Η επιλογή της εβδομάδας: Ήταν κάποτε στο Επί Κολωνώ

Ένα παραμύθι απρόσιτο για τα παιδιά, ανίερα γοητευτικό στους ενήλικους. Ανατριχιαστικά τολμηροί, τοπικοί θρύλοι έξω από τα δόντια, φαντασιακοί και ταυτόχρονα προσγειωμένοι στη μάταιη πραγματικότητα. Ιστορίες λοιπόν για να τραντάξουν την ψυχική νηφαλιότητά μας, βραδιές απόκοσμες, μυστηριακές, εξόχως ρυθμικές στην απογυμνωμένη σκηνή του Επι Κολωνώ. Οι μύθοι και οι δοξασίες των παραδόσεών μας συναντούν τις πιο βίαιες αισθήσεις των χαρακτήρων των ιστοριών, ενόσω τα τρία άτομα του θιάσου Χ-αίρεται παρεμβαίνουν, φωτίζουν, αντανακλούν μια εμφανέστατα πολυπρόσωπη οπτική σε όσα φανερά (και μη) γεγονότα εξελίσσονται.

Μπορεί από μια πλευρά να ακούγεται τρομερά μακάβριο το θέαμα που θα παρακολουθήσει κανείς, παρά ταύτα…το χιούμορ δε λείπει μέσα στο πλαίσιο του τραγικού! Η ομάδα Χ-αίρεται (Χρήστος Πίτσας, Στέλιος Χλιαράς, Βάσια Χρήστου) κατάφερε σοφά να επιλέξει πέντε παραμύθια συμβολικών αποχρώσεων, παρέχοντας στη διάρκεια των αφηγήσεων μια αστείρευτη ενέργεια λόγου και χορευτικής διαστρωμάτωσης στο εκάστοτε έργο.Τα πέντε έργα, από διαφορετικές τοποθεσίες της χώρας μας, αλλά και μια Κυπριακή ιστορία, συσπειρώνουν στοιχεία δολοφονιών, διαμελισμού, κανιβαλισμού, απαγωγής, μεταμορφώσεων και μεταμφιέσεων, απιστίας, όπως επίσης θρησκευτικών και πολιτικών δοξασιών, στοιχεία που βρίσκονται σχεδόν συνέχεια γύρω μας τις τελευταίες δεκαετίες, και όχι μόνο σε θεωρητικό επίπεδο.

Προσωπικό αγαπημένο είναι αδιαμφισβήτητα το φινάλε με την Κουλοχέρα, όπου τα κληρονομημένα πλούτη μιας κοπέλας θα οδηγήσουν σε απερίγραπτη ζήλια τη γυναίκα του αδερφού της κοπέλας, όταν αυτός επιδοκιμάζει την αδερφή του για την τύχη που τους βρήκε πιο πάνω από την οικογένειά του. Το twist της υπόθεσης γίνεται με έναν καθαρτικό τρόπο απεικόνισης της επανένωσης των δύο αδερφών.

Ελάχιστοι φωτισμοί (κυρίως από μικρούς προβολείς), μηδαμινό σκηνικό, ενώ τα λιγοστά κοστούμια εξυπηρετούσαν μια εικαστική αντίθεση στην κινησιακή χάρη των ηθοποιών, ειδικότερα στον Τρισκατάρατο, φορέματα κρεμασμένα για να προσδώσουν τη θανατική ατμόσφαιρα των νεκρών κορασίδων από το διάβολο. Είναι αξιοσημείωτο στο πόσο πολυμήχανη αποδείχτηκε η τριάδα, εναλλάσσοντας ρόλους, μετακινώντας τις ντουλάπες-σκηνικά και δίνοντας νότες θωπευτικές μέσα στον πεσιμισμό των ιστοριών.Θερμές καλησπέρες αντηχούν στην αρχή κάθε αφήγησης, εξοικειώνοντας το κοινό στο τι θα επακολουθήσει. Η ακούραστη προσπάθεια των Χρήστου, Βάσιας και από φέτος και του Πέτρου Σπυρόπουλου είναι εμφανής όταν οι ιαχές των φωνών τους συνταιριάζουν με τους μουντούς, πολλές φορές αλλοπαρμένους ήρωες των ιστοριών, φέρνοντας στο νου τη νοσταλγία κατασκήνωσης με μεταφυσικές συγκινήσεις! Πιθανώς η ποσότητα των αποκαλυπτικών λεπτομερειών των παραμυθιών να μην αποτελέσει και την πιο ευχάριστη συγκινησιακά βραδιά, είναι όμως ένα εγχείρημα που αξίζει την υποστήριξη ενός κοινού που έχει όρεξη για λαϊκές παραδόσεις και φυσικά, αγάπη για θεατρικές πρωτοτυπίες.

Αποκαλυπτικών, καθότι η βαρβαρότητα σε ορισμένες σκηνές, όπως η αρπαγή της Μυρσίνης στην τέταρτη ιστορία από τις μυρσίνες και τις ιτιές ή η άμεση αλληλουχία παγκόσμιων αναγνωσμάτων στο Ελαφέλι, που φέρνει στο νου το παραμύθι της Χιονάτης, δίνουν μια καλοστημένη βαρύτητα στη ροή της παράστασης!

Μια εξαιρετικά λιτή σκηνοθεσία ισούται με μια ολοκληρωμένη παράσταση για τη θεματική που ασχολείται: ένα 75λεπτο παραμύθι συμπυκνωμένης αισθητικής.