«Ευάνθη εδώ είναι σίγουρα;» ρώτησε όλο αγωνία η Κατερίνα όταν μπήκαμε στο ΣΥΝΕΡΓΕΙΟ. Η ερώτηση σίγουρα θα αφορούσε το γεγονός ότι βρέθηκε σε μια όχι και τόσο φωτεινή γειτονιά της Αθήνας, σε ένα παραλίγο λεβιτοστάσιο. Ένας άντρας μας άνοιξε την σιδερένια πόρτα ενός χώρου, που δεν θύμιζε καθόλου ένα συνηθισμένο «καθωσπρέπει» θέατρο και με σπαστά ελληνικά συμβούλεψε τις δυο μας να τον ακολουθήσουμε μέσα, κλείνοντας την πόρτα στην ουρά θεατών που βρισκόταν πίσω μας. « Ναι… Καλά ήρθαμε.»
Ο χώρος της υποδοχής ήταν πολύ μικρός και σκοτεινός -κλειστοφοβικός σχεδόν. Το πρώτο πράγμα που αντιλήφθηκα όταν μπήκα, ήταν μια μυρωδιά. Μυρωδιά ναργιλέ. Μια κοπέλα που φορούσε μια μεγάλη μαύρη μπούργκα καθόταν πίσω από ένα μικρό τραπεζάκι. Τη ρωτήσαμε για το εισιτήριο και χωρίς εκείνη να μιλήσει μας έδειξε το κουτί οικονομικής ενίσχυσης που ήταν πάνω στο τραπεζάκι της. Θα ορκιζόμουν ότι μας χαμογελούσε. Έτσι φαινόταν από τα μάτια της τουλάχιστον. Ευγενικά μάτια…
Ο άνθρωπος που μας άνοιξε μας συμβούλεψε να ανέβουμε στον δεύτερο όροφο δίνοντας στην κάθε μία από ένα μικρό τετράγωνο μαξιλάρι. Εγώ πήρα ένα όμορφο… χρυσό. Ανεβαίνοντας είδαμε σε μία γωνιά της σκάλας έναν άντρα που μιλούσε στο τηλέφωνο, στα αραβικά. Κατάλαβα αμέσως, ότι ήταν ένα μικρό εισαγωγικό μέρος της παράστασης… ή μήπως όχι; Ίσως ο τρόπος που μιλούσε και διαφωνούσε.. Δεν ξέρω. Μάλλον μπερδεύτηκα.
Μπαίνοντας στην αίθουσα του δευτέρου ορόφου θεώρησα ότι και ο χώρος βρισκόταν σε σύγχυση καθώς με την πρώτη ματιά έμοιαζε με μία αίθουσα αναμονής για εμάς τους θεατές της παράστασης αλλά όταν γύρισα το κεφάλι στα αριστερά παρατήρησα μια ρημαγμένη σχολική αίθουσα. Σαν να είχε μόλις αντιμετωπίσει κάποια ισχυρή έκρηξη. Και δίπλα της ένα τζαμένιο μικρό δωμάτιο νοσοκομείου με όλες τις λεπτομέρειες, ακόμα και με εκείνα τα στόρια που είναι μισάνοιχτα για να βλέπουν το εσωτερικό οι επισκέπτες των ασθενών όταν δεν μπορούν να μπουν. Μέσα σε αυτό το δωμάτιο βρίσκονταν δύο άντρες.
Ο ασθενής και κάποιος που του κρατούσε το χέρι. Όταν μετά από λίγη ώρα ο δεύτερος μας αντιλήφθηκε, σηκώθηκε αργά και έκλεισε τα στόρια. Πολύς κόσμος στην αίθουσα. Και όλοι μάρτυρες των ίδιων εικόνων με εμάς. Της ρημαγμένης σχολικής τάξης και του νοσοκομείου. Και δεξιά ένας πάγκος με καφέ και τσάι που προσέφερε μια δεύτερη κοπέλα με μπούργκα. Είχε τα ίδια ευγενικά μάτια με την πρώτη. Μείναμε στον όροφο αυτό πολύ ώρα. Ήπιαμε καφέ, σχολιάσαμε ώσπου μια τρίτη κοπέλα με μπούργκα μπήκε αγκαλιά με ένα μικρό φορητό υπολογιστή από τον οποίο ακούστηκε : «Παρακαλώ, ακολουθήστε με…» «Κατερίνα, αρχίζει η παράσταση. Μάλλον»…
Η ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ «ΕΦΥΓΑ»
Μια ομάδα ανθρώπων του θεάτρου οργάνωσε το 2009 ένα εργαστήρι τέχνης που ασχολείται με τους πρόσφυγες της Αθήνας. Κάθε χρόνο δημιουργείται μια ομάδα που αποτελείται από μετανάστες και μέσα από τη διαδικασία του art therapy με διάφορα μαθήματα όπως video, φωτογραφία, εικαστικά παράγει διάφορα «προϊόντα» τέχνης βασισμένα στη ζωή των μελών της που κατ’ επιλογή συνθέτουν στο τέλος της εργαστηριακής χρονιάς μια παράσταση.
