Ο παραμυθένιος τρόπος με τον οποίο σκηνοθετεί ο Ένκε Φεζολλάρι, που δεν χρειάζεται στο παρόν κείμενο περαιτέρω συστάσεις, απλώθηκε με όλο του το δεξιοτεχνικό μεγαλείο στη σκηνή του θεάτρου Αργώ, σε μια παράσταση που, αντί να εκβιάζει τη συγκίνηση, επέβαλε τη σιωπή.
Το πολυδιαβασμένο έργο της Λιλής Ζωγράφου, που είχε γίνει και τηλεοπτικό σήριαλ πριν από αρκετά χρόνια, έχει μια δυναμική και ένα ενδιαφέρον ικανά να οδηγήσουν ένα σκηνοθέτη να το παραστήσει.
Η ματιά του Φεζολάρι επικεντρώθηκε με ιδιάζοντα τρόπο στις γυναίκες του έργου, στηλιτεύοντας τον τρόπο με τον οποίο τις αντιμετώπιζε η ανδροκρατούμενη κοινωνία και τις θυματοποιούσε, αλλοιώνοντας τις ψυχές, τα όνειρα, τον χαρακτήρα τους, ενώ παράλληλα ο σκηνοθέτης έμεινε πιστός στο κείμενο της συγγραφέως.
Η παράσταση ξεκινά αέρινη, κυριολεκτικά. Εξ αρχής γίνονται εμφανείς οι προθέσεις των συντελεστών της: Θα μας αφηγηθούν την ιστορία «αλλιώς», θα φυσήξουν μέσα της έναν διαφορετικό αέρα. Τα υποβλητικά σκηνικά που παραπέμπουν σε νεκροταφείο κατά το μεγαλύτερο μέρος της παράστασης, αλλά και οι αριστουργηματικοί φωτισμοί ενορχηστρώνουν από κοινού με τη δουλειά σκηνοθέτη-ηθοποιών μία από τις καλύτερες παραστάσεις, αν όχι των τελευταίων χρόνων, σίγουρα της φετινής, πολύ δυνατής θεατρικής σεζόν.
Οι επτά γυναίκες της οικογένειας Φτενούδου είναι προσηλωμένες σ’ ένα καθήκον που άλλος έχει ορίσει για αυτές, είτε από την αρχή του έργου, είτε στη συνέχεια. Μάνα, κόρες και μια κόρη-αδελφή. Γύρω τους, βαριές σαν ασήκωτα έπιπλα, οι πνοές του τρόμου, του γήρατος, του αυστηρού περίγυρου, της ζήλιας. Κάπου, κάποτε, τα ερωτικά σκιρτήματα, είτε ως βίωμα, είτε ως αναμονή, είτε ως πράξη, τις συγκλονίζουν και αναστατώνουν με μοιραίες συνέπειες την αρρωστημένη κανονικότητα της ζωής τους.
Η Αθηνά Τσιλύρα, που μερικά χρόνια πριν είχε υποδυθεί με αντίστοιχη αρτιότητα μια αντίστοιχη Μπερνάρντα Άλμπα στην παράσταση Πνιγμονή του Καρατζιά, έδωσε για ακόμα μια φορά όλο το απόθεμα υποκριτικής δεινότητας που κουβαλά. Προσωπική μου αγαπημένη η ερμηνεία της- ζόρικος, γαρ, ο ρόλος της πληγωμένης «κακιάς» που καταστρέφει μία μία τις ζωές των αδερφών της και, στο τέλος, πεθαίνει μόνη.
Αλλά και η Αιμιλία Υψηλάντη, που δέχθηκε το ιδιαιτέρως θερμό χειροκρότημα των θεατών, ξεχώρισε με τον ρόλο της μητέρας. Οι υπόλοιπες πέντε ηθοποιοί, οι μικρότερες κόρες δηλαδή, έμοιαζαν με καλοκουρδισμένα μουσικά όργανα που, το ένα σε συνδυασμό με το άλλο, χάριζε λίγο λίγο στο κοινό τη μεθυστική απόλαυση μιας συναυλίας κάτω από τη βροχή.
Καθηλωτικές. Όλες τους.
Η Κατερίνα Μισιχρόνη ως Ερατώ αναδεικνύει το ελεύθερο πνεύμα του χαρακτήρα της και ως ένα 13χρονο αθώο κορίτσι της εποχής, όσο και όταν πια έχει μεγαλώσει και έχει βιώσει τις πίκρες της ζωής.
