”Το θέατρο είναι όπως ο έρωτας, μπορεί να σε συνεπάρει, αλλά πρέπει να αφεθείς στη μαγεία του. Το σχέδιο λοιπόν είναι να αφεθούμε στη μαγεία.”
Με σύμμαχο την τεράστια σχεδόν ”ερωτική” δυναμική του θεάτρου, ο Γιάννης Μακρόπουλος σκηνοθετεί μια διαφορετική παιδική παράσταση βασισμένη στο γνωστό παραμύθι”Η Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων”.
Γιατί επέλεξες να ασχοληθείς με το παραμύθι “η Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων; Τι σημαίνει αυτό το παραμύθι για σένα;
Το θαυμάσιο με την Αλίκη, είναι ότι πρόκειται για ένα «παραμύθι» μοναδικό- ένας σταθμός στην παγκόσμια λογοτεχνία. Είναι για μικρούς και μεγάλους, με πολλές ιστορίες μέσα στην κεντρική ιστορία, με τρέλα και άπειρες δυνατότητες για όποιον θέλει να «χτίσει» κάτι πάνω σε αυτό. Είμαι τυχερός. Πρέπει να σου πω ότι απ’ όταν ήμουν στην σχολή έλεγα ότι δεν θέλω να ασχοληθώ με παιδικό θέατρο εκτός αν ήταν η Αλίκη. Δεν υπερβάλω. Στα παιδικά βλέπουμε συχνά μια τυποποιημένη αισθητική. Η Αλίκη δεν παρέχει τέτοιες «ευκολίες» στους ηθοποιούς, στον σκηνοθέτη ή στους θεατές. Σε αναγκάζει να δοκιμάσεις κάτι διαφορετικό. Αυτό είναι για μένα η Αλίκη. Μια συνεχής αναζήτηση στην Χώρα των Θαυμάτων, για να βρεις αυτό το κάτι διαφορετικό. Και πίστεψε με, μόλις μπεις στην Χώρα των Θαυμάτων, καταλαβαίνεις πόσο πολύ μοιάζει με τον κόσμο μας!
Τον πρωταγωνιστικό ρόλο της Αλίκης τον κρατά ένας από τους θεατές. Πως αντιδρά το κοινό στον ενεργό ρόλο που του δίνεται; Ποιες οι εντυπώσεις σου από τον πρώτο χρόνο παραστάσεων;
Εδώ ήμασταν πάλι πολύ τυχεροί. Δουλέψαμε πάρα πολύ, αλλά το ρίσκο είναι ρίσκο. Δεν υπάρχει άλλη καταγεγραμμένη παράσταση με κυριολεκτικά πρωταγωνιστή έναν θεατή. Η Αλίκη μας, χορεύει, μιλάει, ξιφομαχεί. Χωρίς αυτήν δεν έχει παράσταση. Όταν κάναμε την πρώτη παράσταση, φοβόμασταν ότι δεν θα σηκωθεί κανένας! Κι όμως, 180 παιδάκια πετάχτηκαν από τις θέσεις τους και φώναζαν να κάνουν την Αλίκη. Πανδαιμόνιο! Όλοι θέλουν να κερδίσουν την κακιά Βασίλισσα. Ταυτίζονται με την Αλίκη, που είναι μια από αυτούς. Η πλατεία μετατρέπεται σε λαϊκό δικαστήριο για 80 λεπτά. Το διασκεδάζουν απίστευτα και τους περνάει συγχρόνως μηνύματα. Οι γονείς το ευχαριστιούνται επίσης. Βλέπουν τα παιδιά τους σε μια διαδικασία κοινωνικοποίησης.
