Η επιλογή της εβδομάδας: “Το τσίμπημα της σφήκας”

26 Μαΐου 2007. Ένα φράγμα στο Λούσιο Ποταμό γίνεται η αιτία να χαθούν 8 νέοι άνθρωποι. Όλα συνέβησαν σε δευτερόλεπτα για τους 18 εκδρομείς που αποφάσισαν να περάσουν ένα Σαββατοκύριακο στη φύση. Ακούστηκε μια βοή, και 8 από τους περιπατητές του Λούσιου, βρισκόμενοι μέσα στο ποτάμι παρασύρθηκαν από το χείμαρρο που ακολούθησε.Άλλοι χτύπησαν στα βράχια, άλλοι προσπάθησαν να κρατηθούν από τους διπλανούς τους, αλλά δεν τα κατάφεραν. Στο «Τσίμπημα της Σφήκας» ακολουθούμε την πορεία ενός ζευγαριού σε αυτή την τραγωδία.

Οι διάλογοι είναι φυσικοί και βάζουν τον θεατή σε ένα κλίμα ότι πρόκειται για μια εκδρομή σαν όλες τις άλλες, ενώ όλοι ξέρουμε την τραγική της έκβαση.

Το δύσκολο έργο βρίσκεται στους -μόνο- δύο ηθοποιούς που βρίσκονται στην σκηνή (Γιάννης Μπισμπικόπουλος, Μαρία Παπαφωτίου).Πρέπει να αποδώσουν το κείμενο και τις καταστάσεις γύρω τους με τόσο λιγοστά μέσα! Το καταφέρνουν και με το παραπάνω. Το σκηνικό είναι λιτό αλλά νιώθεις ότι εικόνες ξετυλίγονται μπροστά σου όσο οι ηθοποιοί αφηγούνται όλα όσα συμβαίνουν γύρω τους.

Η κίνηση των ηθοποιών στο χώρο, οι στάσεις τους, τα βλέμματα τους, χρωματίζουν το δράμα εκείνης της ημέρας.

Υπάρχουν πολλοί συμβολισμοί στη σκηνή που υποβάλλουν ακόμα πιο πολύ τον θεατή στην τραγωδία. Τα 8 σκοινιά που κρέμονται από το ταβάνι σε όλη την παράσταση είναι οι 8 νεκροί, το μάθημα που διαβάζει η κοπέλα για τη σχολή της σχετικά με την κρανιοεγκεφαλική κάκωση θα αποβεί και η μοιραία αιτία θανάτου.

Από αυτή την ιστορία απορρέουν νοήματα για τη δύναμη της ανθρώπινης θέλησης, την απώλεια και το κενό που αφήνει ο θάνατος αλλά και για την ανάγκη επαναπροσδιορισμού των ουσιαστικών αξιών που τελικά πρέπει να ορίζουν τη ζωή μας.

Η σκηνοθεσία (Ισμήνη Πρωίου) είναι ευρηματική. Με μια σχεδόν άδεια σκηνή, καταφέρνει να δημιουργήσει εικόνες και συναισθήματα με ισομερείς εναλλαγές στον διάλογο και στην αφήγηση, έχει χιούμορ μέσα σε όλο το δράμα του γεγονότος και  χαρακτηρίζεται από ένα έντονο ρυθμό μέχρι την κορύφωση στο τέλος.Η επιλογή να ακολουθήσουμε την πορεία μόνο ενός ζευγαριού και όχι όλων των νεκρών είναι συνειδητή και εξυπηρετεί τον σκοπό της, μιας και οι αξίες και τα ερωτήματα που θέλει να περάσει είναι ξεκάθαρα και δεν απαιτούν κάποιον παραπάνω.

Ένα αμφίβολο στοιχείο στο «Τσίμπημα της Σφήκας» είναι το πεδίο που επιθυμεί να κινηθεί ο συγγραφέας («Απέναντι Όχθη» του Φίλιππου Φραγκούλη).Το πρώτο πράγμα που έρχεται στο μυαλό είναι ότι πρόκειται για προσωπική αφήγηση επιβίωσης μιας και ο συγγραφέας είναι ένας από τους επιζήσαντες. Από αυτή την ιστορία απορρέουν νοήματα για τη δύναμη της ανθρώπινης θέλησης, την απώλεια και το κενό που αφήνει ο θάνατος αλλά και για την ανάγκη επαναπροσδιορισμού των ουσιαστικών αξιών που τελικά πρέπει να ορίζουν τη ζωή μας.

Υπάρχουν όλα αυτά στη σκηνή; Στο τέλος ακούγεται η φράση: «μην σπαταλιέστε, τώρα ξέρετε». Αλλά αυτό θα μπορούσε να ισχύει σε κάθε περίπτωση σχετικά με τον θάνατο. Τι παραπάνω ξέρουμε τώρα; Ο θεατής καλείται να σκεφτεί γενικά για τον θάνατο ή συγκεκριμένα πάνω στη γνώση που φέρνει το συγκεκριμένο γεγονός;

Πιθανόν το προσωπικό βίωμα αποδυναμώνει το πανανθρώπινο νόημα που θα μπορούσε να μεταδοθεί στη παράσταση.

Στο τέλος ακούγεται η φράση: «μην σπαταλιέστε, τώρα ξέρετε». Ο θάνατος πάντα ξεφεύγει του ανθρωπίνου νοήματος -«Ο θάνατος δεν Είναι» ακούγεται στην αρχή και πολύ σωστά-, αλλά αυτό ισχύει είτε όταν έρχεται ξαφνικά είτε όχι. Απλά στη φαντασία μας εντείνεται αυτό το παράλογο του θανάτου όταν είναι ξαφνικός, αφορά νέους και αγγίζει τους κοντινούς μας ανθρώπους.

Η ρίζα του προβληματισμού κατάφερε ήδη να εμφυτευθεί άρα η νεοσύστατη ομάδα rapel πέτυχε το σκοπό της στην πρώτη παραγωγή της. Η παράσταση προσπαθεί να δώσει την ατμόσφαιρα εκείνης της μέρας καθώς και να προβληματίσει και το αποδίδει ικανοποιητικά. Είναι η προσωπική ιστορία κάποιων ανθρώπων που μας δείχνει πόσο μικροί είμαστε κάποιες φορές και πόσο μεγάλοι νιώθουμε.

Του Διονύση Αναλυτή στο http://dudukatheater.com/2016/10/17/tsimpimasfikaseidame/