Ξεκίνησα ένα κρύο απόγευμα του Νοέμβρη, ανήμερα της επετείου του Πολυτεχνείου, να επισκεφθώ το Θέατρο Κάτια Δανδουλάκη για να δω την παράσταση «Ο αόρατος επισκέπτης» του Ισπανού συγγραφέα και σκηνοθέτη Oriol Paulo.
Το απόκεντρο ήσυχο, άδειο, ο κόσμος έχει μαζευτεί έξω από το Πολυτεχνείο.
Περνάω μπροστά από τη ΓΑΔΑ, προς το παρόν, ησυχία, δύο κλούβες των ΜΑΤ μόνο, παραταγμένες στην Πατησίων.
Η υπόθεση του έργου, η εξής: ο Αντριάν, ο πιο επιτυχημένος επιχειρηματίας της χρονιάς, βρίσκεται κατηγορούμενος για τον φόνο της ερωμένης του, Λάουρα, διάσημης φωτογράφου. Αυτή τη στιγμή, βρίσκεται σε κατ’ οίκον περιορισμό, η σύζυγος και τα παιδιά του τον έχουν αφήσει μόνο.
Ο δικηγόρος του είναι εκτός πόλης, του στέλνει όμως μία δαιμόνια δικηγόρο, τη Βιρτζίνια, την καλύτερη στην προετοιμασία για την επερχόμενη δίκη.
Εκείνη του λέει: «Η μαρτυρία σου έχει τρύπες και χρειάζομαι λεπτομέρειες. Η αληθοφάνεια βασίζεται σε λεπτομέρειες. Μπορώ να τις χρησιμοποιήσω για να πείσω τον κόσμο ότι είσαι αθώος. Σε διαβεβαιώνω, μπορώ να το κάνω.»
Και εκεί ξεκινά η αφήγηση της ιστορίας… Η αλήθεια και το ψέμα μπλέκονται σε έναν σφιχτοδεμένο ιστό, που όσο πιο πολύ ξεδιπλώνεται τόσο πιο περίπλοκος γίνεται. Ο Αντριάν είναι παγιδευμένος σε μία δίνη από ανομολόγητους φόβους, παρορμητικές αποφάσεις, υποψίες και σκιές, μυστικά και ψέματα. Η Βιρτζίνια δε σταματά στα λεγόμενά του, τον πιέζει, τον ρωτά, τον στριμώχνει, μέχρι να φωτίσει τις σκοτεινές πτυχές του μυστηρίου, με σκοπό να αποκαλύψει την αλήθεια. Έχει όμως μόνο δύο ώρες στη διάθεσή της μέχρι να αρχίσει η δίκη. Ο χρόνος μετράει αντίστροφα και κάθε λεπτό που περνάει μας φέρνει πιο κοντά στην αποκάλυψη της αλήθειας. Ή μήπως όχι;
Πόση αλήθεια χωράει σε ένα ψέμα; Πόσο ψέμα κρύβει μια αλήθεια;
Γιατί κάθε ιστορία, έχει δύο πλευρές.
Όμως η αλήθεια έχει μόνο μία…
«Ο αόρατος επισκέπτης» είναι μια συναρπαστική ιστορία μυστηρίου σε σκηνοθεσία της Σοφίας Σπυράτου, η οποία χωρίς να φλυαρεί, χτίζει κομμάτι κομμάτι, διαδοχικά, τη διαδρομή προς την τελική αποκάλυψη. Σε ένα μεταβαλλόμενα λειτουργικό σκηνικό του Μανόλη Παντελιδάκη που το φωτίζει με ιδιαίτερο ενδιαφέρον ο Περικλής Μαθιέλλης, προβάλλονται σε video wall μέρη της ιστορίας με υπεύθυνο για την κινηματογράφηση, τον Νίκο Σούλη.
Ομολογώ ότι κάποια στιγμή είχα τόσο βουτήξει σε αυτό που εκτυλισσόταν μπροστά στα μάτια μου, που ξέχασα ότι ήμουν σε θεατρική παράσταση. Σε αυτό βοηθά και το όμορφο θέατρο «Κάτια Δανδουλάκη» με την απρόσκοπτη οπτική όσο ψηλά και να καθίσεις.
Η κυρία Δανδουλάκη κρατά τον ρόλο της δαιμόνιας δικηγόρου με σεβασμό στο πρόσωπο και στο λειτούργημα, γνήσια δυναμική και ταυτόχρονα περιεκτική, η χροιά της φωνής της μου έμεινε για ώρες στα αυτιά μου.
Μαζί της συμπρωταγωνιστούν επάξια στους ρόλους τους ο Χρήστος Πλαΐνης, ο Θανάσης Πατριαρχέας, η Μελίνα Λεφαντζή, ο Ντίνος Σπυρόπουλος και η Χλόη Μάντζαρη συνθέτοντας μια καλοκουρδισμένη παράσταση που συστήνεται ως αστυνομική ιστορία μυστηρίου, αλλά που για εμένα τα σημαίνοντα κοινωνικοπολιτικά ανάλογα με τα δρώμενα στον τόπο μας, κατέκλυζαν κάθε στιγμή το μυαλό μου.
Σαν déjà vu ακούστηκε η ποινή του κατ’ οίκον περιορισμού του πλούσιου επιχειρηματία με τον διάσημο δικηγόρο ενάντια στον απλό, εργαζόμενο σε ένα μικρό, συνοικιακό συνεργείο αυτοκινήτων, πατέρα, και σε αυτή την τραγική φιγούρα της μάνας. Να τον φοβάσαι του είπαν όλοι …
Πόσες μάνες πέρασαν από το μυαλό μου φεύγοντας από το θέατρο… μερικά ονόματα, λέξεις μόνο αρκούν, και ξετυλίγονται έτσι απλά, αμέτρητες ιστορίες μανάδων και πατεράδων που ζητούν τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από δικαιοσύνη.
Φοιτητές, Πολυτεχνείο, Αλέξης, Παύλος, Ζακ, Καρολάιν, Άλκης, Μιχάλης, Αναστάζια, Αντώνης, δωδεκάχρονη, Κολωνός, σωματεμπορία, Άγιοι Ανάργυροι, γυναικοκτονίες, Πύλος, μετανάστες, Τέμπη, έγκλημα.
Ο πρωτότυπος τίτλος της ταινίας του Oriol Paulo είναι Contratiempo, που σημαίνει ατύχημα ή άκαιρο συμβάν που εμποδίζει ή αναστέλλει την ομαλή πορεία σε κάτι.
Στα αγγλικά και στα ελληνικά, ο τίτλος έχει μεταφραστεί σε The Invisible Guest – Ο Αόρατος Επισκέπτης. Για τον καθένα στο έργο, ο αόρατος επισκέπτης είναι κάτι διαφορετικό, ίσως ο φόβος, οι τύψεις, η δικαίωση, το πάθος για την ανακάλυψη της αλήθειας.
Ξαναπέρασα από τη ΓΑΔΑ. Τώρα οι κλούβες των ΜΑΤ είχαν πολλαπλασιαστεί και κόσμος εν υπηρεσία στεκόταν πολύς γύρω γύρω.
Ο δικός μου αόρατος επισκέπτης, οι σκέψεις…
& Aναλυτικές πληροφορίες για το πρόγραμμα των παραστάσεων και όλους τους συντελεστές της ΕΔΩ
Της Νάζης Τσιλιγκερίδου, 22/11/2024