Η Μαρία Αποστολακέα ως Πηνελόπη αντιμετωπίζει τον ρόλο της μ’ έναν πολύ πειστικό τρόπο και τον αποδίδει εξαιρετικά χωρίς υπερβολές ευκολίας και με πλήρη αίσθηση της αλήθειας.
Η Μαρία Καρακίτσου ως Αικατερίνη και η Βασιλική Διαλυνά ως Ελγίνη ανταποκρίνονται πλήρως στις απαιτήσεις τόσο των δικών τους ρόλων, όσο και των αντρικών, που καλούνται να ερμηνεύσουν κατά τη διάρκεια της παράστασης.
Η Μυρτώ Γκόνη ως Αμαλία ξεδιπλώνει το ταλέντο της στο δεύτερο μισό της παράστασης, όταν πια έχει μεγαλώσει ο χαρακτήρας της και έχει μπει για τα καλά στα βάσανα, αλλά και τις ευτυχίες της ζωής. Η σκηνή, που υποδύεται παράλληλα τον άντρα της και την Αμαλία φανερώνει τη μεγάλη της υποκριτική γκάμα.
Προσωπικά ίσως, θα επιθυμούσα ελαφρώς χαμηλότερους τόνους στην εκφορά κάποιων φράσεων και πιο αργό ρυθμό, επίσης. Σε ένα-δυο σημεία, με κούρασε η ένταση που εξέπεμπε το έργο κατά πάνω μου και ανέμενα από τις ηθοποιούς ελάχιστα ηπιότερες ταχύτητες. Ορισμένες σιωπές, δε, και παύσεις θα μπορούσαν να λείπουν και να δώσουν ένα ακόμα πιο σφιχτό αποτέλεσμα.
Σε κάποια σημεία, όμως, η παράσταση κόβει την ανάσα. Και αισθάνεσαι ότι έσμιξαν πολύ σωστά και πολύ αρμονικά κείμενο, θέατρο, σκηνοθέτης, ηθοποιοί. Ένα πάντρεμα άξιο λόγου και, κυρίως, θέασης. Σκέτη απόλαυση, αλλά και αφορμή για σκέψη η παράσταση που, αναμφίβολα, οδηγεί στην επιθυμία να ξαναδιαβάσει κανείς το έργο της Ζωγράφου.
Έξυπνο το εύρημα του Φεζολλάρι να μπαινοβγάζει με τη συνήθη του άνεση τις ηθοποιούς από το ρόλο της ηρωίδας τους σε αυτόν του αφηγητή και τούμπαλιν. Με έναν τρόπο, ένιωσα ότι κάποιος μου διηγήθηκε την ιστορία για την Αγάπη του Ιταλού προς την Ερατώ, την ίδια ώρα που γνώρισα με όλες μου τις αισθήσεις τους πρωταγωνιστές της. Αυτό είναι το Θέατρο. Αυτοί οι πολλαπλής κατευθύνσεως δρόμοι, που ενώνουν θεατή, ιστορία, ηθοποιό. Και στο Θέατρο Αργώ επιτυγχάνεται δεόντως το εγχείρημα της συγκεκριμένης σύμπλευσης και επικοινωνίας.
Γράφει η Γεωργία Δρακάκη
INFO:
Η Αγάπη Άργησε Μια Μέρα, της Λιλής Ζωγράφου
Στο Θέατρο Αργώ, από Τετάρτη ως Κυριακή
Διασκευή – Σκηνοθεσία : Ένκε Φεζολλάρι
Σκηνικά – Κοστούμια: Γιώργος Λυντζέρης
Πρωτότυπη Μουσική: Γιώτα Κοτσέτα
Δραματουργική επεξεργασία: Ναταλί Μηνιώτη
Βοηθός σκηνοθέτη: Δάφνη Λιανάκη
Φωτογραφίες: Πάνος Μαζαράκης
Παίζουν:
Αιμιλία Υψηλάντη,
Αθηνά Τσιλύρα,
Κατερίνα Μισιχρόνη,
Μυρτώ Γκόνη,
Μαρία Καρακίτσου,
Βασιλική Διαλυνά,
Μαρία Αποστολακέα
Περισσότερες λεπτομέρειες για την παράσταση ακολουθούν ΕΔΩ:
