Με αφορμή την παράσταση «Ένα παιδί μετράει τ’ άστρα», το αγαπημένο αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα του Μενέλαου Λουντέμη, σε θεατρική διασκευή της Σίσσυς Αλατά και σκηνοθεσία του Αναστάση Δεληγιάννη στο Θέατρο Κατερίνα Βασιλάκου, ο νέος και ταλαντούχος ηθοποιός Τζώρτζης Παπαδόπουλος μιλά στο all4fun για την παράσταση και τον ρόλο του, τον εαυτό του, και πώς επέλεξε να γίνει ηθοποιός.
Μίλησέ μας για τη παράστασή σας «Ένα παιδί μετράει τ’ άστρα» του Μενέλαου Λουντέμη.
Λοιπόν…. κατά αρχάς να πω, ότι η τιμή που μου έκανε το Θέατρο Κατερίνα Βασιλάκου, η παιδική σκηνή της Μαριάννας Τόλη και ο σκηνοθέτης Αναστάσης Δεληγιάννης να συμμετάσχω και να κρατάω τον ρόλο του Μέλιου στο συγκεκριμένο έργο, μόνο ως συγκίνηση μπορεί να εκφραστεί από πλευράς μου. Πρόκειται για ένα έργο κλασικής λογοτεχνίας του εξαίρετου κατ’ εμέ Μενέλαου Λουντέμη, ένα έργο που από ότι βλέπω καθημερινά στο θέατρο το γνωρίζει ο κόσμος, το αγαπάει και νιώθει ότι ερχόμενος στο θέατρο, θα αποκομίσει πράγματα που αντικατοπτρίζουν ακόμα και στο 2024. Το έργο επικεντρώνεται στη ζωή ενός παιδιού, του Μέλιου, που με πείσμα θέληση, πάθος και υπομονή, καταφέρνει να μας κάνει να καταλάβουμε ότι η μάθηση και η προσωπική αναζήτηση είναι θεμέλια στην ολοκλήρωση ενός χαρακτήρα! Το έργο δεν έρχεται να διεκδικήσει τα γράμματα και τη μάθηση, αλλά για να μας δώσει να καταλάβουμε ότι μιλάμε για ανθρώπινα δικαιώματα και δεδομένα. Προσωπικά είναι από τις λίγες φορές που μέχρι τώρα, ένα έργο με κάνει να συγκινούμαι καθημερινά σε κάθε ανέβασμα.
Τι πρόκειται να δούμε πάνω στη σκηνή;
Όπως εδώ και αρκετά χρόνια, το θέατρο και η σκηνή της Μαριάννας Τόλη, επιλέγει πολύ προσεκτικά με αγάπη, φροντίδα και μεράκι τα ανεβάσματά του, είτε αυτά είναι υπό το πρίσμα ενός κλασικού ανεβάσματος, είτε μιας πιο νέας και μοντέρνας διάθεσης απόδοσης κάποιου έργου, έτσι και φέτος, το θέατρο έχει επιλέξει για άλλη μια φορά -πιστεύω-, να δώσει προς τα έξω ένα εξαιρετικό αποτελέσματα με αισθητική και γούστο. Το έργο ανεβαίνει με μια αμιγώς κλασική προσέγγιση με έναν 8μελή εξαιρετικό θίασο, με σκηνικά και ρούχα φτιαγμένα στο χέρι. Δυστυχώς στο σημερινό παιδικό – εφηβικό θέατρο, βλέπουμε αρκετές “πρόχειρές” και “μετριότητες” -με εξαιρέσεις πάντα-, που έχουν ως αποτέλεσμα την αίσθηση της «αρπαχτής». Το Θέατρο Κατερίνα Βασιλάκου ποτέ μέχρι τώρα δεν έχει υποπέσει σε κάτι τέτοιο και κατ’ εμέ, είναι βασικός παράγοντας που με ωθεί, και χαίρομαι «διπλά» για τη συμμετοχή μου στην οικογένεια του θεάτρου αυτού.
