Εννιά κρατούμενες σε μοναστηριακή φυλακή στην Φρανκική Ισπανία. Δεσμοφύλακας -όχι τυχαία- η Εκκλησία με τις εκπροσώπους της. Οι κρατούμενες είναι εκεί για διαφορετικούς λόγους, ηθικούς, κοινωνικούς ακόμη και πολιτικούς. Η πόρνη, η δολοφόνος, η κλέφτρα, η αναρχική, η κομμουνίστρια, η ψυχικά άρρωστη, η διανοητικά καθυστερημένη. Όλες σε μια κοινή μοίρα: πείνα, ένδεια, τρομοκρατία, ξύλο, τιμωρία, σκληρή δουλειά, απομόνωση. Μία χάρη από τον Επίσκοπο. Μια μόνο από τις εννιά θα λυτρωθεί από τα δεινά της φυλακής. Μια χάρη που την επιθυμούν διακαώς και την διεκδικούν με κάθε τρόπο θεμιτό ή αθέμιτο όλες. Ποια θα την κερδίσει; και με ποιόν τρόπο;
Η υπόθεση του έργου “Φυλακισμένες” των Ιγνάθιο Δελ Μαρ και Βερόνικας Φερνάντεθ, είναι από μόνη της εξαιρετικά ενδιαφέρουσα και αβανταδόρικη. Οι συγγραφείς δίνουν το στίγμα της έλλειψης της ελευθερίας και της κατάντιας του ανθρώπου χωρίς αυτήν μέσα από την διεκδίκηση της περιζήτητης χάρης και βρίσκουν αφορμή να διηγηθούν τις ιστορίες τόσο των κρατούμενων όσο και των δεσμοφυλάκων και των ανθρώπων που τις περιβάλλουν. Στο καθαρά γυναικείο έργο, προβάλλουν τρεις αντρικές φιγούρες (εκτός από τα βουβά πρόσωπα – πρωταγωνιστές στις ζωές τους έξω από τη φυλακή) : o ιερέας, ο γιατρός, ο δάσκαλος.
Ο Δημήτρης Καρατζιάς σκηνοθέτησε αυτό το πολυπρόσωπο έργο με περισσή φροντίδα, αγάπη, μελέτη και χειρουργική (στην κυριολεξία) ακρίβεια. Με εξαιρετική μαεστρία κατόρθωσε σχεδόν το αδύνατο. Στα περιορισμένα όρια της σκηνής του Vault, τοποθετεί 16 ηθοποιούς να κινούνται και να “παίζουν” χωρίς καν να δημιουργείται έστω και η υποψία του “αδιαχώρητου”. Υπάρχουν στιγμές εξαιρετικής σκηνοθετικής ποίησης, όταν πχ οι κρατούμενες σέρνουν το “σταυρό” του μαρτυρίου τους, δημιουργώντας έτσι το σκηνικό για την επόμενη σκηνή ή σε κάποιες στιγμές “ανασασμού” και ξεκούρασής τους., όταν τις συναντάμε να κάθονται αποκαμωμένες περιμετρικά στους τοίχους της σκηνής σαν έναν άλλο, διαφορετικό “Μυστικό Δείπνο”. Απόλυτη ακρίβεια σε όλα, ισομετρία και αρμονία, εκμεταλλευόμενος με επιδεξιότητα κάθε ίντσα της σκηνής.
Μοναδικό σκηνικό από τον Γιώργο Λυντζέρη (ο ίδιος έχει επιμεληθεί και τα απολύτως ταιριαστά κοστούμια) ένας σπασμένος καθολικός σταυρός, ο οποίος δημιουργεί κελιά, ιατρείο, λουτρό, όλους τους χώρους που κινούνται οι κρατούμενες.
Φωτισμός ατμοσφαιρικός από τον Βαγγέλη Μούντριχα, επικεντρωμένος σε πρόσωπα και εκφράσεις, σε ανάδειξη της δυστυχίας και της αντοχής των ηρωίδων.
Μουσική υποβλητική από τον Μάνο Αντωνιάδη, συνοδεύει και συμπάσχει με το δράμα των φυλακισμένων, και μιλάει απευθείας στην καρδιά του θεατή.
Οι ερμηνείες των ηθοποιών, σκιαγραφούν με επιτυχία την προσωπικότητα των χαρακτήρων που υποδύονται. Διαφορετικοί χαρακτήρες προσεγγίζονται ερμηνευτικά, με ξεχωριστό τρόπο από την κάθε μία, δημιουργώντας το ψηφιδωτό των κρατούμενων στη φυλακή. Στις ομαδικές σκηνές τους θυμίζουν πότε χορό Αρχαίας Τραγωδίας (οι Τρωάδες ήταν η πρώτη μου σκέψη), είτε μανιάτισσες μοιρολογίστρες,
Μια παράσταση καθ΄’όλα άρτια, δουλεμένη, από το μετρ της αποτύπωσης στο σανίδι “έγκλειστων” ψυχών Δημήτρη Καρατζιά (το δικό του “The Curing Room” με συναφές αντρικό όμως θέμα, παίζεται στο Vault για δεύτερη χρονιά με εξαιρετική επιτυχία). Και αυτό αποτελεί εγγύηση, για να δοκιμάσεις και τα δικά σου όρια στην φρίκη του εγκλεισμού με τις “Φυλακισμένες” του. Το αποτέλεσμα τον δικαιώνει απόλυτα.
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΕΔΩ
γράφει ο Κώστας Ζήσης