Ο νέος και ταλαντούχος ηθοποιός Γιάννης Σιάμπαλιας με αφορμή την παράσταση «Λέμονγκρας» της Ηρώς Κισσανδράκη στο Θέατρο 104, μιλά στο all4fun για την παράσταση, το έργο, το ρόλο του και πως επέλεξε να γίνει ηθοποιός.
Γιάννης Αντωνίου | 08-05-2025
Μίλησέ μας για την παράσταση σας “Λέμονγκρας” της Ηρώς Κισσανδράκη στο θέατρο 104.
Το «Λέμονγκρας» μιλάει για μια ελληνική οικογένεια που ενώ η ζωή των μελών της φαίνεται να έχει «μπει σε μια σειρά», κάποια πυρηνικά μυστικά της θα φανερωθούν και θα φέρουν στην επιφάνεια αυτά που δίσταζαν να αντικρίσουν και να εξομολογηθούν ο ένας στον άλλον.
Τι πρόκειται να δούμε πάνω στη σκηνή;
Ανθρώπινες σχέσεις και καταστάσεις αρκετά γνώριμες, άμεσα ή έμμεσα. Και πως καταρρέει σιγά σιγά η ασφάλεια που θεωρούμε ότι υπάρχει πίσω από σχέσεις ‘αγάπης’, ειδικά σε μια ελληνική οικογένεια που η λέξη ‘αγάπη’ ακροβατεί αρκετά και προς τη σκοτεινή της εκδοχή.
Μίλησέ μας για το ρόλο σου στην παράταση. Σε δυσκόλεψε κάτι;
Μέσα λοιπόν σε τούτο το καμουφλαρισμένο τρόπο ύπαρξης αυτής της οικογένειας, έρχομαι εγώ σαν εξωγενής παράγοντας που θα ταρακουνήσει την πραγματικότητα τους. Στην ουσία πυροδοτώ κάτι από το παρελθόν αυτής της οικογένειας και εξαιτίας μου θα έρθουν στην επιφάνεια μυστικά αποσιωπημένα για χρόνια. Επειδή έχω ένα σύντομο αλλά ουσιαστικό πέρασμα μέσα στο έργο, νομίζω ότι αυτό που με δυσκόλεψε ήταν να βρω τι αλλά επίπεδα μπορούν να αναδειχθούν από αυτόν τον άνθρωπο πέραν του προφανές που φέρει το ίδιο το έργο.
Πιστεύεις ότι το θέατρο είναι ένα ομαδικό σπορ;
Φυσικά είναι ένα ομαδικό σπορ, που απαιτεί πολύ προσωπική δουλειά και εκτός γηπέδου. Με έχει γαλουχήσει σε αυτό ήδη η δραματική σχολή, πράγμα για το οποίο είμαι πολύ ευγνώμων.
Θυμάσαι την πρώτη παράσταση που είδες;
Ναι, αλλά μόνο σαν αίσθηση. Πρέπει να ήμουν εφτά-οκτώ χρονών, είχα πάει με την οικογένεια μου, δεν ήταν παιδική παράσταση, είχε δραματικό-κοινωνικό περιεχόμενο. Το μόνο που θυμάμαι είναι ότι κάποιες σκηνές υποτίθεται διαδραματίζονταν σε έναν κήπο, που δεν υπήρχε ούτε στη σκηνή ούτε πουθενά. Αλλά όταν οι ηθοποιοί λέγανε ότι πάνε εκεί, πίστευα όντως ότι πήγαιναν σε αυτόν τον κήπο και φανταζόμουν τι λέγανε και τι κάνανε. Επίσης θυμάμαι τις γρανίτες και τα ποπ κορν που πουλούσε ένας κύριος σε έναν δίσκο στο διάλειμμα.
Μίλησέ μας για σένα. Αλήθεια, πως αποφάσισες να γίνεις ηθοποιός;
Δεν το φαντασιωνόμουν από μικρός. Νομίζω ήρθε σαν ένστικτο στη εφηβεία. Η ζωή η ίδια με οδήγησε σε αυτό χωρίς καν να ξέρω γιατί. Δεν είχα τα χαρακτηριστικά του ανθρώπου που ομολογούσαν αμέσως ότι κάνω για αυτό το επάγγελμα. Δε πήγα σε θεατρικές ομάδες. Απλά αφέθηκα σε αυτό το ένστικτο για να δω που θα με οδηγήσει. Σίγουρα το ενδιαφέρον μου για τους ανθρώπους, ειδικά τους «περιθωριοποιημένους», και το πώς αισθάνονται το είχα από πάντα και ίσως αυτό να ήταν μια βάση.
Διάλεξε πέντε λέξεις που περιγράφουν τον εαυτό σου.
Ανυπόμονος σίγουρα. Έντιμος, κατανοητικός, «καλός ακροατής», λιγομίλητος.
Κάτι που δεν έχεις ακόμα κάνει, αλλά θα ήθελες;
Δεν έχω κάποια έγνοια να κάνω κάτι. Όσο πιο πολύ με ακούω, προκύπτουν πράγματα που ούτε φανταζόμουν ότι ήθελα να κάνω.
Υπάρχει κάτι που σε στενοχωρεί στο ελληνικό θέατρο;
Τ’ ότι υπάρχει πληθώρα παραστάσεων χωρίς πνευματικό και καλλιτεχνικό υπόβαθρο και όραμα.
Τι σε φτιάχνει και τι σε χαλάει στην Αθήνα;
Έχω μια παράδοξη αίσθηση για την Αθήνα. Τ’ ότι μέρη και αναπάντεχα σημεία της φέρουν μνήμες ιστορικές ή προσωπικές χωρίς καν να τις έχεις ζήσει. Με ενοχλεί που επιτρέπουμε τον «βανδαλισμό» των χώρων που μας περιβάλλουν.
Τα επόμενα σχέδια σου;
Ίδωμεν.
Φωτογραφίες παράστασης: @vandoros_nikos