Η χρονιά 2013-14 στάθηκε για το εργαστήρι πολύ παραγωγική όπως φάνηκε. Το υλικό που συλλέχτηκε ήταν πολύτιμο. Οι πρόσφυγες έδωσαν στους δασκάλους τους τα πιο ευαίσθητα κομμάτια της ψυχής και της μνήμης τους. Και βέβαια ο τίτλος της παράστασης δεν άργησε να δοθεί μέσα από αυτά τα βιωματικά εργαστήρια. «Έφυγα» λοιπόν, από την χώρα, τον τόπο και τον κόσμο μου. Αλλά γιατί;
Αυτό το ερώτημα κυρίευε κάθε μια από τις ιστορίες που διαδραματίζονταν μπροστά στα μάτια μας στο Συνεργείο. Γιατί ένας μετανάστης «της διπλανής πόρτας» αναγκάστηκε να παρατήσει την ζωή στη χώρα του, να μπει σε ένα καινούργιο, εντελώς διαφορετικό περιβάλλον και να προσπαθεί –μάταια πολλές φορές- να ενταχθεί στο νέο κοινωνικό σύνολο;
Στο υπόγειο του συνεργείου συναντήσαμε τον AIDIM ένα νέο παιδί από το Μπαγκλαντες ο οποίος σε ένα αισθητικά υποβλητικό σκηνικό ξεκίνησε την ιστορία από τα παιδικά του χρόνια και έφτασε ως τη στιγμή που μπήκε στο καράβι για την Αθήνα. Συγκλονιστική μαρτυρία που αποτυπώθηκε με έναν παιδικό και αθώο τρόπο από τον AIDIM και μάλιστα σε συνθήκη χορογραφίας. Ένα αξέχαστο συχνό μουσικό μοτίβο που τραγουδούσε, ακόμα σφυρίζει στα αυτιά μου.
Οι σκηνές φάνηκαν από την αρχή να συρράπτονται με την παρουσία της κοπέλας και του φορητού υπολογιστή της. «Παρακαλώ ακολουθήστε με» και η σκηνή άλλαζε με τους θεατές να αλλάζουν δωμάτιο και όροφο.
Σε μία κουζίνα που δεν θα έπαιρνα και όρκο ότι ήταν 2 ολόκληρα τετραγωνικά μέτρα βρήκαμε τον πεινασμένο HASAN ο οποίος ετοιμαζόταν να φάει με ένα μικρό, παιδικό σχεδόν καρεκλάκι και μια μικρή ξύλινη επιφάνεια πάνω στα πόδια του για τραπέζι. Ο HASAN ήταν ο μόνος που μας μετέφερε από την πρώτη αίθουσα της μικρής κουζίνας σε ένα δωμάτιο πιο σουρεαλιστικό με τούβλα από οικοδομή και υπερβολικά χαμηλό φωτισμό. Μας πηγαινοέφερνε στην πραγματικότητα δουλεύοντας από τη μία στο δωμάτιο αυτό ως οικοδόμος και μιλώντας μας από την άλλη για την παλιά γειτονιά στην πατρίδα του και τα παιδικά του χρόνια -με παιχνίδια φωτισμού και ήχου τα τούβλα στο πάτωμα σχημάτιζαν μια μακέτα εκείνης της γειτονιάς. Ο HASAN ήταν ο πιο θεατρικός από όλους τους ηθοποιούς. Μέσα στην ιστορία του μας αποκάλυψε και ένα κρυφό παιδικό του όνειρο… Να γίνει ηθοποιός!