Μίλησέ μας λίγο για τον ρόλο σου. Σε δυσκόλεψε κάτι σε αυτόν;
Ο ρόλος μου είναι, όπως είπα και πιο πάνω, ο ρόλος του Μέλιου. Θα έλεγε κανείς ότι λόγω δικής μου φυσιογνωμίας, ότι ο ρόλος δεν είναι πρόκληση για μένα. Εν μέρει αληθεύει, έχω την τύχη μέχρι και σήμερα, να έχω μια εφηβική διάθεση έξω και μέσα μου, με αποτέλεσμα σχεδόν πάντα να μου δίνονται εύκολα ρόλοι που έχουν να κάνουν με παιδιά, εφήβους και γιους. Παρόλα αυτά, αυτή τη φορά ο ρόλος με δυσκόλεψε αρκετά. Δεν είναι εύκολο απλά να μπεις στα παπούτσια ενός νεαρού παιδιού αγνοώντας την εποχή που ζούσε, τις δυσκολίες και τα εμπόδια της εποχής εκείνης, που στο σήμερα μπορεί να φαντάζουν λιγότερο απροσπέλαστα. Ο Μέλιος λειτουργεί ως «επαναστάτης» στο έργο και στην υπόθεση. Στέκεται όρθιος και ζητάει γράμματα. Αυτό στο σήμερα μπορεί να ακούγεται ξεπερασμένο, αλλά τα σημερινά «γράμματα» που μπορεί κάποιος να ζητάει και να διεκδικεί, είναι αλλά πράγματα ξεχωριστά για τον καθένα μας. Αυτό όλο εμένα με προβλημάτισε αρκετά μέχρι το τελικό αποτέλεσμα και μπορώ να πω ότι ακόμα με ταλαιπωρεί η σκέψη αυτή σε κάθε ανέβασμα. Δεν έχω ακόμα καταλήξει στη τελική γραμμή του ρόλου.
Πώς είναι η επαφή με τα παιδιά, τι ουσιαστικά πιστεύεις ότι τους προσφέρει το θέατρο;
Η επαφή γενικά με τα παιδιά είναι κάτι ξεχωριστό, είτε αυτό είναι στην αίθουσα ενός θεάτρου, είτε αυτό είναι σε ένα οικογενειακό τραπέζι. Τα παιδιά αγαπάνε το έργο πολύ. Είμαι τόσο χαρούμενος που ένα τόσο δύσκολο έργο σε γλώσσα και νοήματα, τα παιδιά τα αγγίζει και τα κάνει να θέλουν να έρθουν να ρωτήσουν πράγματα. Νομίζω με την εικόνα των παιδιών να έρχονται μετά τη παράσταση και να συζητούν για το έργο, αυτόματα απαντάω και στο δεύτερο σκέλος της ερώτησης, δηλαδή στο τι τους προσφέρει το θέατρο. Ό,τι προσφέρει γενικά στους ανθρώπους θα πω.
Έχει αλλάξει μέσα στα χρόνια το παιδικό θέατρο, προκειμένου να ικανοποιήσει τους νέους κώδικες που απαιτούν τα παιδιά σήμερα;
Αρχικά να πω ότι δεν έχω τεράστια εμπειρία στο παιδικό θέατρο. Παρόλα αυτά θέλω να πω ότι νιώθω ότι δεν έχει αλλάξει άρδην το παιδικό θέατρο, μόνο και μόνο για να ικανοποιήσει τα σύγχρονα παιδιά, τα παιδιά δηλαδή του διαδικτύου, του Instagram και του TikTok και πιστεύω ότι δεν πρέπει και να αλλάξει. Κάποια έργα γράφτηκαν για να μείνουν διαχρονικά και να μας μαθαίνουν διαφορετικές εποχές, συνθήκες καταστάσεις και προσωπικότητες. Μπορούν όμως και γράφονται νέα έργα για τις παιδικές σκηνές των θεάτρων, από νέους συγγραφείς που όντως φέρνουν πιο κοντά στο σήμερα τη νέα γενιά των παιδιών. Ο καθείς στο είδος του και όλα είναι εξίσου σοβαρά και σημαντικά.
Μίλησε μας για τον ρόλο σου στο «Scrooge & Ghosts and Rock n roll».
Μια παράσταση που παίζεται για δεύτερη φορά, στο Christmas theater φέτος, ένα έργο με μια εξαιρετική διασκευή του σκηνοθέτη μας, του Χρήστου Σουγάρη, βασισμένο στον γνωστό μύθο του Σκρουτζ. Όσον αφορά τον ρόλο μου, κάνω πολλά. Από τη μικρή ηλικία του Σκρουτζ στο παρελθόν που υποδύεται ο Πάνος Μουζουράκης, μέχρι τον Michael Jackson, ως Φάντασμα που καταδιώκει τον γκρινιάρη Σκρουτζ. Μπορώ να πω ότι αυτή η παράσταση είναι ένα πάρτι χωρίς σταματημό. Αξίζει να μας δείτε όσο προλαβαίνετε.
Αποκάλυψέ μου την αγαπημένη σου σκηνή από τις 2 παραστάσεις σας.