Η παράσταση αφορά μόνο τα παιδιά;
Ως μια ομάδα νέων ηθοποιών, θέλουμε να αγγίξουμε τα παιδιά που είναι το κοινό μας, αλλά εξίσου πολύ και τους ανθρώπους της ηλικίας μας. Η Αλίκη το επιτρέπει αυτό, γιατί είναι ένα έργο με έξυπνο χιούμορ, με πολλά επίπεδα. Στην πρεμιέρα ακούγονταν περισσότερο τα γέλια των ενηλίκων απ’ ότι των παιδιών. Ήταν ένας πολύ δύσκολος στόχος, αλλά τα καταφέραμε. Παιδιά, έφηβοι, ενήλικες, όλοι φεύγουν από το θέατρο με κάτι διαφορετικό! Μας κάνανε μάλιστα πρόταση μετά την παράσταση, να το πάμε με μερικές αλλαγές σε βραδινή σκηνή. Ευτυχώς όλοι οι συντελεστές έχουν ταλέντο και όρεξη για δουλειά. Θα δούμε λοιπόν…
Γιατι επέλεξες ως σκηνοθέτης την τόσο ενεργή συμμετοχή του κοινού στην παράσταση;
Μου αρέσουν τα κλασικά ανεβάσματα και ο ρεαλισμός. Το μοντέρνο και η αποδόμηση, γίνονται συχνά για το θεαθήναι. Κακώς, πρέπει να είναι ανάγκη αυτό το μοντέρνο, να έχει αλήθεια. Ε λοιπόν, σκεφτόμουν, ποιος θα μπορούσε να κάνει την Αλίκη, μια κοπελίτσα σε έναν μαγικό κόσμο που περιπλανιέται χωρίς να γνωρίζει τίποτα; Μα φυσικά κάποιος από το κοινό. Η καλύτερη ηθοποιός, δεν θα μπορούσε να είναι τόσο αληθινή όσο η Αλίκη μας! Κάνουμε λοιπόν κάτι μοντέρνο, αλλά αυτό βγαίνει μέσα από το έργο και όχι μέσα από κάποια ματαιοδοξία. Μόνη μας φιλοδοξία να μοιραστούμε κάποιες αλήθειες. Και το κοινό ανταποκρίνεται ειλικρινά με την σειρά του, το ζει και συμμετέχει πραγματικά. Είναι απίστευτή η αίσθηση του να μην είμαστε μόνοι μας στην σκηνή. Φέρνουμε τους θεατές με το μέρος μας. Τους αναγκάζουμε να συμμετάσχουν. Να κουνηθούν από τον καναπέ. Με χιούμορ και σκέψη.
Είσαι ένας νέος σκηνοθέτης. Τι σε έστρεψε προς την σκηνοθεσία; Πως συνδυάζεις το ρόλο του ηθοποιού με αυτόν του σκηνοθέτη;
Μου αρέσει ως ηθοποιός να εκθέτω την ψυχή, το πάθος και την αλήθεια μου. Κάποιος όμως, πρέπει να κάνει και την άχαρη για πολλούς δουλειά. Να κάνει το αφηρημένο, συγκεκριμένο. Υπερισχύει η ανάγκη της συνολικής εικόνας και του να πάει καλά η ομάδα, από την προσωπική ανάγκη έκθεσης και προτιμώ να πάρω πάνω μου την «βρομοδουλειά». Καμιά φορά χρειάζεται να δοθείς με έναν άλλον τρόπο από αυτόν που υπολόγιζες. Δίνεσαι λοιπόν στην ομάδα, είσαι ο ενδιάμεσος κρίκος θεατών και σκηνής. Η σκηνοθεσία ανοίγει άλλα παράθυρα, είναι κάτι εξίσου μαγικό για εμένα. Είναι συναρπαστική, δεν παίζεις πια έναν ρόλο άλλα όλους τους ρόλους του έργου, καθώς και αυτόν του εμψυχωτή, του ψυχαναλυτή, της μανούλας, του καλύτερου φίλου και του χειρότερου εχθρού. Θέλει γερά νεύρα αλλά αξίζει όταν κάτσεις και δεις το χαμόγελο ή το δάκρυ του θεατή στο τέλος. Αυτό το χαμόγελο το κερδίζεις, μόνο μέσα από ένα ολοκληρωμένο όραμα. Είναι ωραίο να «ερωτεύεσαι» πάνω στην σκηνή ως ηθοποιός, αλλά θέλω και οι θεατές να «ερωτευτούν» από τις θέσεις τους. Αυτό συχνά, απαιτεί έναν σκηνοθέτη. Χαίρομαι που συνεργαστήκαμε με πολύ μεράκι με τα παιδιά της παράστασης, για να πετύχουμε αυτόν τον στόχο.
