Η επιλογή της εβδομάδας: “Dogville”

 

 

Στο Dogville οι άνθρωποι ζουν σιωπηλοί μέσα στη μιζέρια των καθημερινών τους ασχολιών. Η Γκρέις εμφανίζεται σαν από το πουθενά κυνηγημένη από γκάνγκστερς και τους ζητά άσυλο. Οι κάτοικοι της μικρής πόλης, ύστερα από συζήτηση απαντούν θετικά δίνοντάς της προθεσμία 2 εβδομάδων για να τους αποδείξει την αξία της. Το κορίτσι προσπαθεί να ενσωματωθεί, πράγμα πολύ δύσκολο καθώς η στάση τους απέναντί της είναι κάθε άλλο παρά φιλική. Ποτέ δεν γίνεται ένα κι εκείνοι, φυσικά, ποτέ δεν την εξισώνουν. Έξω από το Dogville ο κίνδυνος παραμονεύει. Όταν όμως ο έλεγχος χαθεί από τα χέρια και των δύο πλευρών, όταν η Γκρέις γίνει αντικείμενο εκμετάλλευσης και τα άγρια ένστικτα των κατοίκων οδηγήσουν στη βία, τότε ο κίνδυνος του εσωτερικού της πόλης θα περάσει σε πρώτο –εφιαλτικό- πλάνο. 

 

 

Ότι συμβαίνει μέσα στο κουτί υπακούει στους κανόνες κάποιας άγνωστης για εμάς τελετής. Οι 5 κάτοικοί του λειτουργούν ως άψυχα όντα. Φιγούρες ζωντανές- νεκρές καθώς μοιάζουν, περιμένουν μοιρολατρικά ένα τέλος που ολοένα αναβάλλεται. Η ώρα περνά με αυτές τις θολές μορφές να καθαρίζουν με προσοχή και σημαντικότητα το κάθε εκατοστό του πλαστικού που βρίσκεται γύρω τους. Ο ανυποψίαστος θεατής που μόλις έχει τακτοποιηθεί στο κάθισμά του νιώθει μια πρώτη ακατανόητη πίεση. Οι ανάσες τους ακούγονται δυνατά. Τα κοστούμια τους μπεζ, σαν τις φόρμες εργασίας…

 

Λίγη ώρα αργότερα εμφανίζεται η Γκρέις και η θεατρική δράση με μιας κλιμακώνεται. Τις στιγμές που η ένταση ανεβαίνει στα υψηλότερα επίπεδα, προσφέρονται ανάσες αποστασιοποίησης. Οι ηθοποιοί βγαίνουν και ξεμακραίνουν για λίγο από το ασφυκτικό κουτί αλλά και από τα καλούπια των ρόλων τους αποφορτίζοντας συναισθηματικά τη σκηνή. Όπως ο αφηγητής, έτσι και οι ήρωες μιλούν στο μικρόφωνο που υπάρχει στη σκηνή. Μας κοιτούν. Μας κλείνουν το μάτι…

 

Η ευρηματική σκηνοθεσία συνδυάζεται με έναν καλά κουρδισμένο θίασο. Η Γιούλικα Σκαφιδά ενσαρκώνει την αμόλυντη και ανθρώπινη –για τα δεδομένα του Dogville- Γκρέις που έρχεται να ταράξει την πόλη. Πότε καλή και πρόθυμη, πότε εκτός ορίων παίρνει πάνω της το μεγαλύτερο κομμάτι της παράστασης. Την Πηνελόπη Τσιλίκα βλέπουμε ως καχύποπτη και σκληρή Βέρα: μια από τους ισχυρότερους πολέμιους της κεντρικής ηρωίδας. Οι πιο έντονες στιγμές της στην παράσταση προκαλούν αίσθηση βγαλμένη από εφιάλτη (οι επαναλαμβανόμενες φράσεις της στο μικρόφωνο ηχούν ακόμα στα αυτιά μας!). Η Ρομάνα Λόμπατς –το κορίτσι με την εντυπωσιακή κίνηση και ευλυγισία- έχει ως κύριο ρόλο τη νεαρή Λιζ αλλά κατά τη διάρκεια της παράστασης τη βλέπουμε και στο ρόλο των άτακτων παιδιών της Βέρας. 

 

Ο Μιχάλης Λεβεντογιάννης (Μπεν) και ο Γιώργος Νούσης (Tσακ) συμπληρώνουν το γαϊτανάκι των απόκοσμων μορφών του Dogville παρέα με τον Δημήτρη Πασσά, τον αρχικά φιλικό Τομ που στη συνέχεια φροντίζει να εξαφανίσει ως και την τελευταία ελπίδα ανθρωπιάς σε αυτό το στεγνό συναισθημάτων μέρος. Τέλος, ο αινιγματικός, παντογνώστης και ώρες- ώρες ειρωνικός Ευθύμης Ζησάκης βρίσκεται στο ρόλο του αφηγητή. Κάθε φορά που βγαίνει στη σκηνή, οι θεατές ανακάθονται αμήχανα στις θέσεις τους και ετοιμάζονται αθόρυβα να υποδεχτούν εκείνα που θα τους αναγγείλει.

 

Με ιδιαιτερότητα ρυθμού, με μια εξωπραγματική αισθητική, δυνατές ερμηνείες, αξέχαστη χορογραφία, μουσική απολύτως ταιριαστή στο σύνολο και μία εμπνευσμένη σκηνοθέτη- μαέστρο, το Dogville του Λαρς Φον Τρίερ μεταμορφώνεται σε ένα θεατρικό γεγονός που δεν μπορεί παρά να αφήσει το στίγμα του. 

 

 

Θέατρο Ακροπόλ, Ιπποκράτους 9, Αθήνα