Η επιλογή της εβδομάδας: “Πλατεία Ηρώων” σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καραντζά

Το σκηνικό λιτό. Μια σιδερώστρα, μια βαλίτσα, κάποιες κούτες, ζευγάρια ανδρικά παπούτσια και διάφορα άλλα μικροπράγματα. Στο βάθος ένας μεγάλος καθρέφτης, όπου καθρεφτιζόμαστε εμείς, οι θεατές, σα να θέλει ο σκηνοθέτης/δραματουργός να μας κάνει να παρατηρούμε τις ίδιες μας τις αντιδράσεις στα δρώμενα. Στη μέση του σκηνικού ένας μικρός κρατήρας, είναι αυτός που δημιουργήθηκε στο έδαφος μετά την πτώση/αυτοκτονία του καθηγητή.Ενός καθηγητή που για αρκετή ώρα δε γνωρίζουμε καν το όνομά του, που είναι νεκρός πλέον, αλλά που η παρουσία του είναι εξαιρετικά έντονη και που η ιδιότητά του ακούγεται επαναλαμβανόμενα σε όλες τις πτώσεις από την οικονόμο του σπιτιού, την 60χρονη κα Τσίτελ (Κ.Καραμπέτη) και τη βοηθό της Χέρτα (Σύρμω Κεκέ). Μοιάζει ένα είδος μνημοσύνου στον μόλις αποδημήσαντα, ένα μνημόσυνο με ένταση και συναισθηματική φόρτιση.

Στη δεύτερη πράξη ο αδελφός του εκλιπόντα (Χρ.Στέργιογλου) και οι δυο κόρες του (Μ.Σκουλά-Αν.Καλαϊτζίδου) ξεδιπλώνουν την ιστορία που-τουλάχιστον κατά τη γνώμη τους-οδήγησε τον καθηγητή στο διάβημα. Το να είσαι Εβραίος, ακόμη και αναδεδειγμένος καθηγητής, στη Βιέννη της 10ετίας του ‘80 είναι εξαιρετικά οδυνηρό, γιατί “διαβάζεις” τους οιωνούς, που λένε ότι λίγα πράγματα άλλαξαν από την εποχή ανόδου του Χίτλερ, όταν το 1938 διακήρυττε στην Πλατεία Ηρώων την προσάρτιση της Αυστρίας στο Ράιχ κι από κάτω εκατοντάδες χιλιάδες ζητοκραύγαζαν.Αν δε, προσθέσουμε σ’ αυτό και τη συνθήκη/μόττο του καθηγητή ότι ”ο πνευματικός άνθρωπος πορεύεται μόνος του σε όλην του τη ζωή”, τότε το πράγμα γίνεται οδυνηρότερο.

Στην τρίτη πράξη έχουμε τη συγκέντρωση της οικογένειας σε ένα γεύμα μετά την κηδεία, όπου για πρώτη φορά συναντάμε και τη σύζυγο του καθηγητή (Υβ.Μαλτέζου), την οποία γνωρίζαμε αρκετά καλά μέχρι στιγμής, αλλά μόνο από αναφορές των υπολοίπων.

Έργο δυνατό/καταγγελτικό, που έγραψε ο Τόμας Μπέρνχαρτ κατόπιν παραγγελίας του καλλιτεχνικού διευθυντή του Μπούργκτεατερ και το οποίο “ανέβηκε” το 1988, για την επέτειο των εκατό χρόνων του θεάτρου.

Πολύ καλή η σκηνοθεσία από τον Δημήτρη Καραντζά, που συνεχίζει να μας δίνει εξαιρετικά δείγματα γραφής, και που κρατά το μέτρο και μάλλον λιτά-κάποιες φορές και υπαινικτικά-μας μεταφέρει τις εντάσεις του έργου.

Οι ερμηνευτές πειθαρχημένοι, σε δύσκολη αποστολή. Η Καριοφυλλιά Καραμπέτη εξαιρετική στην πρώτη πράξη, ερμηνεύει σχεδόν ψυχαναγκαστικά το ρόλο της. Από κοντά και η Σύρμω Κεκέ σε απόδοση, στον χαμηλού προφίλ δικό της ρόλο.

Ο Χρήστος Στέργιογλου, ηθοποιός αξίας, ίσως θάθελε λίγο περισσότερη δουλειά με τους μονολόγους του, για να τους ελέγξει πλήρως.

Η Μαρία Σκουλά επίσης πολύ καλή, με κείνη τη βαθιά φωνή που σε υποβάλλει, ακόμη και χωρίς θεατρικό κείμενο.

Η Υβόννη Μαλτέζου σε ένα μικρό ρόλο, καταφέρνει με την εκφραστικότητά της να μας αποσπάσει την προσοχή.

Η μουσική επένδυση μινιμαλιστική, άλλες φορές υπόκωφη κι άλλες με υψηλές εντάσεις, σα να μας καθοδηγεί ή να μας αφυπνίζει αντίστοιχα.

Σίγουρα μια από τις παραστάσεις που πρέπει να δούμε φέτος!