– Ποιο το επάγγελμα σου και πώς προέκυψε; Εργάζομαι ως σκηνογράφος και ενδυματολόγος. Ξεκίνησα να εργάζομαι από τα φοιτητικά μου χρόνια, γύρω στο 2010, όταν ο δάσκαλός μου, Πάρις Μέξης, μου πρότεινε να συνεργαστούμε σε μια παράσταση που προοριζόταν για την Επίδαυρο. Ήταν μια εμπειρία που με σημάδεψε και ουσιαστικά με καθόρισε επαγγελματικά. Δεκαπέντε χρόνια μετά, εξακολουθώ να θυμάμαι εκείνη την πρώτη δουλειά με την ίδια συγκίνηση και ευγνωμοσύνη, γιατί τότε κατάλαβα πόσο πολύ με γοητεύει ο κόσμος του θεάτρου και η μαγεία της δημιουργίας του.
– Aν δεν ήσουν σκηνογράφος και ενδυματολόγος τι θα ήσουν; Είναι μια ερώτηση που κάνω συχνά στον εαυτό μου τον τελευταίο χρόνο. Νομίζω πως, ακόμη κι αν δεν ήμουν σκηνογράφος – ενδυματολόγος, θα έκανα κάτι εξίσου δημιουργικό — κάτι που θα μου έδινε τη χαρά να βλέπω ένα αποτέλεσμα να γεννιέται μέσα από τη διαδικασία. Ίσως να ασχολιόμουν με τη δημιουργία ρούχων ή χώρων, ή ακόμη με κάτι που έχει να κάνει με παιδιά που αντιμετωπίζουν μαθησιακές δυσκολίες. Μου αρέσει πολύ η ιδέα να συμβάλλω στην εξέλιξη και την έκφραση των άλλων μέσα από τη δημιουργία.
– Διάλεξε από 1 ως 5 από τις καλύτερες σου στιγμές σ’ αυτήν τη δουλειά: Δύσκολη ερώτηση… Κυρίως γιατί η δουλειά μας δεν έχει να κάνει μόνο με το αποτέλεσμα, αλλά με όλη τη διαδρομή και την εξέλιξη που σου προσφέρει κάθε συνεργασία — σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό. Οι άνθρωποι που συναντάς, οι σκηνοθέτες, οι ηθοποιοί, οι τεχνικοί, αλλά και το ίδιο το έργο που καλείσαι να «ντύσεις», παίζουν τεράστιο ρόλο.
Αν έπρεπε να διαλέξω, θα ξεχώριζα στιγμές όπου ένιωσα ότι δημιουργήθηκε πραγματικά μια ομάδα· ότι το αποτέλεσμα γεννήθηκε μέσα από συλλογικότητα και εμπιστοσύνη. Αυτές είναι, για μένα, οι καλύτερες στιγμές της δουλειάς — όταν η διαδικασία σε εξελίσσει, σε συγκινεί και σου θυμίζει γιατί την αγαπάς.
Αν έπρεπε να τις βάλω σε μια πεντάδα, θα ήταν οι εξής:
5. Ο κουλοχέρης του Σποκέιν του Μάρτιν ΜακΝτόνα — η πρώτη μου δουλειά που με έκανε να νιώσω πραγματικά μέρος μιας ομάδας.
4. Η συνεργασία μου με τη Venus Volcanism στο The Dream, μια εμπειρία που συνδύασε ήχο, εικόνα και συναίσθημα με έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο.
3. Το Grand Hotel (2024–2025) — μια παραγωγή γεμάτη φινέτσα και έντονη αίσθηση θεατρικής ατμόσφαιρας.
2. Ανάμεσα σε δύο κόσμους του Ιβάν Τουργκένιεφ, σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνας Νικολαΐδη — μια παράσταση όπου ένιωσα πως το σκηνικό και τα κοστούμια έγιναν οργανικό κομμάτι της αφήγησης.
1. Χωρίς οικογένεια, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Δεγαΐτη — μια τρυφερή, συγκινητική δουλειά που με άγγιξε βαθιά, τόσο επαγγελματικά όσο και προσωπικά.
