για μία παράσταση με τόσο καλές κριτικές οφείλω να ομολογήσω πως ήταν μεγάλη. Ο τίτλος διφορούμενος. Το «Κατάδικός μου», προσωπικά μου έφερνε στο μυαλό περισσότερο τους φυλακισμένους, τους έγκλειστους, τους κατάδικους του νόμου, παρά την γεμάτη πάθος έκφραση που θα ξεστόμιζε ένας ερωτευμένος στο αντικείμενο του πόθου του για να δηλώσει την εσωτερική ανάγκη της κυρίευσης του άλλου που θέτει σε λειτουργία ο έρωτας.
 
Το «ακατάστατο» σκηνικό το οποίο υποδέχεται τους θεατές, βρίσκει τη θέση του όσο εκτυλίσσεται η παράσταση, θυμίζοντάς μου το χάος της καθημερινότητας και πώς ένα μονάχα γεγονός μπορεί να οδηγήσει σε έναν καταρράκτη αλλαγών που στο τέλος μόνο θα αναδειχθεί η σημασία αυτών ξεδιαλύνοντας κάθε τι, πώς και γιατί.
Στη συγκεκριμένη παράσταση το εναρκτήριο γεγονός αποτελεί η απόπειρα διάρρηξης του σπιτιού της Καίτης (Ελένη Ράντου), φρεσκοχωρισμένης φιλολόγου με ιδιαίτερη αδυναμία στην κατανάλωση ηρεμιστικών, από τον Καρίμ (Ορφέας Αυγουστίδης), έναν Ιρανό μετανάστη, ο οποίος καταφέρνει να ξεφύγει με λάφυρό του ένα…χαλί, για να χτυπηθεί λίγο αργότερα από ένα αυτοκίνητο.

Ωστόσο, επειδή τίποτα στη ζωή δεν είναι τυχαίο, ο υπεύθυνος του ατυχήματος που θα παρατήσει επιπλέον τον Καρίμ τραυματισμένο, είναι ο πρώην άντρας της Καίτης, ο Γιάννης (Πυγμαλίωνας Δαδακαρίδης), βαλκανιονίκης και υπερφίαλα γεμάτος από τη μοναδική του νίκη αναλώνει τώρα τη ζωή του σε ελευθερίες τύπου αλκοόλ, θηλυκές υπάρξεις και ναρκωτικά. Το ατύχημα αυτό φέρνει τον Γιάννη στο σπίτι της Καίτης, μιας και είναι η μοναδική που μπορεί να τον στηρίξει. Και σαν να μην έφτανε αυτή η σύμπτωση, το καρέ δένει με τη νοσηλεία του Καρίμ στον ίδιο νοσοκομειακό θάλαμο με τον ανοϊκό πατέρα της Καίτης (Μπάμπης Γιωτόπουλος) συνταξιοδοτημένου καθηγητή πανεπιστημίου. Και συνδετικός κρίκος όλων η Καίτη.
Πώς θα αντιδράσει σε όλες αυτές τις αναποδιές ένας σχεδόν υπό κατάρρευση άνθρωπος; Θα συμβουλεύσει τον Γιάννη να καταθέσει στην αστυνομία; Θα εκμεταλλευτεί τη σύμπτωση που έφερε τον πατέρα της και τον Καρίμ στο ίδιο δωμάτιο για να βοηθήσει τον Γιάννη;  Θα αντιληφθεί το γεγονός σαν πρώτης τάξεως ευκαιρία για να κρατήσει κοντά της τον άντρα της; Για πάντα;
 
Το κείμενο που συνυπογράφουν η Ελένη Ράντου, η Σάρα Γανωτή και ο Νίκος Σταυρακούδης είναι ένας επίκαιρος συγκερασμός όλης της ουσίας του ανθρώπου του σήμερα, καθώς έρωτας, εγωισμός, ηθική, ρηχότητα, ξενοφοβία και ρατσισμός ενώνονται σε μία γλαφυρή σκιαγράφηση της ολοκληρωτικής αλλοτρίωσης του ανθρώπινου πνεύματος που επικρατεί τη σημερινή εποχή.
Τα πάθη του ανθρώπου αποτελούν το κέντρο του έργου, με κινητήριο άξονα την παθολογική αγάπη που βιώνουν κάποιοι άνθρωποι και την αδυναμία τους να σταθούν ως μια υπόσταση αυθύπαρκτη. Με τον εγωισμό και το ρατσισμό να καθοδηγούν και να περιπλέκουν το γαϊτανάκι της ζωής της Καίτης με τέτοιο τρόπο που, παρ’ όλη την κωμικότητα των γεγονότων, η τραγικότητα των καταστάσεων υποβόσκει πολύ έντονα, υποσκάπτοντας αργά και σταθερά τον χαρακτηρισμό κωμωδία.
 
