H επιλογή της εβδομάδας: Η επανένωση της Βόρειας με τη Νότια Κορέα

Για άλλη μια φορά επιβεβαιώνεται ότι Νίκος Μαστοράκης, θέατρο και μαγεία πάνε μαζί.

O Νίκος Μαστοράκης είναι ο άνθρωπος που κάνει το θέατρο μαγεία, και τη μαγεία θέατρο. Ο συγκεκριμένος καλλιτέχνης είναι ποιητής, δεν είναι απλά σκηνοθέτης.

 

Μέσα σε μια υπέροχη ατμόσφαιρα στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης, παρουσιάζεται το νέο έργο του Γάλλου συγγραφέα Ζοέλ Πομμερά. Ένα έργο σπονδυλωτό, που μας αφηγείται 11 ανθρώπινες, σύγχρονες και καθημερινές ιστορίες, έχοντας έντονα το άρωμα Τσεχωφικής γραμμής.

 

Η ειρωνεία, δίνει τη θέση της στην πίκρα, η πίκρα στη σάτιρα.η σάτιρα στο λυτρωτικό γέλιο και ξανά το λυτρωτικό γέλιο περνά στην ευαισθησία, την τρυφερότητα, για να τις διαδεχθεί η ωμότητα και η σκληρότητα των ημερών μας. Ρεαλισμός και σουρρεαλισμός συναντώνται και δίνουν το στίγμα της σύγχρονης καθημερινότητας.

Η αγάπη, η φιλία, ο έρωτας, οι ανθρώπινες σχέσεις, καθημερινές ανθρώπινες καταστάσεις είναι η θεματολογία. Όλα αυτά που βιώνουν καθημερινά μόνοι οι άνθρωποι, που θα μπορούσαν κάλλιστα να τους ενώσουν, κάτι που δυστυχώς δε γίνεται Ακριβώς όπως οι δύο γειτονικές χώρες της Άπω Ανατολής. Τόσο κοντά, τόσο ίδιες μα τόσο μακρινές και τόσο ανέφικτη η επανένωσή τους!

Η μετάφραση της Μαριάννας Κάλμπαρη είναι εξαιρετική, αποδίδει όχι κούφιους και “στημένους” διαλόγους, αλλά φρέσκους και ζωντανούς, χρησιμοποιώντας τις καθημερινές εκφράσεις μας.

Ο Αλέξανδρος Λαγόπουλος, με επτά καρέκλες και μια σειρά από κάγκελα έστησε ένα σκηνικό μοναδικό σε συμβολισμούς: από τους πολύβοους δρόμους της πόλης, στους δαιδάλους του ανθρώπινου μυαλού, πάνω σε μία πίστα από το γνωστό πάλαι-ποτέ ηλεκτρονικό παιχνίδι pac-man. όπου τα στρογγυλά ανθρωπάκια κυνηγούν και κυνηγιούνται αέναα, για να φάει το ένα το άλλο; Για να ενωθεί το ένα με το άλλο; Η απάντηση είναι και για τα δύο.

Και βέβαια, φτάνουμε στις ερμηνείες που δε θα μπορούσε παρά να είναι ανάλογες της μαγικής ατμόσφαιρας.

 

Καλοκουρδισμένος θίασος, με εξαιρετικές ερμηνείες από ανθρώπους που αποτελούν την αφρόκρεμα και το μέλλον του ελληνικού θεάτρου.
 

Κλέων Γρηγοριάδης, Ιωάννα Μαυρέα, Χάρης Φραγκούλης καταθέτουν μοναδικές ερμηνείες, ενώ σ’ αυτήν την παράσταση γνωρίζουμε ακόμα περισσότερο τον Δημήτρη Πασσά. Πολύ καλές και οι Μαρία Καλλιμάνη, Κατερίνα Λυπηρίδου, ενώ έχουμε την πλήρη αποκάλυψη του φαινομένου της Κωνσταντίνας Τάκαλου.

 

Όχι ότι δε γνωρίζαμε τις ικανότητές της, αλλά εδώ στην κυριολεξία “κεντάει” περνώντας σχεδόν αυτόματα και φυσικά από την κωμωδία στο δράμα. Δίνει πραγματικά την αίσθηση, ότι είναι “η Μούσα’ του ικανότατου σκηνοθέτη.

Οι μουσικές επιλογές είναι ταιριαστές με το έργο, προσθέτοντας μια ακόμα πινελιά στον εξαίσιο πίνακα που ζωγράφισε για μας ο Νίκος Μαστοράκης.

 

Η κίνηση μέσα στο σκηνικό είναι της Βάλιας Παπαχρήστου, σημαντικότατη για τη ροή της παράστασης, όπου μπαίνουν οι πρωταγωνιστές της κάθε σκηνής αποχωρώντας οι προηγούμενοι.

 

Ατμοσφαιρικότατοι οι φωτισμοί της Στέλλας Κάλτσου, ενώ απλά, καθημερινά και μάυρα τα κοστούμια που επέλεξε η Κλαιρ Μπρέισγουελ.

Ο Νίκος Μαστοράκης και οι μάγοι του, μας περιμένουν στο Υπόγειο του Κουν για να αγγίξουν τις ψυχές μας, με το μαγικό ραβδάκι της Τέχνης τους…

Μετάφραση: Μαριάννα Κάλμπαρη