– Για ποια/ες είσαι υπερήφανη που ήσουν κομμάτι της; Είμαι ιδιαίτερα περήφανη που ήμουν κομμάτι της ταινίας Shadows of the World του Μάριου Π. Παπαγεωργίου. Ήταν μια δουλειά που πέρασε μέσα από αρκετές δυσκολίες — ακόμη και μια απώλεια κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων — κι όμως, μέσα από συλλογική προσπάθεια, δύναμη και αγάπη για το έργο, καταφέραμε να την ολοκληρώσουμε. Το γεγονός ότι η ταινία ταξίδεψε και προβλήθηκε σε αρκετές χώρες μάς γέμισε όλους με συγκίνηση και δικαίωση. Είναι από εκείνες τις εμπειρίες που σου θυμίζουν γιατί αγαπάς αυτό που κάνεις.
– Ποιο/α είναι Το/α καλύτερα σχόλια που θυμάσαι για τη δουλειά σου; Υπάρχουν πολλά σχόλια που θυμάμαι, και νομίζω ότι το καθένα έχει τη δική του σημασία — ανάλογα και με το μέσο. Στην τηλεόραση, ειδικά στις σειρές εποχής, με συγκινεί πολύ όταν οι θεατές μου λένε ότι τα ρούχα και η ατμόσφαιρα τους θυμίζουν τα νιάτα τους, ή ότι μέσα από τους ήρωες νιώθουν σαν να έχουν ξαναβρεί μια “παρέα” που τους κρατά συντροφιά. Αυτή η αίσθηση οικειότητας είναι ανεκτίμητη.
Στο θέατρο, τα πιο όμορφα σχόλια είναι εκείνα που αφορούν το συναίσθημα: όταν κάποιος λέει ότι “ταξίδεψε”, ότι “προβληματίστηκε”, ή ότι για λίγο ξέχασε όσα τον απασχολούν στην καθημερινότητα. Εκεί καταλαβαίνω ότι το σκηνικό και τα κοστούμια έγιναν μέρος της εμπειρίας — όχι απλώς ένα φόντο, αλλά ένα μέσο μετακίνησης του θεατή σε έναν άλλο κόσμο.
– Τι θα ήθελες (και αν) να έχεις ξεχάσει από τη μνήμη σου; (δουλειά, πρόσωπο, κατάσταση κλπ.); Δε θα ήθελα να ξεχάσω τίποτα. Ακόμη και οι δύσκολες ή απαιτητικές στιγμές έχουν τη δική τους αξία, γιατί μέσα από αυτές μαθαίνεις. Κάθε συνεργασία και κάθε εμπειρία — ευχάριστη ή δύσκολη — σε διαμορφώνει και σε βοηθά να εξελίσσεσαι. Οι πιέσεις, οι αστοχίες ή οι προκλήσεις με έχουν διδάξει πώς να διαχειρίζομαι καλύτερα τις επόμενες δουλειές και τις ανθρώπινες σχέσεις μέσα σε αυτές. Νομίζω πως, τελικά, όλα όσα ζούμε έχουν λόγο που συμβαίνουν.
– Θεωρείς πως αμείβεσαι καλά με βάση τον χρόνο και τα όσα προσφέρεις; Οι περισσότεροι επαγγελματίες που δραστηριοποιούμαστε στις εφαρμοσμένες τέχνες στην Ελλάδα δεν αμειβόμαστε ανάλογα με τον χρόνο, την έρευνα, τη μελέτη και τη δημιουργική ενέργεια που απαιτεί κάθε πρότζεκτ. Πρόκειται για μια δουλειά που χρειάζεται βαθιά προετοιμασία, φαντασία και λεπτομέρεια — στοιχεία που συχνά δεν αποτυπώνονται στην οικονομική της αξία. Ίσως γι’ αυτό οι περισσότεροι από εμάς εργαζόμαστε ταυτόχρονα σε περισσότερες από μία παραγωγές, προκειμένου να μπορούμε να στηρίζουμε το επάγγελμα που αγαπάμε και να παραμένουμε ενεργοί δημιουργικά.