Στο «Ένα παιδί μετράει τ‘ άστρα» η αγαπημένη μου στιγμή, είναι όταν ο Μέλιος για πρώτη φορά κοιτάει στα μάτια τον στριφνό δάσκαλο και παπά του σχολείου και του λέει για πρώτη φορά ότι δεν τους έχει ανάγκη και ότι μπορεί και μόνος του να πάρει αυτά που θέλει. Στο «Scrooge and ghost and rock n roll» η αγαπημένη μου στιγμή είναι το πάρτι στο μπαρ και το πρώτο live του μικρού Σκρουτζ, ως νέου καλλιτέχνη με πολλές φιλοδοξίες και όνειρα για το καλλιτεχνικό του μέλλον. Ξέρω σας ακούγεται περίεργο σε σχέση με το κλασσικό έργο, αλλά υπενθυμίζω ότι το έργο είναι αρκετά διασκευασμένο.
Θυμάσαι την πρώτη παιδική παράσταση που είδες;
Δυστυχώς δεν τη θυμάμαι. Το μόνο που θυμάμαι είναι ότι είχα πάει με το σχολείο εκδρομή σε κάποιο θέατρο και κατά τη διάρκεια της παράστασης, βγήκα κρυφά από την αίθουσα να πάω να βρω να φάω ζαχαρωτά και βρέθηκα εκτός θεάτρου κάπου χαμένος. Χαχαχα.
Αλήθεια πώς επέλεξες να γίνεις ηθοποιός;
Αυτό το χρωστάω στην Λίτσα Τσολάκου, δασκάλα μου στο Λύκειο που πήγαινα, από το οποίο έχουν βγει πολλοί ηθοποιοί, όπως ο Αντώνης Λουδάρος, ο Στέλιος Καλαθάς, ο Στρατής Πανούργιος, ο Γιάννης Απέργης και πολλοί άλλοι. Ένα λύκειο με έντονο και ανεπτυγμένο το καλλιτεχνικό πνεύμα, χάρη της δασκάλας αυτής. Συμμετείχα εκεί 3 χρόνια στην ομάδα του Λυκείου, αργότερα πέρασα στο Πανεπιστήμιο εδώ στην Αθήνα στο τμήμα του μάρκετινγκ, όπου και εκεί πήγα και βρήκα την ερασιτεχνική ομάδα του Πανεπιστημίου, τη freakασε. Αυτή η ομάδα εκτός από οικογένεια νομίζω ότι ήταν και ο βασικότερος λόγος που με παρακίνησε να ασχοληθώ και σοβαρά πλέον με το επάγγελμα.
Ποιο ρόλο θα ήθελες οπωσδήποτε να παίξεις και γιατί;
Δε θα σου κρύψω ότι ένας ρόλος που θα με συγκινούσε αρκετά να κάνω, είναι αν στην απίστευτη περίπτωση με κάποιο τρόπο μεταφερόταν θεατρικά στην Ελλάδα το έργο του Τιμ Μπάρτον “ο Ψαλιδοχέρης” και μου δινόταν η ευκαιρία να υποδυθώ τον ρόλο του Έντουαρντ. Δεν ξέρω γιατί το έργο και γενικά ο ρόλος αυτός με τσιγκλάει τόσο. Μακάρι.
Τι κάνεις εκτός δουλειάς;
Εκτός δουλειάς γενικά θα ρωτάς γιατί εδώ και αρκετό διάστημα η αλήθεια είναι ότι εκτός δουλειάς θέλω να κοιμάμαι. Παρόλα αυτά είμαι τυχερός που ως ηθοποιός στην Ελλάδα έχω τέτοια ανάγκη. Γενικά όμως μου αρέσει αρκετά η γυμναστική. Στον ελεύθερο χρόνο μου από τη δουλειά προσπαθώ μα κάνω γυμναστική. Ασχολούμουν από μικρός με τον αθλητισμό και έχει περάσει στο DNA μου πια. Επίσης μου αρέσουν πολύ τα ταξίδια. Αν ήμουν πλούσιος πιστεύω εκεί θα χαλούσα όλα μου τα λεφτά.
Ποια είναι τα επόμενα επαγγελματικά σας σχέδια;
Λοιπόν, εκτός του παιδιού στο Βασιλάκου, που θα συνεχίσει μέχρι το Πάσχα, είμαι στα σκαριά για 2 ακόμα πράγματα που δεν είναι ακόμα ανακοινώσιμα. Πρόκειται για κάτι θεατρικό και για κάτι κινηματογραφικό. Μακάρι να μπορούσα να τα αναφέρω, αλλά έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου πια, ότι πλέον θα ανακοινώνω πράγματα για το μέλλον όσον αφορά τη δουλειά, μόνο και όταν με κάποιο τρόπο ένιωθα 1000% σίγουρος.
Γιάννης Αντωνίου | 04-01-2024