Ασχολείσαι με το παιδικό θεατρο, ένα ξεχωριστό από πολλές πλευρές είδος θεάτρου. Γιατι κατεφυγες σε αυτή την επιλογή και ποιες οι εμπειρίες που αποκομίζεις;
Θα σου πω δυο αλήθειες. Μου αρέσουν τα παιδιά και νιώθω ότι μαθαίνω από αυτά ως θεατές. Είναι πιο ώριμα από τους μεγάλους, γιατί ζουν μέσα στην αθωότητα που τόσο πολύ λείπει από την καθημερινότητά μας. Πόσοι ενήλικες ζουν όπως τα παιδιά; Η άλλη αλήθεια, είναι πικρή. Δυστυχώς λίγοι τα λένε δημόσια. Ως νέος άνθρωπος θέλω να κάνω καλές δουλειές, με επαγγελματίες που θα πληρώνονται για να μπορούν να αφιερώσουν χρόνο στην πρόβα και όχι στη part-time δουλειά. Τα παιδικά βγάζουν λεφτά για να πληρωθούν οι ηθοποιοί μου. Οι γονείς ευτυχώς πάνε τα παιδιά τους θέατρο. Η συμμετοχή τους διασφαλίζει το επίπεδο που θέλω για να βγει καλή η δουλειά.
Πόση σημασία έχουν τα χρήματα για το αποτέλεσμα; Πως βλέπεις την οικονομική κατάσταση σε σχέση με το θέατρο;
Υπάρχουν σπουδαίες δουλειές low- budget. Φαίνεται όμως αυτό το low-budget. Καλά που υπάρχουν και τα παιδικά. Αν περιμέναμε από τα τόσα εκατομμύρια Αθηναίους ενήλικες θα είχαν κλείσει όλα τα θέατρα. Δεν είναι το οικονομικό πρόβλημα μόνο. Υπάρχουν σπουδαίες δουλειές με 5-10 ευρώ εισιτήριο. Ένα πακέτο τσιγάρα ή ένα ποτό λιγότερο. Ο κόσμος όμως είναι καθηλωμένος στο youtube και στο facebook. Φταίει και ο θεατρικός κόσμος. 600 παραστάσεις τον χρόνο, πού να ξέρει ο άλλος τι είναι καλό. Δεν πάει πουθενά τελικά. Το βασικό πρόβλημα είναι ότι έχουμε πάψει να πιστεύουμε στην αξία του πολιτισμού.
Ποια είναι τα μελλοντικά σου σχέδια;
Συμμετέχω σε διάφορες δουλειές για τις οποίες θα χαρώ να μιλήσουμε κάποια άλλη στιγμή. Θέλω να συνεισφέρω με τους συνεργάτες μου, στο να δώσουμε αξία σε αυτό που θεωρούμε πολιτισμό. Πρέπει να πάρουμε τον κόσμο από το χέρι, όπως παίρνουμε την Αλίκη μας, και να τους κάνουμε μια βόλτα στην Χώρα των Θαυμάτων. Αυτή η χώρα μπορεί να έχει ελπίδα, αγάπη, πάθος, παρά τις δυσκολίες. Θέλει όμως δουλειά και τσαγανό. Το θέατρο είναι όπως ο έρωτας, μπορεί να σε συνεπάρει, αλλά πρέπει να αφεθείς στη μαγεία του. Το σχέδιο λοιπόν είναι να αφεθούμε στην μαγεία.
Της Ιωάννας Πρινέα, 14/1/2014