«Συρανό», το έμμετρο, ρομαντικό δράμα του 19ου αιώνα διάλεξε ο Γιώργος Νανούρης να μας συστήσει επί σκηνής μέσα από τη μοναδική του σκηνοθετική ματιά.
Διανύοντας μια εποχή που κινείται με ιλιγγιώδη ταχύτητα και παντού είναι κυρίαρχη η εικόνα μιας τελειότητας, η επιλογή του Νανούρη να δώσει νέα πνοή σε ένα έργο όπου κυριαρχεί η γλώσσα και αναμετράται με την αληθοφάνεια της πραγματικότητας με χαροποίησε ιδιαίτερα και το αποτέλεσμα ξεπέρασε κάθε μου προσδοκία.
Σε ένα αφαιρετικό σκηνικό, οι ηθοποιοί έχοντας στα χέρια τους ένα καθαρά ποιητικό κείμενο σε μια εξαίσια μετάφραση του Στρατή Πασχάλη, μας διηγούνται μια ιστορία για τον αγνό έρωτα, τη φιλία, το κάλλος, τη γενναιότητα. Και ήταν τέτοια η αγάπη και η φροντίδα του σκηνοθέτη να ακουστεί το κείμενο που οικοδόμησε μια παράσταση στην οποία εναρμονίζεται άψογα ο λόγος και η σωματική έκφραση.
Κάτω από έναν φωτισμό, που δημιουργούσε παιγνιώδεις και αινιγματικές σκιάσεις, στήθηκε μια ατμόσφαιρα εξαιρετικής αισθητικής που σε μετέφερε μαγικά σε έναν κόσμο που μπορείς να βρεις την ομορφιά της αλήθειας και της καθαρότητας.
Ο Βάιος Πράπας άντλησε τη μουσική του από διαφορετικά είδη και ο μουσικός Αθηνόδωρος Καρκαφίρης συνομιλούσε ζωντανά επί σκηνής με τους έμμετρους μονολόγους συμπληρώνοντας εξαιρετικά τη σκηνική δράση.
Η παράσταση όμως είχε την ευτυχή συγκυρία να πλαισιώνεται από μια ομάδα ηθοποιών με υπέροχες ερμηνείες εκτελώντας διαφορετικούς θεατρικούς κώδικες αλλά κυρίως το σωματικό θέατρο.
Ο Μιχάλης Σαράντης μας σαγήνευσε με τη σπιρτώδη μετάβαση από την οργισμένη φλόγα της ψυχής σε μια ευφρόσυνη κωμικότητα. Με τη γεμάτη ειλικρίνεια πηγαία ερμηνεία του, απέδωσε έναν χαρακτήρα που προσπαθεί να ισορροπήσει μέσα του η ευφυΐα και το συναίσθημα και εν τέλει βιώνει την κοινωνική απομόνωση.
Η Λένα Παπαληγούρα ενσαρκώνει με φυσική απλότητα αλλά και αμεσότητα τη Ρωξάνη που με τη στιβαρότητα της ερμηνείας της σπάει τη λυρικότητα και αποτελεί τη σύνδεση με το σήμερα.
Ο Ιάσωνας Παπαματθαίου μας χάρισε με απόλυτη συνέπεια και μέτρο τον γοητευτικό Κριστιάν, γενναίο στη μάχη του πολέμου και δειλό στον λόγο του.
Ο Νικόλας Χανακούλας ήταν απολαυστικός και μας χάρισε υπέροχες σκηνές γέλιου. Ταλαντούχοι και εξαιρετικά χαρισματικοί οι Κωνσταντίνος Γιουρνάς, Κωνσταντίνος Γεωργαλής, Χρήστος Πούλος Ρένεσης που μεταμορφώνονταν ερμηνεύοντας πολλαπλούς ρόλους. Ανάμεσά τους ξεχώρισε ο Γιώργος Φασουλάς που ήταν εξίσου εξαιρετικός και απολαυστικός στον ρόλο του ατάλαντου ηθοποιού και στον μπράβο της Ρωξάνης.
Μια παράσταση βαθιά ποιητική, ένα ρομαντικό παραμύθι για τον αγνό έρωτα που μας χάρισε πνοή ελπίδας. Πόσο πραγματικά το έχουμε ανάγκη να έρθουμε κοντά με τον λόγο και να εκφραστεί η ψυχή μας!!
Υ.Γ: Συνάδελφοι εκπαιδευτικοί, να δώσετε αυτή την ευκαιρία στους έφηβους μαθητές μας!!
Γράφει η Έλενα Γαζγαλή, Φιλόλογος, Msc Θεατρική γραφή
Επιμέλεια άρθρου – Φωτογραφίες: Δημήτρης Κοτσίφης