– Ο κόσμος του θεάτρου είναι για σένα τι; Ο κόσμος του θεάτρου είναι για μένα ένα παράθυρο — μια ανάσα. Ένα πεδίο μέσα από το οποίο αντλώ γνώση, έμπνευση και εξέλιξη. Με βοηθά να ανακαλύπτω συνεχώς νέα πράγματα για τον εαυτό μου και τους ανθρώπους γύρω μου, και δίνει χρώμα στην καθημερινότητά μου. Είναι ένας ζωντανός οργανισμός που με τροφοδοτεί και με εξελίσσει, καλλιτεχνικά αλλά και προσωπικά.
– Είσαι ικανοποιημένη από αυτό που κάνεις; Υπάρχουν αναμφίβολα δυσκολίες σε αυτή τη δουλειά — πέρα από τον ανθρώπινο παράγοντα, υπάρχει και η «ύλη» που χρειάζεται να διαχειριστείς και να μεταμορφώσεις. Παρ’ όλα αυτά, κάθε παράδοση, κάθε πρότζεκτ, με γεμίζει χαρά. Στο τέλος της ημέρας, το μικρό παιδί μέσα μου είναι πάντα ευτυχισμένο που δημιουργεί και ζει μέσα από τη διαδικασία της τέχνης.
Ήθελες πάντα να έχεις αυτές τις ιδιότητες ή όχι; Από παιδί, το παιχνίδι μου ήταν να φτιάχνω και να μεταμορφώνω ρούχα — για τις κούκλες μου, για μένα, ή για όποιον βρισκόταν δίπλα μου. Μου άρεσε να πειραματίζομαι με χρώματα, υφάσματα και μικρές λεπτομέρειες, σαν να δημιουργούσα μικρούς κόσμους γύρω μου. Και, αν το σκεφτώ τώρα, αρκετά χρόνια μετά, καταλαβαίνω ότι ουσιαστικά δεν σταμάτησα ποτέ να κάνω ακριβώς το ίδιο — μόνο που τώρα τα παιχνίδια μου είναι οι παραστάσεις, οι χαρακτήρες και οι σκηνές που «ντύνω» και φέρνω στη ζωή.
– Σε ποιο θέατρο θα ήθελες ιδανικά να δουλέψεις στο μέλλον; Δε θα έλεγα ένα συγκεκριμένο θέατρο. Για μένα δεν έχει σημασία ο χώρος, αλλά οι άνθρωποι που συναντάς και οι συνεργασίες που δημιουργείς. Ιδανικά, θα ήθελα να δουλέψω με ανθρώπους που σέβονται ο ένας τον άλλο, έχουν πάθος για τη δουλειά τους και εκτίμηση στη φύση της δημιουργικής διαδικασίας. Αυτή η αρμονία και η αμοιβαία εμπιστοσύνη είναι που κάνουν μια δουλειά πραγματικά ξεχωριστή.
Έναν χρόνο μετά θα είσαι…(πού;) Με τον προγραμματισμό που υπάρχει έως τώρα, εκτός απροόπτου θα βρίσκομαι στην Αθήνα, μεταξύ γυρισμάτων και θεατρικών παραστάσεων. Παράλληλα, η σκέψη μου θα είναι στο αγαπημένο μου νησί, που πάντα μου προσφέρει έμπνευση και ηρεμία.
– Πού θα είσαι φέτος ως κομμάτι παράστασης/εων; Φέτος συνεχίζονται δύο επαναλήψεις από την περσινή σεζόν, ενώ αυτή την περίοδο βρίσκομαι στην προετοιμασία μιας νέας τηλεοπτικής σειράς. Αν όλα εξελιχθούν ομαλά, η σειρά αναμένεται να προβληθεί τον επόμενο Δεκέμβριο, αν και προς το παρόν δεν έχει ανακοινωθεί επίσημα.
Του Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 11/11/2025
Θυμάμαι την σκηνογραφία της στην παράσταση “Σφήκες” σε σκηνοθεσία Νικορεστη Χανιωτακη με τον Ζαχαράτο ,τον Βούλγαρη, τον Λύκο , κλπ.
Κάτι κασόνια που άλλαζαν σχέδια.
Υπέροχη.