Ανεβαίνοντας είδαμε τον Λευτέρη (όπως είναι το όνομά του στα ελληνικά) ο οποίος δεν μιλούσε σε εμάς αλλά στη γυναίκα του μέσω βίντεο, κάνοντας πρώτα έναν τεράστιο σωματικό αγώνα να συνδέσει καλώδια κινητά και τηλεόραση μέσα σε ένα βρώμικο και ακατάστατο δωμάτιο. Ο Λευτέρης μας έδειξε μια πλευρά του πρόσφυγα που συνήθως αγνοούμε. Εκείνη του ερωτευμένου με την επι χρόνια γυναίκα του άντρα και ενός εκλιπόντος ουσιαστικά οικογενειάρχη.
O JAVAD μας μίλησε πιο αληθινά από όλους. Ο τρόπος που μας μίλησε στο σαλόνι του φτιάχνοντας καφέ μας έκανε να νιώσουμε φίλοι που τους αποκαλύπτει τα μυστικά του. Κι ο ίδιος είχε την αλήθεια στη φωνή του. Ο παιδικός του φίλος που σκοτώθηκε, οι μάχες που είχε να αντιμετωπίσει από 7 χρονών, ο ρατσισμός που ήταν ένα συχνό φαινόμενο για τη φυλή του, τους Χαζάρα, και ένα σωρό γεγονότα που ένας Έλληνας απλώς αγνοεί αποκαλύφθηκαν μέσα σε 20 λεπτά σε μία κουβέντα ειλικρίνειας μεταξύ θεατή και ηθοποιού. Το σημείο αυτό ήταν που με έκανε να αντιληφθώ τη βαρβαρότητα και τη σκληρότητα αυτού του θεατρικού είδους. Πόσο φθείρει κάποιος την ψυχή του όταν αντιμετωπίζει και αναπαράγει ξανά και ξανά την σκληρή του πραγματικότητα σε ένα σύνολο ανθρώπων που έρχονται να τον δουν για ένα σχόλιο και ένα «συγχαρητήρια»;
Η ιστορία του HALIL ξεκίνησε και τελείωσε σε μία μεγάλη τραπεζαρία. Όλα ήταν βγαλμένα σαν από ένα αραβικό παραμύθι και πάνω στο τραπέζι πολλά γλυκά. Το τραπέζι είχε 22 θέσεις. Όσοι και οι θεατές. Ο HALIL έδειξε μεγάλη ευγένεια και μας πρότεινε να καθίσουμε. Μας άγγιζε απαλά στους ώμους, μιλώντας μας την περισσότερη ώρα για τους ανθρώπους της οικογένειάς του και προσφέροντάς μας γλυκά.
Παρίστανε τον πατέρα του που διάβαζε στα μικρότερα παιδιά της οικογένειας, όταν πίσω από τα κεφάλια μας ένας μεγάλος κρότος μας ξάφνιασε και τους 22. Ένα παράθυρο άνοιξε, ένας Ταλιμπάν μπήκε μέσα στο σπίτι και όρμηξε στον HALIL- πατέρα του HALIL. Τρομάξαμε όλοι…
Το πιο τρομακτικό από όλα ήταν η συνειδητοποίηση. Αν κάποιος από τους ηθοποιούς σκέφτηκα, δοκίμαζε να μιλήσει σε έναν Έλληνα στο δρόμο το πιθανότερο θα ήταν εκείνος να τον αποφύγει και να τον προσπεράσει. Όπως μου είπαν και οι 5 ηθοποιοί, η μεγαλύτερη ικανοποίηση των παραστάσεων ήταν ότι για μια φορά είχαν τον λόγο, την προσοχή και την αφοσίωση των Ελλήνων.
Ο AIDIM είναι πολύ όμορφος και ασχολείται με το ποδόσφαιρο. Ο HASAN είναι επαγγελματίας ηθοποιός κεφάτος και γλυκύτατος άνθρωπος. O Λευτέρης αφήνει ένα μυστήριο γύρω από το όνομά του, δεν το αποκαλύπτει. O JAVAD έχει facebook και ανεβάζει ενδιαφέροντα άρθρα και φωτογραφίες. Ο HALIL μιλάει άπταιστα ελληνικά και έχει παίξει σε μία ελληνική ταινία του Κ. Γιάνναρη το 2010 το : “ Man at sea”.