Η Ελένη Ράντου ως νευρωτική σαραντάρα σ΄ έναν γάμο που ολισθαίνει ταχύτατα στο τέλμα, δίνει μια εξαιρετική ερμηνεία τόσο στις κωμικές της στιγμές, αλλά ακόμη περισσότερο στις δραματικές, κορυφώνοντας την πλοκή και το συναίσθημα των θεατών, γεγονός που φαίνεται έκδηλα στην αρχή του δεύτερου μέρους με σύσσωμο το κοινό να παίρνει ανοιχτά το μέρος της Καίτης σε ένα παιχνίδι διάδρασης ηθοποιού και θεατή.
Ιδιαίτερη έκπληξη για τον ρόλο του «macho» Γιάννη, μου προκάλεσε ο Πυγμαλίωνας Δαδακαρίδης, ο οποίος ξεδίπλωσε με άνεση και υποκριτική δεινότητα και αυτή την πλευρά του ταλέντου του, υποδυόμενος εκπληκτικά πιστά τον άνανδρο, ψευτόμαγκα σύζυγο, ο οποίος επαναπαύεται σε μία επιτυχία του παρελθόντος, με μοναδικό ενδιαφέρον του τώρα τις γυναίκες και το ποτό. Ένας άνθρωπος χωρίς κανένα ψυχικό έρεισμα ηθικής που πίσω από την ανάγκη του για ασφάλεια την οποία αποζητά στην αγκαλιά της Καίτης, βρίσκεται η κενότητα ενός χαρακτήρα στυγνά συμφεροντολόγου.
Ο γλυκά στερεοτυπικός μετανάστης Καρίμ ενσαρκώνεται με εξαιρετική επιτυχία από τον Ορφέα Αυγουστίδη, ο οποίος ερμηνεύει τον Ιρανό με τα σπαστά ελληνικά του και συνάμα την αμέριστη προθυμία να βοηθήσει όπου μπορεί αλλά και να μάθει καινούργια πράγματα όπως το α στερητικό!
Υπέροχα διασκεδαστικός και ο Μπάμπης Γιωτόπουλος ως πατέρας της Καίτης, που πάσχει από Alzheimer και ποτέ δεν αναγνωρίζει την κόρη του, παρ’ όλες τις προσπάθειες της να του ξαναζωντανέψει τις μνήμες σε σκηνές που χαρίζουν άπειρο γέλιο στο κοινό.
 
Εξίσου καταιγιστικά αστείος και ο Δημήτρης Καπετανάκος ως Σάσα, έναν σλαβορωσικής καταγωγής εργοδότη και προσωρινά, φίλο του Καρίμ, μπλεγμένου σε μαφίες, όπλα και ναρκωτικά, κεντώντας με εξαιρετική υποκριτική άνεση καθώς εκσφενδονίζει τη μία καλογραμμένη ατάκα μετά την άλλη.
 
Φυσικά από το συνολικό πλάνο αυτών των χαρακτήρων δεν θα μπορούσε να λείπει και ο γλαφυρός ρόλος του Μιχάλη Ιατρόπουλου ως κολλητού φίλου του Γιάννη, το πρωτοπαλίκαρό του σε κάθε βρωμοδουλειά, που όμως η ηλικία και μία εγχείρηση by pass, έχουν εντείνει την ανικανότητά του για οτιδήποτε ανώτερο.
Και όλη αυτή η φουριόζα συνύπαρξη τόσων διαφορετικών ανθρώπων κινείται υπό την διακριτική καθοδήγηση του Γιώργου Παλούμπη, ο οποίος όμως δημιουργεί τις κατάλληλες συνθήκες για την ανάδειξη των κορυφαίων σκηνών του έργου, αφήνοντας απερίσπαστο τον θεατή να βουτήξει θριαμβευτικά στο συναίσθημα που εκδηλώνουν οι ταλαντούχοι ηθοποιοί επί σκηνής.
Στο μοντέρνο σκηνικό της Μαγιού Τρικεριώτη που είναι ταυτόχρονα σπίτι, νοσοκομείο και οικειοθελής φυλακή, η παράσταση «Κατάδικός μου», φλερτάρει στενά με την κωμωδία, αλλά το δραματικό αδιέξοδο της μοναξιάς του σύγχρονου ανθρώπου είναι ο πραγματικός πρωταγωνιστής.
Μια μοναξιά που για να καλυφθεί και να καλύψει το κενό που αφήνει στις ψυχές μας, μεταμορφώνεται, αλλάζει σχήμα και ενδύεται τον μανδύα της αγάπης κάποιες φορές, καθώς «η αγάπη είναι ο φόβος που μας κρατάει ενωμένους», ένας φόβος που φυλακίζει άθελά του κορμιά και ψυχές, αισθήματα και αισθήσεις με την αδιόρατη αλλά ταυτόχρονα σπαρακτικά δυνατή επιθυμία να σε πνίξει…
 
«Κατάδικός μου» λοιπόν, διαλέξτε τη δική σας ερμηνεία του τίτλου σε μία συγκινητική, σύγχρονη και αληθινή παράσταση που μιλάει για τον καθένα μας και ίσως για αυτό να με δυσκόλεψε στην αρχή για να βρω τα ονόματα των ηρώων, αλλά δικαίως καταχειροκροτήθηκε στο τέλος.
 
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ: 
 
Σκηνοθεσία: Γιώργος Παλούμπης
Σκηνικά: Μαγιού Τρικεριώτη
Κοστούμια: Μανώλης Γαλετάκης
Φωτισμοί: Κατερίνα Μαραγκουδάκη
Κίνηση: Αντιγόνη Γύρα
Μουσική επιμέλεια: Κώστας Ζήκος
Video art: Ακης Πολύζος
Φωτογραφία: Ορφέας Εμιρζάς
 
ΠΑΙΖΟΥΝ: 

Ελένη Ράντου

Πυγμαλίων Δαδακαρίδης
Ορφέας Αυγουστίδης
Μπάμπης Γιωτόπουλος
Μιχάλης Ιατρόπουλος
Δημήτρης Καπετανάκος 
& Μπορείτε να δείτε τους σταθμούς της περιοδείας στον σχετικό σύνδεσμο: http://www.all4fun.gr/fun/theater/8785-q–q—-2014.html
Της Νάζης Τσιλιγκερίδου, 28/8/2014 

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ

Σχετικά Άρθρα

Τελευταία Άρθρα