Συντελεστές: σύλληψη-σκηνοθεσία: Γιολάντα Μαρκοπούλου, δραματουργία-Art Therapy: Μαργαρίτα Παπαδοπούλου. Κίνηση: Pauline Huguet. Σκηνογραφία: Αλεξάνδρα Σιάφκου, Αριστοτέλης Καρανάνος. Community Drama: Κωνσταντίνα Ράπτη, Άγγελος Τσαπέκος. Βίντεο: Δάφνη Καλαφάτη, Νιόβη Σταυροπούλου. Σχεδιασμός Ήχου: Δημήτρης Τζιμέας. Βοηθοί Παραγωγής: Zarif Bakhtyari, Κατερίνα Σακαρέλλου. Φωτογραφίες: Ελίνα Γιουνανλή. Παίζουν: Chaljl Ali Zada, Ramzan Mohammad, Javad Rezai, Hossain Amiri, Aidim Joyimal.
Πληροφορίες: «Έφυγα», Συνεργείο, Κολωνού 31, Μεταξουργείο (μετρό Μεταξουργείο), ημέρες παραστάσεων (Τετάρτη-Παρασκευή): 23, 28, 29, 30, Mαΐου, 4, 5, 6, 11, 12, 13 Ιουνίου, Ώρα έναρξης: 21.00, Διάρκεια: 90 λεπτά, Είσοδος ελεύθερη με σειρά προτεραιότητας (μέγιστος αριθμός θεατών: 20), Πληροφορίες και κρατήσεις: 6981802544.
Λίγα λόγια για τη σκηνοθέτη
Η Γιολάντα Μαρκοπούλου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1981. Σπούδασε κινηματογράφο στο Boston University College of Communication απ’ όπου αποφοίτησε το 2003. Ήταν βοηθός σκηνοθέτη στη Λυσιστράτη του Μιχάλη Κακογιάννη και στον Ηλίθιο του Ντοστογέφσκι όπως αποδόθηκε από τον Στάθη Λιβαθινό.
Το 2007 δημιούργησε την Polyplanity Production και ξεκίνησε τη λειτουργεία του «Συνεργείου». Τα τελευταία πέντε χρόνια ασχολείται με την ομάδα προσφύγων του «Συνεργείου» πάνω στο θέμα της μετανάστευσης.
Συνέντευξη από τη Γιολάντα Μαρκοπούλου
– Ασχολείστε καιρό με το θέμα της μετανάστευσης;
Γιολάντα: «Ναι, αρκετό καιρό. Τα τελευταία 5 χρόνια κάνουμε ένα εργαστήρι, εδώ στο συνεργείο, μαζί με τη Νίκη Μαμάκα, είμαστε μια ομάδα ανθρώπων, το οργανώνουμε όλοι μαζί, το οποίο (εργαστήριο) βασίζεται σε art therapy . Κάνουμε video, φωτογραφία, θέατρο, εικαστικά και μέσα από την ομάδα που δημιουργούμε κάθε χρονιά προσεγγίζουμε τα θέματα μέσα από όλα αυτά τα είδη τέχνης βγάζουμε το αποτέλεσμα της χρονιάς και του εργαστηρίου. Μέσα στη χρονιά λειτουργούμε με μεθόδους art therapy και στο τέλος καταλήγουμε σε μία -συνήθως- θεατρική παράσταση η οποία χρησιμοποιεί επαγγελματικές θεατρικές μεθόδους για να φτιαχτεί αλλά ξεκινά μέσα από μια άλλη διαδικασία πιο θεραπευτική με πολλά επίπεδα και στάδια».
– Η παράσταση «έφυγα» ανήκει στο θέατρο ντοκουμέντο;
Γ:«Είναι ένας συνδυασμός θεάτρου ντοκουμέντο και εθνοδράματος. Οι πρωταγωνιστές της παράστασης ουσιαστικά αφηγούνται τη ζωή τους κατά βάση απαντώντας στην ερώτηση «Γιατί έφυγες από τη χώρα σου»; Αλλά το κοινό θέμα των ιστοριών αυτών είναι ο πόλεμος και η κάθε μορφή που μπορεί να πάρει.»
–Τα μη ρεαλιστικά στοιχεία στην παράσταση (κίνηση, χορός, φωτισμός, σκηνικά) βοηθούν στην ερμηνευτική απόδοση; (π.χ. της εξωτερίκευσης κάποιων συναισθημάτων)
Γ: «Είναι καθαρά θέμα αισθητικής. Είναι στόχος μας αυτός, να παίρνουμε τις ιστορίες και να τις μεταφέρουμε σε έναν κόσμο πιο φανταστικό το οποίο είναι μέρος του θεάτρου του παιχνιδιού με το οποίο ασχολούμαστε πολύ και προσπαθούμε να μην επαναπαυόμαστε σε μια απλή αφήγηση . Η επιλογή του φωτισμού και της κίνησης πολλές φορές είναι επιλογή των ίδιων των παιδιών που παίζουν»
– Ο χώρος έχει σημασία για την αφήγηση μιας πραγματικής ιστορίας; Ήταν στόχος της παράστασης «Έφυγα» τα σκηνικά της να φέρουν το θεατή όσο πιο κοντά μπορούσαν στο περιβάλλον που τα γεγονότα έλαβαν χώρα;
Γ:«Ο χώρος για εμάς αποτελεί συνθήκη. Δηλαδή τι συνθήκη επιλέγει κανείς για να αφηγηθεί την ιστορία. Επιλέγουμε έναν χώρο δράσης ο οποίος εξυπηρετεί και βοηθάει στην ανάδειξη αυτών των ιστοριών. Αυτός ο χώρος προέρχεται πάλι μέσα από τη δουλειά που έχει γίνει όλον αυτόν τον καιρό, για παράδειγμα όταν ο Χαλίλ μας αφηγήθηκε την συγκέντρωση της οικογένειάς του στο σπίτι τους ο ίδιος έβαλε στο κομμάτι του μια συνθήκη τραπεζαρίας. Αυτό το κρατήσαμε και χτίσαμε όλο το κομμάτι του Χαλίλ μέσα από αυτή τη συνθήκη και γύρω από μια τραπεζαρία. Ασυνείδητα ο καθένας τους μας οδηγούσε στη συνθήκη του. Ήταν θέμα χρόνου και σταδίων. Δεν είχαμε από την αρχή στο μυαλό μας την παράσταση. Δεν υπάρχει η λέξη «στήνω», αλλά «εξελίσσω» και «χτίζω».
– Ποια ήταν η μεγαλύτερη ανάμειξη της δραματουργίας πάνω σε αυτές τις ιστορίες;
Mαργαρίτα Παπαδοπούλου (η δραματουργός της παράστασης): «Υπάρχει πάντα στα κομμάτια ένα περίπου 20% αυτοσχεδιασμού. Το κείμενο μαγνητοφωνήθηκε, απομαγνητοφωνήθηκε είναι των παιδιών αλλά πάλι υπάρχει περιθώριο ο καθένας να μπορεί πάντα να προσθέσει, να αφαιρέσει ανάλογα το πώς νιώθει εκείνη τη στιγμή. Δεν είναι καθαρό θέατρο είναι μια παραπάνω διαδικασία από αυτό. Η ανάμειξη της δραματουργίας έγινε περισσότερο για τον τρόπο που θα ειπωθούν τα πράγματα, για το πως θα είναι πιο εύκολο στο κοινό το οποίο απευθύνεται»…
Γιολάντα: «Και να ρέει η ιστορία βασικά… Αυτό ήταν το πιο σημαντικό»!
Μαργαρίτα: « Οι ιστορίες των παιδιών ήταν τεράστιες. Θα μπορούσαμε να είχαμε μια πολύ μεγάλη σε διάρκεια παράσταση. Αλλά για να φτιάξουμε αυτό το «παζλ» έπρεπε να πάρει μια συγκεκριμένη μορφή κι εκεί μπήκε το δραματουργικό στοιχείο».
– Τι ήταν αυτό που σας έκανε να ασχοληθείτε με το θέμα της μετανάστευσης; Υπήρχε και προσωπικό βίωμα;
Μαργαρίτα: «Λίγο πολύ όλοι έχουμε κάνει σπουδές στο εξωτερικό αλλά αυτό δεν έχει καμία σχέση με τους μετανάστες της Ελλάδας και οι συνθήκες είναι τελείως διαφορετικές από αυτές που βίωσαν και βιώνουν τα παιδιά. Είναι ένα κοινωνικό ενδιαφέρον, είναι η αποδοχή διαφορετικότητας του άλλου…»
Γ: « Ναι! Και ευαισθησίας και ότι πραγματικά απλά πιστεύουμε ότι πρέπει όλοι να συμβιώνουμε αρμονικά στον τόπο μας. Είσαι άνθρωπος. Δε σημαίνει ότι αν έρχεσαι από κάπου αλλού θα σου φέρονται διαφορετικά . Αυτό και με σοκάρει στην καθημερινότητα. Το ότι εσύ έχεις μια καλή ζωή και ΕΧΕΙ ΤΥΧΕΙ να είσαι σε μια προνομιούχα θέση εδώ, δε σημαίνει ότι πρέπει να κλείσεις τα μάτια σου και να πεις «αυτό είναι». Σκέψου και κοίτα γύρω σου. Τι γίνετε; Εγώ αν μπω στα παπούτσια αυτών των παιδιών (δείχνει τους ηθοποιούς που παρακολουθούσαν τη συνέντευξη)
που έχουν όλες αυτές τις εμπειρίες, που έχουν περάσει όλα αυτά τα πράγματα για να φτάσουν εδώ … Δεν ξέρω, σηκώνω τα χέρια ψηλά. Και μόνο αυτό νιώθω ότι είναι χρέος μας. Το να προσφέρουμε ότι μπορούμε κυρίως από γνώση και εκπαίδευση. Ένα μεγάλο κομμάτι του εργαστηρίου είναι και εκπαιδευτικό. Το να συνυπάρχεις σε μια ομάδα, να είσαι κάθε μέρα εδώ, να έχεις αρμοδιότητες δεν είναι καθόλου εύκολο πράγμα.
– Τι θα κάνετε του χρόνου; Θα ξεκινήσετε καινούργια πράγματα; Ετοιμάζετε κάτι;
Γ:Δεν έχουμε ιδέα. Τα θέματα θα βγουν μέσα από τα μαθήματα της επόμενης χρονιάς. Ωστόσο η παράσταση «έφυγα» θα συνεχιστεί και του χρόνου.
-Τελευταία ερώτηση!! Έρχομαι από το μάθημα Υποκριτική και Κοινωνία: Το Εθνόδραμα και το θέατρο Ντοκουμέντο. Μια σχολή έχει ένα μάθημα που ασχολείται μονάχα με αυτά τα είδη. Θα ήθελα πολύ να κάνετε κάποιο σχόλιο πάνω σε αυτό.
Γ: Εμένα μου έκανε πολύ μεγάλη εντύπωση που υπάρχει αυτό το μάθημα (γελάει) να σου πω την αλήθεια όταν μου το είπες στο τηλέφωνο είπα «Υπάρχει αυτό το μάθημα»; «Στην Ελλάδα έτσι;;»…
– Και θέατρο του καταπιεσμένου!
Γ: Απίστευτο! Το θέμα εκπαίδευσης του θεάτρου στην Ελλάδα συνήθως είναι μεγάλο πρόβλημα. Δεν υπάρχουν οι σωστές δομές. Και πρέπει να τα ανακαλύπτεται όλα μόνοι σας. Είναι λίγο δύσκολο. Από την εκπαίδευση ξεκινούν όλα και στο θέατρο θεωρώ ότι υπάρχει έλλειψη. Ελπίζω να βελτιωθούν τα πράγματα…
Με λίγα λόγια…
Ο στόχος και ο τρόπος της παράστασης άγγιξε βαθιά το θεατή κι αυτό λόγω της ενότητας στην οποία ανήκει το θεατρικό είδος. Η κοινωνική διάσταση που παίρνει το θέατρο ντοκουμέντο είναι αυτή που αποδεικνύει και την αξία του. Μέσα από θέματα που αφορούν ένα σύνολο ανθρώπων, ή ίσως ένα παράδοξο σκληρό γεγονός που κάποιος «συνάνθρωπος» αφηγείται και παρουσιάζει, ο θεατής βλέπει μπροστά στα μάτια του μόνο την αλήθεια. Ίσως να χρειαζόταν μια ζωή και παραπάνω να αποτυπώσουμε κάθε παράδοξο εντυπωσιακό γεγονός της ζωής μας αλλά τελικά χρειάζεται μόνο μια στιγμή (και κάτι) για να συνεπάρουμε με μία ιστορία κοινωνικού και ιστορικού πλαισίου έναν αριθμό θεατών μαζί μας στην ιστορία του τόπου μας ή στην ευρύτερη ιστορία του κόσμου που ζούμε καθημερινά.
Της Ευάνθης Αθανασιάδη, 29/5/2014